Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Artur Grajewski

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa S. P. i A. P.

przeciwko (...) Bank spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę i ustalenie

1.  oddala powództwo.

2.  zasądza od powodów S. P. i A. P. solidarnie na rzecz pozwanego (...) Bank spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 10.817 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Artur Grajewski

Sygn. akt IV C 1310/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 listopada 2023 r. (data nadania) powodowie A. P. i S. P. wnieśli o:

1.  ustalenie treści stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 8 czerwca 2018 r. zawartej pomiędzy S. P. i A. P. a (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W., poprzez ustalenie, że kredyt udzielony na podstawie umowy nr (...) z dnia 8 czerwca 2018 r. jest kredytem darmowym w rozumieniu art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w związku ze złożeniem przez kredytobiorcę w dniu 13 lipca 2023 r. oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

2.  zasądzenie od pozwanego (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powodów S. P. i A. P. kwoty 96.677,34 zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 lipca 2023 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego na rzecz pozwanego w okresie od 11 lipca 2018 r. do dnia 11 października 2023 r. tytułem odsetek i innych kosztów kredytu nr (...) z dnia
8 czerwca 2018 r. z uwagi na złożenie przez konsumenta oświadczenia
o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

3.  zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem kwoty 34,00 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od kosztów procesu stosownie do treści przepisu art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W uzasadnieniu powodowie podali, że w dniu 8 czerwca 2018 r. zawarli
z (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W. umowę o kredyt konsolidacyjny. Powodowie pismem z dnia 28 czerwca 2023 r. wnieśli reklamację na działania banku w związku z zawartą umową, zarzucając naruszenie w umowie art. 30 ust. 1 pkt. 5 poprzez brak wskazania terminu wypłaty kredytu, art. 30 ust. 1 pkt. 6 poprzez naliczanie odsetek od kredytowanych kosztów kredytu oraz art. 30 ust. 1 pkt. 7 poprzez błędne wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty. Jednocześnie powodowie złożyli na podstawie art. 45 ust. 1 u.k.k. oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Pozwany Bank odmówił uznania zgłoszonych roszczeń.

(pozew – k. 3-27)

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów solidarnie na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu kwoty 17,00 zł uiszczonej tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany podał, że roszczenie powodów jest przedawnione, gdyż umowa została zawarta w dniu 8 czerwca 2018 r., a termin na wystąpienie
z roszczeniem opartym na „sankcji kredytu darmowego” minął z upływem jednego roku od jej zawarcia. W dalszej kolejności pozwany powołał się na konieczność uwzględnienia zasad proporcjonalności – sankcję kredytu darmowego uzasadnia jedynie naruszenie informacji niezbędnej konsumentowi. Ustosunkowując się do podniesionych przez powodów zarzutów pozwany wskazał, że informacje
o terminie i sposobie wypłaty kredytu są określone w § 1 ust. 5-7 Umowy oraz Dyspozycji uruchomienia kredytu. W sprawie niniejszej określono rzeczywistą roczną stopę oprocentowania w sposób prawidłowy. Pozwany podał w umowie wszystkie wymagane informacje a zarzuty powodów są niezasadne. Umowa kredytu wypełniała obowiązki informacyjne.

(odpowiedź na pozew – k. 37-97v.)

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 8 czerwca 2018 r. S. i A. P. zawarli z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...). Na jej podstawie Bank udzielił kredytobiorcy kredytu w kwocie 231.578,95 zł,
z przeznaczeniem na potrzeby konsumpcyjne kredytobiorcy w wysokości 52.883,71 zł oraz spłatę zobowiązań kredytowych kredytobiorcy wynikających z: a) umowy pożyczki nr (...) w (...) Bank – kwota 79.033.62 zł; b) umowy pożyczki nr (...) w (...) Bank S.A. – kwota 83.575.42 zł; c) umowy pożyczki nr (...) w (...) Bank S.A. – kwota 4.507.25 zł; a także na zapłatę kosztów kredytu w postaci prowizji za udzielenie kredytu w wysokości 11.578,95 zł. Kwotę udzielonego kredytu kredytobiorca zobowiązał się spłacić wraz z należnymi odsetkami umownymi w 120 równych ratach kapitałowo – odsetkowych, płatnych nie później niż do 11 dnia każdego miesiąca (§ 1 ust. 1 i 4 umowy – k. 58v.). Oprocentowanie kredytu miało być liczone według stopy zmiennej. Zmiana stopy oprocentowania miała bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. Oprocentowanie w całym okresie kredytowania stanowiło sumę stawki referencyjnej WIBOR 3M i marży w wysokości 6,1 %, stałej w trakcie trwania Umowy. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 7,8 %
w stosunku rocznym. Zmiana oprocentowania w kolejnych, 3-miesięcznych okresach obrachunkowych, następowała w wyniku zmiany stawki WIBOR 3M
z przedostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spłaty raty kredytu (§ 2 ust. 1-3 i 5 Umowy – k. 58v.). Zgodnie z postanowieniami umowy całkowita kwota kredytu wynosiła 220.000,00 zł. Kwota ta nie obejmowała kredytowanych przez Bank kosztów kredytu. Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę na dzień zawarcia umowy wynosiła 334.509,28 zł. Na całkowitą kwotę do zapłaty składały się: 1) całkowita kwota kredytu określona w ust. 1 oraz 2) całkowity koszt kredytu, który na dzień zawarcia umowy, naliczony szacunkowo wynosił: 114.509,28 zł.
Na całkowity koszt kredytu składały się: 1) należne odsetki umowne w wysokości 102.930,33 zł, 2) prowizja od udzielonego kredytu w wysokości 11.578,95 zł. Roczna rzeczywista stopa oprocentowania na dzień zawarcia umowy wynosiła 9,36 % (§ 4 ust. 1-4 Umowy – k. 59-59v.). W trakcie trwania umowy opłaty i prowizje mogły ulec zmianie (§ 3 ust. 2 i 3 Umowy – k. 59).

(dowód: Umowa kredytu – k. 10-14v. i k. 58-62v., prognozowany harmonogram spłaty pożyczki – k. 63-63v., oświadczenie dot. ryzyka zmiennej stopy procentowej – k. 64-65v., oświadczenie o numerach rachunków i wysokości rat – k. 66, dyspozycja uruchomienia kredytu – k. 67, oświadczenie o odstąpieniu od umowy – k. 68, formularz informacyjny – k. 69-71, wyciąg z taryfy opłat i prowizji – k. 72-81)

Pismem datowanym na dzień 6 czerwca 2023 r. A. P. i S. P. skierowali do (...) Bank S.A. z siedzibą w W. oświadczenie
o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

(dowód: oświadczenie – k. 19-20)

Dnia 28 czerwca 2023 r. A. P. i S. P. skierowali do (...) Bank S.A. z siedzibą w W. reklamację z jednoczesnym oświadczeniem o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

(dowód: reklamacja – k. 15-17v.)

Pismem datowanym na dzień 27 lipca 2023 r. (...) Bank S.A. z siedzibą
w W. skierował do S. i A. P. pismo z odpowiedzią na reklamacje, oświadczając, że nie jest ona zasadna.

(dowód: pismo Banku – k. 21-22)

Według obliczeń własnych powodów w okresie od czerwca 2018 r. do października 2023 r. uiścili oni łącznie kwotę 180.969,75 zł tytułem spłaty rat kapitałowo – odsetkowych, w tym tytułem rat kapitałowych kwotę 95.871,36 zł
i tytułem rat odsetkowych kwotę 85.098,39 zł.

(dowód: wyliczenia – k. 23-24)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, a w szczególności na podstawie dokumentów wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia.

Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwa żadnych wątpliwości i ostatecznie nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu w całości.

Stosownie do art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 6 k.c. strona powodowa powinna wykazać istnienie po jej stronie interesu prawnego. Sąd z urzędu bada interes prawny będący materialno-prawną przesłanką powództwa o ustalenie, a jego brak skutkuje oddaleniem powództwa wprost bez analizy żądania strony powodowej.

Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. występuje wówczas, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub prawa; niepewność ta powinna być obiektywna. Skuteczne powołanie się na interes prawny wymaga wykazania, że oczekiwane rozstrzygnięcie wywoła takie skutki w stosunkach między stronami, w następstwie których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie i tym samym wyeliminowane zostanie ryzyko naruszenia w przyszłości praw powodów.
W przypadku, gdy dojdzie już do naruszenia prawa, w związku z którym stronie służy dalej idące roszczenie np. o świadczenie (danie, czynienie, zaniechanie lub znoszenie), wyłączona jest możliwość skutecznego wystąpienia z powództwem
o ustalenie, skoro sfera podlegająca ochronie jest w takiej sytuacji szersza,
a rozstrzygnięcie o różnicy zdań w stanowiskach stron nabiera charakteru przesłankowego. Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
15 marca 2002 r. sygn. akt: II CKN 919/99 (LEX nr 54376), które Sąd Okręgowy
w całości podziela.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd doszedł do przekonania,
że strona powodowa ma interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie. Powodów oraz pozwany bank w dalszym ciągu łączy umowa kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 8 czerwca 2018 r., powodowie nie spłacili jeszcze zobowiązania wobec pozwanego. W tej sytuacji nie sposób jest przyjąć, że powodom służy dalej idące roszczenie, w szczególności o przyszłe należności przysługujące bankowi, które mogliby oni uiścić bez podstawy prawnej.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 45 ust. 1 ustawy
o kredycie konsumenckim (dalej: u.k.k.) który stanowi, że w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy
w terminie i w sposób ustalony w umowie. Sankcja kredytu darmowego polega
w ogólności na uprawnieniu konsumenta do spłaty kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy.

Wykładnia językowa art. 45 ust. 1 u.k.k. wskazuje, że skutki związane
z sankcją kredytu darmowego powstają – verba legis – "po złożeniu" oświadczenia. Oświadczenie konsumenta uznaje się za złożone z chwilą, gdy doszło do kredytodawcy w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.). Oświadczenie konsumenta powinno być złożone w formie pisemnej ad probationem (art. 45 ust. 1 u.k.k. w zw. z art. 73 § 1 k.c.).

Powodowie w złożonym w dniu 13 lipca 2023 r. oświadczeniu o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego wskazali, że składają ww. oświadczenie w związku
z naruszeniem w umowie nr (...) z dnia 8 czerwca 2018 r. przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, wskazując na naruszenie art. 30 ust. 1 pkt. 6,
art. 30 ust. 1 pkt. 7 i art. 30 ust. 1 pkt. 10.

Umowa kredytu została uregulowana w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe. Zgodnie z tym przepisem przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel,
a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych
w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami
w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Udzielanie kredytów jest jedną z czynności banków przewidzianą w prawie bankowym.

Do essentialia negotii umowy kredytu należą: oddanie przez bank do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie ściśle określonej kwoty środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel oraz zobowiązanie kredytobiorcy do korzystania z oddanych do dyspozycji środków pieniężnych na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz
z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu stanowi zatem odrębny typ umowy nazwanej. Jest to umowa konsensualna, dwustronnie zobowiązująca, odpłatna.

Zawarta w dnu 8 czerwca 2018 r. umowa podlegała również regulacji szczególnej zawartej w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.k.k. kredytem konsumenckim jest kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Zgodnie z powołaną wyżej ustawą, na etapie zawierania umowy kredytodawcę obciążają liczne obowiązki związane z formą umowy (art. 29 ust. 1), doręczeniem jej egzemplarza konsumentowi (art. 29 ust. 2) oraz kształtowaniem treści dokumentu umowy (art. 29 ust. 3, art. 30 – 34 u.k.k.). Postanowienia umowy nie mogą wyłączać ani ograniczać uprawnień konsumenta przewidzianych
w ustawie o kredycie konsumenckim, albowiem w takich przypadkach stosuje się przepisy ustawy (art. 47). Dokument umowy, który otrzymuje konsument, ma stanowić zwięzłe kompendium informacji prawnej dla konsumenta, tak aby nie musiał on ponosić kosztów transakcyjnych (wysiłku, wydatków) w celu uzyskania potrzebnych mu wiadomości. Dokument umowy ma być instrumentem redukującym asymetrię informacyjną między kredytodawcą a konsumentem na temat sytuacji prawnej stron. (por. T. Czech Tomasz, Komentarz do art. 30,
w: Kredyt konsumencki. Komentarz. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, 2012.).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 u.k.k. w razie uchybienia przez kredytodawcę określonym obowiązkom informacyjnym na etapie przedkontraktowym, wynikającym z przepisów art. 29 ust. 1 (forma pisemna) art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33 (umowa o kredyt wiązany lub w formie odroczonej płatności, umowa o kredyt w rachunku, umowa restrukturyzacyjna), art. 33a (maksymalna wysokość opłat i odsetek) i 36a-36c u.k.k. (maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, odroczenie spłaty zadłużenia, koszty kredytu przy udzieleniu kolejnych kredytów przed dokonaniem spłaty kredytu wcześniejszego), konsumentowi (po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia) przysługuje uprawnienie do zwrotu kwoty kredytu w wysokości kapitału, bez konieczności zapłaty na rzecz kredytodawcy odsetek oraz pozostałych kosztów zastrzeżonych
w umowie kredytu (określonych w art. 5 pkt 6 u.k.k.), co czyni z umowy kredytu de facto stosunek nieodpłatny (tak: M. Grochowski, Komentarz do art. 45 [w:] K. Osajda (red.), Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 2019,
Nb 1).

Powołany wyżej przepis art. 45 u.k.k. implementuje ogólny art. 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U.UE L z dnia 22 maja 2008 r.), który nakazuje stosowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji, mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z tą dyrektywą. Przepis ten przewiduje sankcję bardzo daleko idącą, wysoce restrykcyjną (wręcz radykalną) wobec banków. Wprowadzona tym przepisem sankcja kredytu gratisowego polega na odebraniu kredytodawcy uprawnienia do żądania od kredytobiorcy oprocentowania i innych kosztów związanych z udzieleniem kredytu. Sankcja bardzo dotkliwa ze względu na fakt, że zapłata oprocentowania i innych kosztów stanowi główny powód, dla którego banki zawierają umowy kredytowe. Katalog określony w art. 45 ust. 1 u.k.k. ma charakter zamknięty i ze względu na wyjątkowy, sankcyjny charakter regulacji nie podlega wykładni rozszerzającej ani wnioskowaniu per analogiam.

Zastosowania sankcji kredytu darmowego może mieć miejsce jedynie
w wypadku:

1) naruszenia obowiązku zawarcia umowy o kredyt konsumencki w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1 u.k.k.),

2) braku określenia w umowie takich elementów, jak:

• imię, nazwisko i adres konsumenta oraz imię, nazwisko (nazwa) i adres (siedziba) oraz adres do doręczeń elektronicznych wpisany do bazy adresów elektronicznych kredytodawcy i pośrednika kredytowego;

• rodzaj kredytu;

• czas obowiązywania umowy;

• całkowita kwota kredytu;

• terminy i sposoby wypłaty kredytu;

• stopy oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy;

• rzeczywista roczna stopa oprocentowania oraz całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta ustalona w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz
z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia;

• zasady i terminy spłaty kredytu, w szczególności kolejności zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet należności kredytodawcy, w tym informacji
o prawie, o którym mowa w art. 37 ust. 1 u.k.k.; jeżeli w ramach kredytu stosuje się różne stopy oprocentowania dla różnych należności kredytodawcy, należy także podać kolejność zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet różnych należnych sald, dla których stosuje się różne stopy oprocentowania;

• informacji o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść
w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki na jakich koszty te mogą ulec zmianie;

• roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunki jej zmiany oraz ewentualne inne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu;

• sposób zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje;

• termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek zgodnie z rozdziałem 5 u.k.k., a także kwotę odsetek należnych w stosunku dziennym;

• prawo konsumenta do spłaty kredytu przed terminem oraz procedury spłaty kredytu przed terminem;

• informacja o prawie kredytodawcy do zastrzeżenia w umowie prowizji za dokonanie spłaty kredytu przed terminem i zasady ustalenia wysokości tej prowizji.

Sankcja kredytu darmowego może znaleźć zastosowanie także w przypadku naruszenia przez kredytodawcę przepisów limitujących wysokość opłat z tytułu zaległości w spłacie kredytu, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 11 u.k.k., oraz wysokość naliczonych konsumentowi odsetek za opóźnienie (art. 33a u.k.k.), jak również w razie naruszenia przez kredytodawcę przepisów ograniczających wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, w rozumieniu art. 5 pkt 6a u.k.k. (art. 36a – 36c u.k.k.).

Konsument, który chce skorzystać z tego uprawnienia, musi złożyć kredytodawcy pisemne oświadczenie o zamiarze skorzystania z sankcji kredytu darmowego. Jednakże zgodnie z art. 45 ust. 5 ww. przepisu uprawnienie to wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Przez wykonanie umowy należy rozumieć wywiązanie się przez jej strony ze wszystkich obowiązków ciążących na nich na podstawie umowy (tak: A. Łukaszewski, komentarz do art. 45 [w:]
M. Stanisławska (red.), Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Wyd. 1, Warszawa 2018, Nb 4).

W świetle powołanej wyżej regulacji uruchomienie sankcji kredytu darmowego zależy od wykonania przez konsumenta uprawnienia prawokształtującego, bowiem sformułowanie, jakie zamieszczono w art. 45 ust. 1 u.k.k.: "po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia", jest typowe dla przypadków, w których w przepisach prawa cywilnego wprowadza się uprawnienie prawokształtujące (np. art. 88 § 1 k.c., art. 395 § 10 zd. 2 k.c., art. 499 zd. 1 k.c.). Ponadto pojęcia "oświadczenie", którym posłużono się w art. 45 ust. 1 u.k.k., ustawodawca używa w przepisach prawa cywilnego zazwyczaj dla oznaczenia oświadczenie woli, a nie oświadczenia wiedzy (informacyjne). Wykonanie uprawnienia prawokształtującego wymaga złożenia właśnie oświadczenia woli.

Wykładnia językowa art. 45 ust. 1 u.k.k. wskazuje, że skutki związane
z sankcją kredytu darmowego powstają – verba legis – "po złożeniu" oświadczenia. Oświadczenie konsumenta uznaje się za złożone z chwilą, gdy doszło do kredytodawcy w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.). Oświadczenie konsumenta powinno być złożone w formie pisemnej ad probationem (art. 45 ust. 1 u.k.k. w zw. z art. 73 § 1 k.c.).

Zgodnie z art. 45 ust. 5 u.k.k. do wygaśnięcia uprawnienia dochodzi dopiero po roku od dnia wykonania umowy. Przez wykonanie umowy należy rozumieć sytuację, w której należycie wypełniono wszystkie obowiązki w ramach stosunku kredytu konsumenckiego, w tym obowiązki powstające z mocy ustawy. Chodzi
o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, wykonane dobrowolnie lub przymusowo. O stanie „wykonania” umowy można mówić dopiero wtedy, gdy obie strony wywiążą się
z głównych obowiązków z niej wynikających – czyli kredytodawca kredyt wypłaci,
a kredytobiorca go spłaci. Moment, w którym dochodzi do całkowitej spłaty kredytu jest dla kredytobiorcy zawsze znany i łatwy do ustalenia oraz jednocześnie prowadzi do wygaśnięcia roszczeń kredytodawcy w stosunku do kredytobiorcy. W ocenie Sądu od tej chwili należy liczyć termin do złożenia prawokształtującego oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego (np. wyrok SA
w Warszawie z 1.07.2019 r., V ACa 118/18; wyrok SO w Łodzi z 19.07.2019 r., III Ca 642/19; wyrok SA w Gdańsku z 8.10.2021 r., I ACa 59/21; wyrok SO w Poznaniu
z 29.12.2021 r., II Ca 1067/21; wyrok SO w Warszawie z 20.06.2022 r., XXVII Ca 3081/21; wyrok SO we Wrocławiu z 11.10.2022 r., II Ca 2230/22; wyrok SO
w Warszawie z 3.01.2023 r., V Ca 443/22; wyrok SO w Sieradzu z 11.01.2023 r., I Ca 478/22; wyrok SO w Kielcach z 1.02.2023 r., II Ca 1858/22; wyrok SO w Sieradzu
z 3.02.2023 r., I Ca 601/22; wyrok SO w Kielcach z 14.03.2023 r., II Ca 98/23; wyrok SA w Poznaniu z 27.04.2023 r., I ACa 368/22).

Sporna umowa kredytu zawarta została w dniu 8 czerwca 2018 r. na okres
10 lat. Bezsporne było również, że do dnia zamknięcia rozprawy powodowie nie spłacili całości kredytu, tym samym termin na złożenie przez powodów oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego dotychczas nie upłynął.

W drodze wykładni prounijnej (art. 10 ust. 2 in principio Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG) należy wyprowadzić nakaz, aby postanowienia zamieszczone w dokumencie umowy lub innym wzorcu były sformułowane w sposób zwięzły. Nakaz ten zmierza do uzyskania większej czytelności dokumentu i uniknięcia negatywnych konsekwencji po stronie konsumenta w postaci tzw. przeładowania informacyjnego, które utrudniałoby mu percepcję treści zawartych w dokumencie (wyrok SOKiK z dnia
7 marca 2005 r., XVII Ama 6/04, Dz.Urz. UOKiK z 2005 r. Nr 2, s. 26). Wymaganie zwięzłości odnosi się zwłaszcza do postanowień, które powiadamiają konsumenta
o jego uprawnieniach. Postanowienia te powinny przekazywać najistotniejsze wiadomości (esencję informacji). Nie mogą być one nadmiernie obszerne, a więc nie należy oczekiwać, że postanowienia takie dostarczą konsumentowi pełnej
i wyczerpującej informacji. Nie można postawić kredytodawcy zarzutu nieprawidłowego postępowania, gdy zwięźle – ale treściwie – sformułuje postanowienia dokumentu umowy.

W niniejszej sprawie powodowie zarzucali pozwanemu jako kredytodawcy naruszenie obowiązków informacyjnych wobec konsumenta w związku z zawarciem przez strony umowy o kredyt konsumencki, zawartych w art. 30 ust. 1 pkt 5, 6 i 7 u.k.k.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, w wersji obowiązującej w dacie zawarcia przedmiotowej Umowy, umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniem art. 31-33, powinna określać:

1) imię, nazwisko i adres konsumenta oraz imię, nazwisko (nazwę) i adres (siedzibę) kredytodawcy i pośrednika kredytowego;

2) rodzaj kredytu;

3) czas obowiązywania umowy;

4) całkowitą kwotę kredytu;

5) terminy i sposób wypłaty kredytu;

6) stopę oprocentowania kredytu oraz warunki jej zmiany z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy;

7) rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz
z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia;

8) zasady i terminy spłaty kredytu, w szczególności kolejności zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet należności kredytodawcy, w tym informację
o prawie, o którym mowa w art. 37 ust. 1;

9) zestawienie zawierające terminy i zasady płatności odsetek oraz wszelkich innych kosztów kredytu, w przypadku gdy kredytodawca lub pośrednik kredytowy udziela karencji w spłacie kredytu;

10) informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki na jakich koszty te mogą ulec zmianie;

11) roczną stopę oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunki jej zmiany oraz ewentualne inne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu;

12) skutki braku płatności;

13) informację o konieczności poniesienia opłat notarialnych, o ile wystąpią;

14) sposób zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje;

15) termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek zgodnie z rozdziałem 5, a także kwotę odsetek należnych w stosunku dziennym;

16) prawo konsumenta do spłaty kredytu przed terminem;

17) informację o prawie kredytodawcy do zastrzeżenia w umowie prowizji za dokonanie spłaty kredytu przed terminem i zasady ustalenia wysokości tej prowizji;

18) informację o prawie, o którym mowa w art. 59 ust. 1;

19) warunki wypowiedzenia umowy;

20) informację o możliwości korzystania z pozasądowego rozstrzygania sporów oraz zasadach dostępu do tej procedury, jeżeli takie prawo przysługuje konsumentowi;

21) wskazanie organu nadzoru właściwego w sprawach ochrony konsumentów.

Powodowie wskazywali, że doszło do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 5 ustawy
o kredycie konsumenckim, gdyż umowa kredytu nie określa terminu, w jakim kwota kredytu zostanie postawiona do dyspozycji kredytobiorcy, gdyż w § 1 ust. 5 Umowy została ona zawarta pod warunkiem zawieszającym dokonania pełnej weryfikacji
i potwierdzeniu zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku oraz dostarczeniu skanów dowodów osobistych i oświadczenia o adresie zameldowania. W ocenie powodów taka konstrukcja umowy powoduje,
że konsument nie ma pewności co do daty przekazania mu przyznanych w ramach kredytu środków pieniężnych i powoduje u niego stan niepewności.

W myśl § 1 ust. 5-7 Umowy, umowa jest zawarta pod warunkiem zawieszającym wydania pozytywnej decyzji kredytowej, poprzedzonej pełną weryfikacją i potwierdzeniem zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku. Uruchomienie środków kredytobiorcy miało być jednoznaczne
z podjęciem pozytywnej decyzji kredytowej, zaś środki miały być przekazane przez Bank kredytobiorcy zgodnie z odrębną dyspozycją stanowiącą załącznik do Umowy. W ocenie Sądu regulacja ta nie pozostawia wątpliwości co do tego, że w przypadku uzyskania pozytywnej decyzji kredytowej, kredyt miał zostać uruchomiony a środki przekazane przez Bank kredytobiorcy zgodnie z odrębną dyspozycją. W ocenie Sądu termin i sposób wypłaty kredytu został więc w umowie określony w sposób jednoznaczny i czytelny. Z kolei z materiału dowodowego zgromadzonego
w sprawie jednoznacznie wynika, że procedura kredytowa, w tym złożenie wniosku o kredyt, podpisanie Umowy, uruchomienie kredytu i wypłata środków, odbyła się w ciągu tego samego dnia (8 czerwca 2018 r.). Powodowie w dniu złożenia wniosku
i podpisania umowy, złożyli dyspozycję uruchomienia kredytu nr (...) w kwocie 231.578,95 zł w formie przelewu w kwocie 52.883,71 zł na rachunek nr
(...) w banku (...) na rzecz S. P. oraz na spłatę zobowiązań kredytowych z tytułu: a) umowy pożyczki nr (...) w (...) Bank – kwota 79.033.62 zł; b) umowy pożyczki nr (...) w (...) Bank S.A. – kwota 83.575.42 zł; c) umowy pożyczki nr (...) w (...) Bank S.A. – kwota 4.507.25 zł; a także na zapłatę kosztów kredytu w postaci prowizji za udzielenie kredytu w wysokości 11.578,95 zł. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie było niepewności do daty przekazania powodom przyznanych w ramach kredytu środków pieniężnych, zwłaszcza, że przelewy odbywały się
w ramach tego samego Banku, zatem najpóźniej następnego dnia roboczego były one już dostępne na ww. kontach.

Przechodząc do kolejnego zarzutu, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k. dokument umowy powinien zawierać postanowienia dotyczące stopy oprocentowania kredytu (w zw. z art. 10 ust. 2 lit. f dyrektywy 2008/48). Chodzi
o stawkę oprocentowania dla odsetek kapitałowych. Powinna to być stopa oprocentowania wyrażona liczbą procentową. Wysokość zmiennej stopy oprocentowania może zależeć od decyzji strony (w praktyce: kredytodawcy) lub wahań wysokości stopy referencyjnej (np. WIRON, WIBOR 3M, EURIBOR 6M, stawki kredytu lombardowego NBP). W tym drugim przypadku kredytodawca powinien przestrzegać obowiązków oraz ograniczeń dotyczących stosowania wskaźników referencyjnych w umowach kredytu konsumenckiego, w szczególności warunków określonych w przepisach rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniającego dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014 (Dz.Urz. UE L 171, s. 1, ze zm.). Jeżeli wysokość zmiennej stopy oprocentowania kredytu zależy od wysokości stopy referencyjnej, w dokumencie umowy należy wskazać tę stopę referencyjną. Może być ona określona powszechnie rozpoznawanym, jednoznacznym skrótem (np. WIBOR 3M). Nie ma potrzeby, aby detalicznie opisywać warunki, na jakich zmienia się stopa referencyjna. Jest to wręcz niewskazane, albowiem są to informacje powszechnie dostępne, a nadmierna szczegółowość regulacji umownych w zakresie udzielonego kredytu może powodować szum informacyjny, wprowadzać dezinformację i poczucie pogubienia ze strony konsumenta. Wbrew zatem zarzutom powodów, pozwany Bank nie miał obowiązku wprowadzać do umowy kredytu definicji pojęcia WIBOR 3M. Wystarczyło podanie, że oprocentowanie w całym okresie kredytowania stanowiło sumę stawki WIBOR 3M i marży w wysokości 6,1 %, stałej w trakcie trwania umowy. Pozwany podał przy tym liczbowo, że zmienna stopa procentowa wyrażona
w stosunku rocznym w dniu podpisania umowy wynosiła 7.8%. Wyjaśnił, jak będzie wyglądać zmiana oprocentowania w przypadku zmiany stawki WIBOR 3M.
W ocenie Sądu pozwany Bank sprostał w tym zakresie obowiązkowi informacyjnemu.

W ocenie Sądu nawet potencjalne stwierdzenie abuzywności ww. normy umowy nie miałoby wpływu na naruszenie obowiązku informacyjnego, mogącego skutkować sankcją kredytu darmowego. Pod pojęciem zawartego w treści art. 45 ust. 1 u.k.k., zwrotu „naruszenie” należy rozumieć wyłącznie zupełny brak zamieszczenia w umowie kredytu konsumenckiego konkretnych informacji lub postanowień wymienionych w ust. 1 lub określenie ich w sposób wadliwy, nieprawidłowy, co aktualizować będzie się w zakresie określenia wysokości poszczególnych elementów (np. wysokości stóp oprocentowania, wysokości odsetek dziennych, całkowitego kosztu kredytu). Wskazuje na to w pierwszej kolejności literalne brzmienie art. 45 ust. 1 u.k.k., który wylicza postanowienia, które umowa powinna określać. Ideą wprowadzenia w ustawie obowiązku informacyjnego skorelowanego z surową sankcją kredytu darmowego było założenie, by konsument mógł ocenić ryzyko związane z udzielonym mu kredytem i ocenić konkurencyjność danego produktu, a zatem by mógł podjąć świadomą decyzję co do dokonania określonej transakcji kredytowej z bankiem.

Odnośnie art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. w dokumencie umowy powinna być podana rzeczywista roczna stopa oprocentowania (w zw. z art. 10 ust. 2 lit. g dyrektywy 2008/48). W myśl art. 5 pkt 12 u.k.k. jest to całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu. W dokumencie umowy należy wskazać konkretną liczbę procentową. Niedopuszczalne jest podanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania kredytu przez określenie jedynie przedziału między pewnymi wartościami liczbowymi. Rzeczywistą roczną stopę oprocentowania można zaokrąglić z dokładnością do – co najmniej – jednego miejsca po przecinku. Jeżeli rzeczywistą roczną stopę oprocentowania obliczono w oparciu o określone założenia (tj. gdy pewne parametry potrzebne do obliczenia wskaźnika nie są znane kredytodawcy), w dokumencie umowy należy podać wszystkie te założenia. Kredytodawca powinien również zamieścić w dokumencie umowy informację o całkowitej kwocie do zapłaty przez konsumenta (art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. w zw. z art. 10 ust. 2 lit. g dyrektywy 2008/48). W myśl art. 5 pkt 8 u.k.k. kwota ta stanowi sumę całkowitego kosztu kredytu
i całkowitej kwoty kredytu.

W przedmiotowej umowie kredytu wskazano w § 4 ust. 1, że całkowita kwota kredytu wynosiła 220.000.00 zł. Kwota ta nie obejmowała jednak kredytowanych przez Bank kosztów kredytu w wysokości 11.578,95 zł (prowizja). Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę na dzień zawarcia umowy wynosiła 334.509.28 zł, na którą składała się całkowita kwota kredytu w wysokości 220.000,00 zł wraz
z całkowitym kosztem kredytu, który na dzień zawarcia umowy, naliczony szacunkowo wynosił: 114.509,28 zł. Na całkowity koszt kredytu składały się należne odsetki umowne w wysokości 102.930,33 zł oraz prowizja od udzielonego kredytu w wysokości 11.578,95 zł (§ 4 ust. 2-3 umowy kredytu). W umowie wskazano również roczną rzeczywistą stopę oprocentowania (RRSO) – 9,36% (na dzień zawarcia umowy).

Powodowie zarzucali pozwanemu Bankowi, że w sposób nieuprawniony naliczył odsetki od kredytowanej prowizji za udzielenie kredytu. Naliczenie odsetek od kredytowanych kosztów kredytu wpływa na zawyżenie całkowitego kosztu kredytu. Następuje naliczenie odsetek od kosztów kredytu, a zatem naliczenie „kosztu od kosztu”. Powyższe nie było zgodne z prawdą, albowiem jak wyraźnie wskazano w § 4 ust. 1 umowy, całkowita kwota kredytu nie obejmowała kredytowanych przez Bank kosztów kredytu w wysokości 11.578,95 zł stanowiących prowizję za udzielenie kredytu w wysokości 11.578,95 zł.

Godzi się również podnieść, że celem zapewnienia ochrony konsumenta,
w art. 3 lit. g) dyrektywy 2008/48 przyjęto szeroką definicję pojęcia całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta. Obejmuje ono wszystkie koszty łącznie z odsetkami, prowizjami, podatkami oraz wszelkimi innymi opłatami, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, które to koszty znane są kredytodawcy, z wyjątkiem kosztów notarialnych; uwzględnia się także koszty usług dodatkowych związanych z umową o kredyt, w szczególności składki
z tytułu ubezpieczenia. Wskazana definicja odnosi się zatem zarówno do kosztów związanych z otrzymaniem kredytu, jak i wykorzystaniem go w czasie (por. wyrok TSUE z 16 lipca 2020 r. w sprawie C-686/19). Analogicznie, w art. 5 pkt 6 u.k.k. całkowity koszt kredytu określono jako wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże – jeżeli są znane kredytodawcy – oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach – z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. Definicja zawarta w ustawie o kredycie konsumenckim nie koliduje więc z definicją umieszczoną w dyrektywie.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że obowiązujące przepisy nie wprowadzają zakazu naliczania odsetek od kredytowanego kosztu kredytu. Wynika to z treści art. 5 pkt 7 u.k.k., w którym expressis verbis mowa jest o „kredytowanych kosztach kredytu”. Ustawa nie zakazuje kredytowania takich kosztów, a jedynie wyłącza je z zakresu pojęcia całkowitej kwoty kredytu. Składniki kosztu kredytu mogą być kredytowane przez kredytodawcę. Poza tym prowizja – nawet jeśli jest kredytowana – nie może być wykazywana w umowie zarówno w całkowitej kwocie kredytu, jak też w kosztach kredytu. Potwierdza to także wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 30 stycznia 2019 r., I NSK 9/18, w którym Sąd Najwyższy wskazał,
że w aktualnym stanie prawnym nie jest dopuszczalne prezentowanie tej samej kwoty (np. opłaty przygotowawczej, prowizji itp.) zarówno w ramach całkowitej kwoty kredytu, jak i w kosztach kredytu. I to nawet wówczas, gdy składniki kosztów kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Za taką tezą, jak podniósł Sąd Najwyższy, przemawia wyraźna treść art. 5 pkt 7 u.k.k. Z tezy tej wynikają zatem dwa istotne wnioski - po pierwsze, składniki kosztu kredytu mogą być kredytowane przez kredytodawcę, a po drugie, prowizja - nawet jeśli jest kredytowana - nie może być wykazywana w umowie zarówno w całkowitej kwocie kredytu, jak też
w kosztach kredytu.

Również w literaturze wskazuje się, że dopuszczalne jest finansowanie kosztów kredytu udzielonego przez bank oraz naliczanie odsetek od kwoty przeznaczonej na ten cel. Brak jest podstaw do przyjęcia w przepisach ustawy
o kredycie konsumenckim odmiennych zasad pobierania odsetek od wykorzystanego kredytu, zależnych w szczególności od tego, czy celem kredytowania są koszty udzielanego kredytu (J. Gil, M. Szlaszyński, Problematyka odsetek od kredytowanych kosztów bankowego kredytu konsumenckiego, „Monitor Prawa Bankowego” z 2022 r. Nr 6, s. 59-74). Podobnie T. Czech (Kredyt konsumencki, Komentarz, wyd. II, Warszawa 2018r. art. 5) wskazuje, że pojęcie "wypłaconej kwoty", o której mowa w art. 5 pkt 10 u.k.k., obejmuje także część kapitału kredytu przeznaczoną na sfinansowanie koszów związanych z tym kredytem. Przemawia za tym wykładnia językowa omawianego przepisu - przepis ten nie wymaga, aby wypłata nastąpiła do rąk konsumenta. Wypłata może być również dokonana w celu pokrycia zobowiązań konsumenta (w tym zobowiązań do zapłacenia kosztów związanych z kredytem). Ponadto - istota omawianego w tym miejscu zagadnienia została wyjaśniona w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2016 r., C – 377/14. Sprowadza się ona, najogólniej rzecz ujmując, do tego, że włączenie jakiejkolwiek kwoty należącej do całkowitego kosztu kredytu do całkowitej kwoty kredytu może mieć wpływ na obliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania
i w konsekwencji może wpłynąć na prawidłowość informacji, które kredytodawca powinien wskazać w danej umowie o kredyt (vide pkt 89 i 91 uzasadnienia).

W konsekwencji przyjąć należy, że w umowie kredytu zawartej przez pozwany Bank prawidłowo wskazano zarówno rzeczywistą roczną stopę oprocentowania, jak i całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumentów ustaloną
w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki, wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia.

Podsumowując w niniejszej sprawie nie zaktualizowały się określone w art. 45 ust. 1 u.k.k. przesłanki do złożenia przez kredytobiorców oświadczenia
o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, a w związku z tym powództwo
o ustalenie, że kredyt zawarty przez powód jest kredytem darmowym okazało się bezzasadne. W konsekwencji również wynikające z niego roszczenie o zapłatę nie znalazło uzasadnienia i podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono w pkt. 2 sentencji wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wynikającą z art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie
z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powództwo zostało oddalone, wobec czego zasadnym było obciążenie powodów całością kosztów, na które składały się koszty zastępstwa procesowego w łącznej wysokości 10.817 zł, w tym opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Z tych wszystkich przyczyn orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Artur Grajewski

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

Warszawa 5 kwietnia 2024 r.

sędzia Artur Grajewski