Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 grudnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Bassa

po rozpoznaniu w dniu 02 grudnia 2024 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 07 grudnia 2023 roku, sygn. akt I C 1293/23

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na rzecz (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Dorota Bassa

Sygn. akt V Ca 487/24

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Woli w Warszawie wyrokiem z dnia 7 grudnia 2023 r. oddalił powództwo (...) sp. z o.o. przeciwko (...) s.a. (pkt 1) oraz zasądził powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt 2).

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód i zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie pkt 1 co do oddalonego roszczenia w wysokości 19.048,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 października 2021 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie pkt 2 w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a. art. 45 ust. 5 u.k.k. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że przez pojęcie „wykonanie umowy” należy rozumieć dzień udostępnienia środków kredytobiorcy, podczas gdy do wygaśnięcia uprawnienia nie doszło, termin na złożenie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego został zachowany, albowiem umowa kredytu nie została jeszcze wykonana, a kredyt jest spłacany przez Cedentów;

b. art. 410 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i pominięcie okoliczności, że w związku z odpadnięciem podstawy prawnej świadczenia kredytobiorcy (a zatem powodowi) przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych tytułem odsetek umownych i innych kosztów kredytu jako świadczenia nienależnego niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu niedopłaty kapitału kredytu;

c. art. 5 k.c. w zw. z art. 45 pkt. 1 u.k.k. poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że dochodzenie przez powoda roszczenia powstałego na skutek zastosowania sankcji kredytu darmowego na rzecz konsumenta jest niedopuszczalne jako sprzeczne ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa określonego w art. 45 ust. 1 u.k.k., w sytuacji gdy powód, wobec niedopełnienia przez stronę pozwaną obowiązków informacyjnych określonych w ustawie o kredycie konsumenckim, dochodzi roszczeń powstałych na skutek zastosowania sankcji kredytu darmowego celem ochrony interesów konsumenta oraz skutecznego wyegzekwowania na rzecz konsumenta przedmiotowej wierzytelności;

d. art. 45 ust. 1 u.k.k. poprzez jego:

i. błędną wykładnię i uznanie, że zastosowanie sankcji kredytu darmowego upoważnia Sąd do ingerencji w treść umowy aż po anulowanie obowiązującego harmonogramu spłaty, podczas gdy z § 3 ust. 2 Umowy kredytowej wynika, że „raty Kredytu są równe i są płatne w okresach miesięcznych 17 dnia każdego miesiąca. Wysokość raty kredytu wynosi 1627,20 zł, z zastrzeżeniem, że wysokość pierwszej raty Kredytu, która jest ratą wyrównawczą nie będzie wyższa niż 1563,21 zł”, wobec czego do momentu zmiany harmonogramu kredytobiorcę obowiązują proporcje rat kapitałowych i odsetkowych tam określone;

ii. niezastosowanie i oddalenie powództwa, w sytuacji gdy strona pozwana zawierając z konsumentem umowę kredytu naruszyła obowiązki informacyjne określone w tym przepisie, co powinno skutkować zastosowaniem sankcji kredytu darmowego i uwzględnieniem powództwa w całości;

e. art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. w zw. z art. 5 ust. 6-7 i 10 oraz 12 u.k.k. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że strona pozwana nie naruszyła obowiązku informacyjnego poprzez wskazanie RRSO i całkowitej kwoty do zapłaty zaliczającej do równania odsetki umowne od kredytowanych kosztów kredytu (prowizja), podczas gdy takie odsetki umowne są bankowi nienależne i nie powinny być uwzględniane we wzorach stosowanych do obliczenia ww. parametrów, a podanie jakiejkolwiek wartości RRSO i całkowitej kwoty do zapłaty nie czyni zadość obowiązkowi informacyjnemu;

f. art. 6 k.c. w zw. z art. 5 i 8 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG poprzez błędną wykładnię i ocenę, że samo wskazanie dowolnej wartości i założeń przyjętych do jej obliczenia RRSO stanowi spełnienie obowiązku informacyjnego, podczas gdy ciężar dowodu poprawności RRSO spoczywa na Pozwanej z uwagi na cel dyrektywy i charakter relacji konsument-bank, w związku z czym powinna przedstawić dowód na poprawność tych wyliczeń;

g. art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k., poprzez błędną wykładnię i uznanie, że wskazanie w umowie o kredyt konsumencki zmiennej stopy oprocentowania kredytu poprzez odwołanie do stopy „WIBOR 3M” jest wystarczające i spełnia wymogi tego przepisu, w sytuacji gdy strona pozwana powinna określić, w jaki sposób i na jakich warunkach może ona podlegać zmianom;

h. art. 30 ust. 1 pkt 6 i 11 u.k.k. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że wystarczające było określenie, że stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego równa będzie odsetkom maksymalnym za opóźnienie, w sytuacji gdy strona pozwana powinna zdefiniować te pojęcia, w przeciwnym razie powstają wątpliwości interpretacyjne, które mogą wprowadzić konsumenta w błąd;

i. art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że zawarcie w umowie postanowienia, że zmiana opłat nastąpi w sytuacji „zmiany cen rozliczeń międzybankowych” nie jest wprowadzające w błąd, podczas gdy warunki ustalania i zmiany opłat kredytowych nie mogą być określone w sposób dowolny, ogólnikowy, nie definiujący użytych pojęć, które konsumentowi nie muszą być znane, a w szczególności takich, które mogą prowadzić do powstania wątpliwości interpretacyjnych;

3. zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na rozstrzygnięcie, tj.: art. 233 § 1 k.p.c.

a. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędne ustalenie, że w umowie wskazane były RRSO i całkowita kwota do zapłaty, podczas gdy powód wykazał, że przez doliczenie do równania odsetek umownych od kosztów kredytu wartości te zostały przedstawione nieprawidłowo;

b. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów oraz sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania uznanie, że strona pozwana wykazała prawidłowość RRSO poprzez zamieszczenie w umowie kredytowej dowolnej wartości procentowej wraz z założeniami przyjętymi do jej obliczenia, podczas gdy strona pozwana powinna w procesie udowodnić poprawność przyjętych założeń i podanej wartości RRSO, na niej bowiem spoczywał obowiązek udowodnienia i ciężar dowodu w tym zakresie; brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i niedostrzeżenie, że wysokość poniesionych przez Konsumenta odsetek umownych została częściowo udowodniona, tj., że można ją ustalić na podstawie raportu BIK (ilość zapłaconych rat w całości), dołączonego do pozwu oraz kalkulatora odsetkowego (https://kalkulatory.gofin.pl/kalkulatory/kalkulator-kredytowy), który razem z arkuszem Excel zostały przedłożone do pisma przygotowawczego powoda z dnia 19 maja 2023 r., a które z ostrożności procesowej składam ponownie.

Apelujący wniósł o:

a. zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 19048,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 października 2021 r. do dnia zapłaty;

b. w konsekwencji zmianę wyroku w pkt 2 poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za postępowanie przed Sądem I instancji, według norm przepisanych;

c. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Mając na uwadze treść art. 387 § 2 ¹ k.p.c. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. (Dz.U.2019.1469) Sąd Okręgowy, nie uzupełniając postępowania dowodowego i nie uzupełniając ustaleń faktycznych, ustalił i zważył co następuje:

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oraz zasadniczo akceptuje wnioski wywiedzione z tych ustaleń, wskazując iż podjęte rozstrzygnięcie znajduje oparcie w obowiązujących przepisach. W znacznym zakresie Sąd Okręgowy podziela również ocenę prawną dokonaną przez Sąd Rejonowy.

W niniejszej sprawie powód domagał się zwrotu kosztów kredytu konsumenckiego udzielonego I. P. i K. P. przez poprzednika prawnego pozwanego. Wskazywał, że w imieniu konsumentów złożył oświadczenie o skorzystaniu z tzw. sankcji kredytu darmowego. Zdaniem Sądu Okręgowego, kwestionowany wyrok - oparty na właściwej analizie materiału dowodowego zebranego w sprawie, poddanej następnie w znacznej mierze trafnej ocenie prawnej - nie może być skutecznie wzruszony na skutek apelacji.

Za niezasadny uznać należy też zarzut apelacji naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5 k.c. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k., bowiem nie ulega wątpliwości, iż art. 5 k.c. jest klauzulą generalną i jedynie w wyjątkowych sytuacjach może stanowić podstawę uwzględnienia powództwa. Jak wskazał Sąd Najwyższy, dla zastosowania art. 5 k.c. konieczne jest wystąpienie trzech podstawowych przesłanek: istnienie prawa, które zostaje nadużyte, czynienie z niego użytku oraz sprzeczność tego użytku z kryteriami nadużycia prawa ( vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2004 r., I CK 279/04, Lex nr 277859). Ponadto, jak wskazał też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 sierpnia 2011 r. (II CSK 640/10) istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawie art. 5 k.c. z uwagi na jego wyjątkowy - w powyższym ujęciu, charakter musi być uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości. Zasadniczą podstawę stwierdzenia o wystąpieniu nadużycia prawa stanowić powinna analiza zachowania uprawnionego. Jego negatywna ocena może wynikać m.in. z faktu, że zajście zostało przez niego sprowokowane albo też z faktu wykorzystania położenia drugiej strony ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2009 r., IV CSK 290/09, Lex nr 560607). Niewątpliwie w niniejszej sprawie z takim okolicznościami nie mamy do czynienia.

Kolejno należało się odnieść do podniesionego przez stronę powodową zarzutu uchybienia terminowi z art. 45 ust. 5 u.k.k. na złożenie oświadczenia o sankcji kredytu darmowego. Sąd Okręgowy zauważył, że zasadny okazał się zarzut naruszenia art. 45 ust. 5 u.k.k. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k., co jednak nie wpłynęło na zmianę zaskarżonego orzeczenia, ponieważ wyrok odpowiada prawu.

Przepis art. 45 ust. 5 u.k.k. wprowadza granicę czasową dla dochodzenia przez konsumenta roszczenia o zwrot spełnionego świadczenia (w zakresie kosztów kredytu), gdy dochodzi on uprawnień wynikających z sankcji kredytu darmowego po wykonaniu umowy. Oświadczenie należy złożyć w rocznym terminem prekluzyjnym biegnącym od dnia wykonania umowy. Po jego upływie kształtujące uprawnienie konsumenta gaśnie.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 19 lipca 2019 r., sygn. akt III 642/19 (Legalis nr 2257272), iż zwrot „wykonanie umowy” użyty w art. 45 ust. 5 u.k.k., od którego zaczyna biec roczny termin na wygaśnięcie uprawnienia konsumenta do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego, oznacza przede wszystkim stan, w którym wszelkie zobowiązania obu stron umowy o kredyt konsumencki zostały w pełni wykonane.

Odnosząc się do oceny prawnej dokonanej przez Sąd I instancji, wskazać należy, że Sąd Rejonowy błędnie nie wziął pod uwagę, iż umowa z dnia 19 sierpnia 2019 r. do dnia dzisiejszego nie została wykonana. Sąd Rejonowy za początek biegu terminu wynikającego z art. 45 ust. 5 u.k.k. na złożenie oświadczenia o sankcji kredytu darmowego wziął pod uwagę datę wypłaty środków w dniu 26 sierpnia 2018 r. Tym samym uznał, że oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego złożone w dniu 30 września 2021 r. zostało złożone po terminie. W ocenie Sądu Okręgowego dopiero poprzez spełnienie świadczenia głównego przez strony (spłacenie kredytu) doszłoby do wykonania umowy i od tej daty należałoby liczyć początek biegu terminu do złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 45 u.k.k. Umowa pożyczki jest umową dwustronnie zobowiązującą i w celu jej wykonania obie strony zobowiązane są (jedna: do dania pożyczki, druga do jej zwrotu) do wykonania swoich zobowiązań. W konsekwencji, w niniejszej sprawie nie doszło do upływu terminu do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego na podstawie art. 45 ust. 5 u.k.k., wbrew ustaleniom i rozważaniom Sądu Rejonowego.

Dalsze zarzuty apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie. W szczególności nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. oraz zrzuty oscylujące wokół zachowania przez pozwanego obowiązków informacyjnych i skonstruowania umowy pożyczki zgodnie z przepisami u.k.k. (art. 45 ust. 1 u.k.k., art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. w zw. z art. 5 ust. 6-7 i 10 oraz 12 u.k.k. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k., art. 6 k.c. w zw. z art. 5 i 8 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, art. 30 ust. 1 pkt 6 i 11 u.k.k., art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k.).

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że pozwany nie naruszył obowiązków informacyjnych i skonstruował umowę pożyczki zgodnie z przepisami u.k.k. W art. 45 ust. 1 u.k.k. wskazano wyraźnie, że o uruchomieniu sankcji kredytu darmowego przesądza naruszenie przez kredytodawcę obowiązków nałożonych w art. 29–33, 33a oraz 36a–36c ustawy (z włączeniami wskazanymi w treści przepisu). Regulacje te tworzą trzy grupy:

1) wymagania odnoszące się od formy oświadczeń woli tworzących umowę kredytu (art. 29 ust. 1) – w tym zakresie art. 45 ust. 1 u.k.k. nadaje temu wymogowi charakter formy ad eventum;

2) wybrane ogólne obowiązki informacyjne odnoszące się do wszystkich umów kredytu (art. 30 ust. 1 pkt 1–8, 10, 11, 14–17);

3) szczegółowe obowiązki informacyjne dotyczące specyficznych typów umowy kredytu (art. 31–33, 33a i 36a–36c).

Co istotne, w wypadku obowiązków informacyjnych – wobec sformułowanych zarzutów powoda – nie ulega wątpliwości, że sankcję kredytu darmowego będą mogły pociągnąć za sobą wszystkie postaci braku wywiązania się z tego wymagania: zarówno brak jego spełnienia, jak i spełnienie niewłaściwe. Do ostatniej grupy sytuacji należą natomiast, bez wątpienia, zarówno wypadki, w których wada informacji dotyczyła jej warstwy merytorycznej (brak przekazania wszystkich wymaganych informacji), jak i formalnej (przedstawienie informacji z naruszeniem ustawowego wymogu posłużenia się formularzem informacyjnym, sformułowanie jej w sposób niezrozumiały dla typowego adresata itd.). Z tych powodów art. 45 ust. 1 u.k.k. wyznacza równocześnie zarówno sankcję naruszenia obowiązków informacyjnych, jak i braku zachowania wymogu formalnego zastrzeżonego dla tego typu oświadczeń wiedzy.

Sąd Okręgowy nie widzi potrzeby powielania prawidłowych i wyczerpujących rozważań Sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych zapisów umowy kredytowej w świetle ewentualnych naruszeń wynikających z art. 45 u.k.k. wobec uznania stanowiska, iż pozwany nie naruszył obowiązków informacyjnych określonych w tym przepisie.

Odnosząc się do zarzutów apelacji dotyczących art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. w zw. z art. 5 ust. 6-7 i 12 u.k.k. w zw. z art. 45 ust 1 u.k.k. należy wskazać, iż chybione są twierdzenia skarżącego, iż strona pozwana naruszyła obowiązek informacyjny poprzez zaliczenie do całkowitego kosztu kredytu odsetek pobieranych od części kredytowanych kosztów tj. prowizji, co zdaniem apelującego skutkowało wadliwym, niezgodnym z ustawą, wskazaniem całkowitej kwoty do zapłaty w umowie kredytu. Co do zarzutu naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., należy w pierwszej kolejności przytoczyć fragment uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowego w Warszawie, XVII Wydziału Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 26 stycznia 2016 r., sygn. akt XVII AmA 165/13, zgodnie z którym: „kredytowanie kosztów kredytu nie jest praktyką odosobnioną w obrocie gospodarczym i nie ma też podstaw normatywnych, by ją kwestionować (...)". Zasadnym bowiem było ustalenie, iż stosownie do treści art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. umowa powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia. W umowie pożyczki zawarta została informacja dotycząca rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty. Informacje te zostały przedstawione w sposób prawidłowy i zrozumiały. W tym zakresie pozwany nie naruszył zatem obowiązku informacyjnego. Z regulacji zawartych w u.k.k. nie wynika obowiązek podawania precyzyjnie w umowie założeń opisanych w ust. 3 pkt 4 i 5 załącznika nr 4 do u.k.k.

Umowa zawiera również całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta. Oczywiście bank ma obowiązek podać prawidłowo wyliczoną kwotę RRSO oraz całkowitą kwotę do zapłaty, albowiem z punktu widzenia interesów konsumenta są to najistotniejsze elementy, które decydują o woli zawarcia umowy przez konsumenta. Taki był cel i sens wprowadzenia tych przepisów. Chodziło o ochronę konsumentów przed kosztami ukrytymi, które nie były przez banki wykazywane w sposób transparentny w momencie zawierania umowy i w okresie jej realizacji powodowały znaczny wzrost kosztów takiej umowy. W świetle tego przepisu w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust 1 pkt 1-8,10,11,14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. A zatem zarówno niewskazanie, jak i nieprawidłowe wskazanie np. RRSO, co zarzucił między innymi powód, upoważnia kredytobiorcę do skorzystania z omawianej sankcji.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że sankcja kredytu darmowego powinna znaleźć zastosowanie jedynie do tych elementów, którem są istotne z punktu widzenia oceny przez konsumenta zakresu zaciągniętego zobowiązania z tytułu kredytu konsumenckiego. Zgodnie z wyrokiem TSUE z 9.11.2016 r., 042/15, (...) artykuł 23 dyrektywy 2008/48 należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie przewidziało w uregulowaniu krajowym, że w wypadku gdy umowa o kredyt nie zawiera wszystkich elementów wymaganych w art. 10 ust. 2 tej dyrektywy, umowę tę uważa się za nieoprocentowaną i bezpłatną, o ile chodzi o element którego brak może podważać możliwość dokonania przez konsumenta ocena zakresu ciążącego na nim zobowiązania. Celem wprowadzenia tych przepisów było nałożenie sankcji na banki nierzetelnie wskazujące rzeczywiste koszty udzielanych kredytów.

W niniejszej sprawie dane te zostały jednak wskazane rzetelnie i w sposób, który wykluczał obawę, że podane konsumentowi do wiadomości koszty w rzeczywistości okażą się wyższe od deklarowanych. W rezultacie, Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, iż bank przy obliczaniu RRSO miał prawo uwzględnić koszty odsetek od kredytowanych kosztów, skoro „kwota kredytu” zgodnie z umową obejmowała całkowitą kwotę pożyczki oraz koszty pozaodsetkowe. W myśl art. 5 pkt 10 u.k.k. stopa oprocentowania kredytu to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowywanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. Co istotne, wspomniana kwota obejmuje część kapitału przeznaczoną na sfinansowanie kosztów związanych z kredytem. Należało tym samym uznać, iż pozwany bank prawidłowo obliczył RRSO i nie można uznać, że w tym zakresie doszło do naruszenia obowiązku informacyjnego.

Odnosząc się do formułowanych przez powoda zarzutów naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. należy wskazać, iż umowa w sposób wyczerpujący reguluje kwestię ewentualnej zmiany kosztów kredytu. Wskazać bowiem należy, iż wcześniejsza spłata kredytu powoduje, iż koszty te nie ulegają zmianie, lecz w konsekwencji wcześniejszej spłaty część z nich przestaje być należna. Regulacja dotyczy zatem określenia zasad zmieniania nominalnych wysokości umówionych kosztów, a nie o informowaniu przy niezmienionej wysokości umówionych kosztów, o zasadach ich proporcjonalnego zwrotu. Obowiązkiem kredytobiorcy jest zatem wskazanie w umowie kosztów, które konsument będzie zobowiązany ponieść w związku zawarciem umowy kredytu konsumenckiego. Ponadto, przepisy ustawy o kredycie konsumenckim nie nakładają na kredytodawcę obowiązku poinformowania konsumenta o uprawnieniu wynikającym z art. 49 u.k.k., a w szczególności o wysokości ewentualnych kwot należnych do zwrotu w związku z wcześniejszą spłatą kredytu. Kredytodawca jest wyłącznie zobowiązany do zagwarantowania w umowie - prawa kredytobiorcy do wcześniejszej spłaty kredytu (art. 30 ust 16 u.k.k.), które to prawo zostało przyznane kredytobiorcy w umowie.

Finalnie, Sąd Okręgowy podziela ocenę Sądu pierwszej instancji, iż pozwany bank jako kredytodawca nie dopuścił się naruszenia obowiązków określonych w art. 30 u.k.k., które stanowiłyby podstawę do skorzystania przez powodową spółkę z sankcji darmowego kredytu w rozumieniu art. 45 u.k.k. W konsekwencji wywodu ustalając, iż zarzuty apelacji stanowią w rzeczywistości polemikę z prawidłowym ustaleniami faktycznymi i oceną prawną Sądu Rejonowego, dokonaną prawidłowo, w oparciu o zasadę swobodnej oceny dowodów.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej w art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika pozwanego w kwocie 1800 zł, obliczone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych według stanu na dzień wniesienia apelacji.

Dorota Bassa