Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 lutego 2024 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Dorota Bassa

po rozpoznaniu w dniu 07 lutego 2024 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. Z.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 3 listopada 2021 roku w sprawie II C 235/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od W. Z. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 450 zł (czterysta piędziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

SSO Dorota Bassa

Sygn. akt V Ca 1144/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 05 listopada 2019 roku (data nadania przesyłki w placówce pocztowej) powód W. Z. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 1.701,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od ww. kwoty od dnia 24 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniesiono o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik powódki wyjaśnił, że dochodzona pozwem kwota stanowi odszkodowanie z tytułu opóźnienie samolotu wykonującego lot z lotniska z P. do W., zaplanowanego na dzień 13 września 2018 roku, który to lot został odwołany. Strona powodowa podniosła nadto, iż wezwano pozwaną do należnego odszkodowania, jednakże ta nie wypłaciła pasażerowi żądanej kwoty w zakreślonym do tego terminie, (pozew, k. 2-5)

Nakazem zapłaty wydanym w dniu II grudnia 2019 roku w postępowaniu upominawczym tut. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, (nakaz zapłaty, k. 26)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana zaskarżyła nakaz w całości, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia i wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, (sprzeciw, k. 35-37)

Pismem z dnia 18 marca 2020 roku (data nadania przesyłki w placówce pocztowej) powód wskazał, że pozwana w piśmie z dnia 25 lipca 2019 r. i 21 sierpnia 2019 r. zaproponowała powodowi warunki ugody. Wyjaśnił, że pozwana dokonała uznania roszczenia, (pismo pełnomocnika powoda, k. 45-48v).

Wyrokiem z dnia 03 listopada 2021 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie oddalił powództwo.

Apelację od wyroku złożył powód zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w całości i zaskarżonemu wyrokowi zarzucił :

1.  Naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na zapadłe w niniejszej sprawie orzeczenie, tj. przepisów art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 65 § k.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny sędziowskiej, polegające na wadliwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonanie sprzecznych z nim ustaleń poprzez przyjęcie, że w sprawie doszło do przedawnienia dochodzonego roszczenia, a oświadczenia pozwanej nie doprowadziły do uznania długu.

2.  rażące naruszenie przepisów prawa materialnego:

-

art. 778 k.c. w zw. z art. 123 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnie i uznanie, że oświadczenia pozwanej w ramach przesyłanych propozycji ugodowych w piśmie z dnia 25 lipca 2019 r. jak i 21 sierpnia 2019 r nie stanowią niewłaściwego uznania długu co skutkowało oddaleniem powództwa w całości.

-

art. 5 k.c. poprzez przyznanie ochrony prawnej pozwanej w zakresie uznania zarzutu przedawnienia roszczenia

Wskazując na powyższe podstawy, na podstawie art. 386 k.p.c. Skarżący wniósł o:

-

zmianę wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości

-

wydanie wyroku na posiedzeniu niejawnym

-

zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelację uznać należy za bezzasadną, a podniesione w niej zarzuty nie mogły skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne zarówno dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, jak również prawną ocenę tych ustaleń wskazaną w pisemnych motywach orzeczenia.

W związku z faktem, iż przedmiotowa sprawa rozpoznana została według przepisów o postępowaniu uproszczonym, Sąd Okręgowy nie przeprowadził postępowania dowodowego. A zgodnie z treścią art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd II instancji ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy nie podzieli zarzutów skarżącego, zarówno tych dotyczących prawa procesowego jak i prawa materialnego .

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., wskazać należy, że jest on całkowicie chybiony. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne ( por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00).

Mając powyższe na uwadze zauważyć należy, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanego mu uchybienia i prawidłowo uznał, iż w przedmiotowej sprawie doszło do przedawnienia dochodzonego roszczenia, zaś oświadczenia pozwanej nie doprowadziły do uznania długu. Analiza znajdującej się w aktach sprawy „propozycji zawarcia ugody” załączonej do pisma wskazującego, że rejs był opóźniony z przyczyn niezależnych do pozwanej i wskazującego, że propozycja ugody przesłana jest w celu dbania o pozytywny wizerunek firmy wskazuje na trafność oceny tej ugody dokonanej przez Sąd Rejonowy w kontekście uznania niewłaściwego wierzytelności.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się także naruszenia prawa materialnego tj. art. 778 k.c. w zw. z art. 123 § 1 k.c. Kluczowe znaczenie dla kierunku rozpoznania wniesionego przez skarżącego środka odwoławczego - zważywszy na zasadnicze motywy orzeczenia Sądu I instancji - przypisać należało rozważeniu doniosłości skutków prawnych, jakie wywołało przesłanie przez pozwanego propozycji zawarcia ugody załączonej do pisma stanowiącego, że rejs był opóźniony z przyczyn niezależnych do pozwanej i wskazującego, że propozycja ugody przesłana jest w celu dbania o pozytywny wizerunek firmy, a w szczególności, ocena, czy przesłanie projektu ugody stanowiło niewłaściwe uznanie roszczenia.

Sąd Okręgowy w tej kwestii podziela stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym sporne załączniki w postaci „propozycji ugody” nie stanowią niewłaściwego uznania wierzytelności. Jak wynika z pism kierowanych do powoda przez pozwaną propozycja ugody stanowiła jedynie przejaw dbania o „pozytywny wizerunek firmy”. Z żadnych dokumentów znajdujących się aktach sprawy nie wynika, żeby pozwana uznała zasadność roszczenia. Wręcz przeciwnie nawet z pisma, którego załącznik stanowiła propozycja ugody wynika, że pozwana, co prawda przyznaje, iż lot był opóźniony, ale jednocześnie powołuje się na okoliczności, uwalniającego ją od odpowiedzialności za opóźniony lot poprzez wskazanie, że opóźnienie było wywołane przyczynami od niej niezależnymi. Nie sposób zatem uznać, że załączona do ww. pisma propozycja ugody stanowiła przejaw oświadczenia wiedzy pozwanego, wyraz jego świadomości istnienia przeciwko niemu zasadnego roszczenia. Na prawidłowość powyższego wskazuje również fakt, że propozycja ugody nie była przez pozwanego podpisana, zaś z treści pisma z dnia 25 lipca 2019 r. jasno wynika, że propozycja ugody stanowi wyłącznie decyzję handlową.

Ponadto zauważyć należy, że w orzecznictwie podnosi się, że jako uznanie niewłaściwe roszczenia kwalifikuje się takie zachowania zobowiązanego jak spełnienie części świadczenia (jeżeli z okoliczności nie wynika, że zobowiązany traktował je jako całkowite zaspokojenie roszczenia), zapłata odsetek, wniosek o odroczenie terminu płatności czy złożenie propozycji rozłożenia należności na raty i zwolnienia z obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie, chociażby proponowane porozumienie nie doszło między stronami do skutku ( por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2002 roku, II CKN 1312/2000, OSNC 2003, nr 12, poz. 168). W niniejszej sprawie niewątpliwie nie mamy do czynie z takim zachowaniem pozwanej.

Jako oczywiście niezasadny, należało ocenić zarzut naruszenia art. 5 k.c., bowiem podniesienie zarzutu przedawnienia stanowi uprawnienie każdej ze stron i jako przejaw przysługującej ochrony prawnej nie może być poczytane jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W świetle okoliczności niniejszej sprawy nie ma żadnych podstawy do przyjęcia, że zarzut przedawnienia nie powinien zostać uwzględniony na podstawie art. 5 k.c., a pozwany nadużywa swojego prawa podmiotowego.

Podsumowując, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych względów przemawiających za ingerencją w treść kontrolowanego wyroku, wobec czego na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację wywiedzioną przez powoda jako bezzasadną (pkt 1 sentencji).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.