Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca:

Sędzia (del.) Anna Bednarek

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2025 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 17 października 2024 r., sygn. akt II C 495/24

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz pozwanego (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty.

Anna Bednarek

Sygn. akt V Ca 976/25

UZASADNIENIE

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej jako całkowicie niezasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, jak również ocenę prawną. Sąd II instancji akceptuje także kierunek rozstrzygnięcia Sądu I instancji, podzielając przy tym rozważania prawne zaprezentowane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Powyższe czyni zbytecznym ponowne przytaczanie ustaleń oraz szczegółowych rozważań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy wskazuje, że dla prawidłowego rozpoznania sprawy przez Sąd drugiej instancji nie jest wymagane odniesienie się oddzielnie do każdego z zarzutów podniesionych w apelacji. Z ustanowionego w przepisie art. 378 § 1 k.p.c. obowiązku rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie wynika konieczność osobnego omówienia przez sąd w uzasadnieniu wyroku każdego argumentu apelacji. Za wystarczające należy uznać odniesienie się do sformułowanych w apelacji zarzutów i wniosków w sposób wskazujący na to, że zostały one przez Sąd II instancji w całości rozważone przed wydaniem orzeczenia (zob. postanowienie SN z dnia 23 lutego 2017 r., I CSK 578/16).

W ocenie Sądu Okręgowego nie ma podstaw do uznania za uzasadnione zarzutów naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji powoda, Sąd pierwszej instancji nie uchybił przepisom o postępowaniu dowodowym, a w szczególności nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 października 2004 r. III CK 245/04 przepis art. 233 § 1 k.p.c. określający obowiązujące zasady oceny dowodów może zostać naruszony w wyniku nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości. Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów. Zasada swobodnej oceny dowodów określona powyższym przepisem wyraża się w jej ocenie według własnego przekonania Sądu, opartego na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jej istotną cechą jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji, w ocenie Sądu odwoławczego, odpowiada wskazanym wyżej kryteriom, jest wszechstronna i nie nosi cech dowolności. Apelujący nie zdołał podważyć korelujących z dowodami zebranymi w sprawie ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji, który w sposób logiczny wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z jakich przesłanek wysnuł swe wnioski oraz na jakich przesłankach i dowodach się oparł. Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do zakwestionowania prawidłowości wysnutych wniosków. Argumentacja przytoczona na poparcie zarzutów naruszenia art. 233 k.p.c., nakazuje przyjąć, iż zasadniczy zarzut apelacji to zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, bądź też poprzez niewłaściwe niezastosowanie tych norm, które w ocenie skarżącego winny znaleźć zastosowanie. Niesporne były bowiem zarówno fakt odbycia opóźnionego lotu, jak również wypłata kwoty 100 euro w związku z zawarciem „umowy o wypłatę natychmiastowej rekompensaty” przez poprzedników prawnych powoda, jak i przede wszystkim literalna treść łączącej strony umowy. Spór w niniejszej sprawie był zatem sporem stricte prawnym, bazującym na ocenie tego czy wobec zawarcia ugody powód, jako następca prawny klientów zawierających umowę mógł skutecznie dochodzić zapłaty odszkodowania za opóźniony lot, a wynikającego z treści Rozporządzenia nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. W konsekwencji brak było podstaw do uznania ww. zarzutu za zasadny.

Przechodząc do analizy zasadności zarzutów materialnych zawartych w apelacji w pierwszej kolejności należy podkreślić, że nie budzi wątpliwości, że żądanie pozwu, jak i przeprowadzone postępowanie, dotyczyło lotu o numerze (...) na trasie E. – W. zrealizowanego przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w dniu 24 września 2023 roku, który to lot dotarł do celu z opóźnieniem przekraczającym 3 godziny.

W ocenie Sądu Okręgowego w realiach niniejszej sprawy nie można było, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, uznać, że podróżny nie został należycie poinformowany o przysługujących mu prawach przed zawarciem ugody pozasądowej w przedmiocie odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu. Podkreślenia bowiem wymaga, że § 1 ust. 2 ugody wskazuje, iż powód składając podpis pod ugodą oświadczył, że został poinformowany o przysługujących mu prawach i jest świadomy treści przepisów Rozporządzenia (WE) nr 261/2004, w szczególności art. 7 tegoż Rozporządzenia. Ponadto treść § 2 ust. 2 i 3 zawartej ugody wskazuje na fakt, że powód zaakceptował kwotę 100 euro, uznając, że zaspokaja wszystkie jego roszczenia związane z opóźnieniem lotu oraz zrzekł się jakichkolwiek roszczeń, w szczególności odszkodowania, zadośćuczynienia, zwrotu jakichkolwiek poniesionych kosztów związanych z opóźnieniem lotu.

Należy nadto wskazać, że zawarcie ugody pomiędzy stronami nie budziło żadnych wątpliwości, fakt ten nie był także kwestionowany przez strony. Strona powodowa wskazała, że pozwana nie poinformowała pasażerów o przysługujących im prawach, w tym o wysokości należnego odszkodowania, co stanowiło wprowadzenie w błąd pasażerów z uwagi na fakt, że otrzymana kwota odszkodowania jest rażąco zaniżona w wyniku wprowadzenia podróznego w błąd i obecnie powód dochodzi uzupełnienia odszkodowania w kwocie 600 euro. Podkreślenia jednak wymaga, że powód nie przedstawił żadnych dowodów, by skutecznie uchylił się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli zawartego w ww. ugodzie. Zatem zawarcie ugody pozasądowej, w niniejszej sprawie kreuje stan powagi rzeczy ugodzonej, zaś jej wykonanie doprowadziło do wygaśnięcia stosunku prawnego, w zakresie którego zawarto ugodę.

W tym miejscu Sąd Okręgowy pragnie wskazać, że zasadne jest stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym ugodę należy uznać za dwustronne oświadczenie woli, czyli umowę. Kończy ona spór w sposób kompromisowy, wyjaśniając niepewność w odniesieniu do stosunku prawnego istniejącego między skonfliktowanymi stronami. Tym samym ugoda może zostać zawarta tylko wtedy, gdy między stronami istnieje już stosunek prawny. Jej celem jest uchylenie niepewności, zapewnienie ich wykonania albo uchylenie wynikającego ze stosunku prawnego sporu, który już zaistniał bądź może zaistnieć w przyszłości. Ugoda jest czynnością prawną, której podstawę materialnoprawną stanowią przepisy art. 917 k.c. i 918 k.c. Ugoda taka co prawda nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, gdyż ta przynależna jest tylko prawomocnym orzeczeniom stanowiącym osądzenie sprawy, jednakże kształtuje ona stan prawny wyrażający się w rzeczy ugodzonej. Stąd też w razie wytoczenia powództwa o roszczenie objęte treścią ugody pozwany może podnieść zarzut rzeczy ugodzonej, co też uczynił w niniejszej sprawie.

Należy nadto podkreślić, że nie można zniweczyć ugody bez uzasadnionych przyczyn. Przyczyny takie są sformalizowane i wymagają wystąpienia określonych przepisami przesłanek. Ugoda nie może być instytucją prowizoryczną, niepewną ze względu na możliwość łatwego jej wzruszenia przez strony lub jedną z nich (por. wyrok SN z dnia 11 września 1990 r., II CR 420/90, LEX nr 9036). W szczególności do skutecznego podważenia ugody nie prowadzi samo zakwestionowanie jej w treści pisma procesowego. Ugody nie niweczy też samo wniesienie pozwu z żądaniem objętym ugodą.

Apelujący w wywiedzionym środku zaskarżenia podnosił, że brak zapłaty zryczałtowanego odszkodowania w pełnej wysokości stoi w sprzeczności z art. 7 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004. Wskazywał także na zastosowanie w niniejszej sprawie klauzuli ograniczającej odpowiedzialność przewoźnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 Rozporządzenia nr 261/2004.

Stosownie jednak do art. 7 ust. 1 Rozporządzenia: "W przypadku odwołania do niniejszego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości:1) 400 EUR dla wszystkich lotów o długości do 1.500 kilometrów; 2) 400 EUR dla wszystkich lotów wewnątrz wspólnotowych dłuższych niż 1.500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1.500 do 3.500 kilometrów; 3) 600 EUR dla wszystkich innych lotów niż loty określone w lit. a) lub b). Przy określaniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowego przylotu na skutek opóźnienia spowodowanego odmową przyjęcia na pokład lub odwołaniem lotu".

Poprzednicy prawni powoda decydując się na zawarcie ugody pozasądowej z pozwaną uregulowali swoje wzajemne stosunki dotyczące opóźnienia ww. lotu. Poprzednicy złożyli jasne i czytelne oświadczenia, że przyznane im kwoty w wysokości po 100 euro zaspakajają całkowicie ich roszczenia związane z opóźnieniem lotu oraz, że zrzekają się wszelkich dalszych roszczeń obecnych i przyszłych. Przy takim ujęciu przyjąć więc należało, że wykonanie tej ugody doprowadziło do wygaśnięcia stosunku prawnego łączącego obie strony przedmiotowej czynności prawnej, czyli stanu, w którym dochodzone roszczenie nie istnieje.

Zdaniem Sądu Okręgowego z uwagi na to, że w § 1 ust. 2 ugody poprzednicy prawni powoda oświadczyli zgodnie, że zostali poinformowani o przysługujących im prawach i są świadomi treści przepisów Rozporządzenia nr 261/2004, w szczególności jego art. 7, chybiony był zarzut zastosowania klauzul ograniczających odpowiedzialność przewoźnika. Zgodnie z art. 15 ust. 2 Rozporządzenia nr 261/2004 poprzednicy prawni powoda zostali prawidłowo poinformowany o swoich prawach, co poświadczyli własnoręcznymi podpisami, mimo to zgodzili się na odszkodowanie niższe od przewidzianego w tym Rozporządzeniu. Zatem w chwili obecnej powód nie jest już uprawniony do podjęcia niezbędnych kroków przed sądami lub właściwymi organami w celu uzyskania odszkodowania uzupełniającego.

Poprzednicy prawni powoda podpisując ugodę pozasądową oświadczyli, że są świadomi treści przepisów Rozporządzenia nr 261/2004, przyjęli świadczenie pozwanego wynikające z tej ugody, i nie tylko nie uchylili się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli wyrażonego w ww. ugodzie, ale nawet nie podjęli jakichkolwiek działań w tym kierunku, zaś działanie podjęte pochopnie, z brakiem dostatecznego namysłu, nie dotknięte przy tym wadami oświadczenia woli, nie podlegają ochronie.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w pkt. 1 sentencji oddalając apelację powoda jako bezzasadną.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną od powoda na rzecz strony pozwanej tytułem tych kosztów kwotę 450 zł złożyło się: wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej, będącego radcą prawnym – 900 zł (§ 2 pkt 3) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Anna Bednarek

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...) r.

Anna Bednarek