Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Iwona Konopka

protokolant: sekr. sądowy Karolina Popławska

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2019 r.

sprawy M. P. ur. (...) w W., córki J. i Z. oskarżonej z art. 286 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

z dnia 2 stycznia 2019 r., sygnatura akt II K 331/16

orzeka:

1.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

2.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża oskarżycielkę posiłkową subsydiarną M. K. uznając je za uiszczone w całości;

3.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty;

4.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej na rzecz oskarżonej M. P. kwotę 1008 (tysiąc osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy z postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IX Ka 304/19

UZASADNIENIE

M. P. została oskarżona o to, że:

w dniu 7 maja 2013 roku w Kancelarii Notarialnej w W. przy Alei (...) działając wspólnie i w porozumieniu z D. C. z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez M. K. w kwocie nie mniejszej niż 25.000 złotych i J. B. (1)
w kwocie nie mniejszej niż 25.000 złotych wprowadzając ich w błąd, co do braku zaległości w zobowiązaniach publicznoprawnych, jak również braku wymagalnych, a nie zaspokojonych zobowiązań wobec osób trzecich (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej zwana (...)), w ten sposób, że przed zawarciem umowy sprzedaży udziałów w (...) oświadczyła osobiście oraz jako członek zarządu spółki (...), iż podmiot (...) nie posiada zaległości
w zobowiązaniach publicznoprawnych, jak również nie posiada wymagalnych, a nie zaspokojonych zobowiązań wobec osób trzecich, jak również oświadczenie takie złożyła na piśmie w treści zawartej umowy zbycia udziałów (...), podczas gdy (...) posiadała liczne wymagalne i nieuregulowane zobowiązania finansowe, czym spowodowała szkodę w majątku M. K. w kwocie nie mniejszej niż 25.000 złotych i J. B. (1) w kwocie nie mniejszej niż 25.000 złotych, to jest o czyn z art. 286 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 2 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia
w Warszawie, sygn. akt II K 331/16, orzekł co następuje:

I.  oskarżoną M. P. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu;

II.  na podstawie art. 632 pkt. 1 kpk w zw. z art. 640 § 1 kpk określił, że koszty postępowania ponoszą oskarżyciele posiłkowi i uznał je za uiszczone do wysokości kwoty zryczałtowanych wydatków.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiódł pełnomocnik oskarżycielki subsydiarnej, który na podstawie art. 444 oraz art. 425 § 1 i 2 kpk zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonej. Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 3 kpk zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia,
a mianowicie:

a)  art. 4 kpk, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania, akcentującej - wbrew zasadzie obiektywizmu - okoliczności korzystne dla oskarżonej, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności dla niej niekorzystnych, a to przez:

•

Przyjęcie, iż wina oskarżonej M. P. co do zarzucanych jej czynów budzi wątpliwości, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nasuwa odmienne wnioski;

•

Uznanie, iż oświadczenie zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z dnia 7 maja 2013 r. miało na celu zwolnienie z ewentualnej odpowiedzialności za zobowiązania spółki M. K. i J. B., podczas gdy analiza treści oświadczenia wskazuje jednoznacznie, iż zarząd spółki (...) Sp. z o.o. z całą odpowiedzialnością zapewnia
o braku jakichkolwiek zobowiązań spółki wobec innych podmiotów.

•

Uznanie, iż M. K. i J. B. (1) przed nabyciem udziałów w spółce (...) Sp. z o.o. zapoznali się z dokumentacją księgową spółki i posiedli pełną wiedzę
o sytuacji finansowej spółki, podczas gdy zarówno oskarżyciele prywatni jak
i świadek K. P. (1) wskazali, że przekazana im przed nabyciem udziałów dokumentacja księgowa spółki była niepełna, a dodatkowo po zakupie udziałów i przekazaniu dokumentów do prowadzenia księgowości K. P. (1) okazało się, że poprzednia księgowa prowadziła dokumentację
w sposób nierzetelny, co w tym przypadku jak wskazała świadek K. P. (1) można nawet nazwać kreatywną księgowością.

•

Uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonej M. P., w których wskazała,
iż nie posiadała wiedzy co do istniejących na datę zbycia udziałów zobowiązań spółki, gdyż nie zajmowała się sprawami księgowymi, podczas gdy ze zgromadzonego
w aktach sprawy materiału dowodowego nie wynika, aby w spółce istniała jakakolwiek umowa między członkami zarządu co do podziału obowiązków/kompetencji, a tym samym brak jest podstaw do uznania, iż oskarżona nie zajmowała się sprawami finansowymi spółki i nie posiadała wiedzy o jej zobowiązaniach.

b)  art. 424 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku nie spełniającego wymogów wskazanego przepisu, a tym samym uniemożliwienie oskarżycielom posiłkowym ustalenie, którym dowodom Sąd dał wiarę, którym odmówił wiarygodności jak również co było podstawą podjętej przez Sąd decyzji.

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść a mianowicie:

•

Przyjęcie przez Sąd, iż przekazane przed zakupem udziałów M. K.
i J. B. (1) dokumenty księgowe spółki (...) Sp. z o.o. były kompletne
i przedstawiały aktualną na datę nabycia udziałów sytuację finansową spółki, podczas gdy jak wynika z treści zeznań M. K., J. B. (1) i K. P. (1), przekazana wówczas dokumentacja spółki była niekompletna, nadto jak wskazała świadek K. P. (1), księgowość spółki była prowadzona
w sposób nieprawidłowy mający znamiona kreatywnej księgowości.

•

Przyjęcie przez Sąd, iż oświadczenie z dnia 7 maja 2013 r. złożone przez M. P. jako członka zarządu spółki (...) Sp. z o.o., w którego treści zapewnia
o braku zobowiązań spółki wobec innych podmiotów miało na celu zdjęcie odpowiedzialności z M. K. i J. B. (1) na wypadek ewentualnych zaległości finansowych w spółce, podczas gdy z treści tego oświadczenia jasno wynika, iż M. P. wspólnie z D. C. zapewniają, że prowadzona przez nich spółka nie posiada żadnych zobowiązań finansowych wobec innych podmiotów.

•

Przyjęcie przez Sąd, iż M. K. i J. B. (1) nabywając udziały
w przedmiotowej spółce posiadali pełną wiedzę co do sytuacji finansowej spółki
i godzili się na podjęcie ryzyka gospodarczego, podczas gdy jak wynika z zeznań oskarżycieli subsydiarnych oraz treści oświadczenia zarządu spółki (...) Sp. z o.o.
z dnia 7 maja 2013 r. nadrzędnym warunkiem zawarcia umowy nabycia udziałów przez oskarżycieli subsydiarnych była dobra kondycja finansowa spółki i brak jej zobowiązań w stosunku do innych podmiotów.

•

Przyjęcie przez Sąd, iż spółka (...) Sp. z o.o. posiadała znaczne kwoty nadpłaconego podatku VAT, o których zwrot z urzędu skarbowego wspólnicy spółki mogli się ubiegać, podczas gdy nie zostały przedstawione przez oskarżoną żadne dowody na tę okoliczność, nadto świadek K. P. (1) wskazała, iż dokumentacja księgowa spółki była niekompletna i pomimo wezwań kierowanych do D. C.
i M. P., dokumenty spółki nie zostały uzupełnione, co w sposób oczywisty uniemożliwiało wystąpienie do urzędu skarbowego o zwrot nadpłaconego podatku VAT (o ile taki zwrot spółce przysługiwał).

•

Przyjęcie przez Sąd, iż zapłata za udziały nabyte przez M. K. od M. P. nastąpiła w całości w wyniku potrącenia jej należności od D. C., podczas gdy wskazała oskarżycielka subsydiarna, zapłata za udziały w spółce nastąpiła częściowo w wyniku potrącenia należności od D. C., częściowo przelewem oraz gotówką.

• Przyjęcie przez Sąd, iż fakt pozostawania przez M. K. w relacjach handlowych z D. C. wskazuje na znajomość przez M. K. sytuacji finansowej spółki, podczas gdy jak wynika z treści zgromadzonego materiału dowodowego, fakt regulacji przez spółkę w terminie niektórych zobowiązań nie determinował braku zaległości w stosunku do innych kontrahentów.

Mając na uwadze powyższe zarzuty pełnomocnik oskarżycielki subsydiarnej wnosił o zmianę wyroku Sądu I instancji i uznanie oskarżonej winną zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów i wymierzenie jej kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby wynoszący 5 lat oraz orzeczenie obowiązku naprawienia szkody względem M. K. w kwocie 25.000 zł.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności jednakże należy stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał wnikliwej i szczegółowej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i wnioski, które wywiódł z oceny dowodów są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd I instancji, ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, nie pominął – wbrew twierdzeniom skarżącego - żadnego dowodu, omawiając wszystkie szczegółowo i wskazując, w jakim zakresie daje im wiarę, a w jakiej odmawia. Sąd Okręgowy dokonując w ramach kontroli odwoławczej analizy uzasadnienia Sądu I instancji nie dopatrzył się, by ustalenia te uznać można było za błędne, czy dowolne, dokonane z rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k. Wskazać przy tym należy, że Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby Sądu orzekający naruszył zasadę obiektywizmu procesowego, o jakiej mowa w art. 4 k.p.k. Obowiązkiem Przewodniczącego składu orzekającego, zgodnie z art. 366 §1 k.p.k. jest wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a ewentualne naruszenie wymogu określonego w powołanym przepisie musi być oceniane przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc przez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. W świetle zarzutów wywiedzionej apelacji rozważenia więc wymagało, czy niewyjaśnienie danej okoliczności mogło mieć wpływ na ustalenia faktyczne i czy gdyby ją wyjaśniono, to te ustalenia mogłyby być inne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13.09.2007 r., II AKa 105/07, Prok. i Pr.- wkł. 2008/7-8/53). W realiach przedmiotowej sprawy, zdaniem Sądu odwoławczego nie doszło po stronie Sądu orzekającego do obrazy tych przepisów postępowania, które regulują zasady oceny materiału dowodowego, co sprawiło, że poczynione w następstwie takiej oceny ustalenia faktyczne są prawidłowe i zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się szczegółowo do argumentacji przedstawionej w wywiedzionej apelacji wskazać należy, że Sąd Rejonowy w realiach tej sprawy dokonał prawidłowej oceny prawno – karnej zachowania oskarżonej w kontekście czynu zarzucanego jej subsydiarnym aktem oskarżenia. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd orzekający prawidłowo uznał, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej zarzucanego jej czynu w związku z zawarciem w dniu 7 maja 2013 r. umowy sprzedaży udziałów w spółce z o.o. (...) z siedzibą w W., jak również złożeniem w tym dniu oświadczenia dotyczącego zobowiązań spółki z o.o. (...) na datę sprzedaży udziałów przez oskarżoną. Nie sposób przy tym zgodzić się z zarzutem skarżącego, iż Sąd Rejonowy w sposób błędny przyjął, iż złożenie oświadczenia z dnia 7 maja 2013 r. (k.222) w istocie nie miało na celu zwolnienie z ewentualnej odpowiedzialności za zobowiązania spółki nabywców udziałów należących do oskarżonej. Wskazać w tym miejscu należy na zeznania J. B. (1), które złożył w toku postępowania przed Sądem I instancji (k. 185) wskazują, że przed nabyciem udziałów pokrzywdzeni koncentrowali się na kondycji finansowej spółki, na co również w swoich zeznaniach wskazywała M. K. (k. 165). Dodatkowo należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z wypisem z KRS (k. 31-35 akta postepowania przygotowawczego) po nabyciu udziałów J. B. (1) wszedł w skład zarządu spółki. Oznaczało to, w myśl art. 299 § 1 k.s.h., iż odpowiadał za zobowiązania spółki. Dodatkowo z treści zeznań M. K. wynikało, że to właśnie J. B. (1) zaangażował się w prowadzenie spraw spółki z o.o. (...) – po nabyciu udziałów z tego powodu, iż ona sama prowadziła własną działalność gospodarczą i była na niej skoncentrowana. Nie sposób zatem uznać, że pokrzywdzeni - w szczególności J. B. (1) – nabywając udziały w spółce mieli na względzie wyłącznie osiągnięcie zysku, jako wspólnicy spółki. Zważyć przy tym trzeba, że zgodnie z art. 151 § 4 k.sh. wspólnicy nie odpowiadają za zobowiązania spółki z o.o., jednak nie dotyczy to sytuacji, gdy wspólnik wchodzi w skład zarządu spółki, co miało miejsce w stosunku do J. B. (1). Zgodzić się należy, że pokrzywdzeni byli zainteresowani sytuacją finansową spółki, jednak nie sposób uznać, że cel uzyskania oświadczenia oskarżonej z dnia 7 maja 2013 r. (k.222) miał wyłącznie na celu zapewnienie, że spółka nie posiada żadnych zobowiązań. Pokrzywdzeni przecież zapoznali się z bilansem spółki, który zgodnie z ich twierdzeniami przedstawiał się jako prawidłowy. Zwraca też uwagę, że M. K. zapewniała, że decyzję o zakupie udziałów podjęła w oparciu właśnie o wskazany bilans, jak również własne doświadczenia wynikające z dotychczasowej współpracy z D. C.. Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że celem uzyskania oświadczenia z dnia 7 maja 2013 r. było nie tylko potwierdzenie stanu finansowego spółki, ale również właśnie ewentualne zwolnienie w szczególności J. B. za zobowiązania spółki. W ocenie Sądu odwoławczego prawidłowe było ustalenie Sądu Rejonowego, iż pokrzywdzeni przed nabyciem udziałów w spółce posiadali wiedzę o sytuacji finansowej spółki. Wskazać należy, że zapoznali się z bilansem spółki, który został przeanalizowany przez księgową K. P. (1) i co do zasady nie wzbudził zastrzeżeń. Jak wskazano powyżej pokrzywdzona M. K. wskazała, że przed nabyciem udziałów w spółce sugerowała się właśnie zapisami bilansu, a także efektami dotychczasowej współpracy z D. C.. Pokrzywdzony J. B. (1) zaznaczył natomiast, że przyczyną uzyskania oświadczenia od oskarżonej (k. 222) był fakt nie załączenia do bilansu dokumentów źródłowych, przy czym sam zapis bilansu nie budził zastrzeżeń. Zaznaczenia wymaga, na co zwracał uwagę Sąd orzekający, że zapis oświadczenia wskazuje na pożyczki udzielone na rzecz spółki przez D. C., a do tej kwestii miała zastrzeżenia przesłuchana w charakterze świadka K. P. (k. 211-215). Świadek K. P. podkreśliła nadto, że dokumenty przedstawione przed nabyciem udziałów przez pokrzywdzonych przedstawiały się jako wiarygodne (k. 211). Zarówno z zeznań K. P., jak też pokrzywdzonych wynika, że po nabyciu udziałów spółki okazało się, że spółka posiada liczne niezapłacone zobowiązania. Pokrzywdzeni jednak zostali poinformowani o kwestiach spornych związanych z wykonaniem remontu przez L. K., co także potwierdzają zeznania J. B. (k. 188-189). Także odnośnie należności, których domagała się A. K. oskarżona i D. C. mieli zapewnić, że są one nienależne (k. 166 – zeznania M. K.). Wobec powyższego należało dojść do wniosku, że pokrzywdzeni nabywając udziały w spółce zdecydowali o poniesieniu ryzyka gospodarczego, przez co nie sposób uznać, że złożenie w szczególności oświadczenia przez oskarżoną z dnia 7 maja 2013 r. wyczerpało znamiona zarzucanego jej czynu. Wskazać przy tym należy, w jaki sposób doszło do rozliczenia płatności z tytułu nabycia udziałów przez M. K., które należy ocenić jako mało profesjonalne. Nie sposób przy tym, w ocenie Sądu odwoławczego, uznać, że stwierdzenie świadka K. P., iż dotychczasowa księgowość spółki (...) nosiła znamiona „kreatywnej księgowości” może spowodować odmienną ocenę zebranego w stanie materiału dowodowego. Wskazać przy tym należy, że wskazane twierdzenie świadka związane jest w szczególności ze sposobem zaksięgowania pożyczek udzielonych przez D. C. na rzecz spółki, jak również niemożliwością uzyskania szeregu dokumentów, o które się zwracała do spółki już po fakcie nabycia udziałów przez pokrzywdzonych, co także wiązało się z faktem przekazania księgowości K. P.. W tym miejscu należy zaznaczyć, że faktycznie świadek K. P. w związku z prowadzeniem księgowości, po nabyciu udziałów przez pokrzywdzonych zwracała się o dostarczenie szeregu dokumentów do prezesa spółki z o.o. (...) C. (k. 192 - pismo, k. 143 z akt postępowania przygotowawczego – notatka, k. 145 z akt postępowania przygotowawczego – pismo). Z treści wskazanych pism wynika, że podstawą żądania dostarczenia wskazanych dokumentów jest konieczność sporządzenia korekty bilansu finansowego w związku z ich brakiem oraz niemożliwość wystąpienia o zwrot podatku VAT. Zgodzić się należy z obrońcą, że powyższe nie świadczy o tym, że w istocie spółka (...) miała możliwość uzyskania kwot nadpłaconego podatku VAT. Lektura pisemnych motywów wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy wskazując, że spółka (...) spełniała warunki do uzyskania zwrotu podatku VAT wskazywał w istocie na treść zeznań świadka K. P. (k.215), która na ten temat się wypowiedziała. Stwierdzić należy, że wskazane przez świadka K. P. nieprawidłowości i niedoskonałości w dotychczasowym prowadzeniu księgowości spółki nie mogą prowadzić do wniosku, że złożone oświadczenie przez oskarżoną celowo wprowadziło w błąd pokrzywdzonych. Jak wskazano powyżej uzyskali oni przed nabyciem bilans spółki, którego się domagali, który nie budził zastrzeżeń. Co więcej bilans ten został przedstawiony księgowej do analizy, która poza brakiem dokumentów źródłowych nie widziała powodów do jego zakwestionowania. Co więcej o pożyczkach udzielonych spółce przez D. C. pokrzywdzeni zostali poinformowani w treści samego oświadczenia, a z relacji pokrzywdzonych wynika, że wiedzieli o spornych kwestiach związanych z pracami remontowymi wykonanymi przez L. K. i żądaniami wysuwanymi przez A. K., które oskarżona określała jako niezasadne. Sąd Rejonowy prawidłowo zatem uznał, że złożone przez oskarżoną oświadczenie z dnia 7 maja 2013 r. nie wyczerpało znamion zarzucanego jej czynu. Nie bez znaczenia pozostaje treść zeznań pokrzywdzonych, z których wynika także, że M. K. kierowała się faktem dotychczasowej dobrze układającej się współpracy z D. C. (także biorąc fakt udzielania mu pożyczek bez zawierania umów, które spłacał), zaś J. B. był zorientowany, z jaką odpowiedzialnością wiąże się nabycie udziałów w spółce – stąd żądanie złożenia oświadczenia z dnia 7 maja 2013 r.

Nie sposób dodatkowo zgodzić się z zarzutem obrońcy, że Sąd Rejonowy dał wiarę oskarżonej, iż nie miała wiedzy o zobowiązaniach spółki, gdyż księgowością w spółce zajmowała się A. K.. Istotnie takiej treści wyjaśnienia złożyła oskarżona, jednak z treści pisemnych motywów wyroku nie wynika, aby Sąd Rejonowy ferując zaskarżone orzeczenie oparł się na tym fragmencie wyjaśnień, dając mu wiarę i takie ustalenie poczynił. Lektura uzasadnienia wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd orzekający uznał działanie oskarżonej w postaci złożenia oświadczenia i zawarcia stosowanego zapisu w umowie dotyczącej zbycia udziałów za pozbawione cech przestępstwa na podstawie oceny całokształtu materiału dowodowego. W pisemnym uzasadnieniu brak jest odniesienia do tego fragmentu wyjaśnień oskarżonej i wskazania, czy zostało ono uznane za wiarygodne. Wskazać przy tym trzeba, że Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że oświadczenie podpisane przez oskarżoną z dnia 7 maja 2013 r. miało charakter deklaratywny, a nie faktycznie wiążący pokrzywdzonych, z czym w pełni należy się zgodzić. Pokrzywdzeni bowiem zapoznali się z bilansem spółki, zostali poinformowani o pożyczkach udzielonych spółce przez D. C., wiedzieli też o kwestiach spornych związanych z przeprowadzonym remontem oraz roszczeniach finansowych A. K., które miały być niezasadne. Pokrzywdzeni w związku z nabyciem udziałów wiedzieli o podejmowanym ryzyku gospodarczym. Podkreślenia wymaga, że pokrzywdzona sama prowadziła działalność gospodarczą, w tym współpracowała z D. C., a dodatkowo pokrzywdzony miał świadomość zobowiązań wynikających z objęcia udziałów w spółce. Dodatkowo zaznaczenia wymaga, że słusznie Sąd Rejonowy zauważył, że pokrzywdzeni po nabyciu udziałów zostali dopuszczeni do prowadzenia spraw spółki, w szczególności dotyczyło to J. B.. Okoliczność, iż współpraca ta została obarczona konfliktem, jaki nastąpił pomiędzy D. C., co skutkowało także zainicjowaniem postępowań karnych, nie ma związku z faktem nabycia udziałów przez pokrzywdzonych. Sąd Rejonowy zasadnie zaznaczył, że dopuszczenie do działalności spółki pokrzywdzonych, szczególnie J. B., któremu także powierzono funkcję wiceprezesa zarządu, mogło wiązać się z intencjonalnym wprowadzeniem pokrzywdzonych w błąd w zakresie nabycia przez nich udziałów.

Mając na względzie wszystkie wskazane okoliczności Sąd Okręgowy, podzielając w całości argumentację przedstawioną przez Sąd pierwszej instancji, nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji i utrzymał wyrok w zaskarżonej części.

Rozstrzygając w przedmiocie kosztów sądowych postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł stosownie do treści art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1 w zw. z art. 640 § 1 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4, § 16 i 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.