Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Magdalena Daria Figura

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2025 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie

z dnia 28 października 2024 r. sygn. akt II C 2794/23

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 1800,00 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty;

Magdalena Daria Figura

Sygn. akt V Ca 391/25

UZASADNIENIE

Biorąc pod uwagę, że Sąd II nie zmienił ani nie uzupełnił ustaleń faktycznych Sądu

I instancji, jak również nie przeprowadził postępowania dowodowego na podstawie art. 387 § 2 ¹ k.p.c. Sąd Okręgowy zważył , co następuje:

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wbrew zarzutom podniesionym w apelacji, Sąd I instancji nie uchybił przepisom o postępowaniu dowodowym, a w szczególności nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 października 2004 r. III CK 245/04 przepis art. 233 § 1 k.p.c. określający obowiązujące zasady oceny dowodów może zostać naruszony w wyniku nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości. Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów. Zasada swobodnej oceny dowodów określona powyższym przepisem wyraża się w jej ocenie według własnego przekonania Sądu, opartego na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jej istotną cechą jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków.

Zdaniem Sądu odwoławczego ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji, odpowiada wskazanym wyżej kryteriom, jest wszechstronna i nie nosi cech dowolności. Natomiast apelujący w istocie nie kwestionował ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, lecz wywód prawny, który doprowadził do uznania, że nie zachodziły podstawy do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Tym samym argumentacja skarżącego w zakresie naruszenia art. 233 k.p.c. sprowadzała się jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji, natomiast w ramach dokonywanej kontroli Sąd Okręgowy nie stwierdził naruszenia reguł swobodnej oceny dowodów.

Pozostałe podniesione zarzuty dotyczące naruszenia przepisów procesowych nie dawały podstaw do zmiany orzeczenia.

W odniesieniu do zarzutów naruszenia prawa materialnego, należy wskazać, że także i te okazały się chybione.

W ocenie Sądu Okręgowego istota rozstrzygnięcia niniejszej sprawy sprowadzała się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy w analizowanej umowie kredytu doszło do naruszeń wskazanych szczegółowo przez powoda, co mogłoby prowadzić do skutecznego złożenia oświadczenia w trybie art. 45 ust 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. okazał się chybiony. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu umowa kredytu powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia. W ocenie Sądu Okręgowego elementy te zostały zawarte w § 1 umowy kredytu konsolidacyjnego gotówkowego nr (...) z dnia 16 września 2019 r. i w tym zakresie Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę Sądu Rejonowego wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i przyjmuje ją za własną. Tytułem uzupełnienia należy przytoczyć fragment uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 26 stycznia 2016 r., XVII AmA 165/13 (LEX nr 1997815), w którym wskazano, że „kredytowanie kosztów kredytu nie jest praktyką odosobnioną w obrocie gospodarczym i nie ma też podstaw normatywnych, by ją kwestionować (...)”. W związku z powyższym, uznać należało, że § 1 umowy w wystarczający sposób określał informacje dotyczące RRSO oraz całkowitej kwoty do zapłaty. Informacje te zostały przedstawione w sposób prawidłowy i zrozumiały.

Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że przy obliczaniu RRSO pozwany miał prawo uwzględnić koszty odsetek od kredytowanych kosztów, skoro „kwota kredytu” zgodnie z umową obejmowała całkowitą kwotę kredytu oraz koszty pozaodsetkowe. W myśl art. 5 pkt 10 u.k.k. stopa oprocentowania kredytu to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowywanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. Co istotne, wspomniana kwota obejmuje część kapitału przeznaczoną na sfinansowanie kosztów związanych z kredytem. Należało tym samym uznać, iż pozwany Bank prawidłowo obliczył RRSO na poziomie 17,01 % i nie doszło w tym zakresie do naruszenia obowiązku informacyjnego, tym bardziej że z umowy wynika, że przy wyliczeniu RRSO bank uwzględnił, że koszty prowizji płatne są w dniu wypłaty kredytu. Ponadto wbrew twierdzeniom powoda, nie sposób uznać, aby odsetki zostały policzone w sposób nieprawidłowy.

Całkowita kwota kredytu została przedstawiona w umowie w sposób odrębny od kosztów kredytu. Bank prawidłowo wykonał powyższy obowiązek, wskazując w § 2 ust. 2, że całkowita kwota kredytu wynosi 73.000,00 zł i nie obejmuje kredytowanych kosztów kredytu, które wynoszą: 3.041,67 zł (prowizja) oraz 11.109,32 zł (odsetki od kapitału kapitału), a ponadto wskazał, że całkowita kwota do zapłaty wynosiła 104.650,99 zł, wliczając w to koszt ubezpieczenia AC przedmiotu.

W ocenie Sadu Okręgowego nie doszło także do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 6 i 11 u.k.k., albowiem w § 9 wyraźnie określono roczną stopę oprocentowania zadłużenia przeterminowanego. Ponadto dopuszczalne jest ustalenie odsetek za opóźnienie o zmiennej stopie oprocentowania, odpowiadającej aktualnej wysokości odsetek maksymalnych. W ocenie Sądu Okręgowego przedsiębiorca nie może być zobowiązany do podania informacji dotyczących zdarzeń przyszłych, które nie są od niego zależne, bowiem ta nie daje się przewidzieć i jest w gestii NBP. Stąd wystarczające jest odniesienie do wysokości odsetek maksymalnych uregulowanych w art. 481 § 2 ¹ kodeksu cywilnego.

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia przez pozwanego art. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k. Wbrew stanowisku powoda przyjąć należy, że z tego ostatniego przepisu nie wynika obowiązek informowania konsumenta o uprawnieniu do odstąpienia na innej podstawie prawnej niż art. 53 ust. 1 u.k.k. (por. T. Czech (w:) Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2018, art. 30). Bank sprostał w § 10 umowy obowiązkowi informacyjnemu o prawie odstąpienia od umowy, o którym mowa w art. 53 ust. 1 u.k.k.

W ocenie sądu nie doszło również do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. przez zastrzeżenie na rzecz kredytodawcy prawa do zmiany kosztów sposób niejasny i nieprecyzyjny. W ocenie sądu bank sprostał obowiązkowi informacyjnemu i w § 8 ust. 2 podał jasno warunki zmiany opłat i prowizji. Informacja co do przesłanek zmiany kosztu jest określona jasno i precyzyjnie. Z tej przyczyny zarzut ten nie może prowadzić do skuteczności oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

W ocenie sądu nie doszło również do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 i 14 u.k.k. przez niedostateczne, niepełne i nieprawidłowe oznaczenie ubezpieczenia, o którym mowa w § 2 umowy kredytu. Zdaniem Sądu opisany w umowie kredytu koszt ubezpieczenia był jasny i nie wprowadzał w błąd konsumenta. Bank poinformował konsumenta o rodzaju ubezpieczenia, o okresie trwania, oraz jego kosztu. W § 2 ust. 3 umowy pozwany wskazał, że koszt ubezpieczenia jest szacunkowy, a ostateczna kwota może ulec zmianie. Zawarcie umowy AC było obowiązkiem kredytobiorcy, a nie banku, w związku z tym należało uznać przekazane informacje przez bank za wystarczające.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy podzielił ocenę Sądu pierwszej instancji, że pozwany bank, jako kredytodawca, nie dopuścił się naruszenia obowiązków określonych w art. 30 u.k.k., które stanowiłyby podstawę do skorzystania przez powoda z sankcji darmowego kredytu w rozumieniu art. 45 u.k.k. Z tych tez przyczyn bez znaczenia dla sprawy okazały się pozostałe zarzuty, zwłaszcza te dotyczące naruszenia art. 5 k.c., bowiem w zaistniałych okolicznościach, wobec bezpodstawności zarzutów związanych z naruszeniem przez bank wymogów informacyjnych, zarzuty te miały charakter drugorzędny. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, iż zarzuty apelacji stanowią niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowym ustaleniami faktycznymi i oceną prawną Sądu Rejonowego dokonaną prawidłowo w oparciu o zasadę swobodnej oceny dowodów.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda, o czym orzekł jak w pkt 1. wyroku.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł zaś na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika pozwanej w kwocie 1.800,00 zł, obliczone na podstawie § 2 pkt 5) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych według stanu na dzień wniesienia apelacji (3.600 zł x 50%).

sędzia Magdalena Daria Figura

ZARZĄDZENIE

(...)

sędzia Magdalena Daria Figura