Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 lipca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wiesława Śmich

po rozpoznaniu w dniu 02 lipca 2024 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. M. i M. M.

przeciwko (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2022 roku, sygn. akt II C 928 /22

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od W. M. i M. M. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty po 450,00 zł ( czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Wiesława Śmich

Sygn. akt V Ca 333/23

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2022 r. do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie wpłynął pozew W. M. i M. M. przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. o zapłatę na rzecz każdego z powodów kwot po 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 listopada 2021 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz każdego z powodów zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W dniu 30 maja 2022 r. pozwana złożyła odpowiedź na pozew, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W toku postępowania strony konsekwentnie popierały pierwotnie zajęte przez siebie stanowiska w sprawie.

Wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2022 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli powodowie, zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w całości. Orzeczeniu Sądu I instancji zarzucili naruszenie:

1.  art 3 ust. 2 lit a) Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, poprzez jego nieprawidłową wykładnię, polegającą na przyjęciu, że aby móc się powołać na przepisy owego Rozporządzenia, pasażerowie powinni udowodnić zaistnienie opóźnienia w przylocie przekraczającego 3 godziny - co stoi w sprzeczności z prawnie wiążącymi wytycznymi interpretacyjnymi i orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, albowiem w kwestii dowodowej pasażer obowiązany jest jedynie przedstawić potwierdzoną rezerwację na lot;

2.  art. 6 k.c. w zw. z art. 5 ust. 3 i 4 w zw. z punktem 1 i 4 preambuły Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez przyjęcie, że to na pasażerze spoczywa obowiązek wykazania, że do opóźnienia lotu doszło, podczas gdy pasażerom lotu opóźnionego przy przylocie o co najmniej 3 godziny posiadającym potwierdzoną rezerwację na ten lot nie można odmówić odszkodowania jedynie na tej podstawie, że w chwili wystąpienia o odszkodowanie nie udowodnili opóźnienia, chyba że zostanie wykazane przez przewoźnika lotniczego, że do znacznego opóźnienia nie doszło albo było ono wynikiem wystąpienia nadzwyczajnych okoliczności;

3.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez czynienie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie wyłącznie w oparciu o wskazania strony pozwanej, jakoby przedmiotowy lot nie doznał opóźnienia rodzącego odpowiedzialność odszkodowawczą na gruncie Rozporządzenia (WE) nr 261/2004, podczas gdy strona powodowa wskazywała, że opóźnienie przedmiotowego lotu wyniosło ponad 9 godzin, zaś pozwana, na której spoczywa ciężar udowodnienia braku opóźnienia powyżej 3 godzin, nie przedłożyła żadnego miarodajnego dowodu na okoliczność momentu otwarcia drzwi samolotu, czyli momentu faktycznego przylotu z perspektywy Rozporządzenia (WE) nr 261/2004.

Mając na względzie powyższe zarzuty powodowie wnieśli o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów kwoty po 400 EUR wraz z odsetkami od dnia 6 listopada 2021 r. do dnia zapłaty i zasądzenie od pozwanej na rzecz każdego z powodów zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powodów na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oraz akceptuje wnioski wywiedzione z tych ustaleń, wskazując iż podjęte rozstrzygnięcie znajduje oparcie w obowiązujących przepisach oraz w wywiedzionych na ich podstawie niewadliwych rozważaniach prawnych, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty podniesione w apelacji stanowią nieuzasadnioną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Skarżący w apelacji nie przedstawiają żadnych okoliczności, które mógłby skutkować zmianą zapadłego w sprawie wyroku, ograniczają się w zasadzie do powtórzenia argumentacji przytoczonej wcześniej w toku postępowania pierwszoinstancyjnego.

Zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k. p. c. okazał się niezasadny. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd tego przepisu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie wystarcza przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. Sąd Najwyższy m.in. w orzeczeniach z 6 listopada 1998 r., sygn. akt II CKN 4/98, z 10 kwietnia 2000 r., sygn. akt V CKN 17/2000). Konieczne jest zatem dla skuteczności takiego zarzutu wykazanie wyżej wspomnianych uchybień przy użyciu argumentów jurydycznych. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy i uznał, że na jego podstawie nie sposób wywieść aby lot powodów był opóźniony ponad trzy godziny.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że w tym zakresie ciężar dowodu spoczywa na powodach. Strona pozwana wprost zaprzeczyła twierdzeniom o ponad 3-godzinnym opóźnieniu lotu. W zaistniałych okolicznościach brak było podstaw do zastosowania przepisu art. 230 k.p.c. (tj. domniemania przyznania ww. okoliczności). Jednocześnie należało mieć na uwadze, że wykazanie powstania opóźnienia było okolicznością podstawową warunkującą zasadność dochodzonego roszczenia. Po zaprzeczeniu tej okoliczności przez stronę pozwaną, powodowie – reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika – winni podjąć zatem stosowną inicjatywę dowodową, co zostało przez nich zaniechane. Strona powodowa w apelacji ograniczyła się do powołania wytycznych sporządzonych do rozporządzenia, z którego wywodzono roszczenie zapłaty, w których wskazano, że przewoźnik na żądanie organu państwa członkowskiego albo pasażerów jest obowiązany podać godziny lotu, pozwalające na zweryfikowanie opóźnienia. Stanowisko strony powodowej wskazywało zatem, że wystarczającym dowodem opóźnienia lotu jest przedstawienie kart pokładowych wystawionych na rzecz każdego z powodów.

Sąd Okręgowy nie podziela powyższego stanowiska. Nie zgadza się również z twierdzeniem, że wytyczne, na jakie powołała się strona powodowa, pozwalają na przerzucenie w zastanej sytuacji ciężaru dowodu na pozwanego w zakresie wykazania opóźnienia uzasadniającego żądanie powodów bez uprzedniego skorzystania przez powodów z przysługujących im uprawnień procesowych. Powołane wytyczne nie wyłączają bowiem obowiązujących bezwzględnie przepisów ustawowych, w tym także reguł procesowych gwarantujących kontradyktoryjność procesu cywilnego. Wskazać należało, że przywołane wytyczne wprost wskazywały, że udostępnienie godzin lotu samolotu powinno odbyć się na żądanie organu lub pasażerów. Tymczasem powodowie – będący pasażerami lotu – nie zwrócili się do przewoźnika ze stosownym żądaniem na etapie przedsądowym w celu należytego przygotowania procesu i zgromadzenia materiału dowodowego na poparcie swych żądań. Pełnomocnik powodów nie skorzystał także z instrumentów przewidzianych w postępowaniu cywilnym, pozwalających na pozyskanie dowodów od drugiej strony, które uprawniałyby Sąd do ewentualnego zwrócenia się z wnioskiem do pozwanego o przedstawienie stosownych dokumentów. Wykluczone było w tym zakresie działanie Sądu z urzędu. Stanowiłoby to zaprzeczenie zasady kontradyktoryjnego procesu i bezstronności sądu rozpoznającego sprawę.

Sąd Okręgowy nie zgadza się, aby jedynym dowodem, do którego przedłożenia obowiązany był pasażer dochodzący odszkodowania, była karta pokładowa. Jest to dowód wystarczający dla wykazania faktu posiadania rezerwacji, opłacenia lotu i stawienia się do odprawy (zgodnie z przywołanym przez stronę powodową orzecznictwem TSUE). Nie był to jednak dowód wykazujący opóźnienie lotu w określonym wymiarze, ponieważ fakt ten z przedłożonych dokumentów w żaden sposób nie wynika.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy trafnie stwierdził, że zasadność powództwa nie została wykazana w zakresie podstawowej okoliczności warunkującej uwzględnienie roszczeń powodów, jaką było udowodnienie opóźnienia lotu w wymiarze przekraczającym 3 godziny. Zarzuty dotyczące naruszenia art. 6 k.c. w zw. z art. 5 ust. 3 i 4 w zw. z punktem 1 i 4 preambuły Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 jak również art. 3 ust. 2 lit a) Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 okazały się niezasadne.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu uwzględniającym zmiany wprowadzone Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Wiesława Śmich