Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie III Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Joanna Bitner

Protokolant: sekretarka Magdalena Sujkowska

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w C.

przeciwko Narodowemu Funduszowi Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w W.

o zobowiązanie do złożenia oświadczeń woli zobowiązujących pozwanego do wypłaty powodowi dofinansowania za rok 2013 w kwocie 505.245,- zł i za rok 2014 w kwocie 390.642,50 zł – tytułem dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji,

ewentualnie o zapłatę odszkodowania w kwocie 577.505,62 zł

I.  powództwo oddala;

II.  ustala wysokość opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa na kwotę 19.533,- (dziewiętnaście tysięcy pięćset trzydzieści trzy) złote – i w tym zakresie nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa;

III.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w W. kwotę 7.217,- (siedem tysięcy dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie.

Sygn. akt III C 1069/15

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. Z o.o. w C. w pozwie wytoczonym przeciwko Narodowemu Funduszowi Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w W. ostatecznie żądał wydania orzeczenia sądowego zobowiązującego pozwanego do złożenia oświadczeń woli zobowiązujących pozwanego do wypłaty powodowi dofinansowania za rok 2013 w kwocie 505.245,- zł i za rok 2014 w kwocie 390.642,50 zł – tytułem dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji

ewentualnie zasądzenia zapłaty od pozwanego odszkodowania w łącznej kwocie 577.505,62 zł – za niezawarcie z powodem takich umów o dofinansowanie.

Pozwany Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w W. wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powód jest w rozumieniu przepisów o tych dopłatach przedsiębiorcą, który – sam bądź jego poprzednicy - otrzymał już dotacje w maksymalnej wysokości – i dalsze dopłaty do demontażu pojazdów nie mogą być mu już za lata 2013 i 2014 udzielone.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W C. przy ul. (...) zlokalizowana jest stacja utylizacji pojazdów. Od 10 lipca 2010 r. kolejne podmioty uzyskiwały od Marszałka Województwa (...) pozwolenie na demontaż pojazdów na tej stacji – w ten sposób, że kolejnymi decyzjami zmieniającymi Marszałek zezwalał na przeniesienie uprawnienia do demontażu na kolejne podmioty, które kolejno nabywały od poprzedników prawa i obowiązki w tym zakresie.

W maju 2013 r. podmiotem uprawnionym do demontażu pojazdów na tej stacji – był A. N. (...) Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) A. N.. Otrzymał on dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji na tej stacji, a w dniu 22 maja 2013 r. za zezwoleniem Marszałka Województwa (...) przeniósł prawa i obowiązki wynikające z pozwolenia na wytwarzanie odpadów z uwzględnieniem zezwolenia na odzysk, zbieranie i transport odpadów w instalacjach zlokalizowanych w C., przy ul (...) - na powodową Spółkę (...) sp. z o.o. w C..

W ramach swojej działalności gospodarczej prowadzi powodowa Spółka prowadzi obecnie demontaż pojazdów na wskazanej stacji w C. przy ul. (...).

(niesporne; decyzje Marszałka Województwa (...): Nr DROŚ-S.EB.7653-7/10 z 7 lipca 2010 r., zmieniona decyzją Nr DROŚ-S.7243.39.2011.EB z dnia 30 grudnia 2011 r., zmieniona decyzją Nr DROś-S.7243.20.2013.EB z 22 maja 2013 r., zmieniona decyzją Nr DROŚ-SO.7243.68.2013.EB z 27 grudnia 2013 r.)

Dnia 31 marca 2014 r. Spółka wystąpiła z wnioskiem do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej o dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za rok 2013. Wniosek obejmował demontaż pojazdów od dnia 5 czerwca 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. – to jest od daty pierwszej do ostatniej wykonanej przez Spółkę kasacji.

(niesporne)

W dniu 19 lutego 2014 r. Spółka wystąpiła z wnioskiem o dofinansowanie prowadzonej przez nią działalności, składając przy tym wymagane Roczne sprawozdanie o pojazdach wycofanych z eksploatacji za rok 2013.

(niesporne)

W dniu 31 marca 2014 r. wniosek Spółki o dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za rok 213 został przesłany do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

(niesporne)

W dniu 23 maja 2014 r. NFOŚiGW potwierdził, że otrzymał wniosek Spółki wraz z Rocznym sprawozdaniem w ustawowym terminie i wezwał Spółkę do dokonania korekt co do masy zadeklarowanych pojazdów (dopłaty należne są w wysokości 500,- zł od każdej tony zdemontowanych pojazdów). Spółka złożyła wymagane korekty w dniu 2 czerwca 2014 r.

(niesporne)

Pismem z dnia 10 grudnia 2014 r. NFOŚiGW powiadomił Spółkę o odmowie zawarcia umów i udzielenia dopłat, powołując, że przyznanie dopłat naruszyłoby dopuszczalny limit pomocy de minimis w wysokości 200 tys. Euro przyznanych w latach 2012, 2013 i 2014 na rzecz Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...).

(niesporne)

Dnia 10 marca 2015 r. Marszałek Województwa (...) udzielił Przedsiębiorstwu Handlowo Usługowemu (...) pozwolenia na wytwarzanie odpadów z instalacji – stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji zlokalizowanej w C. przy ul. (...) – a następnie decyzją z dnia 30 marca 2015 r. zezwolił na przeniesienie praw i obowiązków w tym przedmiocie na powodową Spółkę.

(niesporne; decyzje Marszałka Województwa (...): Nr (...). (...).3.2015.EB z 10 marca 2015 r., Nr (...). (...).18.2015.EB z 30 marca 2015 r.)

Dnia 31 marca 2015 r. Spółka wystąpiła z wnioskiem do NFOŚiGW o dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za rok 2014. Do wniosku załączono wymagane Roczne sprawozdanie o pojazdach wycofanych z eksploatacji za rok 2014.

(niesporne)

W dniu 31 marca 2015 r. wniosek Spółki o dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za rok 213 został przesłany do NFOŚiGW.

(niesporne)

Pismem z dnia 6 sierpnia 2015 r. NFOŚiGW powiadomił Spółkę o odmowie udzielenia dopłat, powołując, że Spółka nie posiada wymaganych decyzji związanych z prowadzeniem przedmiotowej stacji demontażu pojazdów – pomimo, że (...) Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska nie stwierdził w tym zakresie żadnych nieprawidłowości.

(niesporne; protokół pokontrolny Nr (...))

Jak wskazano wyżej, pierwsze pozwolenie na prowadzenie przedmiotowej stacji demontażu pojazdów w C. przy ul. (...), wydane zostało dnia 7 lipca 2010 r. (decyzja (...).EB. (...)-7/10). Jego pierwszym adresatem było Przedsiębiorstwa Handlowo -Usługowego (...) A. N. z siedzibą w C. ul. (...).

Kolejno na przestrzeni lat 2010-2014 przenoszone były prawa i obowiązki związane z prowadzeniem tejże stacji kolejno na:

- powodową spółkę (...) sp. z o. o. z siedzibą w C., ul. (...) (decyzja z 22.05.2013),

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., ul. (...) (decyzja z 05.05.2014),

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., ul. (...) (decyzja z 02.12.2014),

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., ul. (...). (decyzja z 25.03.2015 r.).

Jednocześnie w roku 2015 zostały udzielone pozwolenia na wytwarzanie odpadów następującym przedsiębiorcom:

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., ul. (...) (decyzja z 10.03.2015),

- Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...) A. N. z siedzibą w C. ul. (...) (decyzja z dnia 10.03.2015 r.),

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., ul. (...) (decyzja z 01.07.2015 r.).

W prowadzonym przez Marszałka Województwa (...) „Wykazie przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów" zgodnie ze stanem na wrzesień 2015 r. ujętych było jednocześnie czterech przedsiębiorców prowadzących przedmiotową stację demontażu pojazdów zlokalizowaną w C. przy ul. (...).

Dopuszczalny limit pomocy de minimis za 3 kolejne lata wynosi 200 tys. euro.

(niesporne – niezaprzeczone twierdzenia strony pozwanej)

W latach 2013-2014 Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) A. N. otrzymał dopłatę do demontażu pojazdów łącznie w kwocie 199.468,36 Euro, a także pomoc ze środków PFRON – tak że łącznie otrzymał on w tych latach maksymalną kwotę pomocy de minimis 200 tys. Euro.

Powodowa Spółka nie otrzymała w tych latach żadnej pomocy de minimis.

(niesporne – niezaprzeczone twierdzenie pozwanego, m.in. k. 222)

Udziałowcami powodowej Spółki są po połowie: L. N. i A. N.. Przedmiotowa stacja demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji została przeniesiona na powodowa Spółkę w drodze umowy najmu budynku wraz z placem magazynowym z dnia 26 marca 2013 r. zawartej A. N. prowadzącym działalność jako Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) A. N..

(niesporne – niezaprzeczone twierdzenie pozwanego, m.in. k. 222-222v.)

Powyższy stan faktyczny był niesporny między stronami, a Sąd ustalił go w oparciu o niesporne twierdzenia stron oraz wszystkie zebrane w aktach dokumenty i ich kserokopie, które nie były kwestionowane przez strony ani co do autentyczności, ani wiarygodności.

Spór między stronami dotyczył interpretacji tego stanu faktycznego – ta zaś należy do Sądu.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie zastosowanie znajduje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 maja 2006 r. w sprawie szczegółowych warunków przeznaczania wpływów pochodzących z opłat w zakresie recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U.2006.108.739 ze zm.), w szczególności jego § 10.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia jest tutaj ustalenie, że dofinansowanie w formie dopłat do demontażu pojazdów udzielane przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej - ma formę dotacji i charakter pomocy de minimis. Dofinansowanie to za rok 2013 musiało być zgodne z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji Europejskiej (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r., s. 5). Natomiast do dofinansowania za rok 2014 zastosowanie miały postanowienia rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013 r., str. 1), które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2014 r.

W każdym razie w jednym i drugim przypadku dopuszczalny limit całkowitej pomocy de minimis dla przedsiębiorcy nie prowadzącego - obok działalności w zakresie recyklingu pojazdów - działalności w sektorze transportu drogowego, wynosi - zgodnie z art. 2 w/w rozporządzeń - 200.000 euro w okresie trzech kolejnych lat podatkowych.

Nie było między stronami sporne, że powodowa Spółka przeprowadziła na przedmiotowej stacji demontaż pojazdów, złożyła z tego Roczne sprawozdanie, złożyła w latach 2014 i 2015 w przepisanych terminach poprawne pod względem formalnym wnioski do pozwanego o dofinansowanie i wypłatę dopłat za lata 2013 i 2014. Na etapie procesu pozwany nie kwestionował także i tego, że działalność powodowej Spółki w roku 2014 prowadzona była w tym zakresie zgodnie z wymaganymi pozwoleniami.

Jedyną kwestią sporną było to, czy powódka może otrzymać dopłaty z punktu widzenia przepisów o pomocy de minimis. Pozwany wywodził bowiem, że pomoc udzielaną powódce oraz jej wspólnikowi jako osobie fizycznej prowadzącej działalność na podstawie wpisu do ewidencji gospodarczej – należy zsumować, albowiem oba te podmioty prowadziły we wskazanym czasie przedmiotową działalność (recykling pojazdów) na tej samej stacji demontażu pojazdów zlokalizowanej w C. przy ul. (...). Powódka natomiast twierdziła, że wedle przepisów unijnych pomoc de minimis zliczać należy tylko wtedy, gdy jest udzielana jednemu przedsiębiorcy – powodowa Spółka zaś i A. N. to dwa odrębne podmioty gospodarcze.

Stosownie do treści art. 400 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 1232 z późn. zm., dalej POŚ), pozwany Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej jest państwową osobą prawną w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.) utworzoną na podstawie POŚ w celu wykonywania zadań publicznych. Fundusz, nie będący organem administracji publicznej, realizuje zadania o charakterze publicznoprawnym w przedmiocie udzielania dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji – zawierając z uprawnionymi podmiotami stosowne umowy o dofinansowanie, a następnie wypłacając tym podmiotom należne dopłaty: po 500,- zł do każdej tony zutylizowanych pojazdów. Środki na te dopłaty nie pochodzą ze środków unijnych, ale - zgodnie z art 411 ust. 1 pkt 2 lit. d w związku z 401 ust. 7 pkt 9 POŚ - z przychodów pochodzących z opłat za wprowadzanie pojazdów na teren kraju (w wysokości 500 zł od każdego pojazdu) oraz z opłat za brak sieci zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji. Są to zatem środki publiczne i muszą być traktowane jako pomoc publiczna. Determinuje to brak dowolności w ocenie przez fundusz wniosków aplikacyjnych i w decyzjach o przyznawaniu dotacji poszczególnym przedsiębiorcom na cele recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Warunkiem otrzymania środków publicznych jest bowiem zawsze zgodność z zasadami przyznawania pomocy publicznej.

Dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji stanowią pomoc publiczną, albowiem spełniają wszystkie przesłanki określone w art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej: TFUE), a mianowicie:

- pomoc jest przyznawana przedsiębiorcom;

- pomoc jest przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych;

- pomoc ma charakter selektywny;

- pomoc zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji;

- pomoc wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi UE.

Podmioty, prowadzące stacje demontażu pojazdów, są przedsiębiorcami w rozumieniu unijnego prawa konkurencji. Przedsiębiorca to każdy podmiot zaangażowany w działalność gospodarczą, niezależnie od jego formy prawnej i źródeł jego finansowania. Działalnością gospodarczą zaś, według unijnego prawa konkurencji, jest oferowanie towarów łub usług na rynku. Stacje demontażu pojazdów prowadzą działalność gospodarczą, ponieważ z jednej strony oferują usługę demontażu, natomiast z drugiej strony oferują towary w postaci surowców wtórnych oraz części pochodzących z demontażu pojazdów.

Pomoc jest przyznawana ze środków państwowych pochodzących z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Środki te są gromadzone na rachunku NFOŚiGW, który sprawuje nad nimi kontrolę. Są to zatem środki państwowe.

Pomoc ma charakter selektywny, gdyż może być udzielona tylko przedsiębiorcom prowadzącym stacje demontażu, którzy posiadają odpowiednie pozwolenie.

Odnosząc się do przesłanki zakłócenia konkurencji, należy zauważyć, że z dopłat mogą korzystać tylko przedsiębiorcy, którzy przekroczyli określony poziom odzysku i recyklingu – co oznacza, że ci przedsiębiorcy mogą być uprzywilejowani w stosunku do przedsiębiorców niespełniających tych wymagań.

Pomoc udzielana stacjom demontażu działającym również na rynku sprzedaży surowców wtórnych oraz części pochodzących z demontażu pojazdów, może grozić zakłóceniem konkurencji i może mieć wpływ na handel między Państwami Członkowskimi UE, ponieważ jest to rynek otwarty na konkurencję.

Spełnienie wszystkich przesłanek z art. 107 TFUE oznacza, iż wsparcie w formie dopłat jest pomocą publiczną – a skoro tak, muszą do niej znaleźć zastosowanie przepisy o dopuszczalnej pomocy de minimis, zawarte w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 TFUE do pomocy de minimis. Cechą takiej pomocy jest dowolność jej przeznaczenia, ograniczona jest natomiast kwotowo: do 200 tys. Euro dla jednego przedsiębiorcy w 3-ch kolejnych latach podatkowych.

W związku zaś z tym, że przepisy rozporządzeń unijnych stosuje się bezpośrednio – powyższe przepisy znajdą zastosowanie zawsze wtedy, gdy dofinansowanie spełnia przesłanki z art. 107 ust. 1 TFUE; i to niezależenie od zapisów w ustawie Prawo ochrony środowiska (POŚ).

Mimo zatem spełnienia przez powodową Spółkę wszystkich warunków przewidzianych w POS – zawarcie z nią umowy i wypłata dopłat była niemożliwa, gdy naruszałoby to przepisy unijne dotyczące pomocy de minimis, to znaczy – gdyby przekroczyć miano dopuszczalny limit tej pomocy.

Jeśli chodzi o rozporządzenie (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania ort. 107 i 108 TFUE do pomocy de minimis, to do oceny dopuszczalności danej pomocy stosuje się te przepisy, które obowiązują w dniu udzielenia pomocy. Przez dzień udzielenia pomocy, zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404, z późn. zm.) należy rozumieć dzień, w którym podmiot ubiegający się o pomoc publiczną nabył prawo do otrzymania tej pomocy. Nabyciem prawa w przypadku dopłat do demontażu pojazdów jest zawarcie umowy dotacji, bo dopiero wtedy beneficjent nabywa faktyczne prawo do pomocy. Nie ma w tym kontekście znaczenia fakt, iż uzyskanie dopłaty w 2014 r. (gdyby była udzielona) wynikało z działań podjętych w 2013 r. W ocenie Sądu datą graniczną jest tu data upływu terminu złożenia wniosku o dotację, to jest 31 marca – w niniejszej sprawie 2014 i 2015 r. To powoduje, że do rozpoznania tych wniosków należało zastosować przepisy wskazanego rozporządzenia.

Zasady sumowania w ramach limitu 200 tys. Euro w ciągu kolejnych 3-ch lat podatkowych - zostały przedstawione w art. 2 i 3 ww. rozporządzenia. W myśl przepisów art. 3 ust. 9, które znalazły zastosowanie w przedmiotowej sprawie, dla celów ustalenia, czy udzielając dofinansowania limit pomocy de minimis nie zostanie przekroczony, należy przede wszystkim zsumować pomoc udzieloną łączącym się przedsiębiorstwom, a w przypadku podziału przedsiębiorstwa - pomoc de minimis powinna zostać przypisana przedsiębiorstwu, które przejmuje działalność, w związku z którą ta pomoc została udzielona. Dodatkowo w odniesieniu do pomocy udzielanej w formie dopłaty do demontażu pojazdów, stanowisko w kontekście przywołanego przepisu wydał Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów – jako organ uprawniony do nadzorowania i monitorowania udzielania pomocy w Polsce: Na podstawie art. 410a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska pomoc de minimis w formie dopłaty do demontażu pojazdów udzielana jest w związku z prowadzeniem stacji demontażu pojazdów. Nie jest w tym momencie istotne, czy pomoc ta przeznaczona jest na określone koszty kwalifikowane, ponieważ art. 3 ust. 9 rozporządzenia 1407/2013 stanowi, że pomoc należy przypisać właśnie do działalności, w związku z którą została ona udzielona. W przypadku dzierżawy stacji demontażu pojazdów, mamy do czynienia z podziałem przedsiębiorstwa. Nie jest to jedynie transakcja polegająca na zbyciu instalacji służącej do prowadzenia tej stacji, lecz wyodrębnienie ze struktury tego przedsiębiorstwa części lub całości (w przypadku przedsiębiorstw prowadzących tylko tego typu działalność) działalności, która polega na prowadzeniu stacji demontażu pojazdów. Dzierżawiący stację demontażu pojazdów podmiot zaprzestał tego rodzaju działalności na stacji, natomiast kontynuuje ją inny podmiot. W takiej sytuacji dochodzi do faktycznego podziału przedsiębiorstwa dzierżawiącego stację demontażu pojazdów. Wtedy, zgodnie z art. 3 ust. 9 rozporządzenia 1407/2013, pomoc de minimis udzielona w związku z prowadzeniem tej stacji powinna zostać przypisana przedsiębiorstwu, które przejmuje tę działalność. Innymi słowy, pomoc przypisana jest do tej części działalności danego przedsiębiorstwa, w związku z którą została udzielona. W związku z powyższym w przypadku, gdy działalność polegająca na prowadzeniu stacji demontażu pojazdów wyodrębniana jest z jednego -dzielonego - przedsiębiorstwa, a następnie przejmowana przez inne przedsiębiorstwo, to wraz z tym przeniesieniem działalności przeniesieniu podlega także pomoc de minimis udzielona w związku z prowadzeniem przenoszonej działalności. Tym samym należałoby uznać, że dzierżawa części przedsiębiorstwa skutkująca przeniesieniem do innego podmiotu działalności polegającej na prowadzeniu stacji demontażu pojazdów, pociąga za sobą konieczność pomniejszenia limitu pomocy de minimis tego podmiotu o pomoc de minimis udzieloną w związku z tą działalnością przedsiębiorstwu prowadzącemu wcześniej tą działalność.

W ocenie Sądu należy podzielić powyższą argumentację. Zdaniem Sądu, o ile rzeczywiście, jak podnosi powodowa Spółka, są ona – i jej wspólnik – odrębnymi podmiotami gospodarczymi, to jednak potraktowanie ich działalności na gruncie przepisów o pomocy de minimis jako działalności odrębnych przedsiębiorców – byłoby nie do pogodzenia z istotą i funkcją tych przepisów. Pomoc de minimis, jako pomoc, która ze srodków publicznych może być udzielona przedsiębiorcy bez potrzeby notyfikacji, została ograniczona kwotowo dlatego, że uznano, iż taki właśnie próg tej pomocy nie zaburzy konkurencji na rynku unijnym. Pomoc w większym zakresie musi być notyfikowana i podlega badaniu pod kątem zgodności z podstawowymi zasadami Unii Europesjkiej, jakimi są wolność handlu i prowadzenia działalności gospodarczej oraz swobodna konkurencja. Pojęcie przedsiębiorcy trzeba zatem, zdaniem Sądu, rozumieć tu tak, że chodzi o podmiot, który wykonuje określoną, konkretną działalność. Na takie rozumienie wskazuje także to, jak rozwiązano w tych przepisach kwestie związane z podziałem przedsiębiorstwa albo z łączeniem się podmiotów. Nie można zatem pojęcia przedsiębiorcy rozumieć tu literalnie, ale trzeba uwzględniać kontekst prawny i cel, jakiemu służyć ma cała ta regulacja. Powodowa Spółka oraz jej wspólnik prowadzący działalność gospodarczą – to w ujęciu prawa odrębne podmioty; prowadzą one działalność polegającą na recyklingu samochodów – w jednej i tej samej stacji diagnostycznej. Powodowa Spółka wynajęła tę stację od swojego wspólnika, który uzyskał wcześniej pomoc publiczną (niemal w całości – właśnie dopłaty do recyklingu pojazdów na tej stacji) – i następnie wystąpiła o przyznanie kolejnych dopłat na jej rzecz.

Na przedmiotowej stacji działalność prowadzi zresztą także kilka jeszcze innych podmiotów, powiązanych zresztą ze sobą personalnie.

Gdyby dopuścić możliwość udzielenia pomocy ze środków publicznych dla każdego z tych podmiotów z osobna – to w sumie w tę jedną stacje można by zainwestować ze środków publicznych nie 200 tys. Euro, ale wielokrotność tej kwoty (pomnożoną przez liczbę przedsiębiorców zarejestrowanych jako prowadzący tam działalność). Oczywiście stacja recyklingu pojazdów położona w sąsiedztwie, która nie otrzymałaby takiej pomocy, znalazłaby się w sytuacji bez porównania gorszej, i oczywiście nie mogłaby sprostać takiej konkurencji. To oczywiście nie byłoby zgodne z celem regulacji pomocy de minimis.

Jedyną racjonalną wykładnią prawa musi być ta, że środki pomocy musza być sumowane dla wszystkich podmiotów prowadzących działalność recyklingową na tej samej stacji. Ta bowiem stacja – w ujęciu materialnym – determinuje, że trzeba te podmioty obejmować łącznie pojęciem jednego przedsiębiorcy w rozumieniu tych przepisów; działają bowiem na tym samym substracie przedsiębiorstwa (na tej samej, jednej stacji).

Dopuszczalny limit pomocy de minimis - 200 tys. euro - określony jest na 3 lata (w przypadku wystąpienia Spółki (...) Sp. z o.o. w 2014 r., okres ten był obejmował lata 2012-2014). Biorąc pod uwagę przepisy rozporządzenia 1407/2013 i jego zaprezentowaną wyżej wykładnię, dla ustalenia możliwości udzielenia dopłaty (w ramach pomocy de minimis) dla powodowej Spółki konieczne stało się zsumowanie pomocy de minimis uzyskanej przez te Spółkę (...) w latach 2012-2014 oraz pomocy de minimis uzyskanej przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) A. N. w tym samym okresie w związku z prowadzeniem działalności na tej samej stacji demontażu pojazdów. Dopuszczalna dopłata dla powodowej Spółki stanowiłaby w tym przypadku równowartość różnicy pomiędzy dopuszczalnym limitem 200 tys. Euro a wyliczoną jak powyżej sumą otrzymanej pomocy de minimis.

Ponieważ zaś cały dostępny limit pomocy wyczerpał w latach 2013 – 2014 A. N. – nie było możliwe zawarcie umów i wypłacenie dalszych dopłat powodowej Spółce.

Z tego powodu powództwo – zarówno w zakresie żądania głównego, jak i ewentualnego – podlegało oddaleniu.

Mając to wszystko na uwadze, Sad orzekł jak w pkt. I. wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, uwzględniając konieczność opłacenia powództwa w rozszerzonym zakresie należną opłatą stosunkową, a także uwzględniając wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego wedle jednej stawki minimalnej 7.200,- zł i 17-,- zł opłaty kancelaryjnej od udzielonego mu pełnomocnictwa.