Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:sędzia Stanisław Gradus-Wojciechowski

Protokolant:Kamil Reluga

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2024 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa A. K. i R. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 4 czerwca 2024 r., sygn. akt II C 409/23

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty .

Stanisław Gradus-Wojciechowski

Sygn. akt: V Ca 2301/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 września 2024 r.

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oraz akceptuje wnioski wywiedzione z tych ustaleń, wskazując, iż kwestionowane rozstrzygnięcie znajduje oparcie w obowiązujących przepisach oraz w wywiedzionych na ich podstawie niewadliwych rozważaniach prawnych, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Za chybione należało uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zakresie dotyczącym wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności zwalniającej pozwanego z obowiązku wypłaty odszkodowania. Art. 233 § 1 k.p.c. przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Zwalczanie oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla apelującego wersji ustaleń opartej na jego subiektywnej ocenie, lecz konieczne jest przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi wykazanie, że określone w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy.

W myśl art. 5 ust. 1 lit. c Rozporządzenia w przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 7, chyba że: i) zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu; lub ii)zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu; lub iii) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Stosownie do art. 7 ust. 1 b) rozporządzenia pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości 400 EUR dla wszystkich lotów wewnątrzwspólnotowych dłuższych niż 1.500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1.500 do 3.500 kilometrów. Przy określaniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowego przylotu na skutek opóźnienia spowodowanego odmową przyjęcia na pokład lub odwołaniem lotu.

Z kolei w myśl art. 5 ust. 3 Rozporządzenia obsługujący przewoźnik lotniczy nie jest zobowiązany do wypłaty rekompensaty przewidzianej w art. 7, jeżeli może dowieść, że odwołanie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Kluczowe w przedmiotowej sprawie są zatem dwie kwestie, które kwestionuje skarżący, a to wystąpienie nadzwyczajnych okoliczności oraz podjęcie przez przewoźnika wszelkich racjonalnych środków w celu minimalizacji opóźnienia lotu.

W ocenie Sądu Okręgowego w realiach niniejszej sprawy należy uznać, iż na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego opóźnienie rejsu (...) nie było następstwem zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3. Rozporządzenia nr 261/2004. Należy podzielić trafne spostrzeżenie Sądu Rejonowego, że zużycie butli tlenowej wpisuje się w ramy normalnego funkcjonowania przewoźnika lotniczego i nie stanowi nadzwyczajnej okoliczności w rozumieniu ww. rozporządzenia. Nie powielając słusznych rozważań Sądu pierwszej instancji należy je jedynie uzupełnić o to, że lot miał się odbyć z P., czyli z lotniska znajdującego się w Polsce, jednego z najbardziej uczęszczanych w Polsce, które wg ogólnie dostępnych danych obsłużyło w 2023 r. prawie 3 miliony pasażerów. Co więcej strona pozwana jest polskim przewoźnikiem, które na terenie Rzeczypospolitej Polskiej obsługuje najwięcej lotów krajowych. Nie stanowiło zatem w ocenie Sądu Odwoławczego żadnej przeszkody, aby na lotnisku krajowym przewoźnik krajowy w taki sposób zorganizował swoją działalność, aby zapewnić w sposób odpowiedni dostęp do zapasowych butli tlenowych.

Nawet jeśli uznać, że brak butli tlenowej na lotnisku macierzystym przewoźnika, stanowi okoliczność nadzwyczajną, to strona pozwana bynajmniej nie wykazała, by podjęła wszelkie racjonalne środki, aby uniknąć opóźnienia rzeczonego lotu. W szczególności nie wykazała, że magazynowanie butli tlenowych na konkretnym lotnisku, byłoby przedsięwzięciem nieracjonalnym i nie opłacalnym ekonomicznie, chociażby poprzez wskazanie ewentualnych kosztów, które by strona pozwana miałaby z tego tytułu ponieść. To są jedynie twierdzenia strony pozwanej, a wręcz jej przypuszczenia, których w tym postępowaniu nie sposób było zweryfikować.

Strona pozwana powołała się w apelacji na zeznania świadka P. G., złożone w innej sprawie. Wynika z nich, że strona pozwana ma umowę na obsługę w P., jednakże umowa ta nie obejmuje posiadania wszystkich komponentów. Nie mniej jednak nie od rzeczy będzie zauważyć, że strona pozwana powołując się na te zeznania jednocześnie nie wykazała przyczyn, dla których umowa ta nie obejmuje butli tlenowej. Podniesienie argumentu, że wiąże się to z ogromnym kosztem bez powołania na tę okoliczność żadnych dowodów, jawi się jako zbędne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd Okregowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił bezzasadną apelację.

O kosztach orzeczono na podstawie 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonych kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Stanisław Gradus-Wojciechowski