Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 6/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.2.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

A. D. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd przyjął, że oskarżony A. D. (1) popełnił czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. art.267 § 2 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 171 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. - Prawo bankowe w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k.

⚫

Zgodnie z dyspozycją art. 286 § 1 kk, karze podlega ten, kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności
do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

⚫

Zgodnie z dyspozycją art. 294 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej na podstawie tego przepisu podlega osoba, która dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 278 § 1, 2 lub 5, art. 278a § 1, art. 284 § 1 lub 2, art. 285 § 1, art. 286 § 1 lub 2, art. 287 § 1, art. 288 § 1 lub 3,
art. 290 § 1 lub w art. 291 § 1, w stosunku do mienia znacznej wartości. Mieniem znacznej wartości, zgodnie z art. 115 § 5 k.k., jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 złotych.

⚫

Zgodnie z dyspozycją art. 270 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej na podstawie tego przepisu podlega osoba, która w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument
lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

⚫

Zgodnie z art. 267 § 2 k.k. karze podlega ten, kto bez uprawnienia uzyskuje dostęp do całości lub części systemu informatycznego, podłączając się do sieci telekomunikacyjnej
lub przełamując albo omijając elektroniczne, magnetyczne, informatyczne lub inne szczególne jej zabezpieczenie.

⚫

Z kolei zgodnie z art. 171 ust. 5 ustawy Prawo bankowe, kto, będąc obowiązany
do zachowania tajemnicy bankowej, ujawnia lub wykorzystuje informacje stanowiące tajemnicę bankową, niezgodnie z upoważnieniem określonym w ustawie, podlega grzywnie
do 1 000 000 złotych i karze pozbawienia wolności do lat 3.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, że A. D. (1) – działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach ustalonego podziału ról - nakłonił I. M. zatrudnionego w (...) Banku (...) S.A. w W. do uzyskania danych objętych tajemnicą bankową dotyczących personaliów K. S. (2) - klienta (...) Bank (...) S.A. wraz ze wzorami jego podpisów. Danymi tymi następnie posłużono się
do podrobienia dokumentu w postaci dowodu osobistego na nazwisko K. S. (2) oraz wyrobienia duplikatu karty SIM numeru telefonu należącego do tego pokrzywdzonego i uzyskano dostęp do bankowości elektronicznej oraz opracowano przez inną osobę wzór podpisu K. S. (2), po czym A. D. (1) wprowadził w błąd pracowników (...) Banku (...) S.A. Oddział w O. co do tożsamości posiadacza konta bankowego o nr (...). W dniu 06 marca 2017 r. inna osoba posługując się danymi osobowymi K. S. (2) w systemie bankowości elektronicznej dokonała przelewu z ww. rachunku należącego
do K. S. (2) kwoty 400.000 zł na rachunek bankowy w Banku (...)
o nr (...), kwoty 200.000 zł na rachunek bankowy w Banku (...)
o nr (...) oraz łącznej kwoty 550.000 zł na rachunek bankowy
w Banku (...) o nr (...), co doprowadziło (...) Banku (...) S.A. Oddział w O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie 1.150.000 zł stanowiącej mienie wielkiej wartości, zgromadzonych na rachunku prowadzonym na rzecz K. S. (2). Dodatkowo, w dniu 06 marca 2017 r. inna osoba, posługując się podrobionym dowodem osobistym na nazwisko K. S. (2), usiłowała doprowadzić (...) Bank (...) S.A. Oddział w O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości w postaci pozostałych środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku prowadzonym na rzecz K. S. (2) w kwocie 1.363.106,21 zł i wprowadzenie w błąd pracowników Banku co do swojej tożsamości oraz usiłowanie zmiany numeru telefonu służącego do kontaktu Banku z posiadaczem rachunku i uzyskania danych służących do dostępu do bankowości elektronicznej, do czego jednak nie doszło z uwagi na interwencję Policji.

Ponadto, wymierzając karę grzywny Sąd przyjął za podstawę prawną art. 33 § 2 k.k., a nie art. 171 ust. 5 ustawy Prawo bankowe. Zgodnie z art. 11 § 3 k.k., w przypadku kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co w odniesieniu do przestępstw przypisanych oskarżonemu oznaczało potrzebę orzeczenia kary w oparciu o przepis art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., na podstawie którego zaskarżonym wyrokiem wymierzono A. D. (1) karę 1 roku pozbawienia wolności. Wskazać należy, że przepis
z art. 11 § 3 k.k. nie przewiduje sankcji w postaci kary grzywny, a jeśli zachodzi potrzeba orzeczenia takiej kary to podstawą jej wymierzenia winien być przepis art. 33 § 2 k.k. Przepis ten nie wprowadza możliwości orzekania kar przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, a możliwość taką ogranicza wyłącznie do przewidzianych w ustawie środków, a nie kary grzywny. Zatem Sąd wymierzając karę – zgodnie z ustaleniami stron – przyjął za podstawę prawną orzeczonej grzywny art. 33 § 2 k.k., a nie art. 171 ust. 5 ustawy Prawo bankowe.1

Stwierdzić należy, że zgodnie z dyspozycją art. 33 § 1 k.k., grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki; jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540. Uwzględniając uzgodnioną przez strony kwotę grzywny, tj. 15 000 zł, Sąd ustalił, że wymierzona na podstawie ustawy karnej kara grzywny winna wynieść 150 stawek dziennych po 100 zł.

☒

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

3

M. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd przyjął, że oskarżona M. J. popełniła czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. art.267 § 2 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 171 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. - Prawo bankowe w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k.

⚫

Zgodnie z dyspozycją art. 286 § 1 kk, karze podlega ten, kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

⚫

Zgodnie z dyspozycją art. 270 § 1 kk odpowiedzialności karnej na podstawie tego przepisu podlega osoba, która w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

⚫

Zgodnie z dyspozycją art. 294 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej na podstawie tego przepisu podlega osoba, która dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 278 § 1, 2 lub 5, art. 278a § 1, art. 284 § 1 lub 2, art. 285 § 1, art. 286 § 1 lub 2, art. 287 § 1, art. 288 § 1 lub 3,
art. 290 § 1 lub w art. 291 § 1, w stosunku do mienia znacznej wartości. Mieniem znacznej wartości, zgodnie z art. 115 § 5 kk, jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 złotych.

⚫

Zgodnie z art. 267 § 2 k.k. karze podlega ten, kto bez uprawnienia uzyskuje dostęp do całości lub części systemu informatycznego, podłączając się do sieci telekomunikacyjnej
lub przełamując albo omijając elektroniczne, magnetyczne, informatyczne lub inne szczególne jej zabezpieczenie.

⚫

Z kolei zgodnie z art. 171 ust. 5 ustawy Prawo bankowe, kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy bankowej, ujawnia lub wykorzystuje informacje stanowiące tajemnicę bankową, niezgodnie z upoważnieniem określonym w ustawie, podlega grzywnie do 1 000 000 złotych i karze pozbawienia wolności do lat 3.

Zgromadzony materiał dowodowy dał podstawy do uznania, że M. J. – działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach ustalonego podziału ról - po uprzednim uzyskaniu w czerwcu 2014 r. przez pracownika (...) Bank S.A. we W., dostępu do informacji dla niego nieprzeznaczonej, z systemu informatycznego (...) Bank S.A. (...) i (...), w postaci danych objętych tajemnicą bankową dotyczących danych osobowych i produktów bankowych W. K. - klienta (...) Bank S.A., wraz ze wzorami jego podpisów. Tymi danymi następnie posłużono się do podrobienia dokumentu w postaci dowodu osobistego na nazwisko W. K. oraz opracowano przez inną osobę wzoru jego podpisu. M. J. doprowadziła (...) Bank S.A. z siedzibą w W.
ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości w postaci środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku prowadzonym na rzecz W. K. o numerze (...), w łącznej kwocie 2.976.676,13 zł, w ten sposób, że w dniu
29 sierpnia 2014 r. oraz w dniu 01 września 2014 r., inna osoba po uprzednim zgłoszeniu się
do pracownika (...) Bank I Punkt Obsługi Klienta we W., posłużyła się podrobionym dowodem osobistym na nazwisko W. K., czym wprowadziła w błąd pracowników (...) Bank we W. i W. co do swojej tożsamości i podrabiając podpis W. K. dokonała w Karcie Informacyjnej Klienta zmiany wzoru podpisu klienta
oraz zmiany numeru do kontaktu telefonicznego i zmiany adresu email, po czym, po zlikwidowaniu dwóch lokat na łączną kwotę 2.966.676,13 zł, zleciła dokonanie przelewu tej kwoty na rachunek bankowy o nr (...) prowadzony przez Bank (...) S.A. w W. na rzecz A. K. oraz dokonała wypłaty z ww. rachunku bankowego W. K. kwoty 10.000 zł.

Sąd uznał, że wymierzając karę grzywny należy przyjąć za podstawę prawną art. 33 § 2 k.k., a nie art. 171 ust. 5 ustawy Prawo bankowe. Zgodnie z art. 11 § 3 k.k., w przypadku kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą,
co w odniesieniu do czynu przypisanego M. J. oznaczało potrzebę orzeczenia kary
w oparciu o przepis art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., na podstawie którego zaskarżonym wyrokiem wymierzono jej karę 1 roku pozbawienia wolności. Wskazać należy, że przepis z art. 11 § 3 k.k. nie przewiduje sankcji w postaci kary grzywny, a jeśli zachodzi potrzeba orzeczenia takiej kary to podstawą jej wymierzenia winien być przepis art. 33 § 2 k.k. Przepis ten nie wprowadza możliwości orzekania kar przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów,
a możliwość taką ogranicza wyłącznie do przewidzianych w ustawie środków, którym kara grzywny nie jest. Zatem Sąd wymierzając karę – zgodnie z ustaleniami stron – przyjął za podstawę prawną orzeczonej grzywny art. 33 § 2 k.k., a nie art. 171 ust. 5 ustawy Prawo bankowe.2

Nadto, zgodnie z dyspozycją art. 33 § 1 k.k., grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki; jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540. Uwzględniając uzgodnioną przez strony kwotę grzywny, tj. 15 000 zł, Sąd ustalił, że wymierzona na podstawie ustawy karnej kara grzywny winna wynieść 150 stawek dziennych po 100 zł.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. D. (1)

1

Popierając argumentację wskazaną w pkt 3.1, Sąd uznał oskarżonego A. D. (1)
za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu
i na mocy 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.
i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. art.267 § 2 k.k. w zb. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 171 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k. skazał go,
a na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 100 zł (sto złotych).

Przyjmując wyżej wskazaną kwalifikację prawną Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę od roku do 10 lat pozbawienia wolności.

Mając na uwadze treść art. 11 § 3 k.k., Sąd zastosował karę grzywny na podstawie
art. 33 § 2 k.k., o czym szczegółowo w części 3.1.

A. D. (1)

2

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca
w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Sąd uznał, że na gruncie niniejszej sprawy wystarczającym dla osiągnięcia celów kary określonej w pkt 1. wyroku będzie jej orzeczenie z warunkowym zawieszeniem wykonania. Nadto, Sąd na podstawie art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej w pkt 1. kary pozbawienia wolności wobec A. D. (1) warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

M. J.

3

Popierając argumentację wskazaną w pkt 3.2., Sąd uznał oskarżoną M. J.
za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 267 § 2 k.k.
w zb. z art. 171 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k., skazał ją, a na mocy
art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki
na 100 zł (sto złotych).

Przyjmując wyżej wskazaną kwalifikację prawną Sąd mógł wymierzyć oskarżonej karę od roku do 10 lat pozbawienia wolności.

Mając na uwadze treść art. 11 § 3 k.k., Sąd zastosował karę grzywny na podstawie
art. 33 § 2 k.k., o czym szczegółowo w części 3.2.

M. J.

4

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca
w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Sąd uznał, że na gruncie niniejszej sprawy wystarczającym dla osiągnięcia celów kary określonej w pkt 3. wyroku będzie jej orzeczenie z warunkowym zawieszeniem wykonania.

Wobec powyższego, na mocy art. 70 § 1 k.k.
Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej w pkt 3. kary pozbawienia wolności wobec M. J.na okres próby wynoszący
4 (cztery) lata.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W związku ze skorzystaniem przez A. D. (2) i M. J. z dobrodziejstwa instytucji z art. 387 k.p.k., Sąd wymierzył kary– zgodnie z ustaleniami stron. Jednakże Sąd zmienił podstawę prawną zastosowanej kary grzywny uznając, że w myśl art. 11 § 3 k.k. brak jest możliwości wymierzenia kary grzywny na podstawie art. 171 ust. 5 ustawy Prawo bankowe, skoro wymierzając karę Sąd przyjął, że przepisem przewidującym najsurowszą karę jest art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. W ocenie Sądu, instytucja z art. 387 k.p.k. obejmuje porozumienie co do kar, a nie podstawy prawnej wymierzenia kary grzywny. Z tego powodu Sąd nie jest związany ustaleniami stron co do podstawy wymierzenia kary grzywny. Zatem, w ocenie Sądu i podtrzymując argumentację wskazaną w części 3.1 i 3.2, należało wymierzyć karę grzywny na podstawie przepisów ustawy karnej.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Na podstawie art. 618 §1 pkt 11 k.p.k. oraz § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia
3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K., Kancelaria Adwokacka ul. (...) lok. (...), (...)-(...) W., wynagrodzenie w kwocie 840 zł (ośmiuset czterdziestu złotych) powiększone o stawkę VAT z tytułu udzielonej oskarżonej M. J. nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

6

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych
z dnia 23 czerwca 1973 r. (Dz.U. Nr 27, poz. 152) nakazał pobrać
od A. D. (1) i M. J. kwotę po 3 180 zł (trzy tysiące sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty, tj. po 180 zł opłaty w związku z karą pozbawienia wolności oraz 15.000 x 20% = 3 000 zł opłaty w związku
z wymierzeniem kary grzywny obok kary pozbawienia wolności.

Ponadto, na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. Sąd obciążył A. D. (1)
i M. J. wydatkami sądowymi w częściach na nich przypadających.

Podpis

SSO Wojciech Małek