Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia Magdalena Daria Figura

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. K., K. K., L. K.

przeciwko (...) A.G.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

z dnia 12 stycznia 2024 r., sygn. akt VI C 881/23

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od M. K. na rzecz (...). kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty;

Magdalena Daria Figura

Sygn. akt. V Ca 868/24

UZASADNIENIE

W związku z faktem, iż przedmiotowa sprawa rozpoznana została według przepisów o postępowaniu uproszczonym, Sąd Okręgowy nie przeprowadził postępowania dowodowego. A zgodnie z treścią art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd II instancji ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację uznać należy za bezzasadną, a podniesione w niej zarzuty nie mogły skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Okręgowy podziela argumentację zaprezentowaną w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, iż strona powodowa nie sprostała obowiązkowi udowodnienia, iż pomiędzy działaniem pozwanego a szkodą poniesioną przez powodów w wysokości 726 USD stanowiącą różnicę wysokości najmu samochodu, zachodził normalny związek przyczynowy. Sąd Okręgowy zgodził się także ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że w sprawie ma zastosowanie art. 12 rozporządzenia, który otwiera drogę do dochodzenia dalszego odszkodowania, gdyż zdaniem Sądu Okręgowego w przepisie tym chodzi o uzupełnienie odszkodowania ponad to, co przysługuje według taryfy na podstawie rozporządzenia. Jednakże aby dochodzić kwoty odszkodowania pomiędzy działaniem a szkodą musi zachodzić związek przyczynowy.

Odnosząc się do zarzutów apelacji, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że wbrew stanowisku powódki nie doszło do naruszenia prawa materialnego tj. at. 471 k.c. w zw. z art. 774 k.c. Wskazać bowiem należy, iż Sąd Rejonowy zasadnie stwierdził, iż nie można znaleźć adekwatnego związku przyczynowego między upadkiem wynajmu samochodu, a opóźnieniem w dotarciu do miejsca docelowego opóźnionym lotem. Odpowiedzialność kontraktowa dłużnika może mieć miejsce wówczas, jeśli zostaną spełnione kumulatywnie jej przesłanki wynikającej z ww. regulacji. Przesłankami odpowiedzialności kontraktowej w ogólności są niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, będące następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność, szkoda po stronie wierzyciela i związek przyczynowy między zdarzeniem w postaci niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania a szkodą. Powyższe oznacza, że nie każda szkoda po stronie wierzyciela, powstała w związku z naruszeniem zobowiązania, podlega kompensacji na podstawie art. 471 k.c. Zgodnie bowiem z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany ponosi odpowiedzialności jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Decydujące znaczenie w określeniu „normalnego” następstwa określonej przyczyny ma tzw. związek przyczynowy. Niewątpliwie bezpośrednie powiązanie causalne będzie zawsze normalne, natomiast związek pośredni uznać należy wówczas za normalny, gdy do jego przebiegu nie włączy się przyczyna postronna, której nie można przypisać dłużnikowi. Konsekwencją opóźnienia lotu, pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym z tym opóźnieniem będzie niewątpliwie poniesienie straty czasu przez pasażera w dotarciu do miejsca docelowego Powyższe oznacza, iż odmowa wydania wcześniej zamówionego przez wypożyczalnię auta, nie może stanowić normalnego następstwa opóźnienia lotu, bowiem nie jest oczywistym, iż każdorazowy pasażer, którego lot zostaje opóźniony ma zamówiony samochód w wypożyczalni celem kontunuowania podróży.

Sąd Okręgowy w tym zakresie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 26 lutego 2016 r., sygn. akt I CNP 7/15, zgodnie z którym odszkodowanie nie może dotyczyć szkody, która nie powstała z przyczyn leżących po stronie pozwanego, gdyż nie ma normalnego związku przyczynowego między podróżami lotniczymi różnych przewoźników na podstawie odrębnie zawartych umów, a nie jednej umowy na przewóz kolejnymi środkami transportu. W sprawie dostrzec można tylko taki związek przyczynowy, który wyniknął z ułożenia sobie podróży przez powodów w określony sposób, czyli że chcieli skorelować ze sobą podróż oboma środkami transportu, ale to się w rzeczywistości jej nie udało. Należy więc stwierdzić, że art. 12 ust. 1 powołanego rozporządzenia nie uprawnia pasażera do dochodzenia odszkodowania, jeżeli poniósł koszty wynikające ze zmiany czasu lotu, a zmiana ta dotyczy kolejnego odcinka podróży, który odbywa się na podstawie odrębnej umowy zawartej z innym przewoźnikiem, innym środkiem transportu i nie w powiązaniu z umową na tę część podróży, na którą nastąpiło zawiadomienie o odwołaniu lotu.

Reasumując powyższe rozważania, zarzuty apelacji w zakresie naruszenia art. 12 ust 1 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 również należało uznać za chybione.

Następnie zauważyć należy, że nie mógł odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 7a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta wobec pominięcia, iż brak udzielenia odpowiedzi na reklamację w terminie 30 dni jest równoznaczne z uznaniem reklamacji przez przewoźnika. Zgodnie bowiem z art. 205 c ust. 1 i 2 ustawy Prawo lotnicze dochodzenie roszczeń majątkowych wynikających z przepisów rozporządzenia nr 261/2004/WE przysługuje pasażerowi po wyczerpaniu postępowania reklamacyjnego. Postępowanie reklamacyjne uważa się za wyczerpane w przypadku, gdy przewoźnik lotniczy, organizator turystyki albo sprzedawca biletów rozpatrzył reklamację albo upłynął termin do jej rozpatrzenia. Reklamacja powinna być rozpatrzona w terminie 30 dni od dnia jej złożenia. Jednocześnie wskazać należy, nie udzielenie odpowiedzi przez przewoźnika w zakreślonym ustawowo terminie nie determinuje automatycznie przyznania konsumentowi prawa do odszkodowania, ale otwiera drogę do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu sądowym i ustalenia czy przewoźnik ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za opóźniony lot.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., wskazać należy, że jest on również całkowicie chybiony. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Zwalczanie oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla apelującego wersji ustaleń opartej na jego subiektywnej ocenie, lecz konieczne jest przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi wykazanie, że określone w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy. Skarżąca zaś temu wymogowi nie sprostała. Wypada stwierdzić, że Sąd Rejonowy nie uchybił dyrektywom wskazanym w art. 233 § 1 k.p.c., a zaprezentowany przez strony materiał dowodowy ocenił w zgodzie z zasadami wskazanymi w treści ww. przepisu i na podstawie tak ocenionego materiału dowodowego dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Powódka de facto nie wskazuje żadnych uchybień Sądu meriti, które mogłyby mieć wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy, a pod pozorem zarzutu błędnej oceny materiału dowodowego w istocie jedynie polemizuje z prawidłową oceną dokonaną przez Sąd I instancji.

Reasumując powyższe, apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu, stosownie do dyspozycji art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do jego wyniku, na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 2 pkt 3 w zw. z § 10 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.).

Magdalena Daria Figura