Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:Sędzia Małgorzata Kanigowska-Wajs

Protokolant: Julia Wiśniewska

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko (...) z siedzibą w D.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

z dnia 11 października 2023 r., sygn. akt II C 1430/23

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia co do kosztów do dnia zapłaty.

Sygn. akt: V Ca 3997/23

UZASADNIENIE

wyroku z 7 lutego 2024 r.

Mając na uwadze treść art. 505[13] § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy, nie uzupełniając postępowania dowodowego i nie uzupełniając ustaleń faktycznych, zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia Sądu I instancji. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i na jego podstawie poczynił odpowiednie do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd odwoławczy przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów
i wyprowadzenia logicznie błędnych wniosków (art. 233 § 1 k.p.c.), należy przywołać pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z 8 kwietnia 2009 r. (sygn. akt II PK 261/08, niepubl.), który został następnie powtórzony w orzecznictwie sądów apelacyjnych. Zgodnie z tym poglądem „skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego,
to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął
sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.” (nadto wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 29 listopada 2012 r., I ACa 1033/12,
wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 25 października 2012 r., III AUa 1380/11). Nie jest tu więc wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego
w przyjęciu wniosków kwestionowanych. Należy podkreślić, że swobodną ocenę dowodów można podważyć wyjątkowo, tylko wówczas, gdy pozostaje ona w rażącej sprzeczności
z wynikami postępowania dowodowego lub zasadami logiki albo doświadczenia życiowego.

Służby zarządzające ruchem lotniczym na danym lotnisku posiadają wyłączną kompetencję do wprowadzenia restrykcji slotowych na danym lotnisku. Ich decyzje są wiążące
dla przewodników lotniczych, którzy muszą się tym decyzjom podporządkować. Warunki te zostały już ocenione przez służby zarządzające ruchem lotniczym, a pozwany miał obowiązek dostosować się do podjętej przez nie decyzji.

Opóźnienie w przylocie nie uprawnia pasażera do odszkodowania, jeżeli przewoźnik lotniczy jest w stanie dowieść, że odwołanie lub duże opóźnienie lotu zostało spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków (art. 5 ust. 3 Rozporządzenia), to jest okoliczności,
które pozostają poza zakresem skutecznej kontroli przewoźnika lotniczego (vide: ETS w wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawach połączonych C-402/07 i C 432/07). Przewoźnik lotniczy jest zwolniony z obowiązku wypłaty pasażerom odszkodowania na podstawie art. 5 ust. 1 lit. c i art. 7 rozporządzenia, gdy wykaże, że odwołanie lub opóźnienie lotu wynika z nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich
racjonalnych środków.

Na takie właśnie okoliczności skutecznie powołał się pozwany w odpowiedzi na pozew
z 21 lipca 2023 r. i w odpowiedzi na apelację z 29 grudnia 2023 r. powoływała się strona apelująca, wskazując, że przyczyną opóźnienia lotu było ograniczenie przepustowości dokonane przez zarządzającego ruchem lotniczym. W tych okolicznościach pozwana wykazała ważną przyczynę zwalniającą od odpowiedzialności za opóźniony lot.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 22 grudnia 2008 r. (C-549/07, 114416) wskazał, że wolą ustawodawcy unijnego było wskazanie, iż nadzwyczajne okoliczności mogą wystąpić w szczególności w przypadku zdarzeń wymienionych w motywie 14 preambuły Rozporządzenia. Trybunał podkreślił, że okoliczności można uznać za nadzwyczajne,
gdy zdarzenie, które - na wzór okoliczności wymienionych w motywie 14 rozporządzenia -
nie wpisuje się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego
i nie pozwala na skuteczne nad nim panowanie, ze względu na jego charakter i źródło. Trybunał stwierdził zatem, że okoliczności wymienione w motywie 14 Rozporządzenia, tj. m.in. złe warunki meteorologiczne uniemożliwiające wykonanie lotu stanowią przykład okoliczności, która nie wpisuje się w ramy normalnego wykonywania działalności przewoźnika (por. pkt 21, 22 uzasadnienia).

Stosownie do motywu 14 powoływanego rozporządzenia „podobnie jak w konwencji montrealskiej, zobowiązania przewoźników lotniczych powinny być ograniczone
lub ich odpowiedzialność wyłączona, w przypadku gdy zdarzenie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. Okoliczności te mogą, w szczególności, zaistnieć w przypadku destabilizacji politycznej, warunków meteorologicznych uniemożliwiających dany lot, zagrożenia bezpieczeństwa, nieoczekiwanych wad mogących wpłynąć na bezpieczeństwo lotu oraz strajków mających wpływ na działalność przewoźnika”. W myśl natomiast wytycznych interpretacyjnych dotyczących rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego
i Rady ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 2027/97 w sprawie odpowiedzialności przewoźnika lotniczego z tytułu wypadków lotniczych zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 889/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (2016/C 214/04) zgodnie z motywem 14 rozporządzenia, jeżeli obsługujący przewoźnik lotniczy jest zobowiązany do opóźnienia lub odwołania lotu w porcie lotniczym o dużym natężeniu ruchu, spowodowanym złymi warunkami pogodowymi, w tym jeżeli warunki te prowadzą do braku zdolności przepustowych, stanowi to nadzwyczajne okoliczności (pkt 5.4. zatłoczenie portów lotniczych z powodu niekorzystnych warunków pogodowych).

W ocenie Sądu Okręgowego wprowadzenie nawet czasowych ograniczeń w startowaniu lotów kaskadowo wpływa na płynność ruchu lotniczego, który w przypadku lotnisk o dużym natężeniu ruchu nie może być przywrócony bez odwołania części lotów. Na powyższe przewoźnik nie ma realnego wpływu, gdyż przedmiotowe utrudnienia nie wynikają z możliwości
jego przedsiębiorstwa, lecz z przepustowości lotniska.

Jak wskazano powyżej, pozwany wykazał ważną przyczynę zwalniającą
od odpowiedzialności przewoźnika za opóźniony lot, którego nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków (decyzja kierownictw lotów o opóźnieniu startu),
co uniemożliwiło punktualne wykonanie lotu w dniu 19 czerwca 2022 r. Były to okoliczności, których pozwany nie mógł uniknąć.

Podsumowując, Sąd Okręgowy uznał, że nie zachodzą podstawy do uwzględnienia apelacji powodów, bowiem rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe. W konsekwencji, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda jako bezzasadną.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw.
z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, obciążając nimi powoda
jako przegrywającego sprawę. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od powyższej kwoty orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Zarządzenie z 20 lutego br.: (...)