Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Bogusława Jarmołowicz-Łochańska
Sędziowie:	SSO Beata Gutkowska SSR Dorota Walczyk (spr.)
Protokolant:	sekr. sądowy Urszula Kujawska

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)

przeciwko M. M. (1) i J. M.

o eksmisję

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt I C 1983/14

oddala apelację.

Sygn. akt V Ca 3131/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 lipca 2014 roku W. Oddział (...) w W. wniosła o orzeczenie eksmisji pozwanej M. M. (1) z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...) (...) (...) wraz z pomieszczeniem przynależnym- piwnicą , orzeczenie o uprawnieniu pozwanej do lokalu socjalnego pod warunkiem wykazania przez nią przesłanek uprawniających do lokalu socjalnego oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa z uwagi na fakt, iż w przedmiotowym lokalu zamieszkuje od 50 lat.

Postanowieniem z dnia 30 października 2014 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego J. M..

Pozwany J. M. przyłączył się do się do stanowiska pozwanej.

Wyrokiem z dnia 19 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w punkcie I. nakazał pozwanym M. M. (1) i J. M. opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) wraz z pomieszczeniem przynależnym - piwnicą - położonego w W. przy ul. (...) (...) i wydanie go powodowi; w punkcie II ustalił, że pozwanemu J. M. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego natomiast pozwanej M. M. (1) nie przysługuje uprawienie do otrzymania lokalu socjalnego; w punkcie III. wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu odnośnie pozwanego J. M. do czasu złożenia przez miasto (...) W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego; w punkcie IV zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 337 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 120 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego:

Decyzją z dnia 2 lipca 1965 roku funkcjonariusz milicji porucznik W. G. otrzymał przydział osobnej kwatery stałej położonej przy ul. (...) w W.. Do zamieszkania z W. G. uprawniona była żona Z. G. i córka M. G.. Decyzją szefa Garnizonowej Administracji (...) M. z dnia 27 lutego 1975 roku powyższa decyzja została unieważniona . Jednocześnie , w związku z orzeczeniem rozwodu Z. G. została poinformowana, iż nie posiada uprawnienia do zajmowania kwatery i podlega przekwaterowaniu do lokalu zastępczego. Wobec tego, iż nie było możliwości przydzielenia lokalu zastępczego Z. G. otrzymała ona zezwolenie na tymczasowe użytkowanie do czasu przekwaterowania kwatery przy ul. (...) . Z. G. była funkcjonariuszem Policji i pracowała w Komendzie Głównej Policji w W.. W dniu 17 kwietnia 2001 roku Z. G. zawarła z Dyrektorem Oddziału Terenowego Nr (...) w W. umowę najmu przedmiotowego lokalu wraz z pomieszczeniem przynależnym- piwnicą. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Przedmiotowy lokal stanowi własność Skarbu Państwa, a wykonywanie prawa własności na mocy art. 14 i 15 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej RP zostało powierzone (...) w W.. Na mocy wcześniejszych porozumień, lokal pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej Policji i był przeznaczony na zakwaterowanie funkcjonariuszy Policji. W dniu 5 lutego 2001 roku Z. G. uzyskała od (...) zaświadczenie, z którego wynikało, ze budynek przy ul. (...) w dniu 27 listopada 1998 roku został wytypowany do sprzedaży i od tego dnia prowadzona jest sprzedaż lokali mieszkalnych i kwater. Pismem z dnia 7 lutego 2001 roku Z. G. zwróciła się do Zarządu Administracyjno- Gospodarczego MSWiA w W. o wyrażenie zgody na wykup przedmiotowego lokalu. W odpowiedzi uzyskała informację z Komendy Głównej Policji Wydziału Świadczeń Socjalnych i Mieszkaniowych o odmowie wyrażenia zgody na wykup lokalu z uwagi na fakt, iż według KGP w sprawie nie zachodził szczególnie uzasadniony wypadek, uzasadniający zrzeczenie się lokalu pozostającego w dyspozycji KGP. Ostatecznie, pismem z dnia 20 marca 2001 roku Komenda Główna Policji wyraziła zgodę na wykup przez Z. G. lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. jednocześnie informując, iż w przypadku nie dojścia do skutku sprzedaży, lokal pozostanie nadal w dyspozycji Komendy Głównej Policji. W lokalu oprócz Z. G. stale zamieszkiwała córka M. M. (1) oraz jej synowie K. K. (1) i Z. K.. M. M. (1) miała dwuletnią przerwę w zamieszkiwaniu w lokalu w latach 1981 - 1983 z uwagi na to, że wyszła za mąż i mieszkała z mężem. W 1983 roku powróciła do lokalu, a w lutym 1984 roku rozwiodła się. W dniu 4 marca 2002 roku Z. G. zmarła . Do chwili jej śmierci wykup lokalu nie został zrealizowany. Pismem z dnia 16 kwietnia 2003 roku Dyrektor (...) uprzedził Z. G. o zamiarze wypowiedzenia stosunku najmu z uwagi na istniejące zaległości w opłatach za lokal, a wobec bezskutecznego upływu zakreślonego terminu na uiszczenie zaległości, pismem z dnia 22 lipca 2003 roku wypowiedział stosunek najmu wzywając jednocześnie do opróżnienia lokalu. W dniu 10 września 2003 roku powód wniósł do Sądu przeciwko Z. G. pozew o eksmisję z przedmiotowego lokalu a w dniu 30 października 2003 roku Sąd wydał wyrok zaoczny uwzględniający żądanie. Powód skierował powyższy wyrok do egzekucji i w dniu 13 kwietnia 2004 roku powziął wiadomość, iż Z. G. zmarła w dniu 4 marca 2002 roku. W 2006 roku K. G. Policji kilkakrotnie wzywała M. M. (1) do przybycia do Wydziału (...) Administracyjnej w sprawie dotyczącej lokalu. Korespondencja kierowana do M. M. (1) powracała nie podjęta w terminie. W 2006 i 2007 roku powód wszczął i prowadził postępowanie administracyjne związane z zamieszkiwaniem przez M. M. (1) bez tytułu prawnego i zmierzające do opóźnienia lokalu. Pismem z dnia 15 czerwca 2007 roku Komenda Główna Policji w W. poinformowała Dyrektora (...) o zrzeczeniu się uprawnień do przedmiotowego lokalu, z uwagi na prowadzenie przez (...) postępowania administracyjnego w sprawie opróżnienia lokalu oraz brakiem możliwości wykorzystania lokalu na potrzeby funkcjonariuszy policji. W 2009 roku M. M. (1) otrzymała pracę w O. i tam przebywała przez okres 3-4 lat. W tym czasie przyjeżdżała do lokalu w W., w którym zamieszkiwali na stałe jej synowie. W O. M. M. (1) mieszkała z drugim mężem J. M.. Po powrocie z O., około 2 lat temu razem zamieszkali oni w lokalu przy ul. (...). Decyzją z dnia 30 stycznia 2009 roku Dyrektor Oddziału (...) umorzył postępowanie administracyjne wobec M. M. (2) ( wówczas K.) w sprawie opróżnienia lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. jako bezprzedmiotowe, z uwagi na niezamieszkiwanie pozwanej w lokalu. Decyzją z tego samego dnia Dyrektor Oddziału (...) zobowiązał Z. K. i i K. K. (1) do opróżnienia przedmiotowego lokalu i uiszczania opłat za jego używanie oraz odszkodowania w wysokości 200% wartości opłat za używanie lokalu.

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2009 roku powyższa decyzja została uchylona z uwagi na brak wymaganego pouczenia o treści art., 45 ust, 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania. Decyzją z dnia 20 lutego 2012 roku Dyrektor Oddziału (...) ponownie zobowiązał Z. K. i i K. K. (1) do opróżnienia przedmiotowego lokalu, zajmowanego bez tytułu prawnego. Powód wzywał również pozwaną M. M. (1) do opróżnienia lokalu informując, iż nie posiada ona tytułu prawnego do zajmowania go. Obecnie w lokalu zamieszkuje M. M. (1) z mężem J. M.. M. M. (1) pracuje na podstawie umowy zlecenie, poza nadciśnieniem krwi nie ma zdiagnozowanej innej choroby. Prowadzi wspólne gospodarstwo z mężem, który jest rencistą, leczy się onkologicznie, orzeczeniem lekarza ZUS został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 30 czerwca 2015 roku. Pozwani nie mają możliwości zamieszkania w innym lokalu. W chwili wniesienia pozwu na koncie lokalu widniało zadłużenie w opłatach na kwotę około 67.000 złotych.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Jak wskazał Sąd I Instancji pomimo zawarcia przez Z. G. umowy najmu z Dyrektorem (...) lokal pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej Policji. Wypowiedzenie umowy najmu Z. G. z powodu zaległości w opłatach jak i uzyskany w następstwie złożenia pozwu o eksmisję wyrok zaoczny nastąpiły po śmierci Z. G., zatem nie wywołały żadnych skutków prawnych. Sąd powołał przepis art. 691 § 1 kc obowiązujący w dacie śmierci Z. G., jednakże wskazał, że przedmiotowy lokal był lokalem resortowym, pozostającym w dyspozycji Komendy Głównej Policji zaś ustawodawca, zachował nadal szczególny tryb najmu lokali na zaspokojenie potrzeb funkcjonariuszy Policji i ich rodzin, jak również emerytów i rencistów policyjnych oraz ich rodzin. Sąd wskazał, że w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.) spod działania przepisów tej ustawy wyłączone zostały, między innymi, lokale mieszkalne pozostające w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych. Podobnie regulacje zawarte są w treści art. 3 ust. 2 obecnie obowiązującej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zasady przydziału i opróżniania lokali mieszkalnych pozostających w dyspozycji organów Policji regulowały przepisy ustawy z 1990 r. o Policji oraz rozporządzenia z dnia 18 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. z 2005 r. Nr 105, poz. 884 ze zm.), które mają charakter przepisów odrębnych w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego . Przepisy te w sposób odrębny, uzasadniony potrzebami służby, regulują jak wskazał Sąd powstanie uprawienia do zajmowania lokalu mieszkalnego pozostającego w dyspozycji organów Policji i nie przewidują możliwości wstąpienia z mocy prawa w stosunek najmu przez osoby zajmujące taki lokal bez tytułu prawnego. Do takich lokali jak podkreślił Sąd nie stosuje się art. 691 kc ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2010 roku , I OSK 837/10, LEX 787152) bowiem dla nawiązania stosunku najmu lokalu, pozostającego w dyspozycji jednostek podległych MSWiA wymagana była bowiem decyzja wydana w trybie administracyjnym przez właściwe organy.

W realiach niniejszej sprawy jak wskazał Sąd Rejonowy pomimo faktu, iż przedmiotowy lokal stanowił własność Skarbu Państwa, a prawo to wykonywała W., w chwili śmierci, a także po śmierci Z. G. lokal pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej Policji, która zrzekła się uprawnienia do dysponowania tym lokalem dopiero po wymianie licznej korespondencji z WAM w 2007 roku. Oznacza to po pierwsze, że w chwili śmierci Z. G. nie miał zastosowania przepis art. 691 kc, który umożliwiałby wstąpienie pozwanej M. M. (1) w stosunek najmu po zmarłej matce, a po drugie, że aby uzyskać tytuł prawny do zajmowanego lokalu M. M. (1) musiałaby spełnić przesłanki określone w przepisach resortowych. Z. G. podobnie jak jej były mąż W. G. była funkcjonariuszem Policji, a w chwili śmierci emerytem policyjnym. Stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby kontrwywiadu wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej straży pożarnej i służby więziennej oraz ich rodzin (Dz.U.94.53.214), jako funkcjonariusz zwolniony ze służby i uprawniony do policyjnej emerytury lub renty Z. G. miała prawo do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji odpowiednio ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub podległych mu organów w rozmiarze przysługującym mu w dniu zwolnienia ze służby. Do mieszkań tych stosuje się zaś jak wskazał Sąd odpowiednie przepisy dotyczące lokali mieszkalnych dla funkcjonariuszy. Na podstawie ust. 2 powołanego przepisu „prawo do lokalu mieszkalnego, określone w ust. 1, przysługuje również członkom rodzin uprawnionym do renty rodzinnej po funkcjonariuszach, którzy w chwili śmierci spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej, oraz po zmarłych emerytach i rencistach". Zgodnie z ust. 3 tego przepisu, prawo do lokalu przysługuje do czasu przydzielenia zastępczego lokalu mieszkalnego, nie krócej jednak niż na czas posiadania uprawnień do policyjnej renty rodzinnej. Ponieważ M. M. (1) nie przysługiwała renta rodzinna po zmarłej matce, zatem w ocenie Sądu, z chwilą śmierci Z. G. prawo do przedmiotowego lokalu wygasło. Konsekwencją tego jest również brak możliwości wykupu lokalu przez M. M. (1).

Wobec braku tytułu prawnego pozwanych do władania lokalem po śmierci Z. G. i zwolnienia lokalu z dyspozycji KGP zasadnie na podstawie art. 29b ust. 1 i 2 w zw. z art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej powód złożył pozew o eksmisję z lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W..

W przedmiocie uprawnienia pozwanego J. M. do otrzymania lokalu socjalnego Sąd orzekł w oparciu o art. 45 ust. 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Jak wskazał Sąd M. M. (1) nie spełnia przesłanek wskazanych w tym przepisie zatem Sąd Rejonowy ustalił w punkcie II wyroku, iż nie przysługuje jej prawo do lokalu socjalnego. Natomiast pozwany J. M. jest rencistą i osobą całkowicie niezdolną do pracy, zatem spełnia warunki do otrzymania lokalu socjalnego.

O kosztach procesu Sąd I Instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 9 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (..)) oraz kwotę 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Powyższe orzeczenie Sądu Rejonowego dla Warszawy -Mokotowa w Warszawie z dnia 19 marca 2015 roku - sygn. akt. I C 1983/14 pozwani zaskarżyli w całości. Zarzucając mu:

1.  Naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez sprzeczną ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów i w efekcie niezasadne przyjęcie, iż pozwana zajmuje lokal resortowy znajdujący się w dyspozycji policji, a zatem nie posiada tytułu prawnego do lokalu przy ul. (...) w W.

2.  Naruszenie przepisów prawa materialnego przez niezastosowanie art. 691 Kodeksu cywilnego w związku z art. 29 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398 ze zm. ) przez co uznał brak możliwości wstąpienia przez pozwaną w stosunek najmu spornego lokalu a zarazem brak tytułu pozwanej do zajmowania tego lokalu. Oraz naruszenie przepisów prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 45 ust 3 w.w. ustawy ( (...)) zamiast art. 14 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r o ochronie praw lokatorów, a przez to niezasadne ustalenie, że pozwanej nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

Pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanych nie zasługuje na uwzględnienie wobec bezzasadności podniesionych w niej zarzutów i prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I Instancji.

Sąd Rejonowy po wszechstronnym rozważeniu materiału dowodowego i prawidłowej logicznej i zgodnej z doświadczeniem życiowym jego ocenie, dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Również zaprezentowana ocena prawna jest prawidłowa, a w uzasadnieniu Sąd Rejonowy wyczerpująco wskazał podstawy rozstrzygnięcia w sposób prawidłowy stosując przepisy materialne. Wszystkie zarzuty podnoszone w apelacji przedstawiane były również w toku postępowania i Sąd Rejonowy szczegółowo się do nich ustosunkował, nie ma więc powodów do powielania tej prawidłowej argumentacji. Do ustalonego stanu faktycznego zastosowane zostały właściwe przepisy prawa materialnego, które zostały prawidłowo zinterpretowane. W konsekwencji Sąd Rejonowy słusznie w punkcie I. nakazał pozwanym M. M. (1) i J. M. opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) wraz z pomieszczeniem przynależnym - piwnicą - położonego w W. przy ul. (...) (...) i wydanie go powodowi; w punkcie II ustalił, że pozwanemu J. M. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego natomiast pozwanej M. M. (1) nie przysługuje uprawienie do otrzymania lokalu socjalnego; w punkcie III. wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu odnośnie pozwanego J. M. do czasu złożenia przez miasto stołeczne W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, podzielając ustalenia faktyczne i poglądy prawne Sądu Rejonowego, przyjmuje je za własne.

Na wstępie rozważań zaznaczyć należy, że jeśli chodzi o rozstrzygnięcie dotyczące eksmisji pozwanych ze spornego lokalu mieszkalnego, to Sąd II instancji stwierdza, że przesłanki, okoliczności i podstawa prawna wskazana przez Sąd I instancji są prawidłowe. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pozwana z chwilą śmierci Z. G. utraciła tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego, a pozwany wywodzący swój tytuł prawny od żony również go nie posiada. Bezsporne w sprawie było, iż lokal zajmowany przez pozwanych wchodził w skład zasobów mieszkaniowych (...) oraz, że matka pozwanej Z. G. nie była żołnierzem zawodowym, a zajmowała lokal od 17 kwietnia 2001 r. na podstawie umowy najmu. Lokal do 2007 r. pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej Policji, KGP pismem z dnia 15 czerwca 2007 roku KGP w W. poinformowała Dyrektora (...)o zrzeczeniu się uprawnień do przedmiotowego lokalu. Z. G. zajmowała lokal do 2001 r. jako lokal tymczasowy do czasu dostarczenia jej lokalu zastępczego, a to na skutek unieważnienia decyzji o przyznaniu kwatery stałej jej mężowi wobec rozwodu stron. W istocie więc ponieważ lokalu zastępczego nie dostarczono usankcjonowany został stan faktyczny istniejący od 1975 r. poprzez zawarcie przez powoda z matką pozwanej umowy najmu. Nie polega więc na prawdzie konstatacja apelacji, iż w stosunku do przedmiotowego lokalu winny mieć zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego, a nie przepisy szczególne. W dacie śmierci najemczyni, tj. w roku 2002 lokal pozostawał w dyspozycji Policji, matka pozwanej była zaś uprawniona do jego zamieszkiwania na podstawie umowy najmu. W okolicznościach niniejszych brak jest podstaw do przyjęcia, że najem lokalu pomiędzy Powodem, a matką pozwanej M. M. (1) został zawarty jako najem nie związany z dyspozycją jednostek podległych MSWiA. Wobec tego zarzut nie zastosowania art. 691 k.c. przez Sąd Rejonowy uznać należało jako chybiony. Na datę śmierci uprawnionego lokal ten znajdował się w dyspozycji Komedy Głównej Policji, co bezspornie wynika z dokumentacji zebranej w sprawie. Skoro zaś lokal pozostawał w dyspozycji policji nie było możliwości zawierania umowy najmu tego lokalu inaczej niż na zasadach wynikających z przepisów resortowych. Jak zasadnie więc wskazał Sąd Rejonowy wyłączona była możliwość zastosowania do tego lokalu przepisu art. 691 kc. Sąd Okręgowy w pełni akceptuje ocenę zaprezentowaną w tym zakresie przez Sąd Rejonowy podziela również cytowane w uzasadnieniu poglądy orzecznictwa.

Przy tak zrelacjonowanym stanie faktycznym nie można stwierdzić, że doszło do naruszenia przepisu art. 233 kpc. Apelujący w żaden sposób nie wykazali, że Sąd I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego dokonując swobodnej oceny dowodów. Sąd I Instancji w sposób prawidłowy ustalił, iż pozwana zajmuje lokal znajdujący się w zasobach i należący do Skarbu Państwa, które to prawo własności wykonywane jest przez (...)(poprzednio (...)). Pozwani nie wykazali zaś, że legitymują się tytułem prawnym do zajmowanego lokalu, zostali wezwani do jego opuszczenia i w dalszym ciągu lokal zajmują.

Pozwani nie posiadają tytułu do lokalu mając na uwadze art. 29 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, który wprost stanowi kto jest uprawniony do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji odpowiednio ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra Sprawiedliwości lub podległych im organów, albo Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Szefa Służby Wywiadu Wojskowego w rozmiarze przysługującym im w dniu zwolnienia ze służby. Takie też stanowisko przedstawił Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w wyroku z dnia 2 października 2012 r. II SA/Wa 948/12, który wskazał, iż nie można wywodzić tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego jedynie z bycia członkiem rodziny po zmarłym funkcjonariuszu, ponieważ art. 29 ust. 2 ustawy z 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, formułuje warunek zgodnie z którym, do nabycia prawa do mieszkania wymagane jest jeszcze, aby członek rodziny był uprawniony do renty rodzinnej po zmarłym funkcjonariuszu.

Pozwana nie jest uprawniona do renty rodzinnej po zmarłym funkcjonariuszu.

Ponieważ aktualnie lokal pozostaje w dyspozycji A. do żądania eksmisji znajdują zastosowanie przepisy dotyczące zakwaterowania Sił Zbrojnych, a ponieważ pozwana z mężem nie są żołnierzami jest to tryb przewidziany art. 29 b i 45 tejże ustawy. Wskazania wymaga, iż w dniu 1 lipca 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 1203). Wprowadziła ona do ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego art. 1a, wyłączający spod jej działania lokale będące w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, jednocześnie dokonała nowelizacji art. 45 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398 ze zm.), która wytyczyła drogę sądową w sprawach o przymusowe wykwaterowanie, a także określiła zakres postępowania w takiej sprawie, nakazując dyrektorowi regionalnemu Agencji wystąpić do sądu z pozwem o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego, orzeczenie o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, o wezwanie do udziału w procesie gminy oraz określenie odszkodowania. Zgodnie zaś z powołanym art. 29 b ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP -Osoby inne niż żołnierz zawodowy, które zamieszkują kwatery albo inne lokale mieszkalne, są obowiązane do ich opróżnienia w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia wezwania właściwego dyrektora oddziału regionalnego. W przypadku nieopróżnienia lokalu mieszkalnego w ustalonym terminie, dyrektor oddziału regionalnego kieruje do sądu powszechnego pozew o opróżnienie lokalu mieszkalnego, a w przypadkach, o których mowa w art. 45 ust. 3, również o wezwanie gminy do udziału w postępowaniu. Natomiast art. 45 ust. 3 wskazuje katalog osób, które kwalifikują się do otrzymania lokalu socjalnego. Tak więc do opróżnienia lokalu mieszkalnego, miejsca w internacie albo kwatery internatowej przez 1) kobietę w ciąży, 2) małoletniego, 3) osobę niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnioną, 4) obłożnie chorego - osobę, która dysponuje dokumentem urzędowym lub zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym stan zdrowia, w którym chory bez narażenia życia lub zdrowia nie może prowadzić normalnej egzystencji, a w szczególności nie jest zdolny do podjęcia żadnej pracy, wydanym nie wcześniej niż miesiąc przed wykonywaniem przymusowego kwaterowania, 5) emeryta i rencistę - wraz z osobami wspólnie z nimi zamieszkującymi, nie wydaje się decyzji o opróżnieniu lokalu mieszkalnego, miejsca w internacie albo kwaterze internatowej. W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego kieruje do sądu powszechnego pozew o opróżnienie lokalu mieszkalnego, orzeczenie o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, o wezwanie do udziału w postępowaniu gminy oraz zasądzenie odszkodowania.

Ponieważ pozwana nie spełnia warunków do przyznania jej prawa do lokalu socjalnego przewidzianych w art. 45 sąd zasadnie uznał, iż nie przysługuje jej prawo do lokalu socjalnego. W okolicznościach przedmiotowej sprawy biorąc pod uwagę przesłanki z art. 45 Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż pozwany J. M. jako rencista jest uprawniony do lokalu socjalnego. Pozwana natomiast nie wykazała, że jest uprawniona do otrzymania lokalu socjalnego ani na podstawie art. 45 cyt. Ustawy ani na podstawie art. 14 ustawy OchLokU. Zarzut podniesiony w apelacji w tym zakresie nie został rozwinięty w związku z czym nie sposób odnieść się do niego szczegółowo.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy mając na uwadze powyższe w sposób prawidłowy zastosował w niniejszej sprawie przepisy materialne.

Z tych względów rozstrzygnięcie należy uznać za prawidłowe, a apelację za bezzasadną. Wobec czego Sąd Odwoławczy na mocy art. 385 kpc oddalił apelację.