Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2025 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny

w składzie: SSO Magdalena Kubczak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 marca 2025 roku

na podstawie art. 191 ¹ k.p.c.

sprawy z powództwa M. N.

przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu w Zgierzu

o zadośćuczynienie w kwocie 30.000 złotych

oddala powództwo

Sygn. akt IV C 693/24

UZASADNIENIE

Powództwo podlega oddaleniu na podstawie art. 191 ¹ k.p.c.

Zgodnie z tym przepisem, jeśli z treści pozwu i załączników oraz okoliczności sprawy, a także faktów, o których mowa w art. 228 k.p.c. wynika oczywista bezzasadność powództwa, sąd może oddalić powództwo na posiedzeniu niejawnym, nie rozpoznając wniosków złożonych wraz z pozwem.

Na gruncie przepisu art. 109 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, który stanowi, że sąd odmawia zwolnienia od kosztów sądowych w razie oczywistej bezzasadności dochodzonego roszczenia lub obrony praw, przyjęto w orzecznictwie i piśmiennictwie, iż oczywista bezzasadność roszczenia zachodzi gdy:

a)  dla każdego prawnika, bez potrzeby dokładnej analizy sprawy pod względem faktycznym i prawnym, jest jasne, że nie ma podstawy do udzielenia żądającemu merytorycznej ochrony prawnej (postanowienie SN z dnia 8 października 1984 r., II CZ 112/84),

b)  gdy przedmiotem pozwu jest żądanie, które nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawnych i z góry wiadomo, że nie może być uwzględnione (postanowienie SN z dnia 13 sierpnia 1970 r., II CZ 104/70),

c)  gdy brak jest podstaw zgłoszonych w pozwie żądań, co wynika z samych twierdzeń powoda, bez potrzeby sprawdzania ich przesłanek (postanowienie SN z dnia 1 stycznia 1971 r., I CZ 7/71) . Przy czym przyjmuje się, iż dla oceny, czy zachodzi oczywista bezzasadność powództwa, nie ma jakiegokolwiek znaczenia przytoczona przez powoda podstawa prawna żądania, oceny takiej należy natomiast dokonać w oparciu o przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne.

Podobne kryteria oceny oczywistej bezzasadności powództwa należy przyjąć na gruncie art. 191 ¹ k.p.c. z tym, iż należy uwzględnić, że sąd –odmiennie niż przy rozpoznawaniu wniosku na podstawie art. 109 ust. 2 uksc- dokonuje dodatkowo już na tym etapie analizy materiału dowodowego w postaci dokumentów, które zostały złożone przy pozwie i ocenia je w kontekście faktów, które zostały zgłoszone w pozwie.

Z tego względu należy uznać, iż nawet gdyby przedmiotem pozwu było żądanie, które formalnie znajduje oparcie w obowiązujących przepisach, to nie wyklucza to uznania powództwa za oczywiście niezasadne. Z tego też względu należy odrzucić pogląd wskazany w pkt a), jako decydujący o uznaniu, iż powództwo jest oczywiście bezzasadne. Skoro bowiem ustawodawca uprawnia sąd do analizy dokumentów i okoliczności faktycznych zgłoszonych w pozwie, to ,,oczywistość‘’ bezzasadności powództwa nie jest powiązana li tylko z pobieżną ogólną oceną pisma stanowiącego pozew, która bez głębszej analizy miałaby dawać podstawę do uznania, iż powództwo jest oczywiście niezasadne. Powództwo jest oczywiście bezzasadne wtedy, gdy nawet przy braku jakiejkolwiek obrony ze strony pozwanego przed twierdzeniami pozwu zostałoby ono oddalone, a zatem - gdy sąd po zbadaniu załączników do pozwu i faktów przytoczonych w pozwie na tym etapie może ukształtować sobie pogląd, iż jakiekolwiek dalsze postępowanie w sprawie jest bezcelowe, albowiem nie doprowadzi do uznania, iż żądanie pozwu jest zasadne i ewentualne żadne czynności dowodowe w toku sprawy nie zmienią stanowiska sądu.

W niniejszej sprawie powód wniósł o zasądzenie kwoty 30.000 złotych od Sądu Rejonowego w Zgierzu. Z treści pozwu wynika, że powód domaga się zadośćuczynienia z uwagi na to, że sędzia, który wydawał postanowienia (w bliżej nieokreślonej sprawie) został powołany na stanowisko sędziego na wniosek Rady KRS ukształtowanej nowelizacja z grudnia 2017 roku. W konsekwencji zdaniem powoda orzeczenia wydane przez ww. sędziego są nieważne i dlatego należy mu się zadośćuczynienie.

Z treści pozwu nie wynikają jednak żadne okoliczności, z których można byłoby wywodzić roszczenie o odszkodowanie albo zadośćuczynienie przeciwko pozwanemu. Subiektywne odczucia powoda dotyczące działania niezgodnego z prawem nie prowadzą do wniosku o wyrządzeniu krzywdy, która podlegałaby wyrównaniu przez zasądzenie zadośćuczynienia, albowiem powstanie tego rodzaju krzywdy podlega ocenie przy uwzględnieniu obiektywnych kryteriów, a nie jedynie przez pryzmat subiektywnych odczuć strony.

Wniesienie pisma procesowego jest wynikiem błędnego rozumienia przez powoda uprawnień do wystąpienia na drogę procesu cywilnego. Zdaniem Sądu powód nie korzysta racjonalnie z uprawnień w celu ochrony swoich praw a wszczęty proces angażuje organy państwa w czynności, które nie powinny być akceptowane. Działanie powoda stanowi nadużycie prawa procesowego określone w art. 4 ¹ k.p.c.

Wobec powyższego, orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)