Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Aleksandra Łączyńska-Mendakiewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2019 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. M. i M. O.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 21 maja 2018 r., sygn. akt II C 4177/17

1. prostuje z urzędu oczywistą omyłkę pisarską w komparycji wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 21 maja 2018 r., sygn. akt II C 4177/17 w ten sposób, że w miejsce błędnie wpisanych nazwisk powodów (...) i (...) wpisuje prawidłowo (...) i (...);

2. oddala apelację.

Sygn. akt V Ca 680/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 czerwca 2017 r. powodowie P. M. i M. O. wnieśli o zasądzenie na swoją rzecz od (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty po 250 euro wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 25 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa wobec dobrowolnego spełnienia świadczenia przez stronę pozwaną. Pozwany wniósł także o odstąpienie od obciążania go kosztami postępowania.

Pismem procesowym z dnia 08 września 2017 r., strona powodowa cofnęła pozew M. O. w zakresie kwoty 246,19 euro oraz pozew P. M. w zakresie kwoty 246,19 euro i wniosła o zasądzenie na rzecz M. O. kwoty 18,77 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 322, 20 zł tytułem rozliczenia kosztów procesu oraz o zasądzenie na rzecz P. M. kwoty 18,77 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 322, 20 zł tytułem rozliczenia kosztów procesu.

W piśmie procesowym z dnia 23 października 2017 r. strona pozwana podniosła, iż strona powodowa nie wykazała, iż skierowała do pozwanej wezwanie do zapłaty z datą odbioru, która wygenerowałaby wskazany w pozwie termin wymagalności roszczenia.

Następnie pismem procesowym z dnia 21 lutego 2018 r. strona powodowa ponownie złożyła pismo cofające pozew, z wnioskami jak w piśmie z dnia 08 września 2017 r.

Wyrokiem z dnia 21 maja 2018 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy dla (...) W. w W. w pkt I umorzył postępowanie w części tj. co do kwoty 246,19 euro z powództwa P. M., w pkt II umorzył postępowanie w części tj. co do kwoty 246,19 euro z powództwa M. O., w pkt III oddalił powództwa w pozostałej części, w pkt IV nie obciążył pozwanego kosztami postępowania.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona powodowa zaskarżając wyrok w części, tj. co do pkt III i IV. Zarzuciła przy tym Sądowi Rejonowemu naruszenie:

1) art. 233 § 1 w związku z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny, to jest z pominięciem potwierdzeń nadania i odbioru korespondencji e-mail z dnia 14 października 2016 roku wraz z wezwaniami do zapłaty sygnowanymi podpisem elektronicznym, co doprowadziło do błędnego ustalenia, iż powodowie nie wykazali terminu wymagalności roszczenia, a co za tym idzie Sąd Rejonowy oddalił roszczenie odsetkowe powodów, obejmujące okres sprzed daty doręczenia pozwów pozwanemu przewoźnikowi oraz wynikających z różnicy kursowej pomiędzy datą wymagalności roszczenia, a datą jego spełnienia;

2) art. 61 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie dla ustalenia terminu doręczenia oświadczenia woli drogą elektroniczną (wezwania do zapłaty);

3) art. 98 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, polegające na odstąpieniu od zasądzenia na rzecz powodów kosztów procesu, pomimo iż na gruncie przedmiotowej sprawy, to powodowie winni być uznani za stronę wygrywającą postępowanie.

Mając na względzie powyższe zarzuty, powodowie wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powodów P. M. oraz M. O. kwot po 18,77 euro wraz z odsetkami ustawowymi, w wysokości za opóźnienie liczonymi od dnia 30 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zmianę pkt IV skarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz strony powodowej kosztów procesu, w kwocie po 322,20 złotych, to jest wg spisu kosztów zaprezentowanego, w piśmie procesowym z dnia 08 września 2017 r. Ewentualnie strona powodowa wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Jak wynika z analizy akt postępowania, pozwany w dniu 29 sierpnia 2017 r. przelał na rachunek bankowy powoda kwotę 2.132 zł stanowiącą równowartość 500 euro (po kursie z daty dokonania przelewu). W konsekwencji, powodowie cofnęli pozew w części, tj. w zakresie kwoty 246,19 euro w stosunku do każdego z powodów i wnieśli o zasądzenie na rzecz każdego z powodów kwoty 18,77 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 322, 20 zł tytułem kosztów procesu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów dotyczących naruszenia prawa procesowego, wskazać należy iż nie zasługują one na uwzględnienie. Za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Wyjaśnić należy, iż przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (zob. post. SN z 23.1.2001 r., IV CKN 970/00, Legalis). Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia ww. przepisu, stwierdzając iż ocenie dokonanej przez Sąd Rejonowy nie sposób zarzucić dowolności. W tym miejscu wskazać należy, że jak wynika z analizy akt postępowania, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, pełnomocnik powodów nie złożył do Sądu Rejonowego żadnego pisma z dnia 05 stycznia 2018 r. zawierającego potwierdzenie odbioru przez pozwaną wiadomości e-mail zawierającej reklamację nadaną w dniu 14 października 2016 r.

Wskazać należy, że w aktach sprawy znajduje się wydruk korespondencji e - mail sporządzonej w powyższej dacie, z którego treści wynika iż dotyczy reklamacji w sprawie lotu numer (...) relacji K. – K. z dnia 25 czerwca 2016 r. pasażerów P. M. i M. O., zaś do ww. wiadomości załączono załącznik zatytułowany „(...).pdf”, załączono również treść reklamacji. Z załączonych dokumentów w ocenie Sądu Okręgowego nie wynika, że pozwany miał możliwość zapoznania się z ww. reklamacją. Wiadomość ta została nadana na adres poczty elektronicznej (...) , nie zostało jednak wykazane aby był to w istocie adres poczty elektronicznej strony pozwanej. Ponadto na podstawie powyższych dokumentów nie sposób ustalić również czy w istocie do przedmiotowej wiadomości została załączona reklamacja o takiej treści jaką załączono do pozwu, tym bardziej, że nazwa załącznika wskazuje, że dotyczy on reklamacji jedynie powoda P. M.. Podkreślenia wymaga ponadto, że w piśmie z dnia 24 października 2017 r. pozwana zakwestionowała, iż odebrała jakiekolwiek wezwanie od strony powodowej. Wobec powyższego strona powodowa nie wykazała, aby wzywała w trybie art. 455 k.c. pozwanego do zapłaty w dniu 14 października 2016 r., zatem żądanie odsetek od daty 22 października 2016 r. było niezasadne. Nieprawidłowo zatem strona powodowa zaliczyła otrzymaną przez stronę pozwaną wpłatę w pierwszej kolejności na należności uboczne. W sytuacji zakwestionowania otrzymania wezwania do zapłaty, to na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania, że wezwanie to zostało doręczone stronie pozwanej. Z uwagi na powyższe rozważania nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut naruszenia art. 61 § 2 k.c.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 98 § 1 k.p.c., wskazać należy że Sąd Rejonowy odstąpił od obciążania pozwanego kosztami postępowania na podstawie art. 102 k.p.c. Podkreślenia wymaga, że decyzja o zastosowaniu bądź niezastosowaniu w danej sprawie art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym Sądu orzekającego i do jego oceny należy przesądzenie czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, i w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2006 r. w sprawie III CK 221/05, LEX 439151). Ocena w tym zakresie ma charakter dyskrecjonalny, oparta jest na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności. Ingerencja w to uprawnienie, w ramach rozpoznawania środka zaskarżenia od rozstrzygnięcia o kosztach procesu, następuje w sytuacji stwierdzenia, że dokonana ocena jest dowolna, oczywiście pozbawiona uzasadnionych podstaw (por. postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2011 r., V CZ 23/11, nie publ.). Sąd Rejonowy wyraźnie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przesłanki, jakimi kierował się przy zastosowaniu art. 102 k.p.c., podkreślając że strona pozwana niezwłocznie wypłaciła powodom pełne kwoty odszkodowania, zaś strona powodowa nie wykazała aby przed wniesieniem pozwu wzywała pozwanego do zapłaty. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do zasadności zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 102 k.p.c. Zdaniem Sądu Okręgowego okoliczności niniejszej sprawy wskazane przez Sąd Rejonowy przemawiały za zastosowaniem przepisu art. 102 k.p.c. i nieobciążeniem pozwanej kosztami postępowania. Brak uprzedniego wezwania do zapłaty w istocie uniemożliwił pozwanej ustosunkowanie się do żądania powodów na etapie przedsądowym.

W tych okolicznościach, stwierdzając prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.