Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 106/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia z dnia 19 listopada 2020 r., sygn. II K 299/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego E. R.:

-błędu w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku,

-naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 k.p.k. (niezasadne);

Apelacja oskarżonego E. R. (1):

-brak zarzutów (niezasadne);

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C. (1):

-naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k.,

-błędu w ustaleniach faktycznych (niezasadne);

Apelacja oskarżonego A. C. (1):

-brak zarzutów (niezasadne)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał prawidłowej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść tego oskarżonych, a poczynione ustalenia faktyczne w zakresie czynu im zarzucanego są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd właściwie umotywował.

Nie mają zatem racji skarżący podnosząc, iż Sąd Rejonowy, rozpoznający przedmiotową sprawę, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, który wpłynął na treść zaskarżonego wyroku. Nie doszło także do naruszenia treści art. 5 § 2 k.p.k. Należy mieć także na uwadze, że dyspozycja przywołanego powyżej przepisu odnosi się do wątpliwości występujących po stronie organu prowadzącego postępowanie, nie zaś tych, zaprezentowanych przez stronę (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II KK 187/17, Legalis nr 1625209, por. także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II KK 198/17, Legalis nr 1625210). Zaprezentowane przez Sąd Rejonowy uzasadnienie wyroku nie zawiera natomiast żadnych okoliczności, wskazujących na to, by przy rozstrzyganiu organ ten powziął jakiekolwiek wątpliwości, dotyczące czy to ustalonego w toku postępowania stanu faktycznego w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonym. Ponadto, dla porządku zaznaczyć należy, że zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k. (apelacja obrońcy oskarżonego A. C.), gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zatem przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny, co w konsekwencji sprawia, że nie mogą być podniesione w jednym środku odwoławczym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt II AKa 134/16, Legalis nr 1564498). Chybiony okazał się również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. Podkreślenia wymaga, że skarżący, w celu wykazania słuszności tak sformułowanego zarzutu, obowiązany jest wskazać na konkretne uchybienia, które świadczą o tym, że oceniając materiał dowodowy Sąd orzekający naruszył zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego czy też wskazań wiedzy. Skarżący nie sprostał temu wymogowi, zaś jego twierdzenia mają charakter dowolnej i nieuprawnionej polemiki. Jak wyżej, podnieść ponownie trzeba, że wnikliwa analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż w toku przewodu sądowego Sąd I instancji ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich skrupulatnej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej swobodnej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Argumentacja Sądu orzekającego w tym przedmiocie jest wynikiem dogłębnej analizy treści każdego dowodu na tle całokształtu okoliczności sprawy, jest logiczna i spójna oraz została wyczerpująco umotywowana w pisemnym uzasadnieniu, w którym Sąd Rejonowy wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Niezasadnie skarżący podnosił także zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Do jego naruszenia może zatem dojść w sytuacji gdyby Sąd w swoich ustaleniach pominął dowód / dowody, które zostały ujawnione lub też oparł się na dowodach, które ujawnione na rozprawie nie zostały. Skarżący nie wskazuje, aby którakolwiek z tych okoliczności zaszła w niniejszej sprawie.

Odnosząc się merytorycznie do zarzutów i argumentacji podniesionych w wywiedzionych apelacjach wskazać należy, że istotnie z zebranego w sprawie materiału nie wynika, aby istniał bezpośredni dowód wskazujący na sprawstwo oskarżonych. W sprawie tej jednak istnieje szereg dowodów pośrednich, które poddane kompleksowej i wnikliwej ocenie, zgodnie z art. 7 k.p.k. tworzą logicznie spójną wersję prowadzącą do przekonania o winie oskarżonych w zakresie przypisanego im czynu. W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, że z zeznań pokrzywdzonego jednoznacznie wynika, że w portfelu, który miał przy sobie, posiadał pieniądze w kwocie około 800 euro. Po znalezieniu portfela, okazało się, że pieniądze zostały mu skradzione. Pokrzywdzony przy tym nie miał wiedzy, w jakich okolicznościach i kiedy doszło do kradzieży pieniędzy z portfela. Pokrzywdzony nie miał jednak wątpliwości, że pieniądze zostały mu skradzione. Zwrócić należy uwagę, że podjął on szereg czynności związanych ze zgłoszeniem tego zdarzenia organom ścigania. Jednoznacznym przy tym pozostaje, że do kradzieży musiało dojść już w pociągu, skoro pokrzywdzony ujawnił leżący na podłodze portfel, na co zwróciła mu uwagę przypadkowa kobieta. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, na którą wskazywał pokrzywdzony, iż do ujawnienia portfela leżącego na podłodze doszło w niedługim czasie po wejściu do niego – według pokrzywdzonego, po około dwóch minutach. Z kolejnego dowodu w postaci zapisu monitoringu wynika, że faktycznie oskarżeni po niecałych dwóch minutach od momentu wejścia do pociągu pokrzywdzonego wysiadali z niego i opuścili teren peronu, jadąc w górę schodami ruchomymi. Zaznaczenia wymaga, że zapis monitoringu wyraźnie zarejestrował osobę pokrzywdzonego, który w tym dniu wsiadał do pociągu wraz z rodziną. Opis ubioru pokrzywdzonego oraz członków jego rodziny w pełni koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonego. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że upływ czasu, od momentu wejścia pokrzywdzonego do pociągu do momentu ujawnienia leżącego na podłodze portfela w pełni koresponduje z okresem, w którym i oskarżeni w tym pociągu się znajdowali i z niego wysiedli. Nie można przy tym nie zgodzić się z argumentacją, że oskarżeni nie byli jedynymi osobami, które wysiadają z pociągu. Obrońca oskarżonego A. C. zwraca uwagę na innych zarejestrowanych na nagraniu z monitoringu mężczyzn, którzy w podobny sposób zachowali się jak oskarżeni, czyli wsiedli do pociągu, po czym z niego szybko wysiedli. Obrońca zdaje się jednak nie dostrzegać, że na uwagę zasługuje znacząca okoliczność, tj. że oskarżeni – w przeciwieństwie do innych zarejestrowanych mężczyzn – byli widoczni na nagraniu już wcześniej, zanim pokrzywdzony wsiadł do pociągu, kiedy szli właściwie obok pokrzywdzonego, po jego lewej i prawej stronie. Okoliczność ta jest istotna z punktu widzenia wyczerpania znamion czynu przypisanego oskarżonym i poddana ocenie z pozostałymi dowodami, w tym innymi fragmentami zapisu monitoringu - prowadzi do wniosku, że ich wina i sprawstwo nie budzi wątpliwości. Zgodzić się przy tym należy z Sądem orzekającym, że z dowodu w postaci nagrania z monitoringu wynika, że oskarżeni - po tym jak wysiedli z pociągu - oddalili się z peronu i opuścili dworzec. Z tego zapisu nie wynika, że wsiedli do pociągu w jakimkolwiek celu, tzn. że faktycznie chcieli nim gdzieś pojechać lub że odprowadzali jakąś osobę. Nie wynika także, że pomylili pociągi, o czym świadczy ich zachowanie po tym jak wysiedli z pociągu, do którego wsiadł także pokrzywdzony. Oskarżeni przy tym istotnie w swoich wyjaśnieniach nie wskazali, z jakiego powodu wsiedli i nagle wysiedli z pociągu, po czym opuścili peron w ogóle. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że oskarżeni udali się za pokrzywdzonym, wsiadając za nim po pociągu po to, aby dokonać kradzieży pieniędzy z jego portfela. Okoliczność ta wynika w szczególności z dowodu w postaci zapisu monitoringu, a nie wyjaśnień oskarżonych, którzy nie podali, z jakich względów z pociągu wysiedli. Podnieść przy tym należy, że jednoznacznym pozostaje, że osoby zarejestrowane na monitoringu to oskarżeni. Zapis monitoringu jest spójny z dowodami w postaci wykonanych zdjęć sylwetek i twarzy oskarżonych oraz dowodem w postaci opinii z zakresu zapisów wizualnych, fotografii, w tym cyfrowych nośników danych. Sąd Okręgowy w pełni podziela zapatrywania Sądu Rejonowego w zakresie waloru dowodowego wskazanej opinii oraz wniosek, że brak jest wątpliwości, iż osoby zarejestrowane na monitoringu to oskarżeni. Wskazać w tym miejscu należy, że oskarżeni, ani ich obrońcy nie kwestionowali w toku rozprawy treści i wniosków płynących z tej opinii. Złożenie zaś przez oskarżonego E. R. opinii antropologicznych z innej sprawy nie uzasadnia przekonania, że opinia przedmiotowa budzi jakiekolwiek wątpliwości. Zaznaczenia przy tym wymaga, że przesłuchiwany na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony E. R. nie tylko przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, ale też jednoznacznie rozpoznał własną osobę na zapisie monitoringu. W tym miejscu wskazać trzeba, że zmiana stanowiska procesowego przez oskarżonego E. R. w toku rozprawy głównej oraz złożenie wyjaśnień wskazujących, że w toku postępowania przygotowawczego wyjaśniał inaczej, niż zostało to zaprotokołowane, nie powoduje konieczności przesłuchania w charakterze świadka funkcjonariusza policji przesłuchującego oskarżonego. Wskazać trzeba, że pod protokołem przesłuchania oskarżonego E. R. widnieje adnotacja o odczytaniu protokołu i jego podpisaniu (k. 89). Dodatkowo zaznaczyć trzeba, że ten sam funkcjonariusz policji dokonał przesłuchania oskarżonego A. C. (k. 103), który w złożonych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia czynu i skorzystał z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień. Nie sposób zatem uznać, że funkcjonariusz policji w przypadku oskarżonego E. R. pomylił się lub celowo odmiennie zaprotokołował złożone wyjaśnienia. Wyjaśnienia złożone przez oskarżonych tak w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego podlegają ocenie przez pryzmat treści art. 7 k.p.k., a ocena ta wespół z oceną pozostałych dowodów zgromadzonych w toku postępowania została przez Sąd Rejonowy przeprowadzona prawidłowo. Nie sposób przy tym uznać, że Sąd Rejonowy uznał winę oskarżonych wyłącznie z powodu ich „przeszłości”, tj. dotychczasowej karalności. Jak wynika z treści pisemnych motywów wyroku uprzednia karalność oskarżonych miała wpływ na wymiar orzeczonej wobec oskarżonych kary, a nie uznania ich winy. Biorąc pod uwagę wskazaną powyżej argumentację, Sąd odwoławczy uznał, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i na tej podstawie ustalił prawidłowy stan faktyczny nie zawierający błędu, a nadto dokonał prawidłowej prawo – karnej oceny zachowania oskarżonych.

Odnosząc się do zarzutu opartego na treści art. 438 pkt 4 k.p.k. stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w razie stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność, o której mowa w powołanym przepisie zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Oceniając całokształt okoliczności sprawy nie sposób przyjąć, by sytuacja taka zachodziła w odniesieniu do oskarżonego tak E. R., jak i A. C.. Podkreślić przy tym trzeba, że w realiach tej sprawy nie można uznać, że kary wymierzone oskarżonym mogą być uznane za rażąco niewspółmiernie surowe.

Analiza uzasadnienia rozstrzygnięcia Sądu I instancji wskazuje, iż Sąd ten przy wymiarze kary wobec oskarżonych uwzględnił wszystkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy oraz właściwie je ocenił w kontekście dyrektyw wymiaru kary wskazanych przez ustawodawcę w art. 53 § 1 i § 2 k.k. Należy podkreślić, iż głównymi okolicznościami obciążającymi oskarżonych, a w konsekwencji determinującymi wymiar orzekanej wobec nich kary pozbawienia wolności jest znaczna społeczna szkodliwość czynu, wynikająca z naruszenia dobra chronionego prawem, dotychczasowa wielokrotna karalność oskarżonych, w tym działanie w warunkach powrotu do przestępstwa, a także niskie pobudki, jakimi się kierowali dopuszczając się popełnienia tego czynu. Nie bez znaczenia pozostawała nagminność tego typu przestępstw oraz niewątpliwie chęć szybkiego wzbogacenia się sprawców oraz zuchwały sposób ich działania. Te wszystkie okoliczności sprawiają, iż brak jest podstaw do łagodniejszego potraktowania oskarżonych i wymierzenia innej kary, aniżeli uczynił to Sąd orzekający. Sąd odwoławczy bowiem stoi na stanowisku, że z uwagi na wskazane powyżej okoliczności obciążające, wymierzając karę oskarżonym większy nacisk należało położyć na realizację zapobiegawczych i wychowawczych celów kary. Wskazać należy, iż funkcją kary orzekanej wobec sprawcy jest wychowanie sprawcy i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, a cele te – w szczególności zapobiegawczy - mogą być zrealizowane wyłącznie poprzez jej dolegliwość mającą uzmysłowić sprawcy swoistą nieopłacalność powrotu na drogę przestępstwa. Kara zawsze zatem musi stanowić dolegliwość, do tego sprowadza się jej istota, nie sposób jednak uznać, by w realiach niniejszej sprawy dolegliwość tę można byłoby uznać za nadmierną. Zachowanie oskarżonych zasługiwało na pełną dezaprobatę, co zasadnie znalazło odzwierciedlenie w wymiarze kary orzeczonej przez Sąd I instancji. Trudno uznać, by wymierzenie oskarżonym kary łagodniejszej, niż ta orzeczona przez Sąd I instancji, mogło spełnić wobec nich funkcję wychowawczą, a także zapobiegawczą. W takim stanie faktycznym orzeczoną wobec oskarżonych karę pozbawienia wolności należy uznać za sankcję sprawiedliwą, zasłużoną, spełniającą cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. Tak ukształtowana kara nie może z całą pewnością być oceniana jako nadmiernie surowa, a tym bardziej rażąco niesprawiedliwa.

Wniosek

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych (niezasadny)

ewentualnie

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (niezasadny)

ewentualnie

-o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu A. C. kary łagodniejszej (niezasadny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych należało uznać za niezasadny z uwagi na nieuwzględnienie żadnego z zarzutów i argumentacji podniesionych tak w apelacji obrońców, jak też i oskarżonych. Podobnie należało odnieść się do wniosku o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu A. C. kary łagodniejszego rodzaju. Z uwagi zaś na fakt, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy był kompletny, jak również brzmienie art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k. wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania był chybiony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I - VI

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu odwoławczego, brak było podstaw do kwestionowania winy i sprawstwa oskarżonych w zakresie popełnienia przypisanego im czynu w punktach I i II. Sąd odwoławczy uznał, że kary wymierzone oskarżonym są zasadne i wymierzone zgodnie z dyspozycją art. 53 k.k. Sąd odwoławczy w pełni podzielił argumentację zawartą w pisemnych motywach wyroku uzasadniającą wymiar orzeczonych wobec oskarżonych kar, nie znajdując podstaw do ich kwestionowania, o czym mowa była szerzej w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”. Sąd odwoławczy nie znalazł także podstaw do kwestionowania zasadności rozstrzygnięcia w zakresie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, jako że niewątpliwie szkoda wyrządzona pokrzywdzonemu winna zostać wyrównana (punkt III). Sąd odwoławczy za prawidłowe uznał rozstrzygnięcia w zakresie kosztów związanych z udzieleniem oskarżonym przez obrońców nieopłaconej pomocy prawnej przed Sądem I instancji (punkt V, VI) oraz kosztów postępowania (punkt IV).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 3, § 4 ust. 3 i 17 ust.1 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził na rzecz obrońców oskarżonych kwoty po 420 zł powiększone o stawkę podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w instancji odwoławczej.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., Sąd odwoławczy uwzględniając zasadę słuszności zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego E. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, III, IV wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 19 listopada 2020 r., sygn. II K 299/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony E. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, III, IV wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 19 listopada 2020 r., sygn. II K 299/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt II, III, IV wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 19 listopada 2020 r., sygn. II K 299/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony A. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt II, III, IV wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 19 listopada 2020 r., sygn. II K 299/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana