Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 24 kwietnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie w VIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Igor Tuleya

Protokolant: Anna Kopeć

przy udziale Prokuratora: Jolanty Pydyniak

po rozpoznaniu sprawy A. A.

z wniosku Ministra Sprawiedliwości

w przedmiocie wydania postanowienia o prawnej dopuszczalności przekazania do wykonania kary łącznej 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2012 roku, sygn. akt X K 722/10

na podstawie art. 610 § 2 kpk, art. 611 § 3 kpk

postanawia:

1.  stwierdzić prawną dopuszczalność przekazania do wykonania w Republice Bułgarii kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wobec A. A. – obywatela Bułgarii, prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2012 roku, sygn. akt X K 722/10;

2.  na podstawie art. 618 § l pkt 11 kpk i art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. S. kwotę 600 zł (sześćset złotych) plus VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną skazanemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako pierwszą instancją;

3.  na podstawie art. 624 § 1 kpk koszty postępowania przejąć na rachunek Skarbu Państwa.

Uzasadnienie:

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 04 kwietnia 2012 roku, w sprawie o sygn. akt X K 722/10, skazano A. A. za popełnienie czynów wyczerpujących dyspozycję art. 278 §1 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 275 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzono A. A. karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności. Powyższy wyrok stał się prawomocny dnia 12 kwietnia 2012 roku.

W dniu 18 lutego 2013 roku do tut. Sądu wpłynął wniosek Ministra Sprawiedliwości o wydanie postanowienia w przedmiocie dopuszczalności przekazania do wykonania w Republice Bułgarii kary łącznej orzeczonej wobec A. A. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 04 kwietnia 2012 roku, sygn. akt X K 722/10.

Obecny na posiedzeniu w dniu 24 kwietnia 2013 roku A. A. oświadczył, że wyraża zgodę na przekazanie jego osoby do Republiki Bułgarii celem wykonania wobec niego kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 04 kwietnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt X K 722/10.

Sąd zważył co następuje

Rolą Sądu w postępowaniu o przekazaniu do wykonania kary, jest ocena prawnej dopuszczalności dokonania przedmiotowego przekazania. Podstawę przekazania w niniejszej sprawie stanowią przepisy Konwencji o przekazywaniu osób skazanych z dnia 21 marca 1983 roku, której Polska jest sygnatariuszem, a także art. 611 b § 2 kpk, który wskazuje negatywne przesłanki przekazania kary do wykonania w państwie obcym. Zaistnienie choćby jednej z negatywnych przesłanek wskazuje na niedopuszczalność przekazania orzeczenia, do wykonania w państwie obcym. Natomiast art. 3 Konwencji w ust. 1 ustanawia bezwzględne przesłanki o charakterze pozytywnym, co oznacza, iż wszystkie muszą zostać spełnione, aby nastąpiło przekazanie orzeczenia do wykonania w państwie obcym.

W przedmiotowej sprawie Sąd nie stwierdził istnienia żadnych prawnych przeszkód przekazania kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie.

Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się z dniem 12 kwietnia 2012 roku i podlega wykonaniu, zaś przedawnienie wykonania kary nastąpi w dniu 12 kwietnia 2027 roku. A. A. jest obywatelem Republiki Bułgarii i nie k orzysta w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu. Czyn, za który A. A. został skazany, jest również karalny sądownie według prawa karnego Republiki Bułgarii. Nadto kara pozbawienia wolności pozostała skazanemu do odbycia wynosi więcej niż 6 miesięcy kary. Kończąc rozważania dotyczące przedmiotowej dopuszczalności przekazania stwierdzić należy, iż przekazanie nie jest sprzeczne z polskim prawem. W tym stanie rzeczy Sąd uznał przekazanie wyżej wymienionego orzeczenia do wykonania za granicę za dopuszczalne. O kosztach za obronę skazanego wykonywaną z urzędu, która nie została opłacona w całości ani w części, orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188 z późn. zm.). Podstawą zaś naliczenia wysokości wynagrodzenia były § 2 ust. 3 oraz § 14 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.). Mając na uwadze powyższe, postanowiono jak w sentencji.