Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 66/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Żoliborza w Warszawie z dnia 15 listopada 2023 r., sygn. III K 464/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 300 § 2 k.k. (niezasadny),

-naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. (niezasadny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd szeroko i przekonywująco umotywował.

Należy wskazać, że podnoszona przez skarżącego obraza przepisów prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu, a także niezastosowaniu określonego przepisu, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Naruszenie przepisu prawa materialnego polega zatem na jego wadliwym zastosowaniu (lub niezastosowaniu), które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Wadliwe zastosowanie (niezastosowanie) prawa materialnego może przybierać postać: uchybienia odnoszącego się do wadliwej oceny przestępnego czynu (np. skazania oskarżonego pomimo, że przypisany mu czyn nie zawierał znamion przestępstwa, czy też gdy ustawa określa, iż sprawca nie popełnia przestępstwa, a z drugiej strony uniewinnienia oskarżonego, pomimo, że przypisany mu czyn zawiera ustawowe znamiona czynu zabronionego; błędnej kwalifikacji prawnej czynu – przez zastosowanie do niewadliwego stanu faktycznego niewłaściwego przepisu; wadliwej wykładni danego przepisu; konsekwencji prawnych czynu, jak wymierzenie kary nieprzewidzianej za dane przestępstwo, wymierzenie kary poza jej granicami, nieorzeczenie obligatoryjnego środka karnego, wadliwym zastosowaniu przepisów o recydywie, itp. Stwierdzić przy tym należy, że stawiany przez skarżącego zarzut obrazy prawa materialnego stanowi przyczynę odwoławczą jedynie wówczas gdy ma charakter samoistny. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego w tym zakresie nie można mówić o obrazie prawa materialnego, wówczas gdy wadliwość orzeczenia według skarżącego jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Powyższe oznacza, że łączne podnoszenie zarzutu obrazy prawa materialnego i prawa procesowego, które skutkuje zaistnieniem błędu w ustaleniach faktycznych nie jest zasadne.

Chybiony okazał się zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., tj. dokonania przez Sąd orzekający dowolnej oceny dowodów. Kwestionowanie przez skarżącego przekonująco uargumentowanych w pisemnych motywach orzeczenia poglądów dotyczących wiarygodności poszczególnych dowodów sprowadza się w zasadzie li tylko do przedstawienia w ich miejsce własnych, niepopartych zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, opinii dotyczących przedmiotowego zdarzenia, co w sposób oczywisty nie stanowi równocześnie o błędności tych pierwszych. Podkreślenia wymaga, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko Sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2017 r., sygn. akt II KK 180/17, Legalis nr 1668825). Przytoczona przez apelującego argumentacja w tym zakresie nie mogła zatem zostać uznana za wystarczającą.

Niezasadnie skarżący podnosił także zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Do jego naruszenia może zatem dojść w sytuacji gdyby Sąd w swoich ustaleniach pominął dowód / dowody, które zostały ujawnione lub też oparł się na dowodach, które ujawnione na rozprawie nie zostały. Skarżący skutecznie nie wskazał, aby którakolwiek z tych okoliczności zaszła w niniejszej sprawie.

Odnosząc się merytorycznie do zarzutów i argumentacji wskazanej w apelacji obrońcy oskarżonego w pierwszej kolejności należy powołać wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2011 r., sygn. V KK 226/11, z którego wynika, że przestępstwo określone w art. 300 § 2 k.k. dotyczy także mienia zagrożonego zajęciem. Nie jest zatem wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić. Przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. można się zatem dopuścić wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a wiec w sytuacji gdy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej na drodze sądowej. Wystarczające jest więc, aby składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8.02.2019 r., sygn. IV KK 576/17). Innymi słowy mienie zagrożone zajęciem w rozumieniu art. 300 § 2 kk, to nie tylko mienie, które może zostać zajęte na podstawie już wydanego tytułu wykonawczego, ale także mienie, którego zajecie w przyszłości jest rzeczywiste i realnie należy się z nim liczyć (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 286/17).

W realiach tej sprawy oskarżony w związku z faktem wypowiedzenia zawartej ze spółką (...) umowy o współpracę, czego powodem było nieregulowanie czynszu najemnego- czego zresztą oskarżony nie kwestionował, doszło do złożenia przez spółkę (...) powództwa o zapłatę kwoty 49 468,64 zł z uwagi na powstałą szkodę z racji nieregulowania czynszu najemnego. Zaznaczenia wymaga, że pozew w postępowaniu upominawczym został przez spółkę (...) złożony w dniu 3 grudnia 2013 r., a wpłynął do Sądu Rejonowego w Łodzi w dniu 6 grudnia 2013 r. Uprzednio z datą 19.11.2013 r. oskarżony był wzywany do zapłaty tej kwoty i wezwanie to zostało odebrane przez oskarżonego w dniu 20.11.2013 r. (k. 61, 62 akt o sygn. XIII GC 1090/14). Na skutek złożenia pozwu doszło w dniu 30 maja 2014 r. do wydania przez Sad Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie XIII GNc 6822/13 nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, na podstawie którego nakazano pozwanemu R. K. zapłacić na rzecz powoda spółki (...) kwotę 49468,64 zł (k. 79 akt o sygn. XIII GC 1090/14), który został odebrany przez oskarżonego w dniu 10.06.2014 r. (k. 83 akt o sygn. XIII GC 1090/14). Po złożeniu sprzeciwu przez oskarżonego, który wpłynął z dniem 26.06.2014 r. (k. 84 akt o sygn. XIII GC 1090/14) wydany nakaz zapłaty stracił moc i sprawa została rozpoznana na zasadach ogólnych prze Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, czego skutkiem było wydanie w dniu 29 czerwca 2016 r. wyroku w sprawie XIII GC 1090/14 zasądzającego od oskarżonego na rzecz spółki (...) kwotę 49469,64 zł. Wyrok ten uprawomocnił się z dniem 27 kwietnia 2017 r. Odnotować przy tym trzeba, ze w toku trwającego postępowania postanowieniem z dnia 18.05.2015 r. Sąd rozpoznający sprawę ponownie oddalił wniosek oskarżonego o zawieszenie tego postępowania do czasu zakończenia postępowania z powództwa oskarżonego o zapłatę kary umownej toczącego się pod sygnaturą XXVI GC 324/13 (k. 180 akt o sygn. XIII GC 1090/14). Wobec powyższego nie sposób uznać w realiach tej sprawy, że przesłanka mienia zagrożonego zajęciem zrealizowała się dopiero po wydaniu orzeczenia w dniu 29 czerwca 2016 r. Biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony w związku z zawartą umową o współpracę ze spółką (...) nie uiszczał określonego w umowie czynszu, co było powodem rozwiązania tej umowy i wezwania oskarżonego do zapłaty, a następnie wytoczenia powództwa przez spółkę (...) przeciwko oskarżonemu, co skutkowało wydaniem w dniu 30 maja 2014 r. nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym należało uznać, że w momencie darowania składników swojego majątku na rzecz żony oskarżony jednoznacznie miał świadomość tego, że składniki te mogą zostać zajęte na skutek toczącego się postępowania o zapłatę. Nie miało przy tym znaczenia, że oskarżony nie był wyłącznym właścicielem darowanej nieruchomości i pojazdów, bowiem posiadał jedynie ½ udziału w tych składnikach majątku. Darowanie udziałów w tych składnikach majątkowych przez oskarżonego na rzecz jego żony nastąpiło w celu udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, tj. spółkę (...). Oskarżony miał bowiem świadomość, że na skutek złożonego przez spółkę (...) pozwu o zapłatę w postępowaniu upominawczym składniki jego majątku są zagrożone zajęciem. Celowo zatem w dniach 18.04.2016 r., 19.04.2016 r. i 30. 11. (...). darował udziały w nieruchomości oraz pojazdach w celu udaremnienia zaspokojenia wierzyciela spółkę (...). Dla realizacji przez oskarżonego znamion tego czynu nie ma znaczenia, że w dniu 26.10.2022 r. doszło do zawarcia pomiędzy spółką (...), a B. K. (1) – żoną oskarżonego - ugody na kwotę 82 000 zł – w związku z wystąpieniem z powództwem przez spółkę (...) przeciwko B. K. o uznanie zawartych umów darowizny za bezskuteczne. Również dla oceny realizacji przez oskarżonego znamion czynu z art. 300 § 2 k.k. nie miało znaczenia, że oskarżony z dniem 30 listopada 2012 r. wystąpił z pozwem o zapłatę przeciwko spółce (...) kary umownej w kwocie 500 000 euro w sprawie XXVI GC 324/13 i wobec tego, że obydwa postępowania z powództwa oskarżonego i powództwa spółki (...) toczyły się niemal równolegle, to zanim nie zapadł wyrok prawomocny w sprawie XIII GC 1090/14 nie można było w datach dokonanych umów darowizn przesądzać o rezultatach obydwu postępowań. Zauważenia jednak wymaga, jak już wskazano powyżej, że w dniu 30 maja 2014 r. doszło wydania przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie XIII GNc 6822/13 nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, na podstawie którego nakazano pozwanemu R. K. zapłacić na rzecz powoda spółki (...) kwotę 49468,64 zł. Dodatkowo w dniu 27 stycznia 2015 r. w sprawie XXVI GC 324/13 wniosek oskarżonego jako powoda o zabezpieczenie nie został uwzględniony, przy czym w uzasadnieniu zapadłego orzeczenia Sąd uznał, że oskarżony jako powód nie uprawdopodobnił roszczenia dochodzonego w sprawie (k. 294). Nadto w dniu 18 maja 2015 r. w sprawie o sygn. XIII GC 1090/14 zapadło postanowienie, w którym Sąd nie uwzględnił wniosku oskarżonego – jako pozwanego o zawieszenie tego postępowania do czasu zakończenia postępowania toczącego się pod sygn. XXVI GC 324/13. Zatem w świetle zapadłych orzeczeń powołanych powyżej oskarżony, niezależnie od zawisłego postępowania o zapłatę kary umownej, mógł realnie liczyć się z tym, że na skutek złożonego przez spółkę (...) pozwu o zapłatę z tytułu nieuregulowania czynszu najemnego przez oskarżonego, składniki jego majątku są zagrożone zajęciem. W świetle powołanych powyżej orzeczeń, jakie zapadły przed datą dokonanych przez oskarżonego darowizn na rzecz żony B. K. (2) ewidentnie istniało konkretne niebezpieczeństwo zajęcia udziałów w składniach darowanego przez oskarżonego mienia.

W realiach tej sprawy nie sposób także uznać, że oskarżony w datach darowania udziałów w składnikach majątku opisanych w zarzucie, posiadał mienie, z którego spółka (...) faktycznie mogła się zaspokoić. W pierwszej kolejności zwraca uwagę, że w toku trwającego postępowania egzekucyjnego z wniosku spółki (...) złożonego w dniu 16 sierpnia 2017 r. ustalono, że oskarżony nie posiada żadnego majątku, a prowadzona przez niego działalność gospodarcza została zawieszona, a egzekucja z rachunków bankowych była bezskuteczna z uwagi na brak środków, czego skutkiem było umorzenie prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Jednocześnie w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego pod sygn. KM 1710/17 oskarżony z data 10.10.2017 r. (k. 116) złożył oświadczenie, że nie posiada żadnego majątku, w tym ruchomego, który musiał wyprzedać oraz, że od 18 miesięcy jest osobą bezrobotną. W dniu 6.11.2017 r. pod adresem miejsca zamieszkania oskarżonego w I. przy ul. (...) komornik chciał przeprowadzić czynności (k. 121), jednak nie zastano domowników. W toku prowadzonego pod sygn. I Co 53/20 postępowania o wyjawienie majątku oskarżony jako dłużnik w dniu 16 marca 2021 r.(k. 41 akt o sygn. XXIV C 1047/21) podał, że nie posiada żadnych składników majątku, w tym żadnych maszyn, urządzeń, czy innych kosztowności, nadto, że jest osobą bezrobotną. Jednocześnie oskarżony wskazał, że wyposażenie prowadzonego przez niego zakładu optycznego sprzedał w związku z koniecznością spłaty innych zobowiązań, przy czym w skład wyposażenia tego zakładu wschodziła także napylarka próżniowa o wartości 15 000 zł. Dodatkowo z informacji pozyskanej z US oraz księgi przychodów i rozchodów wynika, że oskarżony w roku 2016 i 2017 deklarował zerowy dochód (k. 65, 69-72, 193-201). Z informacji Powiatowego Urzędu Pracy wynika przy tym, że od 29.08.2016 r. był osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku (k. 206). Zauważenia przy tym wymaga, że w związku ze złożeniem przez spółkę (...) zawiadomienia w dniu 12 kwietnia 2016 r. o możliwości popełnienia przez oskarżonego przestępstwa przywłaszczenia urządzeń m.in. w postaci maszyny do napylania próżniowego (k. 128 i n.), skierowano wobec oskarżonego aktu oskarżenia w tym zakresie. Niezależnie od wyników prowadzonego postępowania należało stwierdzić, iż analiza akt postępowania karnego istniały wątpliwości co do tego, czy oskarżony rzeczywiście był w posiadaniu tego urządzenia, bowiem w toku składanych wyjaśnień w tamtym postępowaniu temu zaprzeczał (k. 182). W wyjaśnieniach składnych w toku przedmiotowego postępowania (k. 440) oskarżony wskazał, że maszynę do napylania próżniowego unowocześnił, przy czym z protokołu złożonego do powołanego zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa (k. 156 i n.) wynika, że w trakcie lustracji pomieszczenia w Ł. przy ul. (...) przeprowadzonej w dniu 14.06.2013 r. ujawniono to urządzenie, które nie było sprawne i było niekompletne. Jednocześnie z zeznań świadka M. S. złożonych w przedmiotowym postępowaniu wynika (k. 541), że w magazynie został jakiś przedmiot – maszyna należąca do oskarżonego, jednak nie miał on żadnej wartości dla spółki (...). Biorąc pod uwagę powyższe, w tym protokół załączony do zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa przywłaszczenia należało stwierdzić, iż nie tyko kwestia praw do przedmiotu była sporna, ale także i jego kompletność i wartość i użytkowość. Wątpliwości w tym zakresie potwierdza treść pism skierowanych przez oskarżonego do spółki (...) z datą 26.04.2013 r. i 28.05.2013 r. (k. 561 i 562). Przypomnieć przy tym trzeba, że oskarżony w toku postępowania o wyjawienie majątku wskazywał na sprzedaż napylarki próżniowej w związku z koniecznością realizacji innych zobowiązań, co powodowało, że spółka (...) nie miała i tak możliwości z tego urządzenia zaspokoić swojego roszczenia. Jeżeli chodzi o produkty wytworzone przez oskarżonego o wartości 155 000 zł, należało stwierdzić, iż z zeznań świadka M. S. (k. 541 v) wynikało, że spółka (...) była zainteresowana tymi wyrobami, jednak nie znajdowały się one przy ul. (...) w Ł., co wynika z powołanego protokołu z dnia 14.06.2013 r. (k. 156 in. ). Jednocześnie z pisma złożonego do akt przez oskarżonego z dnia 31.12.2012 r. (k. 560) wynikało, że właśnie w magazynie przy ul. (...) w Ł. znajduje się towar o wartości 155 000 zł, a pismem z dnia 26.04.2013 r. oraz z dnia 28.05.2013 r. (k. 561, 562) oskarżony wezwał spółkę (...) do wykupienia magazynu o wartości 155 000 zł. Jak wskazano powyżej w dniu 14.06.2013 r. wyroby te nie znajdowały się już w magazynie. Spółka (...) nie miała zatem po tej dacie wiedzy na temat miejsca przechowywania tych wyrobów, bowiem po tej dacie oskarżony nie kierował do spółki żadnych pism w przedmiecie tych wyrobów, a jak wynika z protokołu czynności przeprowadzonych przez komornika pod adresem w I. – nie miał on możliwości dostania się na posesję w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Z oświadczenia oskarżonego złożonego w postępowaniu o wyjawienie majątku wynikało zaś, że wyroby te sprzedał celem spłaty innych zobowiązań na rzecz innych podmiotów. Wobec powyższego nie sposób uznać, że spółka (...) miała możliwość zaspokojenia kwoty 49 468, 64 zł czy to z urządzenia – napylarki próżniowej, czy to wyrobów oskarżonego o wartości 155 000 zł.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego prawidłowo ujawnił materiał dowodowy sprawy, dokonał jego wszechstronnej oceny uwzględniającej wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Sąd Rejonowy dokonał również trafnej prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego.

Wniosek

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na nieuwzględnienie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”, wniosek o zmianę wyroku w postulowanym zakresie nie był uzasadniony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I-III

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy uznał, że wywiedziona apelacja była niezasadna i miała charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego należało uznać za trafne. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżącego zarzuty, a zatem także i powody nieuwzględnienia apelacji, zostały omówione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wnioski”. Sąd odwoławczy nie stwierdził przy tym z urzędu istnienia podstaw do uchylenia, bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia, tj. przesłanek określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 3 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z uwzględnieniem stawek wynikających z § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę 840 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., Sąd odwoławczy uwzględniając zasadę słuszności zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Żoliborza w Warszawie z dnia 15 listopada 2023 r., sygn. II K 464/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana