Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 20 sierpnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Dariusz Łubowski

Protokolant: Aleksandra Kuczyńska

Przy udziale Prokurator Barbary Koszałki

po rozpoznaniu sprawy D. N.

poszukiwanego przez władze Ukrainy na podstawie czerwonej noty Interpolu o numerze (...) w celu przeprowadzenia postępowania karnego

podejrzanego o popełnienie czynu z art. 122 oraz 263 ukraińskiego kodeksu karnego, mogącego być odpowiednikiem czynu z art. 157 § 1 polskiego kodeksu karnego

w przedmiocie wniosku prokuratora Prokuratury Okręgowej w W.z dnia 23 lipca 2024 r. o wydanie postanowienia w przedmiocie dopuszczalności prawnej wydania ściganego władzom Ukrainy

postanawia:

1)  na podstawie art. 602 § 2 k.p.k., art. 603 § 1 i § 2 k.p.k., art. 604 § 1 k.p.k. a contrario, a contrario, art. 60 i następnych umowy między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych i karnych, sporządzonej w Kijowie dnia 24 maja 1993 roku stwierdzić prawną dopuszczalność przekazania D. N. , obywatela (...), ur. (...) w Ukrainie, syna O. i O. z domu G., którego tożsamość ustalono na podstawie karty pobytu nr (...) wydanej w dniu 10.01.2022 r. przez Wojewodę (...), ważnej do dnia 08.08.2025 r. – władzom Ukrainy celem przeprowadzenia postępowania karnego w zakresie objętym tym wnioskiem;

2)  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 4 ust. 1 i 3, § 5,§ 17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 4 ust. 1 i 3, § 5,§ 17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasadzić od Skarbu Państwa na rzecz Adw. R. B. kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych + VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej ściganemu z urzędu;

3)  kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

D. N. jest poszukiwany przez władze Ukrainy na podstawie czerwonej noty Interpolu władz Ukrainy o numerze (...)z dnia 14.02.2022 r. w celu przeprowadzenia postępowania karnego.

Ścigany jest podejrzany o to, że w dniu 18 lipca 2021 r. w K., I.-F. region Ukraina wraz z innymi niezidentyfikowanymi osobami pobił mężczyznę K. O. wykonując kilka uderzeń w głowę, powodując średnie obrażenia ciała w postaci wstrząśnienia mózgu, wielokrotnych fragmentarycznych złamań kości prawej części czaszki, ran prawej strony twarzy, zakrwawienia obu oczu, siniaków, wybitych zębów, tj. o przestępstwo napaści z art. 122 oraz 263 ukraińskiego kodeksu karnego, mogącego być odpowiednikiem czynu z art. 157 § 1 polskiego kodeksu karnego.

Ścigany został zatrzymany w dniu 19 czerwca 2024 r. o godz. 22:45 przez funkcjonariuszy Komisariatu Policji w O..

Podczas przesłuchania w Prokuraturze oświadczył, że nie przyznaje się do zarzucanego czynu, korzysta z zasady specjalności oraz nie wie, czy chce być wydany na Ukrainę.

Prokurator Prokuratury Okręgowej w W. w dniu 20 czerwca 2024 r. złożył wniosek o zastosowanie tymczasowego aresztowania na okres 7 dni.

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2024 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie VIII Kp 945/24 zastosował wobec ściganego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 7 dni, tj. do dnia 26 czerwca 2024 r. do godz. 22:45.

W dniu 24 czerwca 2024 r. do Prokuratury Okręgowej w W. wpłynął wniosek władz Ukrainy z dnia 16 sierpnia 2023 roku numer (...) w języku ukraińskim i angielskim o zastosowanie wobec D. N. tymczasowego aresztowania do czasu złożenia wniosku o ekstradycję w celu ścigania karnego. Zapewniono, że dokumentacja ekstradycyjna zostanie przesłany przez Prokuraturę Generalną Ukrainy.

W związku z powyższym Prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie w dniu 24 czerwca 2024 r. zwrócił się do tut. Sądu z wnioskiem o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania na dalszy czas oznaczony, tj. na czas 40 dni w oczekiwaniu na wniosek ekstradycyjny strony ukraińskiej.

Sąd Okręgowy w Warszawie uwzględnił wniosek Prokuratora i w dniu 26 czerwca 2024 r. przedłużył stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania do dnia 29 lipca 2024 r. do godz. 22:45.

W dniu 18.07.2024 r. do Prokuratury Okręgowej w W., za pośrednictwem Prokuratury Krajowej, wpłynął sporządzony w języku angielskim wniosek Władz Ukrainy o dokonanie ekstradycji D. N., wraz z inną dokumentacją przełożoną na język polski. Po dokonaniu przekładu wniosku stwierdzono, że strona ukraińska wnosi o ekstradycję ściganego celem przeprowadzenia postępowania o czyny wskazane we wniosku, potwierdza fakt prowadzenia przeciwko ww. postępowania karnego, zawieszonego z powodu jego ukrywania się przed organami ścigania. Wobec powyższego w dniu 23 lipca 2024 r. Prokurator wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie prawnej dopuszczalności wydania ściganego władzom Ukrainy i o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania.

Postanowieniem z dnia 26 lipca 2024 r. Sąd Okręgowy w Warszawie przedłużył stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec ściganego na dalszy czas oznaczony, to jest do dnia 27 października 2024 r. do godz. 22:45.

Sąd zważył, co następuje.

Wniosek o przekazanie D. N. organom wymiaru sprawiedliwości Ukrainy zasługuje na uwzględnienie, albowiem brak jest w niniejszej sprawie przeszkód ekstradycyjnych, czyniących wydanie ściganego niedopuszczalnym, bądź nieuzasadnionym.

W odniesieniu do D. N. dowodami uprawdopodobniającymi popełnienie czynu wymaganymi w postępowaniu ekstradycyjnym są dołączone dokumenty w postaci zaświadczenia o informacjach, które wskazują na popełnienie przestępstwa, raportu o podejrzeniach, postanowienia o zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, postanowienia o poszukiwaniach ściganego. Powyższe dokumenty uprawdopodobniły w sposób wymagany w postępowaniu ekstradycyjnym, że ścigany mógł dopuścić się zarzucanego mu czynu, a całość dokumentacji ekstradycyjnej wskazuje, że ścigany może liczyć na rzetelny proces prowadzony przez ukraiński wymiar sprawiedliwości.

W ramach postępowania o przekazanie osoby nie jest możliwe dokonanie kompleksowej weryfikacji zebranych w sprawie dowodów oraz ich oceny a tym samym poczynienia niepodważalnych ustaleń faktycznych. Nie można tu zatem rozstrzygać o sprawstwie i winie w sposób kategoryczny i pewny. Postępowanie ekstradycyjne jest postępowaniem wpadkowym, incydentalnym, niezwiązanym z toczącym się właściwym postępowaniem karnym. Ocena działań podejmowanych przez ściganego i ustalenie czy spełnią one przesłanki czynów zabronionych niewątpliwie należy do Sądu ukraińskiego.

Ze zgromadzonych obecnie dokumentów wynika, że strona ukraińska posiada dowody popełnienia przez D. N. przestępstwa objętego wnioskiem.

Zasada wzajemności stwarza domniemanie dobrej wiary dla każdego przypadku wystąpienia przez Ukrainę z wnioskiem o wydanie osoby ściganej i obliguje stronę Polską do zdecydowanie przychylnego przyjęcia takiego wniosku (postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2004 r., II AKz 407/03, OSA 2004/7/54).

Przechodząc do analizy prawnej, czy w sprawie zachodzą przesłanki obligatoryjne odmowy wydania ściganego wskazane w art. 604 § 1 k.p.k., należy wskazać, że ścigany nie jest obywatelem polskim ani nie korzysta w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu.

Ponadto, w niniejszej sprawie spełniony został standard podwójnej karalności, albowiem przestępstwo, za którego popełnienie D. N. jest podejrzany, stanowi czyn zabroniony także w Polsce.

Pojęcie podwójnej karalności należy rozumieć szeroko, co oznacza, że badając spełnienie warunku podwójnej karalności, należy nie tylko odwołać się do treści przepisu polskiej ustawy karnej, który mógłby odpowiadać przepisowi prawa państwa obcego, ale i do obowiązującej wykładni odnoszącej się do zakresu stosowania tego przepisu w systemie prawa polskiego. Oceniać należy bowiem całą sytuację faktyczną w celu ustalenia, czy możliwe jest na podstawie polskiego prawa karnego postawienie sprawcy zarzutu dokonania danego czynu (SN IV KK 267/11, OSNKW 2012, nr 3, poz. 24). Trafnie wskazuje się, że weryfikacja wymogu podwójnej przestępności może być dokonywana jedynie w zakresie, w jakim umożliwia to postępowanie ekstradycyjne, a więc nie można badać tych przesłanek podwójnej przestępności czynu, które wymagają przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego. Jednocześnie jednak nie należy eliminować możliwości badania jakiejkolwiek okoliczności wyłączającej podwójną przestępność, jeżeli możliwe jest jej sprawdzenie w prosty sposób, zgodnie z charakterem procedury ekstradycyjnej (L. Gardocki, Podwójna..., s. 76-77). Warunek podwójnej przestępności spełniony jest również wówczas, gdy wprawdzie w prawie polskim brak identycznego typu przestępstwa jak w prawie państwa wzywającego, jednak czyn opisany we wniosku odpowiada znamionom któregoś z przestępstw przewidzianych w prawie polskim (L. Gardocki (w:) Z. Gostyński i in., Kodeks..., 2004, t. III, s. 889).

Z nadesłanych przez stronę ukraińską dokumentów ekstradycyjnych jasno wynika, jaki jest zakres ścigania D. N., a czyn zarzucany ściganemu został dokonany na terytorium Ukrainy (art. 604 § 1 pkt 2 k.p.k.). Wobec ściganego za tożsamy czyn nie wszczęto w Polsce postępowania karnego, ani nie zapadło wobec ściganego prawomocne orzeczenie w tym zakresie. Brak też informacji, by w stosunku do ściganego zapadło w jakimś innym państwie prawomocne orzeczenie co do tego czynu, bądź by odbył już za nie karę. Dokumenty nadesłane przez stronę ukraińską z wnioskiem ekstradycyjnym są kompletne, nie wymagają uzupełnienia, materiał zgromadzony w sprawie jest jasny i czytelny

Nie nastąpiło przedawnienie karalności czynu ani według prawa ukraińskiego, ani według prawa polskiego. Według polskiego prawa w odniesieniu do przedawnienia karalności ma zastosowanie upływ okresów przewidzianych w art. 101 § 1 pkt 2a k.p.k. oraz art. 102 k.p.k. Jak wynika z nadesłanych przez władze ukraińskie dokumentów czyn, o którego popełnienie D. N. jest podejrzany, popełniony został w dniu 18 lipca 2021 r., wobec czego przedawnienie karalności nie nastąpiło.

Oceniając przesłanki z art. 604 § 1 pkt 5 k.p.k., należy mieć na względzie określony w art. 87 ust. 1 Konstytucji RP katalog źródeł powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej. Postępowanie karne nie jest związane z rasą, narodowością, poglądami politycznymi lub orientacją seksualną ściganego. Ścigany jest obywatelem Ukrainy, a więc państwa, które wnosi o jego wydanie. Nie należy do żadnych mniejszości narodowych, nie podnoszono również aby ściganie to dotyczyło wyznania ściganego. Na żadne z tych okoliczności nie powoływał się również sam ścigany.

Czyn zarzucany ściganemu zagrożony jest karą do 7 lat pozbawienia wolności. Wobec czego należy rozumieć, że wobec ściganego nie zostanie wykonana kara śmierci gdyż nie jest ona możliwa do orzeczenia za dany czyn, a strona ukraińska zapewnia, że wobec ściganego zostanie przeprowadzony rzetelny proces karny w myśl Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 604 § 1 pkt 6 k.p.k.).

Zgodnie z art. 604 § 1 pkt 7 i 8 k.p.k. wydanie jest niedopuszczalne, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że w państwie żądającym wydania może dojść do naruszenia wolności i praw osoby wydanej, a także gdy dotyczy osoby ściganej za popełnienie bez użycia przemocy przestępstwa z przyczyn politycznych. Zgodnie z powyższym, w ocenie Sądu, żadna z tych przesłanek nie ma w niniejszej sprawie zastosowania.

Ustawodawca w przepisie art. 604 § 1 pkt 7 k.p.k. w zasadzie nie ograniczył katalogu wolności i praw jednostki, których obawa naruszenia skutkować powinna uznaniem wydania za niedopuszczalne, choć niewątpliwie w grę będą wchodzić przede wszystkim wolności i prawa związane ze sferami, w które ingerować może postępowanie karne lub wykonawcze prowadzone przeciwko osobie wydanej. Chodzi tu zarówno o wolności i prawa gwarantowane w Konstytucji RP, jak i w aktach prawa międzynarodowego, przede wszystkim w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (dalej: EKPC). Do uznania ekstradycji za prawnie niedopuszczalną z uwagi na niezachowanie gwarancji respektowania przez kraj wzywający normy konwencyjnej przewidzianej w art. 3 EKPC konieczne jest wykazanie istnienia rzeczywistego ryzyka niezachowania tej normy w konkretnym wypadku i do konkretnej, a więc objętej wnioskiem o ekstradycję osoby.

Sformułowanie "uzasadniona obawa", użyte w art. 604 § 1 pkt 7, oznacza taki poziom prawdopodobieństwa, które - po pierwsze, wynika z ujawnionych faktów lub informacji o faktach, a po drugie - które w wystarczającym stopniu pozwala na obiektywną ocenę realności zagrożenia w państwie wzywającym (SA w Lublinie II AKz 114/05, OSA 2007, z. 9, poz. 44; SN IV KK 422/10, LEX nr 846391). "Obawa że w państwie żądającym wydania osoba wydana może zostać poddana torturom", by stanowić przeszkodę niedopuszczalności ekstradycji, o której mowa w art. 604 § 1 pkt 7, musi być "uzasadniona". Takowe ustalenie przecież nie może być czynione wyłącznie na podstawie gołosłownych twierdzeń samego zainteresowanego, ale tylko na podstawie obiektywnych faktów przekonywających o istnieniu rzeczywistego ryzyka traktowania go w sposób nieludzki czy poniżający i poddania jakimkolwiek torturom (SA w Lublinie II AKz 99/06, LEX nr 183567; podobnie SN IV KK 422/10, LEX nr 846391).

Ponadto wypowiadanie się na temat uzasadnionej obawy naruszenia wolności i praw osoby ściganej w przypadku jej przekazania do państwa wzywającego, leży wyłącznie w gestii oceny sądu meriti dokonanej na podstawie informacji pozyskanych z obiektywnych źródeł, w ocenie tut. Sądu - w głównej mierze z internetu, w zasobach którego mieszczą się zarówno doniesienia organizacji zajmujących się prawami człowieka, jak i te dotyczące sytuacji społecznej oraz politycznej niemal wszystkich państw.

Sąd zwrócił uwagę, że istnieją wprawdzie raporty organizacji międzynarodowych obrazujące w sposób negatywny stan sądownictwa na Ukrainie (w szczególności systemową korupcję i bardzo ciężkie warunki odbywania kary pozbawienia wolności). Jednak podkreślić należy, że stanowią one opis ogólnej sytuacji oparty na przykładach osób zupełnie niezwiązanych z przedmiotowym postępowaniem. Nie można dopuścić do sytuacji, w której na podstawie raportów, mających za zadanie wykazywać błędy, powstanie ogólne przyjęte twierdzenie, że każdy sędzia ukraiński czy każdy proces na Ukrainie jest zależny od decyzji władz lub wpływowych osób postronnych. Powyższe doprowadziłoby do sytuacji, w której żaden wniosek o ekstradycję, z którym zwraca się strona ukraińska, bez względu na jego podstawy nie będzie podlegał uwzględnieniu jedynie z uwagi na fakt wystawienia go przez stronę ukraińską. W takim wypadku ukraińscy sprawcy przestępstw pospolitych unikaliby odpowiedzialności karnej, a do tego nie można dopuścić.

Sąd miał przy tym także na uwadze, że nie można dopuścić do sytuacji, w której osoby ścigane nie będą wydawane do państw wzywających tylko dlatego, że w raportach międzynarodowych organizacji pojawiają się zastrzeżenia co do przestrzegania przez Ukrainę praw człowieka. Okoliczność ta umożliwiłaby uniknięcie odpowiedzialności przez sprawców przestępstw lub prowadziłaby do niemożności wykonania prawomocnie orzeczonych kar pozbawienia wolności.

Odnośnie przesłanki z art. 604 § 1 pkt 8 k.p.k., należy uznać, że przestępstwo jest popełnione z przyczyn politycznych, jeżeli celem sprawcy jest prowadzenie walki politycznej, zwłaszcza walki o władzę, jeżeli sprawca działa umotywowanym udziałem w konflikcie dotyczącym celów, form i środków działalności państwa. W przypadku ściganego omawiana przesłanka nie występuje. W jego działaniach, o których popełnienie jest oskarżony trudno dopatrzeć się motywów politycznych. Zarzucany czyn nie nosi znamion przestępstwa przeciwko państwu, jego bezpieczeństwu zewnętrznemu i wewnętrznemu, jest przestępstwem pospolitym, nie popełnionym z przyczyn politycznych.

Mając na uwadze powyższe, orzec należało jak w części dyspozytywnej postanowienia.