Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 listopada 2019 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie – II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sylwia Urbańska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Karolina Rozbicka

po rozpoznaniu w dniu 06 listopada 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta R.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę kwoty 201.614,05 zł

I.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta R. kwotę 201.614,05 zł (dwieście jeden tysięcy sześćset czternaście złotych pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 10.800,00 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje pobrać od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 10.081,00 zł (dziesięć tysięcy osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem opłaty, której nie miał obowiązku uiścić Skarb Państwa – Prezydent Miasta R..

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta Miasta R. wniósł w postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu (...) sp. z o.o. w W. o wydanie nakazu zapłaty i zasądzenie od pozwanego tytułem zaległej za 2018 r. opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego kwoty 201.614,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Uzasadniając roszczenie powód wskazał, że dochodzi opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa. Na kwotę dochodzoną składa się opłata za użytkowanie wieczyste za rok 2018 oraz skapitalizowane odsetki od tej kwoty. (pozew k. 5-9)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym 15 stycznia 2019 r. Sąd uwzględnił powództwo w całości. (nakaz zapłaty k. 86)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany (...) sp. z o.o. w W. zaskarżył wydany nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany podniósł, że na nieruchomości, której dotyczy opłata za użytkowanie wieczyste, zlokalizowany jest obiekt handlowy. Obiekt ten był wynajmowany przez pozwanego spółce (...) sp. z o.o., która na podstawie umowy najmu miała regulować wszelkie koszty powstałe w związku z przedmiotem najmu. (sprzeciw k. 97-98)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Właścicielem gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów jako działki nr (...) o łącznej powierzchni 2,1622 ha, znajdującej się w R., dla której Sąd Rejonowy w Rybniku, VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...), jest Skarb Państwa – Prezydent Miasta R.. (odpis KW nr (...) k. 10-71)

Użytkownikiem wieczystym gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów jako działki nr (...) o łącznej powierzchni 2,1622 ha jest spółka (...) sp. z o.o. w W.. (odpis KW nr (...) k. 10-71)

Ugodą zawartą między stronami 19 maja 2009 r. pozwany zobowiązał się do uiszczania, od 2015 r., opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w kwocie 192.003,36 zł. Strony w ugodzie ustaliły bowiem, że podstawę do aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości stanowić będzie operat szacunkowy wykonany 30 września 2008 r. przez rzeczoznawcę majątkowego A. O.. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postanowieniem z 18 czerwca 2009 r. zatwierdziło ww. ugodę. (ugoda k. 81, postanowienie k. 79-80)

Powód skierował do pozwanego pismo z 25 września 2018 r. wzywające do zapłaty kwoty 192.003,36 zł tytułem opłaty za użytkowanie wieczyste oraz kwoty 6.701,71 zł stanowiącej kwotę skapitalizowanych odsetek za okres od 3 kwietnia 2018 r. do 2 października 2018 r. (wezwanie k. 82, potwierdzenie odbioru k. 83)

Na mocy umowy najmu z 14 października 2005 r. (...) sp. z o.o. w W. wynajmowała znajdujący się na nieruchomości obiekt handlowy. (bezsporne)

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów. Dokumenty nie były kwestionowane przez strony co do swej prawdziwości i wiarygodności, nie budzą także wątpliwości Sądu i mogły stać się w całości podstawą ustalenia stanu faktycznego. Pozostałe dokumenty Sąd pominął, gdyż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód, jako właściciel nieruchomości domagał się od pozwanego, będącego użytkownikiem wieczystym, zasądzenia kwoty stanowiącej równowartość opłaty za użytkowanie wieczyste za rok 2018.

Podstawę prawną roszczenia pozwu stanowi art. 238 kc, zgodnie z którym wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Odpowiednikiem powołanego przepisu jest art. 71 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2147) (dalej również jako „u.g.n.”), który stanowi, że za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok (ust. 4 zd. 1).

Opłata roczna za użytkowanie wieczyste wiąże każdego kolejnego nabywcę tego prawa, bez względu na to, od kogo nabył on to prawo (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 16 grudnia 1999 r., II CKN 639/98, OSNC 2000, nr 6, poz. 121). Opłata ta jest bowiem związana z samym istnieniem prawa i żaden nabywca prawa nie może zasłaniać się niewiedzą o obowiązku wnoszenia opłat rocznych lub o ich wysokości. Nie można też zmienić wysokości opłat w drodze rokowań między stronami lub zmiany umowy (co dotyczy zarówno właściciela, jak i użytkownika wieczystego). Wysokość opłat może ulec zmianie jedynie w wyniku aktualizacji przeprowadzonej zgodnie z przepisami art. 77-81 u.g.n. (zob. komentarz do art. 71 u.g.n., E. Bończak-Kucharczyk, Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz. Lex, 2013).

Poza sporem między stronami pozostawały dwie zasadnicze kwestie, a mianowicie wysokość stawki z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz okoliczność, że (...) sp. z o.o. w W. nie spełniła swego ustawowego obowiązku zapłaty, płynącego z art. 238 kc, jak i z art. 71 ust. 1 u.g.n. w zakresie dochodzonym przez Skarb Państwa w niniejszym postępowaniu.

Obowiązująca w 2018 r. opłata z tytułu użytkowania wieczystego gruntu przez (...) sp. z o.o. została ustalona na mocy ugody zawartej między stronami i zatwierdzonej przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.. Obowiązek pozwanej spółki uiszczania opłaty za użytkowanie wieczyste wynika wprost z ustawy. Pomimo tego, powód we wrześniu 2018 r. wezwał pozwaną do zapłaty należności za 2018 rok. Pozwana nie kwestionowała ani nie sprzeciwiała się opłacie określonej w wezwaniu. (...) sp. z o.o. nie kwestionowała również wysokości opłaty na podstawie art. 77-81 u.g.n.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, że nie korzysta z nieruchomości, a wszystkie obowiązki zostały przeniesione na najemcę, wskazać należy, że zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego obciąża użytkownika wieczystego, niezależnie od tego, czy korzysta on z gruntu (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 2008 r., I CSK 244/08, OSNC-ZD 2009, nr 3, poz. 82). Wszelkie ustalenia pomiędzy użytkownikiem wieczystym, a dalszymi posiadaczami np. najemcami czy dzierżawcami, nie zwalniają użytkownika wieczystego z odpowiedzialności wobec właściciela nieruchomości.

Pozwana nie mogła zatem bronić się skutecznie zarzutem niekorzystania z nieruchomości i przeniesienia tego obowiązku na podmiot trzeci. Okoliczności takie nie uchylają obowiązku uiszczania opłaty rocznej w tytułu użytkowania wieczystego. Dopóki bowiem podmiot posiada status użytkowania wieczystego, ciąży na nim obowiązek zapłaty opłaty z tego tytułu w terminie wynikającym z ustawy.

Z uwagi na to Sąd Okręgowy zasądził od (...) sp. z o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Prezydenta miasta R. kwotę 201.614,05 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty. Pozwana spółka jako użytkownik wieczysty nieruchomości obowiązana jest z mocy powołanych wyżej przepisów do uiszczania przedmiotowej opłaty w wysokości ustalonej przez właściciela nieruchomości.

Podstawę orzeczenia w przedmiocie odsetek ustawowych za opóźnienie stanowił art. 481 § 1 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Ponadto na względzie należało mieć treść art. 71 ust. 4 zdanie pierwsze u.g.n., stosownie do treści którego opłaty roczne wnosi się przez cały okres trwania użytkowania wieczystego, w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Skoro zatem pozwana nie uiściła opłaty za 2018 rok, powodowi należały się odsetki ustawowe. Zgodnie z żądaniem pozwu, wobec doliczenia do kwoty głównej odsetek za okres wymagalności od dnia 1 kwietnia 2018 r. do dnia wniesienia pozwu, odsetki od całej zasądzonej należności zostały zasądzone od dnia wniesienia pozwu, co nastąpiło w dniu 21 grudnia 2018 r. (data stempla pocztowego k. 85)

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie w zw. z art. 99 kpc. Wysokość wynagrodzenia należnego Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, reprezentującej powoda, została ustalona na podstawie § 2 pkt 7) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r., poz. 785 z późn. zm.) w pkt III sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać od pozwanego, jako przegrywającego, kwotę 10.081,00 zł na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty, której powód nie miał obowiązku uiszczać.

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w wyroku.