Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca:

Sędzia Aleksandra Łączyńska

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W.

przeciwko (...) Bank (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w W.

z dnia 24 stycznia 2023 r., sygn. akt I C 1123/22

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w pkt 1 zasądza od pozwanego (...) Bank (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 18.088,32 zł (osiemnaście tysięcy osiemdziesiąt osiem złotych i trzydzieści dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 lutego 2022 r. do dnia zapłaty;

-w pkt 2 zasądza od pozwanego (...) Bank (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 4.617 zł (cztery tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Bank (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 2.800 (dwa tysiące osiemset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej.

Aleksandra Łączyńska

Sygn. akt V Ca 1170/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 09 marca 2022 r. wniesionym przeciwko pozwanemu (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kwoty 18.088,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 lutego 2022 r. do dnia zapłaty do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Z uzasadnienia wynika, że powód jest następcą prawnym pierwotnego wierzyciela, który zawarł z (...) Bank (...) S.A. umowę o kredyt gotówkowy z dnia 02 listopada 2016 r., zawartej do dnia 10 listopada 2026 r. Powód domagał się od pozwanego zwrotu kosztów w związku z zawarciem umowy. Powód wskazał, że złożył w imieniu konsumenta oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Przedmiotem sporu jest kwota niezwrócona konsumentowi przez Bank z tytułu kosztów pożyczki.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanym w dniu 23 marca 2022 r. pod sygn. I Nc 1472/22 orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie z dnia 10 listopada 2022 r. pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł, że nie wykazano skuteczności cesji pomiędzy konsumentem a (...) Sp. z o.o. we W. z uwagi na zastosowanie podpisu elektronicznego którego nie można zweryfikować oraz, że umowa cesji wierzytelności zawarta między Konsumentem i powodem jest nieważna, z uwagi na rażąco niskie wynagrodzenie. Ponadto pozwany wskazywał na brak podstaw dla domagania się zwrotu kosztów kredytu oraz że nie zostały spełnione przesłanki sankcji kredytu darmowego, w szczególności z uwagi na przekroczenie terminu 12 miesięcy na złożenie oświadczenia o skorzystaniu z tej instytucji.

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Woli w W. w pkt 1 oddalił powództwo w całości, w pkt 2 zasądził od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na rzecz (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 3 617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w całości. Orzeczeniu Sądu I instancji zarzucił naruszenie:

1)  art. 77 ² k.c. w zw. z art. 77 ³ k.c. w zw. z art. 25 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylające dyrektywę 1999/93/WE poprzez błędną wykładnię i brak ustalenia, że zachowano formę dokumentową czynności prawnej w sytuacji, gdy nośnik informacji (w tym płyta CD) umożliwia ustalenie osoby składającej oświadczenie poprzez analizę danych osobowych wskazanych w dokumencie;

2)  art. 98 k.c. zw. z 74 k.c. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że pełnomocnictwo do poszczególnych czynności udzielone Powódce wymaga zachowania formy pisemnej, podczas gdy dla pełnomocnictwa do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego nie jest wymagana forma pisemna pod rygorem nieważności, a forma pisemna zastrzeżona jest tam jedynie dla celów dowodowych;

3)  art. 509 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 511 k.c. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k. poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że umowa cesji jest nieważna, albowiem nie została prawidłowo podpisana, podczas gdy umowa cesji została podpisana przez Cedenta podpisem elektronicznym za pośrednictwem platformy A., co świadczy o zachowaniu formy dokumentowej, przy czym dla zawarcia umowy cesji nie jest przewidziany wymóg zachowania formy pisemnej, a wystarczającym jest zachowanie formy dokumentowej;

4)  art. 45 ust. 1 u.k.k. poprzez jego błędną -wykładnie i uznanie, że oświadczenie o sankcji kredytu darmowego nie może być złożone przez podmiot prowadzący działalność mającą na celu skupowanie roszczeń od konsumentów, a jedynie uprawnionym podmiotem do złożenia takiego oświadczenie jest konsument, w sytuacji gdy Powódka, wobec niedopełnienia przez Pozwaną obowiązków informacyjnych określonych w ustawie o kredycie konsumenckim, dochodzi roszczeń powstałych na skutek zastosowania sankcji kredytu darmowego celem ochrony interesów konsumenta, skutecznego wyegzekwowania na rzecz konsumenta przedmiotowej wierzytelności, przy czym konsumenci udzielili Powódce pełnomocnictwa do złożenia w jego imieniu oświadczenia o sankcji kredytu darmowego;

5)  art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim w z w. z art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez błędną wykładnię przepisu i przyjęcie, że pojęcie „wykonanie umowy” należy rozumieć dzień udostępnienia środków pożyczkobiorcy, podczas gdy do wygaśnięcia uprawnienia nie doszło, termin na złożenie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego został zachowany, umowa kredytu nie została jeszcze wykonana i kredyt jest regularnie spłacany przez Cedenta;

6)  art. 6 k.c. w zw. z art. 454 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię i ocenę, że ciężar dowodu w zakresie wysokości roszczenia, w tym wysokości spłaconych odsetek umownych spoczywał na stronie powodowej, podczas gdy zobowiązanie kredytowe ma charakter oddawczy i tylko strona pozwana decyduje o sposobie rozksięgowania spłat;

7)  art. 45 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim poprzez jego niezastosowanie i oddalenie powództwa, w sytuacji gdy Pozwana zawierając z konsumentami umowę kredytu naruszyła obowiązki informacyjne określone w tym przepisie, co winno skutkować zastosowaniem sankcji kredytu darmowego i uwzględnieniem powództwa w całości;

8)  art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. w zw. z art. 5 ust. 6-7, 10 i 12 u.k.k. w zw, z art. 45 ust, 1 u.k.k. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że Pozwana nie naruszyła obowiązku informacyjnego poprzez zaliczenie do całkowitego kosztu kredytu odsetek pobieranych od części kredytowanych kosztów umowy tj. prowizji oraz składki ubezpieczeniowej i wskazała tym samym prawidłowe RRSO wraz z całkowitą kwotą do zapłaty, podczas gdy zaliczenie przez kredytodawcę odsetek pobieranych od części kredytowanych kosztów umowy, tj. prowizji, do całkowitego kosztu kredytu skutkuje zawsze wadliwym, tj. niezgodnym z ustawą o kredycie konsumenckim, wskazaniem RRSO i całkowitej kwoty do zapłaty w umowie kredytu, a podanie jakiejkolwiek wartości RRSO i całkowitej kwoty do zapłaty nie czyni zadość obowiązkowi informacyjnemu;

9)  art. 30 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 45 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że zastosowanie instytucji określonej w art. 45 ust. 1 u.k.k. nie jest warunkiem determinującym zmianę kosztów kredytu, podczas gdy zastosowanie instytucji zawartej w art. 45 ust. 1 u.k.k. skutkuje zwrotem kredytu bez odsetek oraz innych kosztów, a co za tym idzie stanowi warunek decydujący o zmianie kosztów kredytu;

10)  art. 30 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 45 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że zastosowanie instytucji określonej w art. 45 ust. 1 u.k.k. nie jest warunkiem determinującym zmianę kosztów kredytu, podczas gdy zastosowanie instytucji zawartej w art. 45 ust. 1 u.k.k. skutkuje zwrotem kredytu bez odsetek oraz innych kosztów, a co za tym idzie stanowi warunek decydujący o zmianie kosztów kredytuj. art. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 u.k.k. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że umowa o kredyt konsumencki nie musi zawierać informacji o terminie do odstąpienia od umowy opisanym w art. 53 ust. 2 u.k.k. a także informacji doprecyzowującej z art. 53 ust. 5 u.k.k., podczas gdy termin ten jest inny niż „14 dni od zawarcia umowy”, a pominięcie tych informacji pozbawia konsumenta wiedzy o swoich możliwościach prawnych, co nabiera szczególnego znaczenia w sytuacji innych naruszeń obowiązków informacyjnych;

11)  art. 30 ust. 1 pkt 16 u.k.k. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k poprzez błędną wykładnię i uznanie, że ww. przepis nie wymaga od kredytodawcy zamieszczenia w umowie kredytu konsumenckiego informacji o tym, że całkowity koszt kredytu w razie jego wcześniejszej spłaty ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą, podczas gdy rozliczenie prowizji i ubezpieczenia w terminie 14 dni od całkowitej wcześniejszej spłaty jest elementem procedury spłaty kredytu, co w konsekwencji może zniechęcać kredytobiorcę do wcześniejszej spłaty kredytu;

12)  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak zgromadzenia materiału dowodowego w zakresie postulowanym w pozwie i piśmie przygotowawczym Powódki i pominięcie przy ocenie dowodów istotnych faktów;

13)  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 308 k.p.c. i 309 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego polegający na:

i. niedostrzeżeniu, że na karcie podpisów A. oraz pozostałych dokumentach, tj. m. in. na umowie cesji, pełnomocnictwie oraz karcie podpisów A., w lewym dolnym rogu znajduje się tożsamy numer A., pozwalający na identyfikację jakie dokumenty zostały podpisane podpisem elektronicznym A., o czym świadczy karta podpisów A.;

ii.  pominięciu okoliczności, że z wtórników dokumentów elektronicznych jak i warstwy elektronicznej tych dokumentów załączonych na płycie CD do pisma przygotowawczego Powódki z dnia 26.04.2022 r., wynika, że osoba o adresie e-mail (...).com, podpisała plik dokumentów oznaczonych jednym kodemA., co potwierdzone jest załączoną kartą A., co z kolei stanowi o zachowaniu formy dokumentowej, przy czym Sąd nie ocenił i nie odniósł się do dowodu z dokumentów w formie elektronicznej załączonych do pisma Powódki z 26.04.2022 r.;

14)  art. 245 k.p.c. w związku z art. 230 k.p.c. przez uznanie, że dokumenty prywatne przedstawione przez Powódkę nie dowodzą w sposób wystarczający wysokości dochodzonego roszczenia, podczas gdy z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów można wywieść jej wysokość;

15)  art. 236 k.p.c. w zw. z art. 248 § 1 k.p.c. poprzez brak wydania jakiegokolwiek postanowienia dowodowego i brak przeprowadzenia dowodu z pkt 5 pozwu;

16)  art. 248 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez błędne niezastosowanie i niezobowiązanie strony pozwanej do przedłożenia historii rachunku kredytodawcy, podczas gdy pozwany pomimo wezwania poprzedzającego złożenie powództwa do dnia sporządzenia apelacji nie przedłożył przedmiotowych dokumentów;

17)  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c. poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że Pozwana skutecznie zakwestionowała wysokość roszczenia, w sytuacji w której Pozwana ogranicza się tylko do ogólnikowego zaprzeczenia wysokości roszczenia, co z kolei nie może prowadzić do uznania, że pozwana skutecznie zakwestionowała dochodzoną pozwem należność główną, wobec czego fakt ten należy uznać za przyznany.

Mając na względzie powyższe zarzuty, powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 18.088,32 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22.02.2022 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje, według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na apelację, pozwany wniósł o oddalenie apelacji jako bezzasadnej oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów postępowania w instancji odwoławczej według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie.

Niniejsza sprawa rozpoznawana jest w trybie art. 505 ¹ k.p.c. tj. w postępowaniu uproszczonym. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 505 ¹³ k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku winno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Sytuacja taka miała miejsce w niniejszej sprawie, gdyż rozstrzygnięcie w sprawie przed Sądem Okręgowym zapadło na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w I instancji.

Sąd Odwoławczy akceptuje ustalenia faktyczne Sądu I instancji, które sprowadzały się do chronologicznego przedstawienia zaistniałych zdarzeń, a przy tym były niesporne pomiędzy stronami, przyjmując je jednocześnie za własne. Sąd Okręgowy nie zgadza się jednak z dokonaną przez Sąd meriti oceną prawną.

W ocenie Sądu Okręgowego zasadne są zarzuty dotyczące błędnego ustalenia braku legitymacji czynnej po stronie powoda. Sąd Rejonowy uznał bowiem, że umowa cesji i pełnomocnictwo dla powoda do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego nie zostało podpisane, a zatem nie doszło do cesji wierzytelności czy też do złożenia w imieniu kredytobiorcy przez powoda oświadczenia, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

Tymczasem w ocenie Sądu Okręgowego brak podstaw do uznania, że nie wykazano, iż doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności. W myśl art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Użyte w powyższym przepisie wyrażenie „przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej” nie ogranicza się zatem do danych opatrzonych tzw. bezpiecznym podpisem elektronicznym (zgodnie z ustawą z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej), ale obejmuje wszelkie inne sposoby elektronicznego przekazu danych (W. G., R. K., Forma i skutki prawne podpisu elektronicznego, S. I.. L.. 2004, nr 4, s. 71 i n). Co istotne trafnie Sąd I instancji wskazał, że złożenie oświadczenia woli w formie elektronicznej nie spełnia wymogów formy pisemnej. Za formę równoważną formie pisemnej można w zasadzie uznać tylko dane opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu ustawy o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej. Mając na uwadze brzmienie przepisu art. 78 ¹ k.c. należy wskazać, iż strony umowy cesji z całą pewnością nie złożyły oświadczenia woli poprzez złożenie podpisu w formie kwalifikowanego podpisu elektronicznego. Powyższa okoliczność ma znaczenie wyłącznie w zakresie oceny czy przedmiotowa umowa została zawarta w formie równoważnej formie pisemnej, nie ma zaś znaczenia dla istnienia samej umowy. Co istotne przepisy dotyczące umowy cesji nie przewidują obowiązku zawarcia tego typu umowy w formie pisemnej. Z umowy przelewu powinno wynikać przede wszystkim kto jest zbywcą (cedentem), na rzecz kogo roszczenie przenosi (cesjonariusza), jak też jakiej wierzytelności przelew dotyczy. W okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, że umowa cesji, na podstawie której powód nabył dochodzoną wierzytelność zawierała wszystkie niezbędne elementy, a oświadczenie woli cedenta i cesjonariusza były zgodne. W myśl zaś art. 77 ² k.c. do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Literalne brzmienie tego przepisu prowadzi do wniosku, że możliwość ustalenia osoby składającej oświadczenie nie musi wynikać z treści tego oświadczenia, ale ze sposobu złożenia oświadczenia (np. osobę tę można ustalić za pomocą IP komputera, z którego wysłano informacje). Z dochowaniem formy dokumentowej mamy do czynienia także w przypadku wypełnienia formularza dostępnego na stronie internetowej obejmującego wpis danych pozwalających ustalić tożsamość składającego oświadczenie. Forma dokumentowa nie jest ekwiwalentem formy pisemnej. Podstawowa różnica to brak wymogu złożenia na dokumencie własnoręcznego podpisu. W przedmiotowej sprawie strona powodowa przedłożyła do akt sprawy umowę cesji wierzytelności podpisaną elektroniczne za pomocą prywatnej platformy A..com oraz załączyła kartę podpisów zabezpieczoną pieczęcią elektroniczną opartą o prywatny certyfikat ww. platformy. Ponadto platforma A..com. została wpisana do rejestru niekwalifikowanych usług zaufania prowadzonego przez NBP na podstawie ustawy z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej. Sąd Odwoławczy miał również na uwadze, iż umowa podpisana przez cesjonariusza została złożona w odpisie poświadczonym za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika. Zdaniem Sądu Odwoławczego nie ulega zatem wątpliwości, że wprawdzie nie w formie pisemnej, ale do zawarcia umowy cesji doszło. Kolejno nie ulega wątpliwości Sądu Okręgowego, iż również pełnomocnictwo do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego zostało udzielone przez kredytobiorcę w sposób prawidłowy i było skuteczne. Pełnomocnictwo złożone do akt, datowane na 07 lutego 2022 r. jest pełnomocnictwem rodzajowym do wykonywania poszczególnych czynności w tym m.in. do złożenia oświadczenia wynikającego z art. 45 u.k.k., które dla swej ważności i skuteczności nie wymaga własnoręcznego podpisu. Przepisy kodeksu cywilnego nie definiują pojęcia pełnomocnictwa rodzajowego jednakże w judykaturze przyjmuje się, że kryterium rozróżnienia między pełnomocnictwem ogólnym, a rodzajowym jest zakres umocowania do działania w imieniu mocodawcy. Pełnomocnictwo ogólne nie określa ani nie wyodrębnia czynności prawnych, do jakich pełnomocnik został umocowany, natomiast pełnomocnictwo rodzajowe powinno określać rodzaj czynności prawnej objętej umocowaniem oraz jej przedmiot. W niniejszej sprawie w treści udzielonego powodowi pełnomocnictwa podpisanego za pośrednictwem platformy A. wskazane zostało wprost umocowanie do złożenia oświadczenia wynikającego z art. 45 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, przewidującego sankcję tzw. kredytu darmowego oraz do jego dalszego wykorzystania w kontaktach z właściwymi podmiotami zarówno w postępowaniu przedsądowym, jak i w postępowaniu sądowym, w szczególności poprzez przesłanie złożonego oświadczenia do kredytodawcy. Powyższe pełnomocnictwo udzielone powodowi stanowi zatem bezsprzecznie pełnomocnictwo do poszczególnych czynności.

Zgodnie natomiast z art. 99 § 1 k.c. jedynie w przypadku gdy do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. Przepis ten w ogóle nie odnosi się do pełnomocnictw upoważniających do czynności, co do których zastrzeżono formę ad probationem. Tymczasem jak wskazuje się w literaturze, oświadczenie konsumenta powinno być złożone w formie pisemnej ad probationem ( art. 45 ust. 1 u.k.k. w zw. z art. 73 § 1 k.c.). Jeżeli nie zachowano takiej formy, czynność konsumenta jest skuteczna i powstaje wtedy sankcja kredytu darmowego (T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2023, art. 45.). Pełnomocnictwo do złożenia w imieniu konsumenta oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego nie wymaga zatem formy szczególnej. Istotne jest aby zostało złożone w sposób umożliwiający ustalenie osoby udzielającej pełnomocnictwa. W niniejszej sprawie pełnomocnictwo złożone zostało w formie dokumentu w sposób umożliwiający ustalenie osoby udzielającej pełnomocnictwa (podpis elektroniczny A.). Tym samym osoba podpisująca dokumenty poświadczyła podpisem elektronicznym, że jest osobą o danym imieniu i nazwisku, jednocześnie zatwierdzając, że chodzi o osobę o szczegółowych danych wskazanych choćby w umowie cesji.

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie takie właśnie pełnomocnictwo zostało udzielone powodowi celem złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji, o której mowa w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. W konsekwencji powód dysponując tym pełnomocnictwem skutecznie złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Dodatkowo wskazać należy, że uprawnienie do złożenia oświadczenia w trybie art. 45 u.k.k., z uwagi na jego prawnokształtujący charakter mogło być złożone jedynie przez kredytobiorcę, jednakże zważywszy na sformułowanie przedmiotu cesji roszczenie dotyczące sankcji kredytu darmowego, aktualizujące się na skutek złożenia ww. oświadczenia, przysługuje nie kredytobiorcy, lecz powodowi. Okoliczność, że w chwili cesji roszczenie o zwrot opłat wynikających z zastosowania sankcji kredytu darmowego jeszcze nie istniało, nie ma znaczenia, gdyż przelew wierzytelności przyszłych jest prawnie dopuszczalny, a pogląd ten jest ugruntowany w orzecznictwie i doktrynie (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 września 1997 r., III CZP 45/97, OSNC 1998, nr 2, poz. 22 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2003 r., V CKN 345/01, OSNC 2004, nr 4, poz. 65). Ponadto wierzytelność ta była wystarczająco określona w umowie.

Wobec powyższego brak podstaw do uznania, że powodowi nie przysługuje legitymacja czynna, albowiem na mocy umowy cesji kredytobiorca przelał na powoda wierzytelności pieniężne, zarówno obecne jak i przyszłe wynikające z umowy kredytu obejmujące w szczególności wierzytelność mogącą wynikać z zastosowania art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim i przewidującego tzw. sankcję kredytu darmowego.

Nie sposób również zgodzić się z Sądem Rejonowym, jakoby oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego zostało złożone po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim. Jak bowiem wynika z ww. przepisu, uprawnienie o którym mowa w ust. 1 wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Dla określenia, w jakiej dacie wygasa uprawnienie kredytobiorcy do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego decydujące znaczenie ma zatem prawidłowe oznaczenie dnia wykonania umowy. W ocenie Sądu Okręgowego datę tę należy wiązać, co do zasady, z chwilą spłaty całości kredytu. Jak wskazuje się w literaturze wykonanie umowy następuje w dniu, w którym strony wywiążą się z wszystkich obowiązków ciążących na nich na podstawie umowy (tak: A. Łukaszewski, komentarz do art. 45 [w:] M. Stanisławska (red.), Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Wyd. 1, Warszawa 2018, Nb 4). Jeżeli konsument wykona umowę, a następnie złoży w ciągu roku oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego wówczas jest on zwolniony z wszystkich poniesionych już kosztów (wykonanie umowy zakłada wywiązanie się z wszystkich obowiązków), a po stronie kredytodawcy powstaje obowiązek zwrotu kosztów kredytu (tak M. Stanisławska (red.), Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Warszawa 2018). W typowych przypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy (T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, Wyd. II, Warszawa 2018 r., s. 495). Celem ustawodawcy było uregulowanie terminu wygaśnięcia komentowanego uprawnienia w taki sposób, aby powiązać go ze stanem, w którym na skutek zastosowania różnych instytucji prawnych strony umowy mają podstawy sądzić, że ich wzajemne roszczenia z umowy o kredyt wygasły. Stanowisko takie zajął również Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 27 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 368/22 wskazując, że reguły wykładni językowej (gramatycznej) oraz ratio legis instytucji tzw. kredytu „darmowego” nakazują przyjąć, że roczny termin prekluzyjny, o którym mowa w art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim, liczyć należy dopiero od wykonania umowy przez obie strony. Ponadto podkreślenia wymaga, że art. 45 ust. 5 u.k.k. wprowadzono w celu ochrony interesów konsumenta, aby wydłużyć okres, w którym może on dowiedzieć się o zaistniałym naruszeniu, wykonać przewidziane w tym przepisie uprawnienie i domagać się od kredytodawcy zwrotu zapłaconych odsetek i innych kosztów z tytułu kredytu konsumenckiego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 października 2021 r., I ACa 59/21, LEX nr 3322549/). Pogląd stosownie do którego termin określony w art. 45 ust. 5 rozpoczyna się po wykonaniu umowy przez kredytodawcę, tj. z chwilą wypłaty kredytu na rzecz konsumenta bądź z chwilą zawarcia umowy jest całkowicie błędny i nie znajduje oparcia w wykładni językowej powołanego przepisu, z którego treści nie wynika aby wiązał wykonanie umowy z działaniem wyłącznie jednej ze stron stosunku zobowiązaniowego (tak też T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2023, art. 45.). Ponadto pogląd ten pozostaje w sprzeczności z funkcją sankcji kredytu darmowego, pozbawiając przedwcześnie konsumenta ochrony w czasie trwania stosunku prawnego (np. w odniesieniu do kredytów długoterminowych).

W niniejszej sprawie oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego złożono 10 lutego 2022 r. zaś umowa nadal trwa i jest wykonywana, więc nie sposób podzielić stanowiska Sądu Rejonowego, że nie został zachowany termin na złożenie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji, gdyż nie doszło jej wykonania.

Sąd Okręgowy nie podziela również rozważań Sądu Rejonowego w zakresie w jakim Sąd ten uznał, iż brak jest podstaw do skorzystania przez kredytobiorcę z sankcji kredytu darmowego.

W ocenie Sądu Okręgowego kredytodawca naruszył obowiązek określony w art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy o kredycie konsumenckim, stosownie do którego umowa o kredyt konsumencki powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia.

Wskazać należy, że przepis art. 5 pkt 10 u.k.k. definiuje rzeczywistą roczną stopę oprocentowania jako całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. Innymi słowy jest to wartość wyrażająca procentowy udział kosztów kredytu w stosunku rocznym w całkowitej kwocie kredytu. Art. 5 pkt 6 u.k.k. definiuje natomiast całkowity koszt kredytu jako wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach, z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. Skoro zatem odsetki stanowią element całkowitego kosztu kredytu, a zostały one policzone w sposób nieprawidłowy, tj. nie od całkowitej kwoty kredytu ale od sumy tej kwoty oraz kwoty prowizji to należało uznać, że wskazana w umowie kwota odsetek jest zawyżona, a w konsekwencji zawyżona jest obliczona z ich wykorzystaniem RRSO.

Istotą odsetek kapitałowych jest to, że stanowią wynagrodzenie dla kredytodawcy za to, że kredytobiorca korzysta z jego środków pieniężnych. Naliczanie odsetek od pozaodsetkowych kosztów udzielenia kredytu konsumenckiego nie zasługuje na aprobatę także z tego powodu, że odsetki za korzystanie z kapitału zostały zaliczone przez ustawodawcę w art. 5 ust 6 u.k.k. do kosztów kredytu, a więc do tej samej kategorii co opłaty i prowizje. W rezultacie podzielić należało w całości stanowisko strony powodowej, iż wysokość odsetek określona w umowie została bezpodstawnie zawyżona. Kredytodawca niewątpliwie może naliczać odsetki od kwoty pożyczonego kapitału, jednakże tylko i wyłącznie kwota kapitału rzeczywiście udostępnionego kredytobiorcy może stanowić podstawę naliczania oprocentowania przez cały okres trwania umowy pożyczki. Brak więc podstaw do obciążania kredytobiorcy odsetkami od kosztów kredytu. W konsekwencji obciążenie kredytobiorcy przez pozwanego takimi odsetkami następuje sprzecznie z ww. przepisami ustawy o kredycie konsumenckim. Zatem pozwana pobierając odsetki powinna pobierać je od kwoty udostępnionej kredytobiorcy, a nie zaś jak to robiła od kwoty stanowiącej sumę kwoty rzeczywiście udzielonej kredytobiorcy oraz kwoty przeznaczanej na skredytowanie prowizji. W ocenie Sądu Odwoławczego koszty kredytu i całkowita kwota kredytu to odrębne kategorie pojęciowe i nie jest dopuszczalne, aby pewna kwota pieniężna mogła jednocześnie stanowić część składową każdej z nich. Skoro prowizja została zakwalifikowana wprost do kategorii kosztów kredytu konsumenckiego, to nie może jednocześnie być częścią całkowitej kwoty kredytu, od której będą pobierane dalsze koszty, w tym odsetki. Przyjęcie odmiennej interpretacji stanowiłoby akceptację dla praktyki pobierania kosztów od kosztów umowy kredytowej. Powyższa wykładnia zgodna jest ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14, EU:C:2016:283, zgodnie z którym całkowita kwota kredytu i całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta są pojęciami odrębnymi i w związku z tym całkowita kwota kredytu nie może obejmować żadnych kwot należących do całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta. I tak całkowita kwota kredytu w rozumieniu art. 3 lit. I) i art. 10 ust. 2 Dyrektywy 2008/48 nie obejmuje żadnych kwot, których przeznaczeniem jest wywiązanie się ze zobowiązań podjętych w ramach odnośnej umowy o kredyt, takich jak koszty administracyjne, odsetki, opłata za udzielenie kredytu czy wszelkie inne typy kosztów, które musi ponieść konsument.

Mając na uwadze powyższe uznać należy zatem, iż zaistniały przesłanki do zastosowania sankcji kredytu darmowego, bowiem powód wykazał, że umowa kredytu obarczona jest naruszeniami uzasadniającymi taką sankcję. Wadliwe określenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania (RRSO) kredytu stanowi o naruszeniu przywołanego powyżej przepisu art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., co też aktualizowało podstawę do skorzystania z sankcji darmowego kredytu uregulowanej w art. 45 u.k.k. Wskazać jednocześnie należy, że przesłanką zastosowania ww. sankcji jest naruszenie choćby tylko jednego z nakazów bądź zakazów, które z tych przepisów wynikają (por. T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz. Wyd. III, Warszawa 2023 r., s. 679). Niemniej jednak wskazać należy, że nawet niepodzielenie powyższego poglądu z uwagi na to, że wprawdzie RRSO kredytu nie jest rzeczywiste, to wskutek jego zawyżenia nie dochodzi do naruszenia prawa konsumenta, w umowie nie zawarto dalszych obligatoryjnych elementów umowy o kredyt, powodujących zastosowanie sankcji kredytu darmowego.

Należy wskazać, że niespełnienie przez pozwany bank standardów informacyjnych, do których odnosi się orzecznictwo TSUE, pozwala na wyciągnięcie wobec niego negatywnych konsekwencji, w postaci możliwości spłaty przez konsumenta jedynie kwoty kapitału. Za takie uchybienia uważane jest nie tylko nie poinformowanie, ale i złe poinformowanie konsumenta, który nie musi posiadać wiedzy specjalistycznej, by mógł już w chwili podpisywania umowy mieć możliwość realnej oceny opłacalności zaciągniętego zobowiązania (tak: wyrok TS z 9 listopada 2016 r., C-42/15, (...) A.S v. K. B., (...) 2016, Nr 11, poz. I-842).

W ocenie Sądu Okręgowego kwestionowana umowa kredytowa nie czyni zadość wymogom z art. 30 ust. 1 pkt 10 w zw. z pkt 16 ustawy o kredycie konsumenckim. Nie określono w niej procedury i warunków, na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, zwłaszcza w sytuacji przedterminowej spłaty kredytu. W dokumencie umowy trzeba zamieścić informację o uprawnieniu konsumenta do przedterminowej spłaty, w każdym czasie, całości lub części kredytu oraz procedurze takiej spłaty (art. 30 ust. 1 pkt 16 u.k.k. w zw. z art. 10 ust. 2 lit. r dyrektywy 2008/48). Uprawnienie to wynika z art. 48 ust. 1 u.k.k..

W ust. 39 preambuły Dyrektywy 2008/48 wskazano, że konsument powinien mieć prawo do wywiązania się ze swoich zobowiązań przed upływem terminu określonego w umowie kredytowej. W przypadku przedterminowej spłaty w całości lub części kredytodawcy powinna przysługiwać rekompensata za koszty bezpośrednio związane z przedterminową spłatą z uwzględnieniem ewentualnych oszczędności uzyskanych przez kredytodawcę. W celu ustalenia metody obliczania rekompensaty ważne jest przestrzeganie kilku zasad. Sposób obliczania rekompensaty należnej kredytodawcy powinien być przejrzysty i zrozumiały dla konsumentów już na etapie poprzedzającym zawarcie umowy o kredyt, a w każdym przypadku podczas wykonywania umowy o kredyt. Ponadto metoda obliczania powinna być łatwa do stosowania przez kredytodawców, a sprawowanie nadzoru w zakresie rekompensaty przez odpowiedzialne organy powinno być ułatwione.

Kwestia elementów umowy o kredyt konsumencki m.in. w zakresie procedury przedterminowej spłaty kredytu była rozpoznawana przez Trybunał Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-33/20, C-155/20 i C-187/20. W uzasadnieniu wydanego w tych sprawach wyroku z dnia 9 września 2021 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) wskazał, że art. 10 ust. 2 lit r) dyrektywy 2008/48 (odpowiednik art. 30 ust. 1 pkt 16 u.k.k.) należy interpretować w ten sposób, że w umowie o kredyt należy podać konkretną zrozumiałą dla konsumenta metodę obliczania rekompensaty należnej w przypadku przedterminowej spłaty kredytu, tak aby konsument mógł obliczyć wysokość rekompensaty należnej w przypadku wcześniejszej spłaty. Do celów obliczenia rekompensaty należnej w przypadku przedterminowej spłaty kredytu w umowie o kredyt należy wskazać sposób obliczania tej rekompensaty w sposób konkretny i łatwy do zrozumienia dla przeciętnego konsumenta, tak aby mógł on ustalić kwotę rekompensaty należnej w przypadku przedterminowej spłaty na podstawie informacji zawartych w tej umowie. TSUE zwrócił przy tym uwagę, że jeżeli dyrektywa 2008/48 nakłada na przedsiębiorcę obowiązek podania do wiadomości konsumenta treści zaproponowanego mu zobowiązania umownego, którego pewne elementy wynikają z bezwzględnie obowiązujących przepisów ustawowych lub wykonawczych państwa członkowskiego, przedsiębiorca ten jest zobowiązany poinformować konsumenta o treści tych przepisów, tak aby mógł on poznać swe prawa i obowiązki (zob. podobnie wyrok z dnia 26 marca 2020 roku, K. S., C- 66/19, EU:C:2020:242, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

Tymczasem w przedmiotowej umowie w § 9 wskazano co prawda procedurę przedterminowej spłaty części bądź całości kredytu, jednakże nie poinformowano konsumenta w ogóle o tym, iż przedterminowa spłata całości kredytu uprawnia kredytobiorcę do uzyskania rekompensaty za koszty bezpośrednio związane z przedterminową spłatą z uwzględnieniem ewentualnych oszczędności uzyskanych przez kredytodawcę ani nie wskazano sposobu obliczenia przysługującej kredytobiorcy obniżki całkowitego kosztu kredytu. Brak takiej informacji skutkuje tym, że konsument nie zna swoich praw i obowiązków. Nie wie, że w związku z przedterminową spłatą zobowiązania może dochodzić od banku kwoty odpowiadającej proporcjonalnej części kosztów kredytu. Nie posiada również wiedzy odnośnie tego, które koszty kredytu podlegają obniżeniu, ani w jaki sposób ustalić kwotę należną mu w związku z przedterminową spłatą. Prowadzić może to do wzbogacenia banku względem konsumenta. Nie można bowiem wykluczyć sytuacji, że bank nie rozliczy kosztów kredytu lub rozliczy je w sposób niewłaściwy, co niezostanie skontrolowane przez konsumenta, nieświadomego tego, że może dochodzić od banku przysługujących mu należności na skutek przedterminowej spłaty. Jak wynika ze spraw wnoszonych przez podmioty które wyspecjalizowały się w tej dziedzinie i skupują wierzytelności konsumentów, sami konsumenci nie są świadomi przysługujących im praw, związanych choćby z wcześniejszą spłatą kredytu.

Ustawa o kredycie konsumenckim transponuje do polskiego porządku prawnego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę 87/102/EWG. Prawodawca unijny w art. 16 ust. 1 ww. dyrektywy 2008/48/WE przyjął, że konsument ma prawo w każdym czasie spłacić w całości lub w części swoje zobowiązania wynikające z umowy o kredyt. W takich przypadkach jest on uprawniony do uzyskania obniżki całkowitego kosztu kredytu, na którą składają się odsetki i koszty przypadające na pozostały okres obowiązywania umowy, co zostało implementowanie do porządku prawnego w postaci art. 49 ust. 1 u.k.k., który stanowi, że w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Według art. 49 ust. 2 tej ustawy w przypadku spłaty części kredytu przed terminem określonym w umowie, ust. 1 stosuje się odpowiednio.

O zasadności objęcia prowizji prawem konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego wcześniejszej spłaty świadczy wydany w dniu 11 września 2019 r. wyrok Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie o sygnaturze C-383/18 (L.). Zgodnie z przytoczonym wyrokiem „artykuł 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta.”

Podkreślić należy, że niewątpliwie cel ww. dyrektywy 2008/48 było zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów, w oparciu o założenie, że konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca zarówno pod względem możliwości negocjacyjnych, jak i ze względu na stopień poinformowania. Ochronę tę ma gwarantować art, 22 ust. 3 dyrektywy 2008/48 zobowiązujący państwa członkowskie do zapewnienia, aby przepisy, które przyjmują one w celu wykonania dyrektywy, nie mogły być obchodzone poprzez sposób formułowania umów.

W ocenie Sądu Okręgowego doszło również do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 u.k.k. Pozwany formułując termin i warunki odstąpienia od umowy nie poinformował kredytobiorców o terminie do odstąpienia od umowy kredytu w sytuacji opisywanej w art. 53 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim. Zgodnie z tym przepisem: „jeżeli umowa o kredyt konsumencki nie zawiera elementów określonych w art. 30, konsument może odstąpić od umowy o kredyt konsumencki w terminie 14 dnia od dnia dostarczenia wszystkich elementów wymienionych w art. 30”. Nie można tracić z pola widzenia, że obowiązek informacyjny jest wypełniony wtedy, kiedy wymagane elementy umowy są przedstawione w sposób jednoznaczny i konkretny. W przeciwnym razie mamy do czynienia z iluzoryczną ochroną konsumenta, który formalnie jest „poinformowany”, jednak w rzeczywistości dalej nie wie i nie jest w stanie ocenić w jakich wypadkach, terminach i formie może od umowy odstąpić. Brak takiej informacji skutkuje tym, że konsument nie zna swoich praw i obowiązków.

Reasumując, w niniejszej sprawie doszło do naruszeń skutkujących sankcją kredytu darmowego.

W konsekwencji uznać należało, że kwota spłaconej prowizji oraz pobrane odsetki stanowiły świadczenie nienależne i podlegają zwrotowi na podstawie art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. Przedstawione przez powoda wyliczenie kwoty należności z tego tytułu oparte zostało o prawidłowe wyjściowe zmienne algorytmu i wskazywało potencjalny harmonogram spłat prowizji oraz odsetek. Powyższe prowadziło co prawda do uzyskania także jedynie potencjalnej wysokości roszczenia, niemniej jednak zaznaczyć należy, że strona pozwana kwestionując roszczenie strony powodowej co do wysokości, nie przedłożyła tym żadnych dowodów na fakt poniesienia przez konsumenta kosztów odsetek oraz innych kosztów związanych z kredytem, niż te wyliczone przez stronę powodową, w tym w szczególności historii rachunku wskazanego w umowie. Pozwany poza zakwestionowaniem zarówno zasadności jak i wysokości roszczenia powoda, nie sformułował w istocie żadnych zarzutów co do wskazanego w pozwie sposobu wyliczenia dochodzonej w niniejszej sprawie kwoty. Tym samym Sąd Odwoławczy ocenił, że przedstawione przez stronę powodową wyliczenia uznać należało za prawidłowe.

Odsetki od żądanej kwoty zasądzono od dnia 22 lutego 2022 r., tj. od dnia następnego po upływie 7 dni od dnia doręczenia stronie pozwanej wezwania do zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 18.088,32 zł zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 lutego 2022 r. do dnia zapłaty.

Konsekwencją zmiany wyroku była również zmiana orzeczenia w przedmiocie kosztów procesu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. O kosztach tych orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Na zasądzoną kwotę złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 3.600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz opłata sądowa od pozwu w wysokości 1.000 zł.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za adwokackie. Na zasądzoną kwotę złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 1.800 zł oraz kwota 1.000 zł uiszczona przez apelującą tytułem opłaty od apelacji.

Aleksandra Łączyńska