Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia Magdalena Daria Figura

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) GmbH z siedzibą w B. (Niemcy)

przeciwko (...) Aktiengesellschaft z siedzibą w K. (Niemcy)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

z dnia 6 marca 2024 r., sygn. akt I C 1845/23

1)  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od powoda (...) GmbH w B. na rzecz pozwanego (...) Aktiengesellschaft z siedzibą w K. kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od powoda (...) sp. z o.o. Germany GmbH w B. na rzecz pozwanego na rzecz pozwanego (...) Aktiengesellschaft z siedzibą w K. kwotę 235 zł (dwieście trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w przedmiocie kosztów procesu do dnia zapłaty.

Magdalena Daria Figura

Sygn. akt V Ca 1873/24

UZASADNIENIE

Niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie zatem do art. 50513 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Rejonowy zasadniczo prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, które to ustalenia Sąd Okręgowy akceptuje i uznaje za własne. Sąd Okręgowy odmiennie ocenił jednak skuteczność umowy cesji, co prowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku oraz oddalenie powództwa.

Zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. oraz art. 231 k.p.c. Art. 233 k.p.c. przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 8 17/00). Zwalczanie oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla apelującego wersji ustaleń opartej na jego subiektywnej ocenie, lecz konieczne jest, przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi, wykazanie, że określone w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy.

W szczególności należy przywołać, że Sąd Okręgowy odmiennie niż Sąd Rejonowy ocenił, że powód nie wykazał legitymacji do dochodzenia roszczenia albowiem nie udowodnił zawarcia z konsumentem umowy przelewu wierzytelności, dochodzonej w niniejszej sprawie, wobec czego powództwo podlegało oddaleniu. Na okoliczność zawarcia umowy przelewu powód przedstawił kserokopię jak na k.8. Na kserokopii widnieje odwzorowanie nieczytelnego podpisu. Dokument został sporządzony w języku obcym, a powód nie dołączył tłumaczenia na język polski. Ponadto powód powoływał się na treść regulaminu powodowej spółki. Treść tego Regulaminu nie została jednak załączona do akt niniejszej sprawy, nie zostały również
wskazane konkretne jego postanowienia. Wydruki zaś zostały zakwestionowane przez pozwanego. Pozwany zakwestionował również legitymację czynną powoda.

W tym miejscu zasadne jest przywołać, że przepisy prawa, poza art. 511 k.c. który nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, nie zastrzegają żadnej szczególnej formy dla zawarcia umowy przelewu wierzytelności. Jednakże, jak w przypadku każdego oświadczenia woli, tak przypadku oświadczeń woli składających się na umowę przelewu, zastosowanie mają przepisy ogólne kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Zaś w myśl art. 61 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześnie (§ 1). Oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią (§ 2).

Brak jest również podstaw do przyjęcia, że powód wykazał, by została zachowana dokumentowa forma czynności prawnej określona w art. 772 k.c. Z jednej bowiem strony powód nie przedstawił i nie wykazał mechanizmu, za pomocą którego miały zostać złożone oświadczenia stron umowy przelewu. Z drugiej zaś strony, powód nie wykazał, by to właśnie jako konsument złożył oświadczenie o zawarciu umowy cesji. Na wydruku, jak na k.12, widnieje odwzorowanie nieczytelnego podpisu. Brak jest przy tym jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego, że podpis widniejący na wydruku z k. 12 rzeczywiście należą do P. K.. Brak jest również danych w dostatecznym stopniu konkretyzujących przelewaną wierzytelność (widoczny jest tylko numer rezerwacji, brak natomiast danych przewoźnika, numeru lotu czy daty lotu), jak słusznie wskazał apelujący.

W konsekwencji powyższych rozważań, niemożliwe było ustalenie osoby składającej oświadczenie. W świetle powyższego, nieprawidłowa była ocena Sądu I instancji, że powód wykazał legitymację do dochodzenia roszczenia wskazanego w pozwie (art. 6 k.c.).

Z tych względów, Sąd Okręgowy uwzględnił apelację w całości i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddalił.

W konsekwencji, mając na uwadze, iż pozwany wygrał postępowanie przed Sądem pierwszej instancji w całości, Sąd Okręgowy na podstawie art. 98 k.p.c. ustalił, że powód ponosi koszty procesu w całości. Na koszty procesu złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 270 zł, ustalone na podstawie 2 pkt 2 w zw. z 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., na które złożyła się opłata od apelacji w wysokości 100 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 135 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r.

Magdalena Daria Figura