Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2019 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia (del.) Anna Bonkowska

Protokolant: Malwina Bulik

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta R.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta R. kwotę 211 040,62 zł (dwieście jedenaście tysięcy czterdzieści złotych sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 10 800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 10 553 zł (dziesięć tysięcy pięćset pięćdziesiąt trzy złote) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa – Prezydent Miasta R. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. w W. kwoty 211.040,62 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej według norm przepisanych.

Uzasadniając roszczenie powód wskazał, że jego żądanie wynika z nieuiszczania przez pozwanego opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za 2017 r. Na kwotę dochodzoną składa się opłata za użytkowanie wieczyste za rok 2017 oraz skapitalizowane odsetki od tej kwoty za okres od dnia 1 kwietnia 2017r. do dnia 30 sierpnia 2018r. ( pozew – k. 5-9)

1 października 2018 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił roszczenie w całości ( k. 91).

Pozwany (...) sp. z o.o. w W. w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżył wydany nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany podniósł, że na nieruchomości, której dotyczy opłata za użytkowanie wieczyste zlokalizowany jest obiekt handlowy. Obiekt ten był wynajmowany przez pozwanego spółce (...) sp. z o.o., która na podstawie umowy najmu miała regulować wszelkie koszty powstałe w związku z przedmiotem najmu. (sprzeciw k. 97-98)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał żądanie pozwu podnosząc, ze brak było akceptacji właściciela gruntu na czynności związane z „przerzucaniem” obowiązku płatności opłaty rocznej na najemcę ( odpowiedz na sprzeciw k. 136-137).

Sąd ustalił, co następuje:

Powód – Skarb Państwa jest właścicielem gruntu – działki o nr ew. (...) oraz (...) położonej w R. ( odpis KW nr (...) – k. 10-70).

Pozwany jest jedynym użytkownikiem wieczystym przedmiotowego gruntu od 30 czerwca 2006 r. ( odpis KW nr (...) – k. 10-70).

Postanowieniem z 18 czerwca 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze zatwierdziło ugodę z 19 maja 2009 r. zawartą pomiędzy Prezydentem Miasta R. a (...)
sp. z o.o. w W.. W treści ugody wskazano, że podstawą do aktualizacji opłaty z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości jest operat szacunkowy wykonany przez rzeczoznawcę majątkowego, ustalając wartość 1 m ^{( 2)} gruntu na kwotę 296 zł. Opłata roczna obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. miała wynosić 192.003,36 zł. ( postanowienie w sprawie (...) – k. 84-85, ugoda – k. 86)

Pismem z 21 czerwca 2017 r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty należności z tytułu użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa. Kwota należności głównej wynosiła 192.003,36 zł, a odsetki za okres od 01 kwietnia 2017r. do 28 czerwca 2017 r. – 4.447,64 zł. ( wezwanie do zapłaty – k. 87, potwierdzenie odbioru – k. 88).

Na mocy umowy najmu z 14 października 2005 r. (...) sp. z o.o. w W. najmowała znajdujący się na nieruchomości obiekt handlowy. (bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana przez strony, nie budziła ona także wątpliwości Sądu.

W pozostałym zakresie Sąd pominął wnioski pozwanego o dopuszczenie dowodu z dokumentów załączonych do odpowiedzi na pozew. W ocenie Sądu kwestie związane z realizacją umowy najmu obiektu handlowego znajdującego się na przedmiotowej nieruchomości, jak również ewentualne problemy z jej wykonaniem przez najemcę nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w kontekście dyspozycji zawartej w art. 238 k.c. Ewentualne spory w tym zakresie powinny być rozstrzygane w innym postępowaniu – pomiędzy wynajmującym a najemcą.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo polegało uwzględnieniu w całości.

Powód jako właściciel nieruchomości żądał od pozwanego zapłaty kwoty 211.040,62 zł tytułem opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste za rok 2017, na którą składało się roszczenie główne w wysokości 192.003,36 zł oraz skapitalizowane odsetki w kwocie 19.037,26 zł.

Roszczenie powoda zostało wywiedzione w oparciu o brzmienie art. 238 k.c. oraz art. 71 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204 tekst jedn.), dalej: u.g.n.

Zgodnie z art. 238 kc, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Zgodnie zaś z art. 71 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2147) (dalej również jako „u.g.n.”), za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok (ust. 4 zd. 1).

Bezsporna w niniejszej sprawie była okoliczność objęcia przez pozwanego w użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości, jak również to, że powód jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Poza sporem stron znajdowała się również kwestia wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za 2017 rok ustalonej na mocy ugody zawartej między stronami i zatwierdzonej przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K..

Pozwana nie kwestionowała wysokości opłaty na podstawie art. 77-81 u.g.n.

Jedyny zarzut podnoszony przez pozwanego dotyczył nieposiadania przez niego legitymacji biernej w tym tego, że roszczenie powinno być skierowane przeciwko najemcy – (...) sp. z o.o. budynku na nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste a nie przeciwko użytkownikowi wieczystemu.

Powyższy zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Obowiązek uiszczenia opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, zgodnie z normą zawartą w art. 238 k.c., z mocy prawa spoczywa na użytkowniku wieczystym. Za uiszczanie opłaty odpowiedzialny jest wyłącznie ten podmiot, któremu w konkretnym czasie oznaczonym w umowie przysługuje prawo użytkowania wieczystego.

Normy prawne zawarte w art. 238 k.c. oraz art. 71 u.g.n. są normami prawa bezwzględnie obwiązującymi. Normy te nie mogą więc być odmiennie kształtowane na podstawie umowy stron, w tym przypadku użytkownika wieczystego wynajmującego budynek zawartej pomiędzy najemną budynku.

Wszelkie ustalenia pomiędzy użytkownikiem wieczystym, a dalszymi posiadaczami np. najemcami nie mają znaczenia dla ustalenia obowiązku uiszczania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego i nie zwalniają użytkownika wieczystego z obowiązku jej wobec właściciela nieruchomości.

Prawo użytkowania wieczystego jest ściśle związane z gruntem. Opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego obciąża podmiot wpisany do księgi wieczystej jako użytkownik wieczysty, niezależnie od tego, czy korzysta on z gruntu (vide: SN w wyroku z 17 grudnia 2008 r., I CSK 244/08, OSNC-ZD 2009, nr 3, poz. 82).

Z powyższych przyczyn w ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości tak w zakresie opłaty za 2017r. jak i odsetek za okres od 1 kwietnia 2017 r. do 30 sierpnia 2018 r.,

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Ponadto zgodnie z art. 71 ust. 4 zdanie pierwsze u.g.n., opłaty roczne wnosi się przez cały okres trwania użytkowania wieczystego, w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

Roszczenie odsetkowe w zakresie skapitalizowanych odsetek zostało zasądzone zgodnie żądaniem pozwu, na podstawie art. 71 ust. 4 u.g.n., tj. a w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie – zgodnie z żądaniem pozwu (art. 481 § 1 k.c.), tj. od 31 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty. W związku z tym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej koszty zastępstwa procesowego w kwocie 10.800 zł. Koszty te zostały ustalone zgodnie z art. 99 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), obowiązującego w dacie wytoczenia niniejszego powództwa.

W punkcie 3 wyroku Sąd nakazał na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 785 tekst jedn.; dalej: u.k.s.c.) pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 10.553 zł tytułem nieuiszczonej przez powoda, z uwagi na obejmujące go ustawowe zwolnienie (art. 94 u.k.s.c.), opłaty stosunkowej od pozwu.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.