Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Zbigniew Podedworny
Sędziowie:	SSO Beata Gutkowska SSR del. Dorota Walczyk
Protokolant:	sekr. sądowy Urszula Kujawska

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 23 grudnia 2016 r., sygn. akt I C 3722/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz J. K. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 839/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 sierpnia 2016 r. J. K. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego - (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. - kwoty 1800 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lipca 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 18 listopada 2016 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2016 r. Sąd 1. zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz J. K. kwotę 1800,00 zł (tysiąc osiemset 00/100 złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 lipca 2016 r. do dnia zapłaty; 2. oddalił w powództwo w pozostałym zakresie; 3. zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz J. K. kwotę 1307 (jeden tysiąc trzysta siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości. Sąd wskazał, iż w niniejszej sprawie stan faktyczny nie był sporny pomiędzy stronami, i wszystkie okoliczności Sąd uznał za ustalone na zasadzie przepisów art. 229 i 230 k.p.c. Strony zawarły umowę, której integralną część stanowiły ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi oraz aneks do tej umowy z kwietnia 2016 roku. Strony nie kwestionowały także faktu i daty rozwiązania ww. umowy ubezpieczenia, jak również wysokości środków zgromadzonych na rachunku umowy i pobranej przez pozwanego opłaty za całkowity wykup polisy w wysokości 12% jej wartości.

Spór pomiędzy stronami zogniskował się jak wskazał Sąd na kwestii kwalifikacji postanowień ogólnych warunków ubezpieczenia uprawniających stronę pozwaną do naliczenia opłat za wykup w związku z wypowiedzeniem stosunku ubezpieczenia na danym etapie wykonywania tych umów, zasadności ustalenia oraz pobrania przez stronę pozwaną opłat za wykup w związku z rozwiązaniem łączących strony umów ubezpieczenia na życie. Mając powyższe na względzie Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ubezpieczeń na życie na okoliczności ustalenia kosztów poniesionych przez pozwanego w związku z wygaśnięciem umowy ubezpieczenia. Sąd wskazał, że pozwany nie zaoferował w istocie żadnego materiału dowodowego, na podstawie którego tenże biegły sądowy mógłby oprzeć swe wyliczenia a w rezultacie wnioski wnioskowanej opinii. Pozwany w ocenie Sądu całkowicie bezpodstawnie uzależnił złożenie takiego materiału dowodowego od okoliczności dopuszczenia żądanego przez siebie dowodu przez Sąd. W takiej sytuacji jak wskazał Sąd niemożliwym stało się dopuszczenie tego dowodu wobec braków w materiale dowodowym wykazanych kosztów, na które konsekwentnie powoływał się pozwany. Sąd wskazał ponadto, że taka kalkulacja przedmiotowych kosztów winna być przedstawiona powódce już w chwili zawierania z nią umowy, a nie dopiero być ustalana ex post - po jej rozwiązaniu i naliczeniu opłaty – już na etapie postępowania o zwrot tejże opłaty. W rezultacie w ocenie Sądu pozwany sam nie wie, jakie dokładnie koszty poniósł, co wynika z tezy dowodowej oddalonego przez Sąd wniosku dowodowego. Takie działanie procesowe pozwanego świadczy jak wskazał Sąd o oderwaniu pobranej opłaty za wykup od rzeczywistych kosztów i jej uzależnienia nie od kosztów poniesionych przez towarzystwo ubezpieczeń a powiązania wyłącznie ze stanem rachunku ubezpieczonego. Sąd doszedł do przekonania, iż powódka zasadnie domaga się od strony pozwanej zwrotu kwoty ustalonej i pobranej przez pozwanego tytułem opłaty za wykup. Wysokość świadczenia w postaci pobranej przez pozwanego opłaty za wykup została określona na podstawie artykułu IX ogólnych warunków ubezpieczenia z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (...) ze składką regularną. W związku z rozwiązaniem umowy ubezpieczenia pozwany dokonał wypłaty wartości wykupu, na podstawie OWU potrącając opłatę za całkowity wykup wartości polisy oraz aneksu do umowy ubezpieczenia z kwietnia 2016 roku.

W ocenie Sądu, roszczenie powódki w rozpoznawanej sprawie znajduje oparcie w dyspozycji art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. Sąd wskazał, że umowa ubezpieczenia na życie łącząca strony została zawarta w trybie ofertowym przez złożenie przez powoda wniosku o jej zawarcie, tj. oferty, która to - co do jej merytorycznej treści stanowiła wzorzec przygotowany przez pozwanego - została przyjęta przez stronę pozwaną.Ww. umowa została zawarta pomiędzy pozwanym, jako przedsiębiorcą (art. 43 ¹ k.c.), a powódką jako konsumentem (art. 22 ¹ k.c.), zaś postanowienia umowy, kwestionowane przez powódkę, nie zostały z nią uzgodnione indywidualnie, albowiem nie miała ona żadnego wpływu na ich treść. Opłata za wykup nie stanowiła głównego świadczenia stron. W ocenie Sądu spełniona została także trzecia z przesłanek uznania zapisów ogólnych warunków ubezpieczenia odnoszących się do opłaty za wykup za tzw. klauzulą abuzywną. Zdaniem Sądu, określony w tabeli opłat i limitów procent części bazowej rachunku umowy ubezpieczenia zmieniony aneksem wypłacany ubezpieczającemu w związku z całkowitą lub częściową wypłatą świadczenia wykupu kształtuje obowiązki powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i – wbrew odmiennemu stanowisku pozwanego – rażąco narusza interesy powoda.

W ocenie Sądu, świadczenie w postaci opłaty za wykup w żadnym razie nie należało do głównych świadczeń stron umowy, która łączyła strony niniejszego procesu. Za świadczenia główne stron jak wskazał Sąd uznać należy elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia w ogóle nie doszłoby do jej zawarcia, a do takich nie należy opłata pobrana po rozwiązaniu stosunku umownego. Z tych też względów jak wskazał Sąd, wywiedziony przez pozwanego argument, że wysokość opłaty za wykup została określona w sposób jednoznaczny, jest chybiony i jako taki nie może skutkować oddaleniem powództwa w niniejszej sprawie. Zgodnie z zamieszczoną w OWU tabelą opłat za całkowitą wartość wykupu raz aneksu do umowy pozwana dokonała potrącenia opłaty w wysokości około 12% wartości polisy utworzonej ze składek regularnych. Postanowienia umowne zawarte w artykule IX pkt 2 OWU w zw. z pkt 4 tabeli opłat i limitów, dotyczące opłaty za całkowity wykup wartości polisy oraz aneksu do umowy, spełniają w ocenie Sądu przesłanki rażącego naruszenia interesów konsumenta (powódki) oraz godzą w dobre obyczaje, a tym samym stanowią niedozwoloną klauzulę umowną.

Sąd powołał art. 385 ¹ § 1 k.c. i art. 385 ² k.c., wskazując, że oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść. Sąd następnie powołał przepis art. 385 ³ k.c. , który ustanawia domniemanie, że klauzula umowna o określonej treści jest niedozwolonym postanowieniem umownym. To „domniemanie” jak wskazał Sąd działa „w razie wątpliwości”, a zatem wówczas, gdy pojawią się wątpliwości co do tego, czy dopuszczalne jest posłużenie się określoną klauzulą w obrocie. Wątpliwości te należy przesądzić, z mocy art. 385 ³ k.c., na rzecz uznania danego postanowienia za niedozwolone. Sąd wskazał, iż w doktrynie przyjmuje się powszechnie, że pojęcie „dobrych obyczajów” odpowiada pod względem treści „zasadom współżycia społecznego”. Sąd uznał za trafne twierdzenia powódki, iż stosowane przez pozwaną sporne postanowienia OWU, dotyczące ustalenia i pobrania procentowej opłaty za wykup wartości polisy, stanowią niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu przepisu art. 385 ¹ k.c. W ocenie Sądu, kwestionowane przez powódkę ww. postanowienia kształtują jej obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Działania strony pozwanej będącej przedsiębiorcą w powyższym zakresie charakteryzują się swoistą nieuczciwością wobec powoda będącej konsumentem. Tak ukształtowane postanowienia umowy z jednej strony zapewniają ubezpieczycielowi pełną ochronę jego interesów – zarówno w przypadku kontynuowania umowy przez jak najdłuższy okres, jak i w przypadku wcześniejszego rozwiązania tej umowy – a z drugiej strony nie zapewniają równoważnej (ani nawet zbliżonej) ochrony konsumentowi. Konsument bowiem nie tylko ponosi wysokie ryzyko związane z niepewnością uzyskania przez niego jakichkolwiek zysków z funduszy, na których lokowane są wpłacane przez niego składki, ale dodatkowo – w przypadku wcześniejszej rezygnacji z kontynuowania umowy (choćby z powodu braku zysków lub wręcz ponoszonych strat finansowych konsumenta związanych z utratą wartości gromadzonych na polisie środków) jest obciążany surowymi konsekwencjami, polegającymi na potrąceniu przez ubezpieczyciela znacznej części zgromadzonych przez konsumenta środków finansowych, usprawiedliwionymi koniecznością pobrania rażąco wygórowanej „opłaty za wykup”. Przedmiotowe klauzule prowadzą zatem do swoistego przymusowego ekonomicznego związania konsumenta z przedsiębiorcą, przy czym owo związanie nie znajduje oparcia w ekonomice tegoż stosunku zobowiązaniowego. W ocenie Sądu powódka została obciążona przez pozwanego, w sposób nieuzasadniony charakterem łączącego strony stosunku prawnego, nadmiernymi opłatami, których wysokość nie znajdowała ekonomicznego uzasadnienia w poniesionych przez pozwaną wydatkach poczynionych na realizację przedmiotowych umów.

Postanowienia, które uprawniają pozwanego do zatrzymania znacznych środków ze składki regularnej, bądź sumy składek regularnych w wypadku rozwiązania umowy ubezpieczenia na życie, są niedozwolonymi klauzulami, których treść odpowiada klauzulom, o których mowa w przepisie art. 385 ³ pkt 17 oraz 12 k.c. W ocenie Sądu, przedmiotowa opłata za wykup wartości polisy jest obiektywnie wygórowana i niewątpliwie nie znajduje uzasadnienia w wartości świadczenia wzajemnego strony pozwanej. Sąd podkreślił, że pozwana pobiera w trakcie trwania umowy opłaty o różnym charakterze, w tym: opłatę administracyjną, opłatę za zmianę podziału składki regularnej pomiędzy poszczególne fundusze, opłatę za przeniesienie jednostek uczestnictwa, opłatę za zarządzanie grupami funduszy, opłatę za całkowity wykup wartości dodatkowej, opłatę za częściowy wykup wartości dodatkowej, opłatę manipulacyjną od składki dodatkowej oraz opłatę za przekazanie szczegółowego wykazu transakcji. Żaden z pozostałych zapisów OWU nie uzasadnienia pobrania przez pozwaną opłaty za wykup wartości polisy w żądanej wysokości. Sąd podkreślił również, iż strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, jakie konkretnie koszty składają się na ww. opłatę za wykup. Nadto, w ogólnych warunkach ubezpieczenia brak jest definicji ww. opłaty, co na dzień zawarcia umowy ubezpieczenia skutkowało brakiem podstaw do określenia, jakie koszty się na nią składają.

Zdaniem Sądu, utrata przez powoda na rzecz pozwanego tak istotnej części kapitału zgromadzonego z uiszczanych przez niego składek, prowadzi de facto do przerzucenia na niego, jako konsumenta, kosztów funkcjonowania przedsiębiorstwa pozwanego w pierwszych latach po zawarciu umowy ubezpieczenia na życie.

Sąd uznał, że strona pozwana nie była uprawniona do pomniejszenia świadczenia wartości wykupu o opłatę za wykup wartości polis. Świadczenie potrącone należało potraktować zatem jako nienależne, bowiem jego podstawa odpadła w czasie trwania stosunku umownego, z uwagi na abuzywność postanowień w tymże zakresie.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. w zw. z art. 385 ¹ § 1 i 2 k.c. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1800 zł, tj. pobraną przez pozwaną od powódki opłatę za wykup.

O odsetkach Sąd orzekła mając na uwadze, że zobowiązanie do zwrotu nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3. wyroku, zgodnie z przepisem art. 100 zdanie drugie k.p.c. oraz art. 98 § 1 i 3 k.p.c., mając na względzie fakt uwzględnienia żądania powódki niemalże w całości.

Apelację od wyroku złożył pozwany zaskarżając wyrok w części w zakresie pkt 1 i 3 zarzucając :

I. naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. mające wpływ na treść orzeczenia, przez:

1. dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów oraz pominięcie
okoliczności, że treść Aneksu do umowy ubezpieczenia, w tym zapis mówiący
o wysokości opłaty pobieranej w przypadku całkowitego lub częściowego wykupu
wartości polisy ze środków zgromadzonych na rachunku polisy został określony
Decyzją Prezesa UOKiK-u nr (...) z dnia 23 grudnia 2015 r. („Decyzja Prezesa
UOKiK") co doprowadziło do błędnego uznania przez Sąd I instancji, że:

1)  zapisy Aneksu do umowy ubezpieczenia łączącego pozwanego z powodem kształtują prawa i obowiązki powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, a stosunek zobowiązaniowy niezgodnie z zasadą równorzędności stron, tj. nieuczciwie, nierzetelnie, w sposób odbiegający na niekorzyść od przyjętych standardów postępowania;

2)  zapisy Aneksu do umowy ubezpieczenia łączącego pozwanego z powodem naruszają w sposób rażący interesy powoda jako konsumenta, w tym interes ekonomiczny powoda narażając powoda na niewygodę organizacyjną, trud i stratę czasu;

3)  pobranie przez pozwanego wartości wykupu w wysokości 1800 zł, tj. w wysokości 5 % wartości umowy stanowi opłatę rażąco wygórowaną podczas gdy, opłata ta została ustalona indywidualnie z powodem jako konsumentem i zgodnie z Decyzją Prezesa UOKiK-u, tj. podmiotu zajmującego się ochroną praw konsumentów a zatem nie można jej uznać za opłatę o takim charakterze;

2. poprzez błędne uznanie, że postanowienia treści Aneksu do umowy ubezpieczenia
nie zostały uzgodnione z powodem indywidualnie, podczas gdy:

1)  powód podpisał z pozwanym Aneks do umowy ubezpieczenia, po uprzednim przedłożeniu pełnych informacji dotyczących zmiany postanowień objętych Aneksem, w tym m.in.: zakresu zmian i konsekwencji z tym związanych;

2)  pozwany w przesłanym do powoda informacji o warunkach dotyczących zawarcia Aneksu wyraźnie wskazał ile będzie wynosić wysokość maksymalnej opłaty, tj. 1800 zł, a powód podpisując Aneks wyraził zgodę na taką wysokość opłaty;

co oznacza, że powód zaakceptował indywidualnie ustalone warunki umowy.

3. poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów polegającej na
uznaniu, że pobranie przez pozwanego opłaty w wysokości 1800zł, tj. jak ustalił Sąd I
instancji 12% ze zgromadzonej przez powoda sumy stanowi o tym, że pobrana opłata
jest rażąco wygórowana podczas gdy brak jest ku temu przesłanek bowiem wartość
pobranej opłaty i sposób jej obliczania została wskazana Decyzją Prezesa UOKiK-u ;

Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1.  art. 65 § 2 k.c. § 1 ust. 2 Aneksu poprzez niezastosowanie i uznanie, że pozwany pomniejszył wartość wykupu o opłatę za wykup wartości polisy podczas gdy pozwany pobrał opłatę obliczana na podstawie wartości umowy, zgodnie z zapisem § 1 ust. 2 Aneksu;

2.  385 ¹ k.c. § 1 k.c. poprzez jego zastosowanie podczas gdy brak było podstaw do zastosowania

3.  410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie, podczas gdy brak było postaw do uznania, że przepisy te maja zastosowanie zastosowane w sprawie.

Wskazując na powyższe podstawy apelacji pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i orzeczenie o kosztach procesu w tym kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji, jako całkowicie bezzasadnej, o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie wobec bezzasadności jej zarzutów. Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd Rejonowy wskazując przy tym za Sądem I Instancji, że stan faktyczny nie był sporny. Sąd Okręgowy podziela również ocenę prawną zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy za wyjątkiem uznania, że podstawą prawną roszczenia były przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. W ocenie Sądu Odwoławczego roszczenie powoda zasługiwało bowiem na uwzględnienie z uwagi na ziszczenie się przesłanek z art. 385 ¹ k.c. jednakże nie jako świadczenie nienależne lecz na podstawie umowy łączącej strony z wyłączeniem bezskutecznych względem powoda zapisów umowy dotyczących opłaty za wykup. Z tego też względu chociaż zarzut apelacji naruszenia przez Sąd przepisu art. 410 w zw. z art. 405 k.c. uznać należy za uzasadniony lecz nie mogący wywrzeć zamierzonego skutku.

W ocenie Sądu Okręgowego również pozostałe zarzuty apelacji są niezasadne.

Za polemiczne wyłącznie z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego należy uznać podniesienie zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy jest wszechstronna, logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego znajduje również podstawy w obowiązujących przepisach prawa i poglądach judykatury i doktryny. Ocena zaprezentowana przez Sąd Rejonowy w zakresie abuzywności zapisów umowy dotyczących opłaty za wykup jest również wyczerpująca, a prawidłową argumentację Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy w pełni akceptuje i przyjmuje za własną. W szczególności nie sposób zaakceptować twierdzeń apelującego, że Sąd pominął zapisy aneksu podpisanego przez Strony, Sąd I Instancji odniósł się do zapisów aneksu wskazując jednocześnie, że zgodnie z art. 385 ² k.c. oceny abuzywności postanowień umowy dokonuje się mając na uwadze okoliczności towarzyszące zawarciu umowy według stanu z daty jej zawarcia. Podkreślenia wymaga ponadto, że zgodnie z decyzją Prezesa UOKiK-u nr (...) z dnia 23 grudnia 2015 r. na którą powołuje się apelujący, podpisanie aneksu przez konsumenta nie skutkuje pozbawieniem go prawa do dochodzenia dalszych roszczeń na drodze postępowania sądowego, a zaakceptowanie przez Prezesa Urzędu zobowiązania złożonego przez Pozwanego nie oznacza akceptacji dla pobierania przez (...) opłat w wypadku częściowego lub całkowitego wykupu polisy. Wiedzę na temat treści decyzji powoływanej przez pozwanego Sąd Okręgowy ma przy tym z urzędu z innych spraw z udziałem pozwanego, przedmiotowa decyzja nie została bowiem przedstawiona przez stronę. W związku z tym nie sposób też się do niej bardziej szczegółowo odnieść, a zarzuty podniesione przez pozwanego w powołaniu na jej treść należy uznać przede wszystkim za niewykazane. Sąd Okręgowy wskazuje przy tym, że faktycznie Pozwany pomimo przyjętego na siebie zobowiązania w dalszym ciągu wprowadzał zapisami aneksu w błąd konsumentów sugerując, że opłata ulega zmianie poprzez obniżenie do 5 % gdy faktycznie w przypadku powoda J. K. było to 12 %.

Sąd Okręgowy wskazuje mając na uwadze powyższe, że opłata warunkowa w dalszym ciągu określona została procentowo, w oderwaniu od rzeczywistych kosztów, które miała pokrywać. Ponadto opłata ukształtowana na tym poziomie jest też rażąco wygórowana, a z uwagi na niedoinformowanie tytułem jakich świadczeń ekwiwalentnych jest pobierana w takiej wysokości w dalszym ciągu jest sprzeczna z dobrymi obyczajami.

Brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 65 § 2 k.c. w związku z zapisami aneksu. Jak wskazano wyżej również zapisy aneksu ustalające wartość wykupu w odniesieniu do wartości umowy, pojęcia nie znanego umowie, poprzez dokonanie 12 % potrącenia ukształtowały sytuację konsumenta rażąco naruszając jego interesy i w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Brak jest też podstaw do przyjęcia, że powód J. K. miała jakikolwiek realny wpływa na treść aneksu tym bardziej, że jak wskazuje apelujący, powstanie aneksu było wykonaniem decyzji Prezesa UOKiK. Okoliczność, że pozwany poinformował J. K. o warunkach zawarcia Aneksu, sposobie ustalenia wysokości opłaty, skutkach naliczania opłat i terminie od kiedy Aneks będzie skuteczny w przypadku jego zawarcia, w żaden sposób nie świadczy o tym, że warunki aneksu zostały z nim uzgadniane, wręcz przeciwnie wynika z tego, że podobnie jak OWU zostały one narzucone konsumentowi bez możliwości jakiejkolwiek ich zmiany.

Z uwagi na bezzasadność apelacji podlegała ona oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).