Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia Magdalena Daria Figura

rozpoznaniu w dniu 30 października 2024 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy –Woli w Warszawie z dnia 29 lipca 2024 r., sygn. akt I C 3576/23

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty.

Magdalena Daria Figura

Sygn. akt V Ca 2808/24

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, to zaś determinuje konieczność zastosowania określonych dla tego rodzaju spraw regulacji szczególnych, zwłaszcza dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., zgodnie, z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W dalszej kolejności trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określił zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r. poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Sąd odwoławczy podziela w całości i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oraz dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną stwierdzając tym samym, ze wydany wyrok odpowiada prawu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, sąd pierwszej instancji nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień w przepisach prawa, a kwestionowany wyrok - oparty na właściwej analizie materiału dowodowego zebranego w sprawie, poddanej następnie trafnej ocenie prawnej - nie może być skutecznie wzruszony na skutek apelacji.

Apelacja powoda stanowiła zatem nieuzasadnioną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Powód bowiem nie przedstawił zarzutów, które mogłyby doprowadzić do zmiany zapadłego w sprawie wyroku. W apelacji jedynie powiela twierdzenia podniesione w toku postępowania pierwszoinstancyjnego. Na ich poparcie nie powołał żadnych nowych okoliczności związanych z przedmiotową sprawą.

Na wstępie wskazać należy, że niezasadny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej analizy zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego i wywiódł na jego podstawie prawidłowe, zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wnioski.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż konsument nie złożył skutecznie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

Wbrew twierdzeniom powoda Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że powodowi nie przysługuje legitymacja czynna do dochodzenia roszczeń o zwrot kosztów kredytu na skutek skorzystania z uprawnienia określonego w art. 45 u.k.k. Uruchomienie sankcji kredytu darmowego zależy od wykonania przez konsumenta uprawnienia prawnokształtującego. W związku z czym, do czasu złożenia przez kredytobiorcę oświadczenia w trybie art. 45 u.k.k. nie powstaje wierzytelność o zwrot poniesionych przez niego kosztów kredytu. Jednocześnie bezsporne jest, że kredytobiorca osobiście nie złożył przedmiotowego oświadczenia.

Przed zbyciem wierzytelności przysługujących z umowy kredytu, kredytobiorca nie złożył oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. To oświadczenie złożył powód, ale już po zawarciu umowy cesji. Wobec powyższego w chwili złożenia w/w oświadczenia, powód nie działał na mocy pełnomocnictwa udzielonego przez kredytobiorcę, albowiem wcześniej kredytobiorca zbył roszczenie wynikające z umowy kredytu na rzecz powoda. Z powyższego wynika, że oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego złożył jedynie powód, a kredytobiorca nie mógł złożyć takiego oświadczenia przez pełnomocnika, albowiem przysługujące mu roszczenie zostało już zbyte. Takie zaś oświadczenie powoda - przedsiębiorcy działającego w imieniu własnym jest bezskuteczne, gdyż skorzystanie z sankcji kredytu darmowego jest uprawnieniem konsumenta, a nie przedsiębiorcy. Z tego tez względu Sąd I instancji prawidłowo uznał, że powodowi nie przysługuje wynikające z prawa materialnego uprawnienie do dochodzenia zgłoszonego w sprawie roszczenia, zatem już tylko z tego powodu powództwo podlegało oddaleniu.

Powód w wywiedzionej apelacji bezpodstawnie zarzucił Sądowi Rejonowemu jakoby ustalił, że uprawnienie do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego przeszło na powoda na skutek zawartej umowy cesji. Sąd Rejonowy wprost wskazał, że powód nie mógł złożyć tego oświadczenia we własnym imieniu, w żaden sposób nie stwierdzając, że doszło do przelewu uprawnień prawnokształujących. Sąd I instancji stwierdził, że przelew takich uprawnień nie jest możliwy. W przypadku uprzedniego zbycia roszczeń dotyczących spornej umowy kredytu przez konsumenta nie może on następie upoważniać podmiotu do złożenia oświadczeń w imieniu konsumenta dotyczących tych zbytych roszczeń, gdyż roszczenia te nie przysługiwały już konsumentowi w dniu 14 czerwca 2023 r.

Bezpodstawnie przy tym wskazał powód, że oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego może złożyć inny podmiot niż konsument. Bez znaczenia są powołane przez powoda wyroki i twierdzenia dotyczące możliwości złożenia tego oświadczenia w toku procesu, albowiem nie było to kwestionowane przez stronę pozwaną, czy przez Sąd I instancji. Istotnym jest, aby oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, czy w toku procesu czy przed jego wszczęciem złożył uprawniony podmiot, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Nie sposób zgodzić się, że sankcja kredytu darmowego powinna występować z mocy prawa - uruchomienie sankcji kredytu darmowego zależy od wykonania przez konsumenta uprawnienia prawokształtującego (podobnie M. Bączyk [w:] System Prawa Handlowego..., t. 5C, s. 644-645; A. Łukaszewski [w:] Ustawa..., s. 121; Z. Ofiarski, Ustawa..., s. 352; T. Szanciło, Pozaodsetkowe..., s. 71 i n.). Sankcja ta nie powstaje z mocy ustawy. Podobnie wskazuje T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2023, art. 45.

Sąd Okręgowy w całości podziela ocenę zaoferowaną przez Sąd Rejonowy co do braku podstaw do przyjęcia, że powód był uprawniony do złożenia w imieniu konsumenta oświadczenia przewidzianego w przepisie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim.

Z uwagi na brak podstaw do przyjęcia istnienia po stronie powodowej roszczenia, powództwo nie mogło zostać uwzględnione i zasadnie zostało oddalone. Z tych zaś względów wykazywanie naruszenia przez pozwanego obowiązków informacyjnych stało się bezprzedmiotowe. Pomimo tego Sąd Okręgowy wskazuje, że za niezasadne w tym zakresie uznaje zarzuty apelacji, w pełni podzielając i tę ocenę Sądu Rejonowego, że nie ma w przedmiotowej sprawie podstaw do przyjęcia aby pozwany naruszył art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. w zw. z art. 5 pkt 6 i 8 u.k.k. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 6 i 11 u.k.k w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 15 w zw. z art. 53 ust. 1 u.k.k w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 u.k.k. w zw. z art. 49 i art. 52 u.k.k. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 10 i 14 u.k.k., co dawałoby podstawy do złożenia oświadczenia przewidzianego w art. 45 cyt. ustawy. W związku z powyższym Sąd I instancji prawidłowo uznał, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania sankcja kredytu darmowego. Szczegółowe odnoszenie się natomiast do wskazanych w apelacji zarzutów naruszenia prawa materialnego, jest z uwagi na podstawę rozstrzygnięcia bezprzedmiotowe.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

W tym miejscu należy również wskazać, że Sąd Okręgowy oddalił analogiczny wniosek powoda o zawieszenie postępowania w sprawie, złożony uprzednio przed Sądem Rejonowym, który został prawomocnie oddalony. Ponownie złożony w apelacji wniosek o zawieszenie postępowania nie mógł zostać uwzględniony z uwagi na brak legitymacji czynnej powoda i bezzasadność stanowiska o naruszeniach ustawy o kredycie konsumenckim. W ocenie Sądu Okręgowego zmierzał on jedynie do przedłużenia postępowania. Uzasadniając swój wniosek powód powołał dwie sprawy przed TSUE: C-473/22 i C-678/22. Pierwsza z nich - postępowanie przed TSUE w sprawie C-678/22, dotyczące pytania prejudycjalnego sformułowanego przez Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie jest umorzone od blisko roku. Wniosek powoda jest w tym zakresie niezasadny. Odnosząc się zaś do powołanego w apelacji zapytania w sprawie o sygn. C-472/23, wskazać należy, że nie ma ono znaczenia dla toku niniejszego postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego powód nie ma legitymacji czynnej procesowej w niniejszej sprawie, bowiem nie doszło do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego przez uprawniony podmiot.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł w pkt 2 na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Na wysokość kosztów w instancji odwoławczej złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w postępowaniu odwoławczym ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Magdalena Daria Figura

(...)

Magdalena Daria Figura