Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Ewa Talarczyk
Protokolant:	Norbert Ziółek

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. G. i L. O.

przeciwko (...) spółce z o.o. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 31 sierpnia 2023 r., sygn. akt II C 1536/22

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu następującą treść:

„1. zasądza od (...) spółki z o. o. w W. na rzecz A. G. i L. O. kwoty po 400 EUR (czterysta euro) wraz z odsetkami ustawowym za opóźnienie od dnia 18 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie;

2. zasądza od (...) spółki z o. o. w W. na rzecz A. G. i L. O. kwoty po 1.342 zł (tysiąc trzysta czterdzieści dwa złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.”;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od (...) spółki z o. o. w W. na rzecz A. G. i L. O. kwoty po 650 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Ewa Talarczyk

sygn. akt V Ca 139/24

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym przeciwko (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. A. G. i L. O. domagali się zasądzenia na swoją rzecz kwot po 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Referendarz sądowy nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powodów zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2023 r., zapadłym w sprawie o sygn. akt II C 1536/22, Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie oddalił powództwo (pkt 1.) oraz zasądził od każdego z powodów na rzecz pozwanej kwoty po 908, 50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt. 2.).

Apelację od powyższego orzeczenia wywiedli powodowie, zaskarżając rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w całości. Wyrokowi Sądu I instancji apelujący zarzucili naruszenie:

- art. 2 lit. G Rozporządzenia (WE) 261/2004 poprzez błędną wykładnię i uznanie, że karta pokładowa nie stanowi „innego dowodu” potwierdzającego fakt posiadania rezerwacji, podczas gdy karta pokładowa wydawana jest pasażerom w oparciu o posiadaną uprzednio rezerwację, dlatego stanowi dokument uprawniający do przewozu,

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 3 ust. 3 Rozporządzenia (WE) 261/2004 poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że warunkiem odpowiedzialności odszkodowawczej jest posiadanie opłaconej rezerwacji, podczas gdy art. 3 ust. 3 Rozporządzenia (WE) 261/2004 stanowi, że Rozporządzenia nie stosuje się do pasażerów podróżujących nieodpłatnie, a Pozwana nie kwestionowała opłacenia przelotu przez biuro podróży, które otrzymało w całości wynagrodzenie za organizację imprezy turystycznej, a opłacenia rezerwacji w biurze podróży stanowi fakt irrelewantny w sprawie, gdyż biuro podróży otrzymuje wynagrodzenie za organizację imprezy turystycznej,

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 3 ust. 3 Rozporządzenia (WE) 261/2004 w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że ciężar dowodu wykazania wyłączenia stosowania Rozporządzenia (WE) 261/2004 spoczywa na Powodach, podczas gdy to Pozwana wywodzi korzystne skutki prawne z braku odpłatności za lot, dlatego powinna udowodnić brak wystąpienie przesłanek wyłączających stosowanie Rozporządzenia (WE) 261/2004,

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę Aneksu III z dnia 8 kwietnia 2021 r., potwierdzeń podróży oraz kart pokładowych polegającą na uznaniu, że Powodowie nie posiadali rezerwacji na lot oraz podróżowali nieodpłatnie, podczas gdy z dokumentów wynika, że Powodowie posiadali rezerwacje na lot stanowiący integralną część imprezy turystycznej, która została opłacona w całości.

Wobec powyższego powodowie wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości orz zasądzenie od pozwanej na rzecz każdego z powodów kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od każdego powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego w instancji odwoławczej, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd Odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa

Apelacja powodów zasługiwała na uwzględnienie w przeważającej części, co implikowało wydanie w sprawie orzeczenia reformatoryjnego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, jako właściwie osadzone w zgromadzonym materiale procesowym. Zastrzeżenia budzi natomiast zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena prawna dokonanych ustaleń przez pryzmat zgłoszonego roszczenia i obowiązujących regulacji normatywnych.

Wskazać należy, że podstawę prawną dochodzonego przez powodów żądania stanowiły przepisy Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r., ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz. U. UE L z dnia 17 lutego 2004 r.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia w przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy:

a)  otrzymują pomoc od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 8;

b)  otrzymują pomoc od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a) i art. 9 ust. 2, jak również, w przypadku zmiany trasy, gdy racjonalnie spodziewany czas startu nowego lotu ma nastąpić co najmniej jeden dzień po planowym starcie odwołanego lotu, pomoc określoną w art. 9 ust. 1 lit. b) i c);

c)  mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 7, chyba że:

i)  zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu; lub

ii)  zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu; lub

(...))  zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 rozporządzenia: „W przypadku odwołania do niniejszego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości 400 EUR dla wszystkich lotów wewnętrzwspólnotowych dłuższych niż 1.500 kilometrów. Przy określeniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowanego przylotu na skutek opóźnienia spowodowanego odmową przyjęcia na pokład lub odwołaniem lotu.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 przepisy rozporządzenia 261/2004 mają zastosowanie do pasażerów, który posiadają potwierdzoną rezerwację na dany lot. Z kolei w myśl art. 2 lit g „rezerwacja” oznacza fakt posiadania przez pasażera biletu lub innego dowodu potwierdzającego, że rezerwacja została przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego lub organizatora wycieczek. Z powyższego wynika, że fakt posiadania rezerwacji może być dowiedziony za pomocą innych środków dowodowych, takich jak przykładowo karty pokładowe. W konsekwencji, jeżeli pasażer lotniczy dysponuje „innym dowodem” w rozumieniu art. 2 lit. g Rozporządzenia nr 261/2004, to ten inny dowód jest równoznaczny z „rezerwacją” w rozumieniu tego przepisu (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 grudnia 2021 r., C-146/20, C-88/20, C-196/20 i C-270/20). Wszak pasażerowie muszą potwierdzić swoją rezerwację na dany lot, przechodząc przez proces odprawy na dany rejs, aby móc skorzystać z praw przyznanych im przepisami rozporządzenia 261/2004, o ile nie otrzymali wcześniej informacji o odwołaniu lotu. Biorąc powyższe pod uwagę nie może budzić wątpliwości, że karta pokładowa jest dowodem istnienia uprawnienia do odbycia podróży. Z jej treści wynika bowiem dzień zaplanowanej podróży, godzina oraz numer lotu, a także wskazane są personalia uprawnionych osób.

Należy zauważyć, że wydanie karty pokładowej następuje po sprawdzeniu, czy dany pasażer jest uprawniony do odbycia podróży oznaczonym lotem, tj. czy posiada bilet bądź został zgłoszony przez organizatora turystyki jako uczestnik imprezy turystycznej, obejmującej transport lotniczy, oraz że stawił się do odprawy o wyznaczonej porze. Karta pokładowa wydawana jest pasażerowi po wykazaniu przez niego tytułu do wykonania usługi na jego rzecz (por. T. Kęska-Leszyński, Rozporządzenie 261/2004 ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów. Komentarz do art. 2). W ocenie Sądu Okręgowego materiał dowodowy, tj. załączone do pozwu kopie kart pokładowych, z których wynika dzień zaplanowanej podróży, godzina oraz numer lotu, jest wystarczający do przyjęcia, iż powodowie posiadali potwierdzoną rezerwację, a co za tym idzie byli legitymowani czynnie do dochodzenia odszkodowania od strony pozwanej. Wystarczającym dowodem wykazującym okoliczność odbycia lotu jest zatem karta pokładowa, tzw. boarding pass. Wskazany dokument jest wręczany podczas odprawy. Nie ulega wątpliwości, iż pasażer legitymujący się kartą pokładową otrzymuje ją przed wejściem na pokład samolotu, po dokonaniu uprzedniej kontroli biletu pod kątem ważności rezerwacji i obecności nazwiska pasażera na liście osób mających uczestniczyć w locie. W świetle zasad doświadczenia życiowego oczywistym jest, że karta pokładowa de facto inkorporuje w sobie uprawnienie do wejścia na pokład, ale jednocześnie stanowi konsekwencję dysponowania biletem, który z kolei jest potwierdzeniem rezerwacji na dany lot. W ocenie Sądu Okręgowego jest to wystarczający dowód na to, że pasażerowie stawili się do odprawy i zarazem kreuje domniemanie faktu posiadania potwierdzonej rezerwacji lotu i jego odbycia.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy nie podzielił argumentów zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji. Powodowie z całą pewnością wykazali, że posiadali rezerwację na lot (...) na trasie T. ( (...)) - W. ( (...)) w dniu 20 maja 2021 r. Nie mogło bowiem być inaczej, skoro przeszli odprawę lotniczą, uzyskali karty pokładowe i odbyli lot. Okoliczności tych zresztą pozwany nie kwestionował, utrzymując zarazem, jakoby przepisy rozporządzenia wymagały wykazania przez pasażerów wykazania się opłaconą rezerwacją na dany lot.

W tym kontekście wskazać należy, że zgodnie z art. 3 ust. 3 rozporządzenie nie ma zastosowania do pasażerów podróżujących bezpłatnie lub na podstawie taryfy zniżkowej, która nie jest bezpośrednio lub pośrednio dostępna powszechnie. Przepisem tym objęte są specjalne taryfy oferowane przez przewoźników lotniczych ich personelowi. Natomiast, zgodnie z art. 3 ust. 3, rozporządzenie ma zastosowanie do pasażerów podróżujących na podstawie biletów wydanych jako nagrody w ramach programu lojalnościowego lub innego programu komercyjnego (pkt 2.2.2 Zawiadomienia Komisji Europejskiej Wytyczne interpretacyjne dotyczące rozporządzenia (WE) Nr 261/2004, 2016/C 214/04, Dz.Urz. UE C z 2016 r. Nr 213, s. 5). Pozwany, powołując się na poglądy judykatury, sam wskazał w treści odpowiedzi na pozew, że: „Sądowi natomiast z urzędu wiadomo, że (...) Sp. z o.o. w W. jako przewoźnik lotniczy rezerwuje jedynie liczbę miejsc na dany lot, a nie dokonuje rezerwacji na konkretne nazwiska pasażera”. Ma zatem rację pozwany twierdząc, że z innych spraw wiadomo, że przewoźnik występujący w niniejszym procesie oferuje swoje usługi biurom podróży – organizatorom imprez turystycznych. Z przywołanej wypowiedzi wynika zatem, że nie jest możliwe aby lot odbył się w ramach usługi wykonywanej przez przewoźnika nieodpłatnie. Wobec tego już sam model biznesowy przedsiębiorcy wyłączał zaoferowanie przelotu darmowego.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie budzi zarazem wątpliwości fakt, iż potwierdzenie rezerwacji dokonane przez organizatora imprezy turystycznej, obejmującej przedmiotowy lot, jest następstwem wykupienia w ww. biurze podróży wycieczki, a co za tym idzie przelot nie odbył się bezpłatnie lub za specjalną zniżką ze strony przewoźnika (irrelewantnym jest natomiast, czy koszt przelotu został sfinansowany na rzecz powodów przez podmiot trzeci). Jak zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 kwietnia 2024 r. (II CNPP 14/22), odmowa przyznania podróżującym bezpłatnie praw z rozporządzenia nr 261/2004 wynika z tego, że prawodawca unijny, wziąwszy pod uwagę, iż przewoźnik lotniczy oferujący w szczególnych sytuacjach przelot bezpłatnie lub za specjalną zniżką świadczy swoją usługę nie osiągając zysku, nie chciał obarczać w takiej sytuacji przewoźnika dodatkowymi zobowiązaniami. W rozumieniu art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 pasażerami podróżującymi bezpłatnie będą osoby, którym przysługują specjalne zniżki lub prawo do bezpłatnych lotów. Pasażerami takimi są np. rodziny pilotów czy innego personelu lotniczego. Innym przykładem są małoletnie dzieci w wieku poniżej 2 lat, którym nie są przydzielone miejsca ani karty pokładowe, i które podróżują bezpłatnie z przewoźnikiem lotniczym, w związku z czym nie przysługują im prawa z rozporządzenia Nr 261/2004 (zob. postanowienie TSUE z 11.10.2021 r., V. A., C-686/20, EU:C:2021:859, pkt 30). Przepisy rozporządzenia Nr 261/2004 stosuje się natomiast do pasażerów podróżujących w ramach programu lojalnościowego lub innego programu komercyjnego i jeżeli pasażer zapłacił za swój bilet lotniczy, np. punktami czy milami uzbieranymi w programie lojalnościowym przewoźnika lotniczego, to przysługuje mu ochrona.

Sąd Najwyższy podkreślił nadto, że z doświadczenia życiowego i charakteru prawnego umowy przewozu wynika, że działalność profesjonalnego przewoźnika w zakresie jego przedsiębiorstwa polega na odpłatnym przewożeniu osób lub rzeczy ( essentialia negotii przewozu, art. 774 k.c.), a przewóz nieodpłatny ma miejsce wyjątkowo. Oznacza to, że wyjątek w zakresie prawa do odszkodowania, przewidziany w art. 3 ust. 3 zd. 1 rozporządzenia Nr 261/2004, powinien być interpretowany zawężająco w myśl zasady, że nie należy rozszerzająco wykładać przepisów o charakterze wyjątkowym ( exceptiones non sunt extendendae). Biorąc pod uwagę, że usługa przewozu jest co do zasady odpłatna, a prawo do ochrony z rozporządzenia Nr 261/2004 wyjątkowo nie przysługuje pasażerom podróżującym bezpłatnie i jednocześnie uwzględniając zasadę rozkładu ciężaru dowodu z art. 6 k.c. ( onus probandi), w myśl którego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, należało domniemywać, że powodowie podróżowali odpłatnie. To pozwana zatem powinna wykazać, że zrealizowany przez nią przewóz był usługą nieodpłatną w rozumieniu art. 3 ust. 3 rozporządzenia Nr 261/2004, wobec tego w tym zakresie to na pozwanej spoczywał ciężar dowodu, gdyż z faktu bezpłatnej podróży powodów wywodziła ona skutek prawny w postaci braku obowiązku zapłaty odszkodowania przewidzianego w art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia Nr 261/2004.

Pozwana nie zaoferowała w tym przedmiocie jakiegokolwiek materiału dowodowego, nie był zaś miarodajny dla tego celu złożony przez powodów Aneks III z dnia 8.04.2021 r. do umowy zawartej w dniu 22.06.2021 r. i Załącznik nr 1 do Aneksu, gdyż w dalszym ciągu materiały te nie służyły wykazaniu, że pozwany zrealizował konkretny lot na rzecz powodów nieodpłatnie lub na preferencyjnych warunkach cenowych. Pozwany otrzymał zapłatę za transport lotniczy powodów i nie udowodnił, by podróż w tym wypadku odbyła się bezpłatnie lub ze specjalną zniżką.

Przedsiębiorcy będący przewoźnikami lotniczymi prowadzą swoją działalność w celu osiągnięcia zysku, zatem co do zasady odpłatnie. W oparciu zaś o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, brak było podstaw do przyjęcia, że powodowie podróżowali bezpłatnie lub na podstawie taryfy zniżkowej.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można zaaprobować stanowiska Sądu Rejonowego, że przedstawione przez stronę powodową dokumenty, w tym aneks do umowy, załącznik nr 1 do Aneksu oraz kopia kart pokładowych nie są równoznaczne z posiadaniem potwierdzonej, ani tym bardziej opłaconej, rezerwacji na lot. W § 1 Aneksu III z dnia 8.04.2021 do umowy zawartej w dniu 22.06.2021 r. wskazano, iż „na podstawie umowy podróżny – klient zleca organizatorowi zorganizowanie imprezy, tj. wyjazdu na T.(„impreza”) w terminie 13-20.05.2021 r. Impreza obejmuje wylot z W. i K. na rzecz wskazanych przez Podróżnego – klienta Podróżnych zakwaterowanych w hotelu (...) w formule All inclusive (…)”. Zaś z załącznika nr 1 do Aneksu III z dnia 8.04.2021 r. do umowy zawartej w dniu 22.06.2021 r. wynika, iż „cena zawiera: przeloty, transfery, zakwaterowanie w formule All Inclusive, ubezpieczenie podstawowe KL i NW, TFG, TFP, opiekę 2 pilotów TPP, torby plażowe, przewodniki, 3 wycieczki (…)”.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż odpłatność transportu lotniczego ze strony pasażerów (a ściślej - organizatora wycieczki na rzecz przewoźnika) nie może być kwestionowana, zaś pozwany nie wystąpił z inicjatywą dowodową, służącą podważeniu powyższej konstatacji. Strona pozwana pozostała w istocie bierna w przedmiocie wykazania, iż usługa przewozu lotniczego, która miała zostać wykonana na rzecz powodów, była świadczona bezpłatnie i w związku z art. 3 ust. 3 Rozporządzenia 261/2004 nie podlegała ochronie odszkodowawczej. Należy ponownie zaakcentować, iż bezpłatność przewozu stanowi aspekt, z którego udowodnienia korzyści wywodzi strona pozwana i w związku z art. 6 k.c. to na niej spoczywa onus probandi co do wykazania tego faktu. Pozwany, dysponując dowodami w tym przedmiocie mógłby przedłożyć chociażby dokument, wskazujący z jakiego tytułu świadczona usługa przewozu lotniczego w stosunku do powodów miałaby mieć charakter nieodpłatnej. Strona pozwana nie przedstawiła natomiast żadnych dowodów na potwierdzenie powyższej tezy, wobec czego brak było uzasadnienia dla uwzględnienia stanowiska pozwanego w tym zakresie.

W konsekwencji za zasadne należało uznać zarzuty naruszenia prawa materialnego, tj. art. 3 ust. 2 i 3 Rozporządzenia 261/2004 oraz art. 6 k.c. w zw. z art. art. 3 ust. 2 i 3 i art. 7 ust. 1 lit. b Rozporządzenia 261/2004. Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że powodowie nie wykazali posiadania legitymacji czynnej do wytoczenia powództwa, jak również, że to na niech, a nie na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, iż lot powodów był bezpłatny. Pozwany zaś temu obowiązkowi dowodowemu nie sprostał.

W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok wymagał zmiany, bowiem powództwo podlegało uwzględnieniu w całości co do dochodzonych kwot rekompensaty. W kwestii zaś żądania odsetek ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Obowiązek zapłaty wskazanego odszkodowania ma charakter bezterminowy, ponieważ art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 statuuje jedynie obowiązek jego wypłaty oraz wysokość, nie precyzuje natomiast w jakim czasie wypłata powinna nastąpić. Wobec powyższego należało odwołać się do treści art. 455 k.c., określającego termin spełnienia świadczenia jako „niezwłocznie” po wezwaniu przez wierzyciela do zapłaty. Powodowie wezwali pozwanego do zapłaty pismem, które doręczono przewoźnikowi 18 marca 2022 r. (k. 11). Upływ 30-dniowego terminu na rozpatrzenie reklamacji – zgodnie z art. 205c ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze – nastąpił 17 kwietnia 2022 r. Wobec tego odsetki ustawowe za opóźnienie były należne od dnia18 kwietnia 2022 roku, a nie od 15 kwietnia 2022 r., jak wskazano w pozwie. W tym zakresie żądanie pozwu podlegało zatem oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe, apelacja powodów w przeważającej części zasługiwała na uwzględnienie, dlatego na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmieniono zaskarżony wyrok, zasądzając na rzecz powodów dochodzoną kwotę po 400 EUR i jedynie częściowo w zakresie odsetek oddalając powództwo, co oznacza, że w tej części również apelacja powodów podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Konsekwencją wydania orzeczenia reformatoryjnego odnośnie żądania zapłaty była także konieczność modyfikacji postanowienia o kosztach postępowania w I instancji. Sąd Okręgowy, uznając że powodowie ulegli tylko co do nieznacznej części żądania odsetkowego, obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu na ich rzecz wszystkich kosztów – stosownie do art. 100 zd. 2 k.p.c., a na zasądzoną kwotę składało się wynagrodzenie pełnomocnika, określone w oparciu o stawki wskazane w § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, a także opłata sądowa od pozwu i koszty postępowania zażaleniowego.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono analogicznie na mocy art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz przy zastosowaniu § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Przedmiotowe koszty obejmowały oprócz wynagrodzenia pełnomocnika także opłatę sądową od wywiedzionej apelacji.

Ewa Talarczyk