Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 27 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Kuryłek

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku B. W.

o ustalenie, że R. T. nie jest sędzią oraz że M. M. nie jest Prezesem Rady Ministrów

postanawia:

na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. odrzucić wniosek.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2018 r. (data nadania) B. W. złożył wniosek zatytułowany „Sprawa wyborcza” o stwierdzenie, że R. T. nie jest sędzią w rozumieniu art. 179 Konstytucji RP oraz, że M. M. nie jest Prezesem Rady Ministrów zarządzającym wybory. Wniosek został zarejestrowany w tutejszym sądzie w dniu 27 września 2018 r. o godz. 10.25.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wniosek podlegał odrzuceniu z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej.

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. sąd odrzuci pozew, jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna. Przepis ten znajduje zastosowanie w postępowaniu nieprocesowym na podstawie art. 13 § 2 k.p.c.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przedmiotowy wniosek, choć zatytułowany przez wnioskodawcę „Sprawa wyborcza”, nie jest wnioskiem w trybie wyborczym, o którym mowa w art. 111 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (t. jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 754, dalej jako „k.w.”). Zgodnie bowiem z § 1 przywołanego przepisu, jeżeli rozpowszechniane, w tym również w prasie w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. poz. 24, z późn. zm.), materiały wyborcze, w szczególności plakaty, ulotki i hasła, a także wypowiedzi lub inne formy prowadzonej agitacji wyborczej, zawierają informacje nieprawdziwe, kandydat lub pełnomocnik wyborczy zainteresowanego komitetu wyborczego ma prawo wnieść do sądu okręgowego wniosek o wydanie orzeczenia: 1) zakazu rozpowszechniania takich informacji; 2) przepadku materiałów wyborczych zawierających takie informacje; 3) nakazania sprostowania takich informacji; 4) nakazania publikacji odpowiedzi na stwierdzenia naruszające dobra osobiste; 5) nakazania przeproszenia osoby, której dobra osobiste zostały naruszone; 6) nakazania uczestnikowi postępowania wpłacenia kwoty do 100 000 złotych na rzecz organizacji pożytku publicznego.

Wnioskodawca nie zawarł w treści pisma jakiegokolwiek zarzutu ani żądania, o których mowa powyżej. Jednocześnie pismo to nie ma charakteru protestu wyborczego, o którym mowa w art. 392 § 1 k.w.

Podkreślić należy, że droga sądowa stanowi przesłankę procesową o charakterze bezwzględnym, którą sąd uwzględnia z urzędu w każdym stanie sprawy (art. 202 k.p.c.). Skutkiem niedopuszczalności drogi sądowej jest to, że sprawa nie podlega załatwieniu przez sąd powszechny. Przyczynę niedopuszczalności drogi sądowej może stanowić fakt, że sprawa nie jest sprawą cywilną ani w znaczeniu materialnym, ani w znaczeniu formalnym, jak również fakt, że sprawa jest sprawą cywilną w znaczeniu materialnym, lecz z mocy szczególnego przepisu ustawy leży w kompetencji innego organu niż sąd powszechny.

Sprawą cywilną jest taka sprawa, w której żądana przez powoda ochrona prawna sprowadza się do wywołania skutku w zakresie stosunku cywilnoprawnego sensu largo, a więc stosunku osobistego, rodzinnego lub majątkowego, istniejącego pomiędzy podmiotami występującymi jako równorzędni i równoprawni partnerzy. Sprawami cywilnymi są jednak także sprawy, które ze swej istoty nie są sprawami, o jakich wyżej mowa, bo ich źródłem jest prawo publiczne, niemniej uchodzą za takie z mocy wyraźnego ustanowienia ustawodawcy, który skierował je do właściwości sądów powszechnych i nakazał stosowanie do ich rozpoznania przepisów k.p.c. (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 15 marca 2017 r., sygn. akt I ACa 857/16, LEX nr 2300231).

Każda sprawa cywilna – w znaczeniu, o jakim mowa w art. 1 k.p.c. – podlega rozpoznaniu przez sąd, chyba że przepis szczególny przekazuje ją do właściwości innych organów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2009 r., II PK 226/08, LEX nr 548996). Zgodnie z art. 2 § 1 k.p.c. do rozpoznawania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych, oraz Sąd Najwyższy.

W ocenie Sądu, żądania objęte wnioskiem, a odnoszące się do stwierdzenia, że „R. T. nie jest sędzią w rozumieniu art. 179 Konstytucji RP” oraz że „ M. M. nie jest Prezesem Rady Ministrów zarządzającym wybory i stąd postanowienie z dnia 13 sierpnia 2018 r. (Dz.U., poz. 1561) nie zostało ogłoszone” - nie mają charakteru sprawy cywilnej, a więc nie podlegają rozpoznaniu przez sąd powszechny.

Mając na uwadze powyższe, ze względu na niedopuszczalność drogi sądowej w niniejszej sprawie, na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.