Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 296/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 17 listopada 2023 r., sygn. II K 1615/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

D. S.

Popełnienie czynu z art. 177 § 1 k.k.

Opinia pisemna biegłego T. D. (k. 293-303) oraz ustna(k.323-324).

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Opinia pisemna biegłego T. D. (k. 296-303) oraz ustna (k.323-324).

Opinia jasna, zupełna, logiczna, nie zawierająca luk, ani sprzeczności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w zw. art. .201 k.p.k. (częściowo zasadny),

- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. (częściowo zasadny),

-błędu w ustaleniach faktycznych (niezasadny).,

-naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 2 k.k. (niezasadny),

Apelacja oskarżonego:-

-brak zarzutów (niezasadna).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy i oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwały, choć zarzuty podniesione w punkcie 1 i 2 apelacji obrońcy były częściowo zasadne. W świetle jednak przeprowadzonego w toku postępowania odwoławczego dowodu w postaci opinii pisemnej i ustnej biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych (k. 293-303) należało stwierdzić, iż częściowo zasadne zarzuty nie miały wpływu na treść zapadłego wyroku.

W tym miejscu zauważenia wymaga, że z ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego wynikało m.in., że pokrzywdzona w momencie zdarzenia poruszała się z prędkością 40 km/h, a w miejscu gdzie doszło do zdarzenia obowiązywał zakaz wyprzedzania pojazdów. Jednocześnie Sąd Rejonowy za podstawę powyższych ustaleń faktycznych przyjął zeznania pokrzywdzonej, częściowo wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadka M. W., zeznania świadka Z. C. (1), protokoły sporządzone na miejscu zdarzenia po wypadku i inne dokumenty (k. 1-15), dokumentację fotograficzna, opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych M. K., projekt organizacji ruchu w miejscu zdarzenia oraz wydruk z (...) maps.

Analiza pisemnych motywów wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy uznał za w pełni wiarygodną opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych M. K., która w istocie stanowiła podstawę ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego. Tymczasem wnioski płynące z tej opinii były sprzeczne z dowodem w postaci projektu stałej organizacji ruchu w miejscu zdarzenia i wydruku z (...) maps, bowiem biegły jednoznacznie w treści i wnioskach swojej opinii uznał, że pokrzywdzona wykonywała manewr wyprzedzania w sposób prawidłowy oraz by dopuściła się przekroczenia prędkości, w stopniu mogącym się przyczynić do zaistnienia zdarzenia, z tym że biegły przyjął, że pokrzywdzona poruszała się z prędkością około 40 km/h i ustalił, że prawdopodobna prędkość pojazdu pokrzywdzonej w chwili zderzenia to około 15-17 km/h. Biegły w treści sporządzanej opinii przyznał, że nie był obecny na miejscu zdarzenia w chwili sporządzania opinii, bowiem wystarczające dla niego były zabezpieczona dokumentacja na miejscu zdarzenia (k. 1-15). Tymczasem zgodzić się należało z obrońcą, że powyższe skutkowało nieprawidłowym przyjęciem przez biegłego, że pokrzywdzona wykonywała prawidłowo manewr wyprzedzania w sytuacji, gdy jednoznacznie w miejscu zdarzenia obowiązywał zakaz wyprzedzania Sąd Rejonowy wprawdzie dokonał takiego ustalenia, jednak w świetle tego ustalenia nie przeprowadził weryfikacji dowodu w postaci opinii biegłego M. K., uznając ją za w pełni wiarygodną. Z treści pisemnych motywów wyroku nie wynika przy tym, że powyższe ustalenie, że pokrzywdzona dokonywała manewru wyprzedzania w miejscu niedozwolonym wiązało się ustaleniem przez Sąd Rejonowy, że w ten sposób pokrzywdzona przyczyniła się do zaistnienia zdarzenia. Podzielić także należało argumentację obrońcy w zakresie ustalenia dokonanego przez Sąd Rejonowy w zakresie prędkości, z jaką poruszała się pokrzywdzona. Wszak z zeznań samej pokrzywdzonej wynikało, że poruszała się z prędkością około 50 km/h, a z zeznań świadka M. W. – kierowcy samochodu marki (...) wyprzedzanego przez pokrzywdzoną, że poruszał się z prędkością około 40 km/h. W świetle zatem już tych dowodów, które Sąd Rejonowy ocenił jako wiarygodne, należało uznać, że ustalenie prędkości, z jaką poruszała się pokrzywdzona na 40 km/h, jak to uczynił biegły M. K. w swojej opinii nie było prawidłowe. Zgodzić się przy tym należało z obrońcą, że skoro kierowca samochodu marki (...) poruszał się z prędkością około 40 km/h na godzinę, to pokrzywdzona dokonująca manewru wyprzedzania samochodu marki (...) musiała poruszać się szybciej – jak sama wskazała około 50 km/h.

Wobec powyższych niespójności wynikających z opinii biegłego M. K. ocena tego dowodu przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie była poprawna.

Wobec powyższego Sąd odwoławczy dopuścił dowód z opinii inneg o biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych T. D. (2) (k. 296-303, 323-324). Analiza tego dowodu, w ocenie Sądu odwoławczego pozwala na obdarzenie tej opinii pełną wiarygodnością. Dowód ten bowiem koresponduje z całokształtem materiału zgromadzonego w toku postępowania, w szczególności z projektem stałej organizacji ruchu, z którego wynika ustalenie, że w miejscu zdarzenia obowiązywał zakaz wyprzedzania pojazdów, który został naruszony przez pokrzywdzoną, jak również treść opinii tak pisemnej, jak też i ustnej uwzględnia zeznania pokrzywdzonej oraz świadka M. W. odnoszące się do prędkości, z jaką poruszała się pokrzywdzona w momencie podjęcia manewru wyprzedzania, co pozwoliło na ustalenie, że jej prędkość w tym momencie wynosiła około 50 km/h, co stanowiło przekroczenie prędkości administracyjnie dopuszczalnej, bowiem w tym miejscu obowiązywała prędkość 40 km/h. Zdaniem Sądu odwoławczego treść opinii biegłego pisemna i ustna jest jasna, zupełna, nie zawiera luk, ani sprzeczności, przez co należy ją uznać za w pełni wiarygodną i mogącą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Z opinii tej jednoznacznie wynika, że bezpośrednią przyczyną zaistnienia przedmiotowego zdarzenia drogowego było nieprawidłowe zachowanie kierującego samochodem marki (...), bowiem oskarżony jako kierowca tego pojazdu poruszając się drogą dojazdową/wyjazdową do/z posesji zbliżał się do jezdni ul. (...) i wjechał na tę jezdnię włączając się do ruchu, w sytuacji gdy z lewej strony ulicą tą poruszał się pojazd marki (...) oraz pokrzywdzona poruszająca się motorem marki (...) Z treści opinii biegłego wynika przy tym jednoznacznie, że samochód, którym poruszał się oskarżony w momencie zbliżania się do krawędzi jezdni ul. (...) był w stanie nie tylko zauważyć zbliżający się pojazd marki (...), ale także motocykl, którym poruszała się pokrzywdzona, rozpoczynająca manewr wyprzedzania samochodu marki (...). W świetle powyższego ustalenia, nie sposób zgodzić się z obrońcą, że Sąd Rejonowy dokonał nieprawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego oraz świadka Z. C. (2), którzy zgodnie twierdzili, że podczas wykonywania manewru włączania się do ruchu widoczny był dla nich tylko pojazd marki (...). W ocenie Sądu odwoławczego już w takiej sytuacji nie sposób uznać, że manewr wykonany przez oskarżonego w postaci włączania się do ruchu na jezdnię ul. (...) był prawidłowy, skoro z zeznań kierowcy samochodu marki (...) M. W. wynikało, że widząc pojazd oskarżonego, a przy tym podjęcie manewru wyprzedzania przez pokrzywdzoną zaczął hamować, przez co nie doszło do zdarzenia z jego pojazdem. Zgodnie z opinią biegłego pojazd marki (...) w momencie rozpoczęcia przez oskarżonego manewru wjazdu na ul. (...) znajdował się w odległości około 40 m od tego miejsca, a z zeznań kierowcy pojazdu marki(...) wynikało, że aby uniknąć zderzenia z pojazdem oskarżonego musiał gwałtownie hamować. W świetle powyższego nie sposób uznać, że taktyka i technika jazdy oskarżonego była prawidłowa. Zaznaczenia wymaga, że – gdyby oskarżony po rozpoczęciu wykonywanego manewru, zatrzymał swój pojazd, nie doszło by do zdarzenia. Jednocześnie bez wątpienia pokrzywdzona wykonała manewr wyprzedzania pojazdu marki (...)w miejscu niedozwolonym, tj. w miejscu gdzie obowiązywał zakaz wyprzedzania pojazdów, a przy tym poruszała się z prędkością około 50 km/h, co przekraczało prędkość administracyjnie dozwoloną w tym miejscu. Za opinią biegłego T. D. należało zatem przyjąć, iż pokrzywdzona znacząco przyczyniła się do zaistnienia zdarzenia, jednak bezpośrednia przyczyną jego zaistnienia było zachowanie oskarżonego.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego punktem wyjścia dla rozważań o odpowiedzialności karnej za przestępstwo materialne jest dążenie do ustalenia stopnia naruszenia reguł postępowania przez osobę współprzyczyniającą się do wystąpienia skutku, choćby to był sam pokrzywdzony. W każdym wypadku ustalenie, że zarówno pokrzywdzony, jak też i oskarżony swoim zachowaniem przyczynili się do wystąpienia skutku i naruszyli w płaszczyźnie normatywnym reguły postępowania z dobrem prawnym adekwatne w danych okolicznościach, Sąd musi dogłębnie zweryfikować wzajemne relacje tych naruszeń. Konieczne jest zatem ustalenie, czy charakter naruszenia reguł ostrożności był porównywalny, czy też naruszenie jednej reguły miało dominujący wpływ na wystąpienie nieakceptowalnego ryzyka zasinienia skutku. Innymi słowy gdyby okazało się, że zachowując reguły ostrożności oskarżony nie mógłby uniknąć wypadku, jego odpowiedzialność za skutek byłaby wyłączona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2016 r., sygn. III KK 415/16, podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2016 r., sygn. II KK 216/16). Biorąc pod uwagę powyższe, jak też ustalenie w postaci znacznego przyczynienia się pokrzywdzonej do zdarzenia należy stwierdzić, iż na podstawie zgromadzonego w sprawie i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego należało dojść do słusznego przekonania o winie i sprawstwie oskarżonego.

Gdyby bowiem nie naruszenie przez oskarżonego reguł ostrożności w postaci nieustąpienia pierwszeństwa pojazdom poruszającym się ulicą (...) – w szczególności pojazdowi marki (...), nie doszłoby do wystąpienia skutku w postaci zderzenia z pojazdem, którym poruszał się pokrzywdzona, czego skutkiem było naruszenia czynności narządu jej ciała powyżej 7 dni. W ocenie Sądu odwoławczego, zaznaczenia wymaga, że stopień naruszenia reguł ostrożności przez pokrzywdzoną nie przewyższał stopnia naruszenia reguł ostrożności przez oskarżonego, a zachowanie oskarżonego w całokształcie okoliczności sprawy wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu. Ponownie należy podkreślić, że oskarżony podejmując manewr włączania się do ruchu na jezdnię ul. (...) miał obowiązek zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu, przy czym z samych wyjaśnień oskarżonego wynikało, że widoczny był dla niego w momencie podejmowania tego manewru poruszający się pojazd marki (...), przy czym z opinii biegłego jednoznacznie wynikało, że także i motor, którym poruszała się pokrzywdzona wykonująca manewr wyprzedzania samochodu marki (...) Niezalenie jednak od tego, zaznaczenia wymaga, że oskarżony widział nadjeżdżający pojazd i miał tego świadomość, a mimo tego z naruszeniem reguł ostrożności podjął manewr włączania się do ruchu. Co istotne wykonanie tego manewru przez oskarżonego zostało dostrzeżone przez kierowcę pojazdu marki (...) i zmusiło go do podjęcia manewru obronnego w postaci zredukowania prędkości celem uniknięcia zderzenia. Istotnym przy tym pozostaje, że zatrzymanie pojazdu przez oskarżonego w czasie wykonywania manewru włączania się do ruchu spowodowałoby, że nie doszłoby do kolizji.

W takiej sytuacji, jednoznacznym pozostaje, że oskarżony podejmując manewr włączania się do ruchu, zważywszy na jadący pojazd marki (...)i wyprzedzający go pojazd pokrzywdzonej, winien go wykonać bez naruszenia reguł ostrożności, jakie go obowiązywały w tym czasie, tj. ustąpić pierwszeństwa poruszającym się pojazdom.

Zaznaczenia przy tym wymaga, że gdyby oskarżony zachował szczególną ostrożność i ustąpił pierwszeństwa przejazdu samochodowi marki (...) (który był zgodnie z wyjaśnieniami dla niego widoczny), a tym samym motorowi marki (...) który pojazd ten wyprzedzał – jednoznacznie uniknął by zderzenia z pojazdem pokrzywdzonej. Oskarżony zatem zachowując reguły ostrożności miał możliwość uniknięcia zdarzenia. W tej sytuacji, w ocenie Sądu odwoławczego, nie ulega wątpliwości, że naruszenie reguł ostrożności przez oskarżonego miało decydujące znaczenie dla wystąpienia skutku w postaci zderzenia z pojazdem pokrzywdzonej i spowodowania u niej naruszenia czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Zaznaczenia wymaga, że dokonując powyższych ustaleń, Sąd odwoławczy miał na względzie wniosek wynikający z ustnej opinii biegłego, z którego wynikało, że gdyby pokrzywdzona nie podjęłaby manewru wyprzedzania także uniknęła by zdarzenia. Sąd odwoławczy jednak zaznacza, że ustalenie, że to naruszenie reguł ostrożności przez oskarżonego miało decydujące znaczenie dla wystąpienia skutku w postaci zderzenia z pojazdem pokrzywdzonej i spowodowania u niej naruszenia czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni, w szczególności związane jest z okolicznością, że dla oskarżonego wykonującego manewr włączania się do ruchu widoczny był pojazd marki (...) a także powinien być widoczny motocykl go wyprzedzający. Nie skłoniło to oskarżonego to zatrzymania pojazdu podczas wykonywania manewru wyprzedzania, za to zmusiło kierowcę marki (...) do podjęcia gwałtownego hamowania.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Sąd I instancji – pomimo wyeksponowanych uchybień w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonanych ustaleniach faktycznych – prawidłowo doszedł do przekonania o winie i sprawstwie oskarżonego.

Odnosząc się do alternatywnego zarzutu naruszenia art. 46 § 2 k.k. i podniesionej w apelacji argumentacji w tym zakresie należało wskazać, że istotnie uzasadnienie Sądu Rejonowego w tym zakresie jest lakoniczne. Zaznaczenia jednak wymaga, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wysokość nawiązki winna być miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód i krzywd wyrządzonych pokrzywdzonemu, ocenianych przez pryzmat subiektywnych doznań ofiary przestępstwa, sposobu działania sprawcy, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa. Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 21.02.2023 r., sygn. I KK 199/22 orzekanie nawiązki art. 46 § 2 k.k. charakter wyraźnie zastępczy wobec mającego charakter zasadniczy obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia na podstawie art. 46 § 1 kk i uzależnione zostało od natrafienia przez Sąd Rejonowy na istotne trudności przy orzekaniu w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem lub zadośćuczynienia za szkodę. Istnienie okoliczności o charakterze znacznie utrudniającym orzeczenie obowiązków z art. 46 § 1 k.k. należy wiązać z sytuacją, w której określenie rozmiarów szkody bądź krzywd spowodowanych przestępstwem prowadziłoby do konieczności istotnego przeorientowania prowadzonego postępowania dowodowego i skupienia uwagi Sądu na dokonywanie ustaleń faktycznych dotyczących kwestii szkody lub krzywdy, do której doszło na skutek popełnienia przestępstwa spowalniając lub w niektórych przypadkach tamując postępowanie i oddalając wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej.

Wobec powyższego należało uznać, że Sąd Rejonowy zasadnie orzekł nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej wskazując, że wziął pod uwagę rozmiar jej cierpienia w związku z obrażeniami, jakich doznała w zdarzeniu, gdyż określanie wysokości obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, w rozumieniu art. 46 § 1 k.k. doprowadziło by niewątpliwe do znacznego wydłużenia tego postępowania. Orzeczona nawiązka uwzględnia cierpienie pokrzywdzonej w aspekcie psychicznym i fizycznym wynikające z obrażeń ciała oraz czasu trwania leczenia, co niewątpliwie wiązało się bólem i cierpieniem po zdarzeniu, a także odczuwalnych skutków zdarzenia. Pokrzywdzona wskazała bowiem, że była unieruchomiona przez 6 tygodni, a potem miała także problemy z poruszaniem się i korzystała z rehabilitacji.

Wniosek

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i nieuwzględnienia apelacji oskarżonego, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”, wniosek o zmianę wyroku w postulowanym zakresie przez obrońcę i oskarżonego był niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I-III

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy uznał, że wywiedzione apelacje były niezasadne i miały charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego należało uznać za trafne. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżących zarzuty, a zatem także i powody nieuwzględnienia apelacji, zostały omówione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wnioski”. Sąd odwoławczy nie stwierdził przy tym z urzędu istnienia podstaw do uchylenia, bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia, tj. przesłanek określonych w art. art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Mając na uwadze brzmienie art. 624 § 1 k.p.k. oskarżony został zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, a wydatkami został obciążony Skarb Państwa.

7.  PODPIS