Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 17 września 2024 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Dariusz Łubowski

Protokolant: Aleksandra Kuczyńska

przy udziale Prokurator Anny Horoszko-Mleczko

po rozpoznaniu sprawy S. D.

poszukiwanego przez władze Republiki Mołdawii na podstawie czerwonej dyfuzji Interpolu z dnia 16 czerwca 2021 r. o numerze (...) w celu przeprowadzenia postępowania karnego

wniosku Prokuratora Prokuratury Okręgowej w W.z dnia 21 sierpnia 2024 r. o sygn. (...) o wydanie postanowienie w przedmiocie prawnej dopuszczalności przekazania ściganego

na podstawie art. 603 § 1 § 2 k.p.k., art. 604 § 1 k.p.k., art. 1 Europejska konwencja o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. sporządzonej w Paryżu

postanawia:

1)  stwierdzić prawną dopuszczalność przekazania S. D. , obywatela (...) i (...), ur. (...) w M., syna B. i T. z domu Q., którego tożsamość ustalono na podstawie paszportu wydanego przez władze Rumunii o numerze (...) (...) ważnego do dnia 14.01.2030 r., władzom Republiki Mołdawii w celu przeprowadzenia postępowanie karnego w zakresie objętym wnioskiem;

2)  kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

S. D. jest poszukiwany przez władze Mołdawii na podstawie czerwonej dyfuzji Interpolu z dnia 16 czerwca 2021 r. o numerze (...) w celu ekstradycji i przeprowadzenia postępowania karnego.

Ścigany podejrzany jest o to, że w okresie od 11 października 2019 r. do 25 października 2019 roku w K. wraz z innymi niezidentyfikowanymi osobami, bez zezwolenia lub umowy, przy użyciu sprzętu technologicznego i specjalnie przystosowanego oprogramowania, ingerował w krajowe bazy danych Republiki Mołdawii z ryzykiem wycieku poufnych i zabezpieczonych danych, które spowodowały znaczne szkody materialne, tj. o czyn z art. 27, art. 259 s. 2, art. 260/3 s. 2 mołdawskiego kodeksu karnego, co może być odpowiednikiem art. 267 § l polskiego kodeksu karnego.

Ścigany został zatrzymany w dniu 23 lipca 2024 r. o godz. 13:48 przez funkcjonariuszy Placówki Straży Granicznej - W..

Podczas przesłuchania w prokuraturze odmówił składania wyjaśnień. Ponadto, wyraził zgodę na wydanie do Mołdawii i oświadczył, że chce skorzystać z zasady specjalności.

W dniu 24 lipca 2024 r. Sąd Okręgowy w Warszawie na wniosek prokuratora zastosował wobec ściganego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 7 dni, tj. do dnia 30 lipca 2024 r. godzina 13:48.

W dniu 29 lipca 2024 r. do Prokuratury Okręgowej w W. wpłynął w języku angielskim wniosek władz Mołdawii z dnia 26 lipca 2024 r. numer (...) o zastosowanie wobec S. D. tymczasowego aresztowania na okres 40 dni, w celu przedstawienia oficjalnego wniosku o ekstradycję i dokumentów niezbędnych do jego wydania. Jednocześnie pismem z dnia 29 lipca 2024 r., numer (...) władze Mołdawii wniosły o wydanie ściganego. Do tego wniosku dołączono też postanowienie (w języku angielskim) z dnia 4 czerwca 2021 r. sygnatura (...) o zastosowaniu przez Sąd w Kiszyniowie tymczasowego aresztowania wobec ściganego.

Postanowieniem z dnia 30 lipca 2024 roku Sąd Okręgowy w Warszawie przedłużył stosowanie stosowania tymczasowego aresztowania na dalszy czas oznaczony do 40 dni do dnia 1 września 2024 roku.

Wobec otrzymania stosownej dokumentacji ekstradycyjnej Prokurator Prokuratury Okręgowej w W. w dniu 23 sierpnia 2024 roku wniósł do tut. Sądu o wydanie postanowienia o prawnej dopuszczalności wydania ściganego władzom ukraińskim oraz o przedłużenie wobec niego tymczasowego aresztowania na czas niezbędny do wykonania wniosku ekstradycyjnego.

Postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygn. akt VIII Kop 224/24 przedłużył stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania do dnia 1 grudnia 2024 r. do godz. 13:48.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek o przekazanie S. D. organom wymiaru sprawiedliwości Republiki Mołdawii zasługuje na uwzględnienie, gdyż w przedmiotowej sprawnie nie wystąpiły żadne obligatoryjne przesłanki wyłączające wydanie.

W doktrynie, jak i orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że orzekając o dopuszczalności wydania osoby ściganej w celu przeprowadzenia przeciwko niej postępowania karnego, sąd polski powinien być przekonany o dostatecznych dowodach uprawdopodobniających popełnienie przestępstwa przez ściganego. Nie muszą one być jednak dowodami źródłowymi dołączonymi przez państwo wzywające, jeżeli fakty uprawdopodobniające popełnienie czynu wynikające z wniosku i dołączonych do niego materiałów, nie wywołują wątpliwości. Zakłada się, że sąd, który zwrócił się o przekazanie osoby ściganej dysponuje dowodami popełnienia przestępstwa, które, gdyby nimi dysponował sąd wykonujący aresztowanie, uzasadniałyby wydanie orzeczenia tej samej treści. Gdyby dowody te sprowadzać do sądu wykonującego, tłumaczyć na język polski itd. spowolniłoby to procedurę wbrew jej założeniom (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 czerwca 2013 r. sygn. II AKz 194/13).

Sądy państw będących stronami umowy o ekstradycji wzajemnie uznają, że działają zgodnie z zasadami demokratycznego państwa prawnego i standardami praw obywatelskich, do których należy m.in. zakaz pozbawienia człowieka wolności bez wystarczających podstaw prawnych. Zakłada się, że sąd, który zwrócił się o przekazanie osoby ściganej dysponował dowodami popełnienia przestępstwa, które pozwalały wydać wyrok skazujący i wymierzyć bezwzględną karę pozbawienia wolności.

Leżąca u podstaw Europejskiej konwencji o ekstradycji zasada wzajemności stwarza domniemanie dobrej wiary dla każdego przypadku wystąpienia przez Republikę Mołdawii z wnioskiem o wydanie osoby ściganej i obliguje stronę Polską do zdecydowanie przychylnego przyjęcia takiego wniosku (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2004 r., II AKz 407/03, OSA 2004/7/54). Należy pamiętać również, że rolą Sądu w postępowaniu w tym przedmiocie jest wyłącznie stwierdzenie, czy nie zachodzą negatywne przesłanki wydania ściganego państwu wnioskującemu celem wykonania kary. Oceny prawnej dopuszczalności przedmiotowego wydania Sąd dokonuje na podstawie aktów prawnych zobowiązujących Polskę, wynikających z wewnętrznego porządku prawnego jak i z prawa międzynarodowego, europejskiego oraz Konstytucji.

Oceniając prawną dopuszczalność wydania S. D. władzom mołdawskim w celu przeprowadzenia postępowania karnego Sąd wziął pod uwagę to, że przestępstwo za którego popełnienie ww. jest podejrzany stanowi czyn zabroniony także w Rzeczypospolitej Polskiej, bowiem czyn z art. 27, art. 259 s. 2, art. 260/3 s. 2 mołdawskiego kodeksu karnego, co może być odpowiednikiem art. 267 § l polskiego kodeksu karnego. Należy przy tym pamiętać, że nie jest rzeczą Sądu rozpoznającego prawną dopuszczalność wydania ściganego, dokonywać szczegółowej wykładni przepisów pod kątem ustalenia znamion podmiotowych oraz przedmiotowych zarzucanych ściganemu czynów (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2017 r. sygn. akt II AKz 822/16).

Badanie warunku podwójnej karalności polega na porównaniu opisanych we wniosku ekstradycyjnym znamion przestępstwa do przepisów krajowego prawa materialnego określającego typy czynów zabronionych i przewidujące za nie sankcje krajowe. Podwójna przestępczość czynu (karalność w Polsce i państwie domagającym się wydania sprawcy) zachodzi nie tylko wtedy, gdy w prawie polskim przewidziany jest identyczny typ przestępstwa jak w państwie wnioskującym o ekstradycję. Zachodzi także wtedy, gdy przestępstwu przewidzianemu prawem polskim odpowiada choćby część znamion czynu objętego wnioskiem. Warunek podwójnej karalności zostaje spełniony i wtedy, gdy w prawie polskim brak identycznego typu przestępstwa jak w prawie wnioskującego, jednakże czyn opisany we wniosku odpowiada znamionom któregoś z przestępstw przewidzianych w prawie polskim. Z tego wynika, że zbadanie podwójnej przestępczości - rozumianej szeroko - wymaga odwołania się nie tylko do treści przepisu ustawy karnej polskiej odpowiadającego przepisowi ustawy karnej obcej ale i do obowiązującej wykładni odnoszącej się do zakresu stosowania tego przepisu w systemie prawa polskiego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16.10.2014 r. sygn. akt II KK 264/14).

Biorąc powyższe pod uwagę należało na podstawie opisu czynu o którego popełnienie ścigany jest podejrzany, stwierdzić, że czyn ten zawiera znamiona przestępstwa przewidzianego prawem polskim, a wskazanego we wcześniejszej części uzasadnienia.

Jak wynika z akt sprawy ścigany nie jest obywatelem polskim, ani nie korzysta w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu. Wobec powyższego nie spełniona została przesłanka opisana w art. 604 § 1 pkt 1 k.p.k.

Z nadesłanych przez stronę mołdawską dokumentów ekstradycyjnych jasno wynika, jaki jest zakres ścigania S. D., a czyn zarzucany ściganemu został dokonany na terytorium Mołdawii (art. 604 § 1 pkt 2 k.p.k.). Wobec ściganego za tożsamy czyn nie wszczęto w Polsce postępowania karnego, ani nie zapadło wobec ściganego prawomocne orzeczenie w tym zakresie. Brak też informacji, by w stosunku do ściganego zapadło w jakimś innym państwie prawomocne orzeczenie co do tego czynu, bądź by odbył już za nie karę. Dokumenty nadesłane przez stronę mołdawską z wnioskiem ekstradycyjnym są kompletne, nie wymagają uzupełnienia, materiał zgromadzony w sprawie jest jasny i czytelny

Wydanie jest niedopuszczalne, jeżeli nastąpiło przedawnienie wykonania kary gdyż tylko ta okoliczność w przypadku ściganego podlega badaniu z uwagi na prawomocny wyrok (art. 604 § 1 pkt 3 k.p.k.). Wobec powyższego w grę wchodzi upływ okresów przewidzianych w art. 101 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 102 k.k. Jak wynika z nadesłanych przez władze mołdawskie dokumentów czyn popełniony został w okresie od 11 października 2019 r. do 25 października 2019 roku, wobec czego przedawnienie karalności czynu nastąpi w dniu 25 października 2049 roku. Również wg Kodeksu karnego Republiki Mołdawii przedawnienie nie nastąpiło.

W przedmiotowej sprawie nie występują również okoliczności wymienione w art. 604 § 1 pkt 4-8 k.p.k., które skutkowałyby stwierdzeniem, iż wydanie ściganego jest niedopuszczalne.

Brak informacji, by w stosunku do ściganej zapadło w jakimś innym państwie prawomocne orzeczenie co do tego samego czynu, bądź by odbył już za nie karę. Postępowanie takie nie toczy się również na terenie Polski.

Oceniając przesłanki z art. 604 § 1 pkt 5 k.p.k., należy mieć tu na względzie określony w art. 87 ust. 1 Konstytucji RP katalog źródeł powszechnie obowiązującego prawa w RP. Ustawodawca pozostawił sądowi orzekającemu w przedmiocie wniosku państwa obcego o wydanie osoby ściganej swobodę orzekania w tym sensie, że jest on władny stwierdzić, czy z obowiązujących przepisów prawa, w tym wiążących Polskę dwu- i wielostronnych traktów międzynarodowych, wynika in concreto dopuszczalność czy niedopuszczalność wydania tej osoby państwu wnioskującemu. W omawianej podstawie mieści się zatem również sprzeczność z ratyfikowanymi przez Polskę umowami międzynarodowymi. Biorąc powyższe pod uwagę należałoby stwierdzić, że sprzeczne z prawem polskim byłoby przykładowo wydanie osoby ściganej za czyn, który w Polsce został objęty abolicją. Podobnie należy ocenić sytuację, gdy celem złożenia wniosku o wydanie przez państwo obce jest ściganie osoby w celach dyskryminacyjnych, np. ze względu na jej wyznanie, rasę, narodowość, poglądy polityczne, orientację seksualną. Tym bardziej sprzeczne z prawem polskim byłoby również wydanie cudzoziemca, który w Polsce czy też w innym państwie uzyskał status uchodźcy na podstawie art. 1 Konwencji genewskiej z 28 lipca 1951 r. dotyczącej statusu uchodźców gdyż zgodnie z art. 33 ust. 1 tej konwencji żadne z państw-stron nie wydali ani nie zwróci uchodźcy do granicy terytoriów, gdzie jego życiu lub zdrowiu zagrażałoby niebezpieczeństwo ze względu na jego rasę, religię, obywatelstwo, przynależność do określonej grupy społecznej lub przekonania polityczne.

Z uwagi na powyższe narażało stwierdzić, że czyn o którego popełnienie ścigany jest podejrzany nie został objęty abolicją na terytorium Polski, nie legitymuje się on statusem uchodźcy wydanym przez Polskę lub inne państwo, a tym bardziej ściganie nie jest związane z rasą, narodowością, poglądami politycznymi lub orientacją seksualną ściganego.

Zgodnie z art. 604 § 1 pkt 6 i 7 k.p.k. wydanie jest niedopuszczalne, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że w państwie żądającym wydania wobec osoby ściganej może zostać orzeczona lub wykonana kara śmierci lub gdy zachodzi uzasadniona obawa, że w państwie żądającym może dojść do naruszenia wolności i praw osoby wydanej. Powyższa obawa, o której mowa w art. 604 § 1 pkt 6 k.p.k., w stosunku do ściganego nie ma miejsca, gdyż za czyn popełniony przez ściganego można orzec karę do 7 lat pozbawienia wolności, zgodnie z kodeksem karnym Mołdawii.

Należy mieć na względzie to, iż ustawodawca w przepisie art. 604 § 1 pkt 7 k.p.k. w zasadzie nie ograniczył katalogu wolności i praw jednostki, których obawa naruszenia skutkować powinna uznaniem wydania za niedopuszczalne, choć niewątpliwie w grę będą wchodzić przede wszystkim wolności i prawa związane ze sferami, w które ingerować może postępowanie karne lub wykonawcze prowadzone przeciwko osobie wydanej. Chodzi tu zarówno o wolności i prawa gwarantowane w Konstytucji RP, jak i w aktach prawa międzynarodowego, przede wszystkim w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka dalej EKPC. Wobec powyższego należy stwierdzić, że z samej EKPC wynika niedopuszczalność ekstradycji, jeżeli miałaby ona doprowadzić do naruszenia wolności i praw osoby ściganej. W konsekwencji w każdej rozpoznawanej sprawie ekstradycyjnej - niezależnie od katalogu przeszkód ekstradycyjnych przewidzianych w umowie ekstradycyjnej mającej w niej zastosowanie - konieczne jest zbadanie, czy nie zachodzą przeszkody ekstradycyjne mające swe źródło w przepisach EKPC (np. art. 3 EKPC). Obowiązek taki wynika bezpośrednio z normy art. 55 ust. 4 Konstytucji RP oraz unormowań EKPC. Ekstradycja jest niedopuszczalna również jeżeli istniałoby niebezpieczeństwo stosowania tortur w toku postępowania w państwie wzywającym, bicia przez funkcjonariuszy tego państwa, przetrzymywania w bardzo małej lub przeludnionej celi. W doktrynie podnosi się także, że nawet potencjalna możliwość użycia niedozwolonych sposobów przesłuchania powinna skutkować odmową wydania, o ile prawdopodobieństwo tego, w konkretnym przypadku, jest znaczne. Europejski Trybunał Praw Człowieka w skrócie ETPC nie wykluczył w swoim orzecznictwie również możliwości, że należałoby wyjątkowo odmówić wydania, gdyby doszło lub mogło dojść do istotnego naruszenia w państwie wzywającym prawa do rzetelnego procesu zagwarantowanego w art. 6 EKPC. Do uznania ekstradycji za prawnie niedopuszczalną z uwagi na niezachowanie gwarancji respektowania przez kraj wzywający normy konwencyjnej przewidzianej w art. 3 EKPC konieczne jest wykazanie istnienia rzeczywistego ryzyka niezachowania tej normy w konkretnym wypadku i do konkretnej, a więc objętej wnioskiem o ekstradycję osoby. Tożsame stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2017 r. (sygn. II AKz 892/16), w którym stwierdził, że należy wyraźnie podkreślić, iż uznanie wydania ściganego za niedopuszczalne może mieć miejsce wyłącznie przy ustaleniu, że w konkretnej sprawie w odniesieniu do konkretnej osoby i przy uwzględnieniu zarzucanego jej czynu, zachodzi okoliczność wyłączająca dopuszczalność wydania. Sam fakt, że w danym kraju zdarzają się przypadki korupcji wśród urzędników, którzy mogą być powiązani ze strukturami przestępczymi nie oznacza jeszcze, że uznać należy za niedopuszczalne wydanie temu krajowi każdej osoby poszukiwanej – jak w niniejszej sprawie – za przestępstwa pospolite.

Strona mołdawska zagwarantowała, że zgodnie z Konwencją wobec ściganego zostanie przeprowadzone postępowanie karne tylko za te przestępstwo, w związku z którym kierowany jest wniosek o jego ekstradycję.

Raporty organizacji międzynarodowych, choć w mniejszym lub większym stopniu krytykują postępowanie Republiki Mołdawii w przedmiocie przestrzegania praw człowieka, a co za tym idzie praw osób oskarżonych i osadzonych, nie stanowią w przedmiotowej sprawie przesłanek uzasadniających odmowę wydania ściganego. Dokumenty te wskazują na liczne nadużycia władzy i nieprawidłowości. W tym miejscu należy wskazać, iż istotą raportów jest informowanie o błędach i nieprawidłowościach, nie zaś o tym co jest wykonywane poprawnie. Wobec każdego państwa w tym Polski raporty wskazują na nieprawidłowości związane ze stosowaniem prawa czy to krajowego czy międzynarodowego.

Należy również w tym miejscu wskazać, że raporty dot. przypadków naruszeń praw i wolności różnych organizacji pozarządowych w sposób bezpośredni nie odnoszą się do ściganego i nie mogą stanowić samodzielnej podstawy do odmowy ścigania. Wskazać bowiem należy, że przy rozpoznawaniu konkretnej sprawy o ekstradycję, z punktu widzenia prawnej dopuszczalności w kontekście zakazu sformułowanego w art. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, materiały przedstawione przez organizacje pozarządowe w takim tylko stopniu mogą rzutować na treść opinii Sądu, w jakim odnieść je można do osób objętych wnioskiem państwa wzywającego. Nie można też skutecznie wywodzić, iż skoro w przywołanych wyżej dokumentach przytacza się przykłady łamania praw człowieka, to sytuacja ta jest równoznaczna z istnieniem negatywnej przesłanki do wydania osoby ściganej. Sam fakt, iż w danym kraju zdarzają się przypadki łamania praw człowieka wobec osób pozbawionych wolności nie oznacza jeszcze, że uznać należy za niedopuszczalne wydanie temu krajowi każdej osoby poszukiwanej - jak w niniejszej sprawie - za przestępstwo pospolite. Incydentalne zachowania konkretnych funkcjonariuszy w indywidualnych sprawach, nie mogą w żadnym razie uprawniać generalnej tezy o nieprzestrzeganiu na terytorium Mołdawii praw człowieka wobec obywateli innych państw czy osób skazanych. W przedmiotowej sprawie nie zachodzi zatem uzasadniona obawa, iż w toku ewentualnego wykonywania na terytorium Republiki Mołdawii kary pozbawienia wolności mogłoby dojść do naruszenia wolności i praw ściganego (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2017 r. sygn. II AKz 10/17 oraz z dnia 16 marca 2017 r. sygn. II AKz 163/17). Wskazać należy, że prawo mołdawskie zakazuje stosowania tortur oraz nieludzkiego traktowania przez m.ni. funkcjonariuszy policji i innych służb mundurowych i w ostatnim czasie wdrożono zasadę „zero tolerancji” oraz uruchomiono w mediach kampanię społeczną na ten temat. Ponadto, na terenie Mołdawii istnieją instytucje zajmujące się naruszeniami dokonywanymi przez służby mundurowe, do których takie przypadki łamania prawa należy zgłaszać.

Tym samym brak jest jakichkolwiek przesłanek do uznania w ogóle prawdopodobieństwa naruszania przez Republikę Mołdawii określonych w postanowieniach art. 3 i 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. ( Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284), praw i minimalnych standardów procesowych wobec osoby ściganej za przestępstwa pospolite. Przykłady opisane w raportach dot. nadużyć i stosowania tortur wobec podejrzanych, nie dotyczą ściganego, mają charakter uogólnionych ocen, nie można ich zaś w żadnym razie odnieść do niego, a tylko wówczas miałyby one znaczenie z punktu widzenia prawnej dopuszczalności w kontekście zakazu sformułowanego w art. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Odnośnie przesłanki z art. 604 § 1 pkt 8 k.p.k., należy uznać, że przestępstwo jest popełnione z przyczyn politycznych, jeżeli celem sprawcy jest prowadzenie walki politycznej, zwłaszcza walki o władzę, jeżeli sprawca działa umotywowanym udziałem w konflikcie dotyczącym celów, form i środków działalności państwa. W przypadku ściganego omawiana przesłanka nie występuje. W jego działaniach, o których popełnienie jest oskarżony trudno dopatrzeć się motywów politycznych. Zarzucany czyn nie nosi znamion przestępstwa przeciwko państwu, jego bezpieczeństwu zewnętrznemu i wewnętrznemu, jest przestępstwem pospolitym, nie popełnionym z przyczyn politycznych.

W obecnym stanie prawnym należy przyjąć, że przedmiotem badania sądu są wyłącznie okoliczności wskazane w art. 604 § l k.p.k., gdyż tylko one powodują niedopuszczalność ekstradycji. Natomiast przeszkody wskazane w § 2 k.p.k. nie są skierowane do sądu, a wyłącznie do Ministra Sprawiedliwości, który podejmuje ostateczną decyzję w przedmiocie wydania. Przyczyny określone w art. 604 § 2 k.p.k. mogą bowiem skutkować odmową wydania, choć a contrario do art. 604 § l k.p.k. nie powodują one jego niedopuszczalności. Sąd zaś orzeka w przedmiocie prawnej dopuszczalności wydania, a nie w przedmiocie wydania (P Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks..., 2007, t. III, s.593-594; M. Płachta (w:) J. Grajewski i in., Kodeks...,2003, t. II,s. 604). Z powyższych względów trafne jest stanowisko, że celem postępowania ekstradycyjnego jest jedynie rozstrzygnięcie jego prawnej dopuszczalności. Z analizy jego ustawowego modelu wynika, że rola sądu w jego przeprowadzeniu sprowadza się w istocie do skontrolowania, czy zachodzą przeszkody prawne czyniące niedopuszczalnym uwzględnienie wniosku państwa obcego o wydanie osoby. Chodzi o przeszkodę kategoryczną, z którą ustawa lub umowa ekstradycyjna wiąże bezwzględny zakaz wydania (SA w Lublinie II AKz 99/06, LEX nr 183567).

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że nie występują w przedmiotowej sprawie okoliczności które skutkować by mogły odmową wykonania wniosku o wydanie osoby ściganej.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak na wstępie.