Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

Maria Dudziuk

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. G., D. G.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów A. G. i D. G.
od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie
z dnia 2 kwietnia 2019 r., sygn. akt II C 7274/17

orzeka:

zmienia zaskarżony wyrok w części w punkcie 3 w ten sposób, że eliminuje z jego treści słowa: „ po 1894 zł (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwoty” i oddala apelację powodów w pozostałej części.

V Ca 2028/19

UZASADNIENIE

Pozwami złożonymi do tut. Sądu powodowie: A. G. i D. G. reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika domagali się zasądzenia od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty po 400 euro z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniach podnieśli, iż powodowie posiadali rezerwację na lot z K. na wyspę R., który miał odbyć się w dniu 25 czerwca 2016 roku ( (...)). Lot został odwołany i powodowie otrzymali informację o zmianie rozkładu rejsu na rejs późniejszy - realizowany przez pozwanego. Z uwagi na posiadanie ważnych rezerwacji nabyli w stosunku do pozwanego roszczenie o zapłatę odszkodowania, na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (dalej: rozporządzenie nr 261/04). (pozwy w aktach sprawy II C 7274/17 i w aktach II C 4634/17 na k. 2-3).

Ponadto pozwami z dnia 03 lipca 2017 roku powodowie A. G. i D. G. domagali się zasądzenia od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty po 400 euro z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu ww. pozwów wskazali, że na podstawie umowy przewozu podróżowali w dniu 25 czerwca 2016 roku z K. na R. ( (...)). Lot był opóźniony, skutkiem czego pasażerowie dotarli do portu docelowego więcej niż 3 godziny po planowanym czasie przylotu. Z uwagi na fakt, iż posiadali potwierdzoną rezerwację na ten lot oraz stawili się planowo na odprawę pasażerów, nabyli w stosunku do pozwanej roszczenie o zapłatę odszkodowania, na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku. (pozwy w aktach sprawy II C 4860/17 i II C 4859/17 na k. 2-3).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podniesiono, że nie jest możliwe aby lot realizowany przez pozwaną tego samego dnia i o tej samej godzinie był jednocześnie opóźniony i odwołany. W ocenie pozwanego nie doszło do odwołania lotu o numerze (...). Wskazano również, że w żaden sposób nie można zweryfikować czy powodowie faktycznie uczestniczyli w skarżonym locie, bowiem nie udowodnił swojej obecności na pokładzie opóźnionego lotu. Pozwany zakwestionował również dochodzone przez powodów roszczenie odsetkowe, wskazując, iż właściwym momentem początkowym naliczania odsetek jest data wniesienia pozwu lub data skutecznego doręczenia wezwania do spełnienia świadczenia. (odpowiedź na pozew – k. 24-26 w aktach sprawy II C 7274/17)

Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2018 roku tut. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. do czasu uprawomocnienia się decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego w W. z dnia 25 października 2017 roku o numerze (...) . Z kolei postanowieniem z dnia 06 lutego 2019 roku podjęto zawieszone postępowanie. (postanowienie z dnia 12 czerwca 2018 roku – k. 70, postanowienie z dnia 06 lutego 2019 roku – k. 97)

Do zakończenia postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2019 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz każdego z powodów A. G. i D. G. odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 400 euro (czterysta) od dnia 03 lipca 2017 do dnia zapłaty; w pozostałym zakresie powództwa oddalił oraz zasądził od każdego z powodów A. G. i D. G. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. Kwoty po 1.894 zł (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwoty po 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego i oddalił wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

Orzekając jak w wyroku Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 2016 roku powodowie A. G. i D. G. zawarli z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług turystycznych numer (...) na podstawie której posiadali rezerwację na lot K.-R. ( (...)), który miał odbyć się dniu 25 czerwca 2016 roku o godzinie 03:30. Przedmiotowy lot uległ ponad trzygodzinnemu opóźnieniu i odbył się w dniu 26 czerwca 2016 roku (lot (...)). (okoliczność bezsporna, umowa o świadczenie usług turystycznych – k. 4, flight coupon – k. 61)

W dniu 13 czerwca 2017 roku pełnomocnik powodów złożył skargę do Urzędu Lotnictwa Cywilnego. (skarga do ULC – k. 57-59v)

Decyzją Prezesa ULC z dnia 25 października 2017 roku (...) nałożono na pozwanego obowiązek wypłaty powodom odszkodowania w wysokości po 400 Euro od osoby, jednocześnie nakładając na przewoźnika (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzieliście z siedzibą w W. karę pieniężną za naruszenie postanowień rozporządzenia w łączonej wysokości 2.000 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że pasażerowie na podstawie potwierdzonych rezerwacji mieli w dniu 26 czerwca 2016 roku odbyć podróż na trasie K.-R. lotem o oznaczeniu (...) z planowaną godziną startu o 01:10 czasu lokalnego. Lot doznał opóźnienia w wymiarze ponad 3 godzin. Przewoźnik prawidłowo wezwany nie ustosunkował się do skargi i nie nadesłał wyjaśnień. ( decyzja Prezesa ULC z dnia 25 października 2017 roku – k. 44)

Od ww. decyzji pozwany złożył wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy i decyzją Prezesa ULC z dnia 06 lipca 2018 roku (...) uchylono zaskarżoną decyzję z dnia 25 października 2017 roku w części dotyczącej braku naruszenia przez przewoźnika lotniczego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. art. 14 rozporządzenia 261/2004 i w tym zakresie stwierdzono naruszenie przez przewoźnika lotniczego art. 14 rozporządzenia 261/2004 i nałożono karę pieniężną w łącznej wysokości 400 złotych tj. dwieście złotych w stosunku do każdego pasażera. W pozostałym zakresie utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję. (decyzja Prezesa ULC z dnia 06 lipca 2018 roku – k. 84)

Wobec nie złożenia skargi do WSA na decyzję Prezesa ULC z dnia 06 lipca 2018 roku, decyzja stała się ostateczna i prawomocna. ( pismo Prezesa ULC z dnia 09 stycznia 2019 roku – k. 94)

Okoliczności bezsporne Sąd mógł uznać za ustalone już w oparciu o zasady wyrażone w art. 229 i 230 k.p.c. W szczególności, pozwany nie kwestionował, iż był przewoźnikiem obsługującym lot (...). Pozwany podnosił, że nie doszło do odwołania lotu numer (...) z dnia 25 czerwca 2016 roku oraz wskazał, że powodowie nie wykazali, iż odbyli przedmiotowy lot. Ponadto pozwany zakwestionował dochodzone przez powodów roszczenie odsetkowe.

Mając na uwadze wyżej dokonane ustalenia faktyczne oraz ocenę dowodów Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zagadnienia dotyczące możliwości dochodzenia odszkodowania za odwołany lot uregulowane zostały przepisami unijnymi i zawarte są w rozporządzeniu nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającym wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającym rozporządzenie nr 295/91 (dalej: „rozporządzenie nr 261/04”).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c rozporządzenia nr 261/04, w przypadku odwołania lotu, pasażerowie których to odwołanie dotyczy mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, chyba że: i) zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu, ii) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu, lub iii) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b. rozporządzenia nr 261/04, w przypadku odwołania do powyższego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości 400 EUR dla wszystkich lotów wewnątrzwspólnotowych dłuższych niż 1 500 kilometrów.

Ponadto, w art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/04 wskazano, że przewoźnik zwolniony jest obowiązku wypłaty rekompensaty jeżeli może dowieść, iż odwołanie lotu zostało spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć mimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Odszkodowania, które przysługują pasażerowi na podstawie rozporządzenia WE 261/2004, pasażer ma możliwość dochodzenia na dwojaki sposób. Zgodnie z przepisami rozporządzenia zachodzi przemienność drogi postępowania. Jedną z dróg jest postępowanie przed Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego, które ma charakter postępowania administracyjnego, a druga drogą jest postępowanie cywilne przed sądem powszechnym. W myśl wykładni art. 12 rozporządzenia, decyzja wydana przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego nie narusza praw pasażera do dochodzenia odszkodowania przed właściwym sądem.

W sprawie odszkodowania za opóźniony lot dochodzonego na gruncie niniejszego postępowania, decyzją Prezesa ULC z dnia 25 października 2017 roku przyznano powodom odszkodowanie w wysokości po 400 Euro. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy - pozostawieniem prawa wyboru drogi dochodzenia odszkodowania na podstawie art. 7 rozporządzenia nr 261/2004 mogą łączyć się kolejne, nie zawsze korzystne dla pasażerów konsekwencje w przypadku równoległego korzystania przez nich z obu środków ochrony prawnej, które chociażby z punktu widzenia procesu cywilnego nie skutkuje odrzuceniem pozwu, to jednak stawia otwarte kwestie związane z szybkością uzyskania ochrony z wzajemnym wpływem obu toczących się postępowań i znaczeniem wydanych w tych postępowaniach rozstrzygnięć. (Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 07 lutego 2014 roku, sygn. akt III CZP 113/13, Portal Orzeczeń Sądu Najwyższego)

W połączonych sprawach strona powodowa domagała się od przewoźnika zapłaty odszkodowania za odwołanie lotu w dniu 25 czerwca 2016 roku w wysokości 400 euro na rzecz każdego z podróżujących oraz kwoty 400 Euro za opóźniony lot, który odbywał się w dniu 26 czerwca 2016 roku. Jak wynika z akt sprawy, powodowie posiadali rezerwację na lot relacji K. – R.. który miał odbyć się w dniu 25 czerwca 2016 roku o godzinie 3:30. Zdaniem powodów ww. lot został odwołany i powodowie otrzymali rezerwację na lot na trasie K. –R. odbywający się w dniu 26 czerwca 2016 roku w godzinach 01:10 – 04:50, który uległ opóźnieniu wynoszącemu ponad 3-godziny.

Jak słusznie wskazał pozwany, nie jest możliwe aby ten sam lot został jednoczenie opóźniony i odwołany. Jak wynika z akt sprawy powodowie zawarli jedną umowę o świadczenie usług turystycznych i na podstawie tej umowy wykupili bilet na lot na trasie K. – R., który miał odbyć się w dniu 25 czerwca 2016 roku. Lot został opóźniony i w związku z powyższym powodowie odbyli lot w dniu 26 czerwca 2016 roku. Powyższe przemawia za tym, że strony de facto łączył jeden stosunek zobowiązaniowy, a nie jak wynikało ze stanowiska pełnomocnika powodów – dwa. Wskazać również należy, że jak wynika z decyzji Prezesa ULC z dnia 25 października 2017 roku lot (...) doznał opóźnienia w wymiarze ponad 3 godziny, a nie jak błędnie wskazał pełnomocnik powodów – został odwołany. Mając za podstawę powyższe rozważania, należy wskazać, iż brak jest podstaw do uznania, aby jeden lot (...) był jednocześnie odwołany i opóźniony, a co za tym idzie aby pozwani dwukrotnie otrzymali przedmiotowe odszkodowanie.

Odnosząc się natomiast do zarzutu niewykazania, że powodowie odbyli przedmiotowy lot, należy wskazać, iż powód do akt sprawy dołączyli bilety na lot ( flight coupon – k. 61) oraz kopię umowy zawartej z biurem podróży, co w ocenie Sądu pozwala na przyjęcie, że podróżowali przedmiotowym lotem. W tym miejscu wskazać należy, iż bilety oraz umowa nie są jedynymi dopuszczalnym środkiem dowodowym - nie ulega wątpliwości, iż jest to dowód o istotnej mocy dowodowej - dowodzi bowiem, że pasażer odbył przedmiotowy lot. Domniemania tego pozwany nie obalił, nie przedstawiając żadnego dowodu na fakt przeciwny. Na marginesie należy również wskazać, iż również z decyzji Prezesa ULC jednoznacznie wynika, że powodowie byli pasażerami skarżonego lotu.

Wobec tego, że pozwany przewoźnik został zobowiązany prawomocną decyzją Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia 25 października 2017 roku do wypłacenia każdemu z powodów po 400 euro, należało uznać brak podstaw do żądania zasądzenia ww. odszkodowania w niniejszym procesie, o czym Sąd orzekł oddalając powództwo jak w punkcie 2 wyroku.

W tym miejscu należy wskazać, że roszczenie powoda formułowane wobec przewoźnika lotniczego ma charakter ryczałtowego odszkodowania, którego to charakteru nie zmienia okoliczność, iż takie odszkodowanie może być dochodzone dwutorowo, wedle zasady przemienności drogi sądowej. Jednakże, odsetek przy tym, jako instytucji prawa cywilnego, można dochodzić wyłącznie w drodze procesu cywilnego, albowiem Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego – jako organ administracji – nie jest kompetentny do ustalania i przyznawania roszczeń akcesoryjnych (odsetek cywilnoprawnych).

Odszkodowanie jest co do zasady świadczeniem w swej istocie bezterminowym, wymagającym do powstania stanu wymagalności wezwania do zapłaty. Dochodzone pierwotnie przez powoda ryczałtowe odszkodowanie ma charakter zobowiązania pieniężnego, którego źródłem jest przepis prawa (Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady). Żaden natomiast przepis prawa nie pozbawia powoda uprawnienia do żądania odsetek od dochodzonego przez niego świadczenia. To, że prawodawca europejski milczy w tej kwestii nie oznacza, że wyłącza w tym przypadku wobec przewoźnika lotniczego skutki zwłoki, które nota bene znane wszystkim porządkom prawnym państw członkowskich UE. Uzasadniając cytowaną we wcześniejszych rozważaniach uchwałę (sygn. akt III CZP 113/13 z 07 lutego 2014 roku) - Sąd Najwyższy nie zanegował prawa pasażerów opóźnionego lotu do żądania na drodze sądowej także odsetek od dochodzonego odszkodowania. Gdyby taka właśnie była wola prawodawcy wymagałaby wyraźnego wyartykułowania w treści Rozporządzenia. Byłby to w istocie precedensowy wyjątek, tymczasem wyjątków nie można interpretować rozszerzająco, ani tym bardziej domniemywać. Co więcej, taka interpretacja byłaby niezgodna z motywami Rozporządzenia i pozostawałaby w sprzeczności z jego założeniami, wyartykułowanymi w preambule. Rozporządzenie zostało wydane w celu ochrony praw pasażerów, o czym świadczy chociażby ryczałtowość odszkodowania, zwalniająca z obowiązku dowodzenia wysokości szkody. Byłoby sprzeczne z ratio legis rzeczonego Rozporządzenia pozbawienie pasażerów prawa żądania odsetek od świadczenia spełnionego w warunkach zwłoki, gdyż de facto pozwalałoby to przewoźnikowi nieograniczone w czasie uchylanie się od obowiązku świadczenia bez żadnych negatywnych konsekwencji.

W świetle powyższych rozważań, z uwagi na niemożność dochodzenia przez pasażera odsetek od kwoty roszczenia głównego, tj. od 400 euro, w postępowaniu toczącym się przed Prezesem ULC Sąd uwzględnił żądanie na podstawie zasądzenia odsetek od żądanej kwoty na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Termin spełnienia świadczenia głównego określany jest zgodnie z art. 455 k.c. Dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym lub wynikającym z właściwości zobowiązania, a w przypadku gdy termin nie zostanie w taki sposób oznaczony, jeśli nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Świadczenie główne staje się więc wymagalne z chwilą upływu terminu lub niezwłocznie po wezwaniu ze strony wierzyciela. Powodowie żądali zasądzenia odsetek od kwoty głównej od dnia 26 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, natomiast pozwany zakwestionował roszczenie odsetkowe wskazując, że w tej dacie roszczenie nie było jeszcze wymagalne. Ponadto pozwany podniósł, iż właściwym momentem początkowym naliczania odsetek jest data wniesienia pozwu lub data skutecznego doręczenia wezwania do jego spełnienia.

Jak zostało powyżej wskazane, powód w żaden sposób nie wykazał, aby przed wytoczeniem powództwa skutecznie wezwał pozwanego do zapłaty roszczenia. Zauważyć należy, że kwestię wymagalności roszczenia reguluje przepis art. 455 k.c., zgodnie z którym, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia. Wobec tego, że powód nie wykazał aby przed wytoczeniem powództwa skutecznie wezwał pozwanego do zapłaty ww. roszczenia, Sąd uznał za zasadne zasądzenie odsetek od dnia 03 lipca 2017 roku tj. od dnia wniesienia pozwu.

Wobec powyższego, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz każdego z powodów odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 400 Euro od dnia 03 lipca 2017 roku do dnia zapłaty - oddalając roszczenie odsetkowe w dalszym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł, w punkcie 3 wyroku, zgodnie z art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Wobec oddalenia powództwa w znacznej części, powodowie powinni ponieść w całości koszty pozwanego, które na gruncie niniejszej sprawy wyniosły 1.894 zł.

Zgodnie z art. 333 § 1 k.p.c. Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli: zasądza alimenty - co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące, zasądza roszczenie uznane przez pozwanego, wyrok uwzględniający powództwo jest zaoczny.

W ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy nie zaistniały przesłanki do nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności z urzędu, a jak również nie ziściły się okoliczności, które uzasadniałyby nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności na wniosek, co skutkowało oddaleniem ww. wniosku.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wnieśli powodowie zaskarżając go w części tj. w pkt. 1 w części oddalającej roszczenie odsetkowe oraz w pkt. 2 i 3. Powodowie wnieśli o zmianę wyroku oraz o zasądzenie na rzecz powodów po 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6 października 2016r. do dnia zapłaty z tytułu znacznego opóźnienia rejsu zastępczego oraz po 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu odwołania rejsu oraz przeniesienia ich rezerwacji na późniejszą, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części oraz przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

W apelacji podniesiono zarzuty naruszenia przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 328 § 2 kpc, art. 100 kpc i art. 98 § 1 i 3 kpc, jak również zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 5 ust. 1C w zw. z art. 7 ust. 1b rozporządzenia (WE) 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004r. poprzez jego niezastosowanie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powodów zasadna jest jedynie w części w jakiej dotyczy ona wysokości przyznanych pozwanemu kosztów procesu. W pozostałej części jako niezasadna nie zasługuje na uwzględnienie, a podniesione w niej zarzuty nie mogą skutkować zmianą bądź uchyleniem zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne zarówno dokonane przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne, jak i prawną ocenę tych ustaleń wskazaną w pisemnych motywach orzeczenia.

Ustosunkowując się do zarzutów apelacji jako chybiony Sąd Okręgowy ocenia zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 328 § 2 kpc poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny. Sąd Rejonowy poddał analizie i ocenie cały materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania i wywiódł z niego słuszne wnioski prowadzące ostatecznie do konstatacji, iż powodom należy się jedno odszkodowanie, które otrzymali od ULC w związku z zawarciem jednej umowy o świadczenie usług turystycznych. To z tą konkretną umową wiązał się lot z dnia 25 czerwca 2016r., który nie odbył się w zaplanowanym terminie i w konsekwencji powodowie skorzystali z innego lotu w dniu 26 czerwca 2016r. Powyższe zasadnie zostało ocenione przez Sąd I Instancji jako sytuacja pozwalająca na zakwalifikowanie jej jako jeden stosunek zobowiązaniowy uzasadniający przyznanie jednego odszkodowania, które z istoty swojej ma zrekompensować opóźnienie zaplanowanego lotu o czas przekraczający 3 godziny.

Niezależnie od prawidłowości oceny stanu faktycznego przez Sąd I Instancji w ocenie Sądu Okręgowego forsowana przez skarżących argumentacja mająca uzasadnić przyznanie im dwóch zryczałtowanych odszkodowań powiązanych w istocie z jednym zdarzeniem będącym opóźnionym lotem, w które zaangażowane zostały dwa samoloty przewoźnika, stanowi nadużycie nie zasługujące na ochronę. W wielu bowiem sytuacjach opóźnienie konkretnego lotu może czynić technicznie i logistycznie niemożliwym przelot na danej trasie lotu pierwotnego. Ujmując rzecz kazuistycznie w każdym takim przypadku pasażer mógłby dochodzić z jednej strony odszkodowania za lot, który się nie odbył jako odwołany, a z drugiej strony za opóźnienie lotu kolejnego, który w istocie jest spełnieniem cały czas tego samego zobowiązania.

Z powyższych względów nie sposób zgodzić się, że w sprawie niniejszej doszło do uchybienia treści art. 5 ust. 1C w zw. z art. 7 ust. 1b rozporządzenia (WE) 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004r. Powodowie bowiem nie zostali zmuszeni do poszukiwania lotu u innego przewoźnika, a pozwany wywiązał się ostatecznie z opóźnieniem z ciążącego na nim obowiązku przewozu, i za to opóźnienie zobligowany jest zapłacić odszkodowanie.

Sąd Okręgowy nie podziela również słuszności zarzutu błędnego pominięcia dowodu z przesłuchania stron. Stosownie do treści art. 299 kpc jest to dowód pomocniczy, który Sąd może przeprowadzić i to wyłącznie wtedy, gdy zebrany materiał dowodowy nie jest wystarczający do rozpoznania sprawy. W niniejszym procesie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia zostały wykazane złożonymi do akt dokumentami. Poza sporem było bowiem, że powodowie odbyli lot nie 25 czerwca a 26 czerwca, i były to loty o innych numerach rejsowych.

Jako chybiony Sąd Okręgowy ocenia również zarzut niezasadnego pominięcia, czy też nieuwzględnienia dowodu z potwierdzenia odbioru pisma reklamacyjnego, który dowodził wykazania terminu wymagalności roszczenia innego niż przyjął to Sąd I Instancji. Pismo znajdujące się na k-41 akt, na które powołują się skarżący nie sposób uznać za dowód potwierdzający skierowanie do pozwanego wezwania do zapłaty. Z potwierdzenia mailowego nie sposób wywieźć treści reklamacji, ani też dokładnych danych autora pisma reklamującego usługę.

W związku z powyższym również zarzuty naruszenia art. 100 kpc ocenić należy jako chybione. Żadnego bowiem uzasadnienia nie znajdują twierdzenia powodów, iż ich żądanie zostało uwzględnione w około 50%. Słusznie natomiast podnoszą skarżący, iż brak jest w sprawie dowodu, iż pozwany uiścił opłatę skarbową stąd należne stronie pozwanej koszty procesu winny stanowić wyłącznie koszty zastępstwa prawnego i stanowić kwotę 1800 zł.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 385 kpc orzeczono o oddaleniu apelacji powodów, natomiast podstawą zmiany wyroku w pkt. 3 stanowi art. 386 § 1 kpc.