Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Agnieszka Wiśniewska
Sędziowie:	SO Adrianna Szewczyk-Kubat SR del. Iwona Lizakowska - Bytof (spr.)
Protokolant:	sekr. sądowy Marta Szczęsna

po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1) i A. K.

przeciwko Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W.

z dnia 31 stycznia 2017 r., sygn. akt I C 2215/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym w ten sposób, że oddala powództwo co do kwoty 24.356,00 zł (dwadzieścia cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt sześć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 11.720,00 zł (jedenaście tysięcy siedemset dwadzieścia złotych) od dnia 23 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty zaś od kwoty 12.636,00 zł (dwanaście tysięcy sześćset trzydzieści sześć złotych) od dnia 3 listopada 2016 roku do dnia zapłaty oraz w punkcie trzecim w ten sposób, że zasądza od K. K. (1) i A. K. solidarnie na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 4.817 (cztery tysiące osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od K. K. (1) i A. K. solidarnie na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 3.018 zł (trzy tysiące osiemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 1259/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 kwietnia 2016 r., następnie rozszerzonym pismem z dnia 2 listopada 2016 roku, powodowie K. K. (1) i A. K. wnieśli o zasądzenie solidarnie na ich rzecz od Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 24.356,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 11.720,00 zł od dnia 23 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 12.636,00 zł od dnia 2 listopada 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 września 2016 r. Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego solidarnie zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2017 Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. w pkt I zasądził od Banku (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz K. K. (1) i A. K. solidarnie kwotę 24.356,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 11.720,00 zł od dnia 23 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty zaś od kwoty 12.636,00 zł od dnia 3 listopada 2016 roku do dnia zapłaty, w pkt II oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a w pkt III zasądził od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 5.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 4.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 września 2007 r. pomiędzy K. K. (1) i A. K., a Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. została zawarta umowa o kredyt hipoteczny nr (...) (...), na której podstawie bank udzielił małżonkom K. kredytu w kwocie 675.947,55 zł. Powyższa kwota była indeksowana do franka szwajcarskiego, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna franka szwajcarskiego według tabeli kursów walut obcych obowiązujących w Banku (...) w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Celem przeznaczenia środków z kredytu był zakup gotowego domu na rynku pierwotnym położonego przy ul. (...) w S., która miała być przedmiotem zabezpieczenia hipotecznego. Strony ustaliły ponadto, że zabezpieczeniem kredytu do czasu otrzymania przez bank odpisu z księgi wieczystej nieruchomości z wpisaną hipoteką będzie stanowić ubezpieczenie kredytów zabezpieczonych hipotecznie na podstawie umowy zawartej przez bank z (...) S.A. Kredytobiorcy byli natomiast zobowiązani do zwrotu bankowi kosztów składki ubezpieczeniowej wnoszonej w związku z ubezpieczeniem. Miesięczna kwota z tego tytułu wynosiła 1/12 z 0,81% kwoty kredytu (co stanowiło kwotę 477,00 zł) przy uwzględnieniu kursów waluty obcej, do jakiej kredyt jest indeksowany na pierwszy dzień miesiąca, w którym została sporządzona umowa. Ponadto dodatkowym zabezpieczeniem kredytu do czasu, gdy saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanie się równe lub niższe niż 544.000,00 zł stanowiło ubezpieczenie kredytów hipotecznych z niskim udziałem własnym na podstawie umowy zawartej przez Bank (...) z (...) S.A. Kredytobiorcy byli zobowiązani do zwrotu bankowi kosztów ubezpieczenia w kwocie 4.873,00 zł za pierwszy 36-miesięczny okres ubezpieczenia. Jeżeli w okresie 36 miesięcy ochrony ubezpieczeniowej saldo zadłużenia nie stanie się równe lub niższe niż 544.000,00 zł, kredytobiorcy zobowiązali się do zwrotu kosztów ubezpieczenia za kolejny 36- miesięczny okres udzielonej bankowi przez (...) S.A. ochrony ubezpieczeniowej, o czym kredytobiorcy mieli zostać poinformowani przez bank pisemnie. Jeżeli w okresie 36 miesięcy ochrony ubezpieczeniowej saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanie się równe lub niższe niż kwota 544.000,00 zł, bank dokona zwrotu proporcjonalnej części składki na rachunek kredytobiorców. Integralną częścią ww. umowy o kredyt hipoteczny były: Regulamin, Pełnomocnictwo do wykonywania czynności w imieniu Kredytobiorcy oraz Cennik Kredyt Hipoteczny/Pożyczka Hipoteczna. W dniu 20 września 2007 r. rachunek bankowy kredytobiorców został obciążony na rzecz pozwanego Banku kwotą 4.873,00 zł tytułem opłaty ubezpieczenia niskiego wkładu własnego.

Wobec nieosiągnięcia określonego w umowie kredytowej salda kredytu do dnia 29 września 2010 r., pozwany Bank w dniu 30 września 2010 r. obciążył rachunek bankowy powodów opłatą za kolejny 36-miesięczny okres ochrony ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego w kwocie 12.074,00 zł. Kredytobiorcy zostali uprzedzeni o takiej możliwości przez pozwany Bank pismami z dnia 28 czerwca 2010 r. i 7 września 2010 r. Wysokość należnej składki ubezpieczeniowej była jednostronnie obliczana przez Bank. Pismem z dnia 15 lipca 2013 r. Bank poinformował powodów o nadchodzącym terminie płatności opłaty z tytułu kosztu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego. Jednocześnie Bank zaproponował powodom zastąpienie w/w opłaty prowizją za zwiększone ryzyko Banku z tytułu występowania niskiego wkładu własnego. Wysokość prowizji miała być niższa od wysokości w/w opłaty, mnożnik stosowany przy jej obliczaniu miał być niższy o 0,5 p.p. w stosunku do mnożnika stosowanego przy obliczaniu w/w opłaty, tj. 2,5% zamiast 3%.

Aneksem nr (...) sporządzonym w dniu 25 września 2013 r. skreślone zostały zapisy §9 ust. 7, 9 i 10 umowy o kredyt hipoteczny . Do umowy o kredyt hipoteczny dodany został §4 ust. 10, zgodnie z którym z uwagi na fakt, iż saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu jest wyższe niż 80% wartości nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia kredytu (niski wkład) do czasu, gdy saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu nie stanie się równe lub niższe 544.000,00 zł Bank będzie pobierał prowizję za zwiększone ryzyko Banku z tytułu występowania niskiego wkładu własnego. Prowizja miała być płatna z góry i każdorazowo obejmować 36-miesięczny okres. Prowizja nie podlegała zwrotowi. Podpisując aneks, powodowie przekonani byli, że służy to obniżeniu kosztów ubezpieczenia niskiego wkładu własnego – nic więcej nie ulega zmianie.

W dniu 7 października 2013 r. pozwany Bank obciążył rachunek bankowy powodów opłatą z tytułu prowizji za zwiększone ryzyko Banku z tytułu występowania niskiego wkładu własnego, płatną z góry za 36-miesięczny okres - w kwocie 11.720,00 zł.

Pismem z dnia 31 marca 2016 r. K. K. (1) i A. K. skierowali do Banku (...) S.A. z siedzibą w W. oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, tj. złożonego w dniu 25 września 2013 r. oświadczenia w postaci Aneksu nr (...) do Umowy o kredyt hipoteczny nr (...) (...) z dnia 5 września 2007 r. Jednocześnie wezwali Bank do zwrotu uiszczonej na jego rzecz Prowizji w wysokości 11.720,00 zł, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Wobec nieosiągnięcia określonego w umowie kredytowej salda kredytu do dnia 31 sierpnia 2016 r., pozwany ponownie obciążył rachunek bankowy powodów prowizją za zwiększone ryzyko za kolejny 36-miesięczny w kwocie 12.636 zł.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości w zakresie żądania głównego, tj. kwoty 24.356,00 zł, podlegało natomiast oddaleniu w części roszczenia odsetkowego.

W pierwszej kolejności Sąd I instancji wskazał, iż nie można uznać, że powodowie zawarli aneks nr (...) do umowy o kredyt hipoteczny będąc pod wpływem błędu. Mieli bowiem czas na podjęcie decyzji w zakresie przyjęcia rozwiązań oferowanych przez Bank bądź też zrezygnowania z propozycji Banku i w dalszym ciągu opłacania składki na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego. Powodowie podjęli decyzję samodzielnie, mając świadomość konieczności uiszczania opłaty z tytułu kosztu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego - raz na okres 36 miesięcy. Sąd wskazał także, że nie zostało dowiedzione, aby powodowie mieli inne wyobrażenie co do podpisywanego dokumentu obejmującego ich oświadczenie woli o zawarciu aneksu do umowy o kredyt hipoteczny, a tym bardziej, że wyobrażenie to zostało wykreowane przez adresata złożonego przez powoda oświadczenia woli. Nie zostało również wykazane, jakoby powodowie pozostawali w błędnym przekonaniu, że podpisywane dokumenty dotyczyły zupełnie innej kwestii. Treść aneksu jest bowiem jasna, a niezapoznanie się przez powodów z treścią podpisywanego aneksu nie może znajdować ochrony prawnej, skoro powodowie mieli realną możliwość zapoznania się z tymi postanowieniami. Sąd I instancji uznał, iż powodowie świadomie złożyli oświadczenie woli nie znając jej treści, nie można zatem mówić o tym, że zostali przez Bank wprowadzeni w błąd. Za zupełnie pozbawione racji Sąd Rejonowy uznał wywody powodów dotyczące podstępnego działania Banku, który wiedząc o tym, iż postanowienia dotyczące ubezpieczenia niskiego wkładu własnego stanowią klauzule niedozwolone zaproponował powodom aneks, aby nie mogli oni dochodzić zwrotu pobranych z tytułu kosztów UNWW kwot na tej podstawie.

Następnie Sąd I instancji wskazał, że oświadczenie o uchyleniu się przez powodów od oświadczenia woli z dnia 31 marca 2016 r. o zawarciu aneksu do umowy kredytu jest nieskuteczne z uwagi na brak podstaw do jego złożenia, a zatem w tych okolicznościach zachowanie przez powodów terminu do złożenia oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli było nieistotne.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy wskazał, że powodowie wywodzili swoje roszczenie o zapłatę również z twierdzeń, iż zapisy umowy o kredyt hipoteczny, wprowadzone aneksem nr (...), a dotyczące prowizji za zwiększone ryzyko Banku z tytułu występowania niskiego wkładu własnego stanowią niedozwolone postanowienia umowne. Następnie wskazał, że klauzulą niedozwoloną jest postanowienie umowy zawartej z konsumentem (lub wzorca umownego), które spełnia (łącznie) wszystkie przesłanki określone w przepisie art. 385 ¹ k.c.: 1) nie jest postanowieniem uzgodnionym indywidualnie; 2) nie jest postanowieniem w sposób jednoznaczny określającym główne świadczenia stron; 3) kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

W ocenie Sądu Rejonowego doszło do spełnienia w/w przesłanek, a więc postanowienie umowne dotyczące prowizji za zwiększone ryzyko Banku z tytułu występowania niskiego wkładu własnego stanowi umowną klauzulę niedozwoloną. Przechodząc do oceny, czy poszczególne przesłanki zostały spełnione, Sąd I instancji wskazał, że powodowie w relacjach z pozwanym są konsumentami w rozumieniu przepisu art. 22 ¹ k.c. Następnie podniósł, że nie ulega wątpliwości, że przedmiotowa klauzula nie była indywidualnie uzgadniana z powodami, albowiem podstawę zawarcia aneksu do umowy kredytowej stanowiło wypełnienie i złożenie wniosku kredytowego sporządzonego na formularzu udostępnianym przez stronę pozwaną. Przedłożony powodom do podpisu aneks stanowił wzorzec umowny stosowany przez stronę pozwaną, który nie podlegał negocjacjom, ani zmianom i był narzucony przez stronę pozwaną bez zgody powodów w tym zakresie. Powodowie mogli albo zaakceptować przedstawioną formę aneksu i sfinalizować jego zawarcie albo odmówić akceptacji.

W dalszej kolejności Sąd I instancji wskazał, że postanowienia dotyczące prowizji nie stanowiły również świadczenia głównego z umowy. W przypadku umowy o kredyt hipoteczny takimi głównymi postanowieniami umowy są bowiem po stronie banku udzielenie określonej kwoty środków zaś ze strony konsumenta spłata tej kwoty w określony umową sposób. Aneks został zawarty po kilku latach obowiązywania umowy, nie sposób więc uznać prowizji z tytułu ryzyka związanego z niskim wkładem własnym za wynagrodzenie.

Także i ostatnia z przesłanek, zdaniem Sądu Rejonowego, została spełniona. W jego ocenie przedmiotowe postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Sprzeczność z dobrymi obyczajami działań strony pozwanej przejawiała się w procedurze towarzyszącej zawieraniu aneksu do umowy kredytowej z powodami jak również w skutkach zamiany ubezpieczenia niskiego wkładu własnego prowizją z tytułu ryzyka niskiego wkładu własnego. Powodowie bowiem zawierali aneks w przekonaniu, iż zmienia się jedynie wysokość kosztów ubezpieczenia niskiego wkładu własnego. Ustalona procedura zawierania aneksu, w której klient ma kontakt z pracownikiem banku, który nie posiada wiedzy na temat zawieranej umowy sprawia, że klient zostaje pozbawiony merytorycznego wsparcia dotyczącego zmienianych postanowień umownych i ich skutków. Zmiana postanowień umowy likwidująca postanowienia dotyczące ubezpieczenia niskiego wkładu własnego i zastępująca te postanowienia prowizją miała daleko idące skutki, których powodowie nawet po zapoznaniu się z aneksem mogli w chwili podpisywania aneksu nie przewidzieć. Skutki te powinny być im wyraźnie wskazane i wyjaśnione, co jednak nie miało miejsca. Co więcej – powodowie zobowiązali się do uiszczania prowizji nie otrzymując w zamian żadnego świadczenia. W przypadku prowizji postanowienia aneksu nie przewidują żadnego świadczenia ze strony banku. Nie można też uznać prowizji z tytułu ryzyka niskiego wkładu własnego za wynagrodzenie banku, albowiem aneks został zawarty kilka lat po zawarciu umowy kredytu hipotecznego, kiedy powodowie uiścili prowizję za udzielenie kredytu stanowiącą wynagrodzenie banku. Sąd Rejonowy zwrócił również uwagę, że Bank działa w obrocie, mając na względzie wypracowanie zysku i z tego zysku powinien pokrywać ewentualne koszty zabezpieczające jego interesy, nie powinien natomiast przerzucać na konsumentów ryzyka prowadzenia swojej działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu zamiana ubezpieczenia niskiego wkładu własnego na prowizję nie zobowiązującą banku do żadnego świadczenia wzajemnego, nadto likwidująca jeden ze sposobów zabezpieczenia kredytu stanowi rażące naruszenie interesów konsumenta.

Mając więc powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy doszedł do konkluzji, że postanowienia § 4 ust 10 umowy z dnia o kredyt hipoteczny nr (...) (...) z dnia 5 września 2007 roku w brzmieniu nadanym aneksem nr (...) sporządzonym w dniu 25 września 2013 r. stanowią niedozwoloną klauzulę umowną w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. i z mocy tegoż przepisu nie wiążą powodów. W konsekwencji uznał, że powodowie nie byli zobowiązani do zapłaty na rzecz pozwanego Banku 24.356,00 zł z tytułu prowizji za zwiększone ryzyko Banku z tytułu występowania niskiego wkładu własnego na podstawie postanowień umownych stanowiących klauzule abuzywne.

W zakresie roszczenie odsetkowego co do kwoty 11.720,00 zł Sąd Rejonowy przyjął, iż datą od której pozwany pozostawał w opóźnieniu jest data po upływie terminu wskazanego w doręczonym pozwanemu wezwaniu, a termin wyznaczony pozwanemu upłynął 22 kwietnia 2016 roku, a więc pozwany znajdował się w zwłoce od dnia 23 kwietnia 2016 roku.

Natomiast co do kwoty 12.636,00 zł Sąd Rejonowy zasądził ją od dnia następnego od dnia doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo, tj. od dnia 3 listopada 2016 r. W pozostałym zakresie roszczenie odsetkowe oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt I i III. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. Naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, polegające na niepełnej i wybiórczej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów;

2. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 385 ¹ § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż klauzula prowizji za podwyższone ryzyko banku wprowadzona do umowy kredytu powoda aneksem nr (...) stanowi niedozwolone postanowienie umowne, a także art. 409 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że zachodzą podstawy do zwrotu świadczenia uzyskanego przez pozwanego,

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, a nadto zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego Banku (...) S.A. kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o oddalenie apelacji, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania w instancji odwoławczej według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w całości. Zarzuty w niej podniesione skutkować musiały zmianą wyroku i oddaleniem powództwa w całości.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że Sąd Okręgowy zasadniczo akceptuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, uznając je za należycie osadzone w zgromadzonym materiale dowodowym. Jednocześnie jednak Sąd odwoławczy odmiennie niż Sąd I instancji ocenia niniejszą sprawę w zakresie rozważań prawnych odnoszących się do kwestii abuzywności łączącej strony umowy.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że powodowie kwestionowali zapisy umowy zmienione następnie aneksem nr (...), a dotyczące prowizji za zwiększone ryzyko Banku z tytułu występowania niskiego wkładu własnego, zastępujące dotychczasowe zapisu umowy tj. §9 ust. 7, 9 i 10 umowy o kredyt hipoteczny . Do umowy o kredyt hipoteczny dodany został §4 ust. 10, zgodnie z którym z uwagi na fakt, iż saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu jest wyższe niż 80% wartości nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia kredytu (niski wkład) do czasu, gdy saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu nie stanie się równe lub niższe 544.000,00 zł Bank będzie pobierał prowizję za zwiększone ryzyko Banku z tytułu występowania niskiego wkładu własnego. Dlatego też zapisów umowy dotyczących przedmiotowej prowizji nie można oceniać pod kątem abuzywności w oderwaniu od wcześniej obowiązujących postanowień dotyczących ubezpieczenia niskiego wkładu.

Zdaniem Sądu Okręgowego zakwestionowane przez powodów postanowienia umowy nie są postanowieniem abuzywnym. Wbrew bowiem twierdzeniom Sądu Rejonowego, rację ma skarżący podnosząc, że powodowie otrzymali w zamian za ubezpieczenie świadczenie ekwiwalentne ponieważ otrzymali wyższą kwotę kredytu aniżeliby dostaliby zawierając standardową umowę kredytu hipotecznego. Właśnie za to, że Bank udzielił kredytu mimo niedysponowania przez powodów wkładem własnym w odpowiedniej wysokości, powodowie musieli zapłacić ubezpieczenie niskiego wkładu. Nie można zatem uznać, że Bank nałożył na powodów obowiązek poniesienia dodatkowych opłat nie oferując nic w zamian. Wręcz przeciwnie, powodowie w zamian za to, że uzyskali wyższy kredyt musieli ubezpieczyć te dodatkowe środki finansowe, które otrzymali od banku właśnie dzięki ubezpieczenie niskiego wkładu. Powodowie aneks do umowy zawarli dobrowolnie. Tylko i wyłącznie do ich dyspozycji należała decyzja czy podpisując przedmiotowy aneks decydują się na zamianą zapisów umowy dotyczących ubezpieczenia niskiego wkładu na zapisy dotyczące prowizji, czy też, w przypadku nie podpisania aneksu, obowiązywać ich będą zapisy umowy w dotychczasowym brzmieniu.

Podkreślić także należy, iż wysokość prowizji miała być niższa od wysokości opłaty z tytułu ubezpieczenia, mnożnik stosowany przy jej obliczaniu miał być niższy o 0,5 p.p. w stosunku do mnożnika stosowanego przy obliczaniu w/w opłaty, tj. 2,5% zamiast 3%. Z zeznań przesłuchiwanego w charakterze strony powoda wynika także jednoznacznie, iż podpisując aneks, powodowie przekonani byli, że służy to obniżeniu kosztów ubezpieczenia niskiego wkładu własnego.

Sąd Okręgowy wskazuje ponadto, iż podpisanie aneksu i zastąpienie zapisów dotyczących ubezpieczania niskiego wkładu prowizją nie pozbawiło powodów ochrony z tytułu umowy ubezpieczenia albowiem powodowie takowej ochrony nigdy nie posiadali. Stroną umowy ubezpieczenia z tytułu niskiego wkładu był bowiem bank i wskazany zakład ubezpieczeń, zaś powodowie zobowiązani byli do zwrotu bankowi uiszczonej składki, co nie powodowało skutku w postaci objęcia ich ochroną ubezpieczeniową, beneficjentem tejże umowy był bowiem bank.

Podnieść także trzeba, iż nie można w okolicznościach niniejszej sprawy mówić o sprzecznym z zasadami współżycia społecznego działaniu pozwanego Banku, objawiającym się w niedoinformowaniu klienta o warunkach aneksu. Wskazać trzeba, iż powodowie zawierając umowę o kredyt hipoteczny mieli świadomość konieczności dysponowania wkładem własnym w odpowiedniej wysokości. Bezsprzecznie powodowie mieli także świadomość, iż w razie nieposiadania odpowiedniego wkładu własnego koniecznym jest ustanowienie dodatkowego zabezpieczenia. Następnie powodowie dobrowolnie zdecydowali się podpisać aneks do umowy. Celem takiego działania było zmniejszenie kosztów ponoszonych dotychczas z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu.

Zgodzić się także należy z pozwanym, iż wysokość prowizji wprowadzonej do umowy kwestionowanym aneksem, nie może przesądzać o rażącym naruszeniu interesów powodów. Wysokość ta bowiem została ustalona w stawce niższej niż dotychczasowy koszt związany z ubezpieczeniem niskiego wkładu.

Z tych też względów Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż zakwestionowane postanowienia umowne nie stanowią niedozwolonych klauzul umownych, co implikowało konieczność zmiany wyroku, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i oddalenie powództwa w całości.

Konsekwencją zmiany wyroku poprzez oddalenie powództwa było również zasądzenie na rzecz strony pozwanej od powodów kosztów procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności, którą reguluje art. 98 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zasądzając na rzecz pozwanego wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika według rozporządzenia obowiązującego w dacie wniesienia apelacji.