Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 18 stycznia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie w VIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Dariusz Łubowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Radosław Łaszkiewicz

Przy udziale Prokuratora Joanny Chojnowskiej

sprawy M. V.

ściganego na podstawie wniosku ekstradycyjnego władz mołdawskich z dnia 26 listopada 2021 roku do odbycia kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu w Edinet Wydział w Donduseni z dnia 29 lipca 2021 r. za popełnienie przestępstwa z paragrafu 2 art. 190 kodeksu karnego Republiki Mołdawii, mogącego być odpowiednikiem art. 286 § 1 polskiego kodeksu karnego

w przedmiocie wniosku Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Warszawie z dnia 29 listopada 2021 roku o sygn. 3041-6.Oz.850.2021.I

o wydanie postanowienia o prawnej dopuszczalności wydania ściganego władzom Mołdawii

na podstawie art. 604 § 1 i § 2 k.p.k. a contrario, art. 1, art. 2 ust.1, art. 14, art. 22 Europejskiej Konwencji o Ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. (Dz.U.1994.70.307 z dnia 1994.06.21)

postanawia:

1)  stwierdzić prawną dopuszczalność przekazania M. V., obywatela (...), syna A. i M. z domu G., urodzonego (...) w Mołdawii, którego tożsamość ustalono na podstawie (...) paszportu nr (...) wydanego w dniu 09.08.2016 r. i ważnego do dnia 09.08.2023 r. – władzom Mołdawii celem wykonania kary trzech lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu w Edinet Wydział w Donduseni z dnia 29 lipca 2021 r. za popełnienie przestępstwa z paragrafu 2 art. 190 kodeksu karnego Republiki Mołdawii;

2)  zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. O. kwotę 600 (sześciuset) złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej ściganemu z urzędu;

3)  kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. V. jest poszukiwany przez władze Mołdawii do odbycia kary 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego wyrokiem Sądu w Edinet Wydział w Donduseni z dnia 29 lipca 2021 r. za popełnienie przestępstwa z paragrafu 2 art. 190 kodeksu karnego Republiki Mołdawii, mogącego być odpowiednikiem art. 286 § 1 polskiego kodeksu karnego, polegającego na tym, że w październiku 2018r. w D., będąc managerem firmy (...) dążył do przywłaszczenia cudzej własności poprzez wprowadzenie w błąd osoby, przedstawiając fałszywą informację i aby uniknąć odpowiedzialności za uchybienia wykryte w ramach kontroli finansowej przeprowadzonej przez Ministerstwo Finansów, począwszy od 2 do 24 października 2018r. przekonał pracowników firmy (...) i (...)do złożenia prośby o dostarczenie materiałów budowlanych, obiecując, że pieniądze zostaną zwrócone w krótkim czasie, przy czym nie dopełnił obowiązku zapłaty całej kwoty pieniędzy, powodując szkodę w kwocie 17.136 MDL (około 875 Euro).

Na mocy postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie ścigany pozostaje tymczasowo aresztowany od dnia 21 października 2021 roku godz. 09:45 - aktualnie do dnia 10 marca 2022 r. godz. 09:45. Prokurator Prokuratury Okręgowej wW. wnioskiem z dnia 29 listopada 2021 r. zwrócił się do tut. Sądu o wydanie postanowienia w przedmiocie dopuszczalności ekstradycji M. V. do Mołdawii.

Ścigany wyjaśnił, że wiedział o toczącym się przeciwko niemu postępowaniu karnym objętym wnioskiem ekstradycyjnym, niemniej jednak nie miał wiedzy o wydanym wyroku. Wskazał ponadto, że korzysta z zasady specjalności i chce być wydany.

Sąd zważył, co następuje.

Wniosek o przekazanie M. V. organom wymiaru sprawiedliwości Mołdawii zasługuje na uwzględnienie. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły żadne przesłanki obligatoryjne z art. 604 § 1 k.p.k. skutkujące niedopuszczalnością wydania.

W odniesieniu do ściganego dowodami uprawdopodobniającymi popełnienie czynu wymaganymi w postępowaniu ekstradycyjnym są dołączone dokumenty w postaci wniosku o ekstradycję oraz wyroku przetłumaczone na język polski.

Powyższe dokumenty uprawdopodobniły w sposób wymagany w postępowaniu ekstradycyjnym, że ścigany mógł dopuścić się zarzucanego mu czynu, czego zresztą sam nie kwestionował będąc przesłuchiwany po zatrzymaniu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W doktrynie, jak i orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że orzekając o dopuszczalności wydania osoby ściganej w celu przeprowadzenia przeciwko niej postępowania karnego lub wykonania orzeczonej już kary, sąd polski powinien być przekonany o dostatecznych dowodach uprawdopodobniających popełnienie przestępstwa przez ściganego. Nie muszą one być jednak dowodami źródłowymi dołączonymi przez państwo wzywające, jeżeli fakty uprawdopodobniające popełnienie czynu wynikające z wniosku i dołączonych do niego materiałów, nie wywołują wątpliwości. Ze zgromadzonych obecnie dokumentów wynika, że strona mołdawska posiada dowody popełnienia przestępstwa.

Należy wskazać, że postępowanie ekstradycyjne jest postępowaniem wpadkowym incydentalnym, niezwiązanym z toczącym się właściwym postępowaniem karnym. Ocena działań podejmowanych przez ściganego i ustalenie czy spełniają one przesłanki czynów zabronionych niewątpliwie należy do sądu mołdawskiego.

Zasada wzajemności stwarza domniemanie dobrej wiary dla każdego przypadku występowania między sobą państw związanych umową ekstradycyjną z wnioskiem o wydanie osoby ściganej. W tej sytuacji strona polska winna przychylić się do takiego wniosku1.

Przechodząc do analizy prawnej czy w sprawie zachodzą przesłanki obligatoryjne odmowy wydania ściganego określone w art. 604 § 1 k.p.k., należy wskazać, że ścigany nie jest obywatelem polskim ani nie korzysta w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu.

Strona mołdawska wnioskiem z dnia 26 listopada 2021 roku wniosła o ekstradycję M. V. w celu wykonania przezeń kary orzeczonej wyrokiem sądu mołdawskiego za czyn polegający na oszustwie, stanowiący przestępstwo także w Polsce. Z nadesłanej przez stronę mołdawską kompletnej dokumentacji jasno wynika, jaki jest zakres ścigania. Bez wątpienia z opisu czynu wynika również, że czyn ten został popełniony na terytorium Mołdawii.

Wobec ściganego za tożsame przestępstwo nie wszczęto w Polsce postępowania karnego, ani nie zapadło wobec niego prawomocne orzeczenie w tym zakresie. Brak też informacji, by w stosunku do ściganego zapadło w jakimś innym państwie prawomocne orzeczenie co do tego samego czynu, bądź by odbył już za niego karę.

Nie nastąpiło także przedawnienie wykonania kary według prawa polskiego. Zgodnie bowiem z art. 103 § 1 pkt 2 Kodeksu karnego, przedawnienie orzeczonej wobec ściganego kary 3 lat pozbawienia wolności nastąpiłoby po upływie co najmniej 15 lat od daty uprawomocnienia się wyroku skazującego.

Wobec ściganego za zarzucany mu czyn nie została orzeczona kara śmierci, według prawa mołdawskiego zagrożony on jest karą od 2 do 6 lat pozbawienia wolności wraz z pozbawieniem prawa piastowania pewnych stanowisk lub wykonywania pewnych czynności oraz karą grzywny.

Ponadto brak jakichkolwiek dowodów, że ściganie M. V. jest związane z jego rasą, narodowością, poglądami politycznymi lub orientacją seksualną. Ścigany jest obywatelem Mołdawii, a więc państwa, które wnosi o jego wydanie. Nie należy do żadnych mniejszości narodowych, nie podnoszono również w toku niniejszego postępowania, aby ściganie to dotyczyło wyznania ściganego. Na żadne z tych okoliczności nie powoływał się również sam ścigany.

Zgodnie z art. 604 § 1 pkt 7 i 8 k.p.k. wydanie jest niedopuszczalne, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że w państwie żądającym wydania może dojść do naruszenia wolności i praw osoby wydanej, a także gdy dotyczy osoby ściganej za popełnienie bez użycia przemocy przestępstwa z przyczyn politycznych. Ustawodawca w przepisie art. 604 § 1 pkt 7 k.p.k. w zasadzie nie ograniczył katalogu wolności i praw jednostki, których obawa naruszenia skutkować powinna uznaniem wydania za niedopuszczalne, choć niewątpliwie w grę będą wchodzić przede wszystkim wolności i prawa związane ze sferami, w które ingerować może postępowanie karne lub wykonawcze prowadzone przeciwko osobie wydanej. Chodzi tu zarówno o wolności i prawa gwarantowane w Konstytucji RP, jak i w aktach prawa międzynarodowego, przede wszystkim w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (dalej: EKPC). Do uznania ekstradycji za prawnie niedopuszczalną z uwagi na niezachowanie gwarancji respektowania przez kraj wzywający normy konwencyjnej przewidzianej w art. 3 EKPC konieczne jest wykazanie istnienia rzeczywistego ryzyka niezachowania tej normy w konkretnym wypadku i do konkretnej, a więc objętej wnioskiem o ekstradycję osoby. W ocenie Sądu, żadna z tych przesłanek w niniejszej sprawie nie została uprawdopodobniona choćby w najmniejszym stopniu, toteż uznać należało, że nie wystąpiła.

Nie zachodzą też fakultatywne przesłanki negatywne z art. 604 § 2 k.p.k. Czyn zarzucany ściganemu nie stanowi przestępstwa skarbowego, politycznego, wojskowego, lub prywatnoskargowego, oraz zagrożony jest karą wyższą niż jeden rok pozbawienia wolności, zaś kara za niego orzeczona przewyższa 4 miesiące pozbawienia wolności. Ścigany nie ma także stałego miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z tych wszystkich względów, orzec należało jak w części dyspozytywnej postanowienia.

Sędzia Dariusz Łubowski

1 zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2004 r., II AKz 407/03, OSA 2004/7/54.