Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny

w składzie: sędzia Magdalena Kubczak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 listopada 2019r. na podstawie art. 191 ¹ kpc

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko Skarbowi Państwa-Ministerstwu Sprawiedliwości

o zadośćuczynienie w kwocie 70.000 złotych i nakazanie wpłacenia kwoty 70.000 złotych na wskazany cel społeczny

oddala powództwo

IV C 1147/19

UZASADNIENIE

Powództwo podlega oddaleniu na podstawie art. 191 ¹ kpc.

Zgodnie z tym przepisem, jeśli z treści pozwu i załączników oraz okoliczności sprawy, a także faktów, o których mowa w art. 228 kpc wynika oczywista bezzasadność powództwa, sąd może oddalić powództwo na posiedzeniu niejawnym, nie rozpoznając wniosków złożonych wraz z pozwem.

Na gruncie przepisu art. 109 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, który stanowi, że sąd odmawia zwolnienia od kosztów sądowych w razie oczywistej bezzasadności dochodzonego roszczenia lub obrony praw, przyjęto w orzecznictwie i piśmiennictwie, iż oczywista bezzasadność roszczenia zachodzi gdy:

-dla każdego prawnika, bez potrzeby dokładnej analizy sprawy pod względem faktycznym i prawnym, jest jasne, że nie ma podstawy do udzielenia żądającemu merytorycznej ochrony prawnej ( postanowienie SN z dnia 8 października 1984 r., II CZ 112/84),

-gdy przedmiotem pozwu jest żądanie, które nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawnych i z góry wiadomo, że nie może być uwzględnione ( postanowienie SN z dnia 13 sierpnia 1970 r., II CZ 104/70),

-gdy brak jest podstaw zgłoszonych w pozwie żądań, co wynika z samych twierdzeń powoda, bez potrzeby sprawdzania ich przesłanek (postanowienie SN z dnia 1 stycznia 1971 r., I CZ 7/71) . Przy czym przyjmuje się, iż dla oceny, czy zachodzi oczywista bezzasadność powództwa, nie ma jakiegokolwiek znaczenia przytoczona przez powoda podstawa prawna żądania, oceny takiej należy natomiast dokonać w oparciu o przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne,

-przyjmuje się też w orzecznictwie ETPC, iż w razie wystąpienia z żądaniem zapłaty kwoty w wysokości zdecydowanie zawyżonej i nierzeczywistej strona musi liczyć się z obowiązkiem poniesienia kosztów związanych z wniesieniem pozwu ( Ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Komentarz, pod. red. P. Feligi, Lex 2015r. i powołane tam orzecznictwo ETPC).

Podobnie kryteria oceny oczywistej bezzasadności powództwa należy przyjąć na gruncie art. 191 ¹ kpc.

W niniejszej sprawie powód wniósł o zasądzenie kwoty 70.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz nakazania wpłaty kwoty 70.000 złotych na wskazany cel społeczny, a pozew złożył przeciwko Skarbowi Państwa. Roszczenie wywodzi z faktu naruszenia dóbr osobistych i czynu zabronionego oraz przewlekłości postępowania spowodowanych niezgodnym z prawem działaniem funkcjonariuszy pozwanego rozpoznających sprawy sądowe z udziałem powoda, w wyniku którego doszło do bezpodstawnego oddalania lub odrzucania pozwów i wniosków w sprawach wymienionych w pkt 5a pozwu, w szczególności oddalenia wniosków o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika, oddalenia środków zaskarżenia i opieszałego rozpoznawania spraw wskazanych w pkt 5a.

Powództwo należało uznać za oczywiście bezzasadne. Postępowanie sądowe w sprawach cywilnych jest dwuinstancyjne, co oznacza, iż orzeczenie sądu I instancji może zostać skontrolowane w drodze złożonego środka zaskarżenia przez stronę –przez sąd drugiej instancji. Jak wynika z twierdzeń pozwu i dołączonych dokumentów, powód korzystał z tej możliwości. Powód korzystał też z możliwości złożenia skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Okoliczność zatem, iż w wyniku ostatecznego rozstrzygnięcia wniosku, pozwu, środka zaskarżenia, skargi rozstrzygnięcie sądu nie było zgodne z oczekiwaniami powoda, nie prowadzi do wniosku, iż działanie funkcjonariuszy publicznych ( sędziów, referendarzy, itp.) było niezgodne z prawem. Subiektywne zaś odczucia powoda dotyczące lekceważenia lub instrumentalnego potraktowania, które miałyby prowadzić do rozstroju zdrowia nie prowadzą do wniosku o spowodowaniu szkody niemajątkowej, która podlegałaby wyrównaniu przez zasadzenie zadośćuczynienia lub kwoty na wskazany cel społeczny, albowiem powstanie tego rodzaju szkody podlega ocenie przy uwzględnieniu obiektywnych kryteriów, a nie jedynie przez pryzmat subiektywnych odczuć strony.

Wobec powyższego, orzeczono jak w sentencji.

(...)