Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 395/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 27 grudnia 2023 r., sygn. III K 756/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego L. Z.

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego V. J.

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego L. Z.:

- rażącej niewspółmierności wymierzonej kary (częściowo zasadny),

- naruszenie art. 440 k.p.k. (niezasadny);

Apelacja oskarżonego V. J.:

- brak zarzutów (niezasadny),

- rażąca niewspółmierność kary (częściowo zasadny).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego V. J., w której choć nie podniósł konkretnych zarzutów w istocie kwestionował swoje sprawstwo w zakresie przypisanych mu czynów - na uwzględnienie nie zasługiwała.

Sąd odwoławczy jednak częściowo uwzględnił zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego L. Z. oraz oskarżonego V. J. dotyczący wymiaru orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności, co skutkowało zmianą wyroku w tym zakresie.

W pierwszej kolejności jednak należy wskazać, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd szeroko i przekonywująco umotywował.

Zaznaczenia wymaga, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia obydwu oskarżonych w powiązaniu z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie i słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego V. J., w których kwestionował swój udział w przypisanych mu przestępstwach rozboju, jak też wyjaśnieniom oskarżonego L. Z., w których również próbował wykazać, że oskarżony V. J. nie brał udziału w przestępstwach rozboju na szkodę pokrzywdzonych M. P., E. P. i E. D.. Zaznaczenia wymaga, że z zeznań pokrzywdzonych M. P. i E. P. jednoznacznie wynika, że w zdarzeniu brało udział dwóch mężczyzn, zaś pokrzywdzona E. D. wskazywała wyraźnie, że widziała uciekających dwóch mężczyzn. Sąd Rejonowy słusznie przy tym zauważył, że z wyjaśnień oskarżonego L. Z. nie wynikało, aby działał z innym nieustalonym mężczyznom – przeciwnie wskazywał, że działał samodzielnie, podkreślając, że współoskarżony V. J.nie brał udziału w tych zdarzeniach, a jedynie spotkał się z nim w tym czasie, po to aby przejął wypożyczony samochód, a nadto poprosił go o podwiezienie i oczekiwanie na wezwanie w tym celu. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego L. Z. w tej części, gdyż były one nielogiczne i stanowiły jedynie wsparcie linii obrony oskarżonego V. J.. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulegało wątpliwości, że w przestępstwach popełnionych na szkodę pokrzywdzonych M. P., E. P. i E. D. brało udział dwóch sprawców, a oskarżony V. J. został zatrzymany w pojeździe po dokonaniu przez oskarżonego L. Z. rozboju na osobie M. D.. Zauważenia przy tym wymaga, że rozbój dokonany na osobie E. D., w których brało udział dwóch mężczyzn został dokonany tuż przed rozbojem dokonanym przez oskarżonego L. Z. na osobie M. D. i w niewielkiej odległości od tego miejsca. Istotnie przy tym pokrzywdzona E. D. nie rozpoznała sprawców dokonanego na niej przestępstwa rozboju, była jednak pewna, że została zaatakowana przez jedną osobę, która po użyciu przemocy i zabraniu torby zaczęła uciekać i wówczas pokrzywdzona zauważyła dwóch uciekających blisko siebie mężczyzn. Pokrzywdzona nie miała przy tym wątpliwości, że uciekający mężczyźni brali udział w zdarzeniu. Zaznaczenia wymaga, że torba zabrana pokrzywdzonej E. D. została ujawniona w pojeździe, w którym funkcjonariusze policji zastali siedzącego oskarżonego V. J., po tym jak oskarżony L. Z. dokonał rozboju na pokrzywdzonym M. D.. W ocenie Sądu odwoławczego, w świetle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie ulegało wątpliwości, że oskarżony V. J., brał udział w dokonaniu przestępstwa rozboju na pokrzywdzonej E. D., a nie jak twierdził oczekiwał na współoskarżonego w pojeździe, nie mając świadomości, jakich czynów oskarżony L. Z. się dopuścił. Okoliczność, że zdarzenia z udziałem pokrzywdzonych E. D. i M. D. miały miejsce jeden po drugim, a nadto w nieznacznej odległości od siebie, a także to, iż bezpośrednio po dokonaniu przez oskarżonego L. Z. rozboju na osobie M. D. został on zatrzymany przez funkcjonariuszy policji wezwanych w związku z rozbojem dokonanym na osobie E. D., a w tym czasie został zatrzymany oskarżony V. J. siedzący w samochodzie, w którym znajdowała się już torba E. D. – prowadzi do wniosku, że ustalenie faktyczne Sądu Rejonowego, iż oskarżony V. J. po dokonaniu rozboju na E. D. powrócił do pojazdu celem oczekiwania na współoskarżonego, który w tym czasie samodzielnie dokonał kradzieży rozbójniczej na osobie M. D. nie budzą żadnych wątpliwości. Zaznaczenia wymaga, że w pojeździe funkcjonariusze policji – poza torbą należącą do pokrzywdzonej E. D., ujawnili także dowód rejestracyjny utracony przez pokrzywdzonego M. P. oraz telefon marki (...)należący do pokrzywdzonego E. P.. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżony V. J. brał udział także w dokonaniu rozboju na osobach wskazanych pokrzywdzonych. Jak już powyżej podkreślono w rozbojach dokonanych na osobach pokrzywdzonego E. P. ora M. P. brało udział dwóch mężczyzn, przy czym pokrzywdzeni dokładnie opisali przebieg zdarzenia i zachowanie sprawców. Pokrzywdzony E. P. w toku rozprawy głównej rozpoznał obydwu oskarżonych i nie miał wątpliwości, że to oni byli sprawcami rozboju na nim dokonanego, podając, iż po ich zatrzymaniu wskazał na oskarżonych jako sprawców rozboju na nim dokonanego. Pokrzywdzony M. P. w toku postępowania przygotowawczego opisał wygląd sprawców podając zapamiętane cechy charakterystyczne obydwu sprawców (k. 150 v, k.229 v). Pokrzywdzony M. P. rzeczywiście z całą pewnością rozpoznał jedynie wizerunek oskarżonego L. Z., nie rozpoznając oskarżonego V. J. na okazanej tablicy poglądowej, podając, że drugi ze sprawców miał na głowie ściągnięty kaptur, co uniemożliwiało mu dokładne go rozpoznanie. W ocenie Sądu odwoławczego kompleksowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań pokrzywdzonych, funkcjonariuszy policji, protokołów oględzin i przeszukania, a także okazania, w powiązaniu z wyjaśnieniami złożonymi przez obydwu oskarżonych prowadzi do jednoznacznego wniosku, że oskarżony V. J. dopuścił się popełnienia przypisanych mu przestępstw rozboju. Okoliczność, iż zdarzenia z jego udziałem nie zostały w istocie zarejestrowane na monitoringu, a także, iż nie został rozpoznany przez pokrzywdzoną E. D. i M. P. nie oznacza, że w sprawie brak było dowodów świadczących o winie i sprawstwie oskarżonego V. J.. Prawidłowa, bo zgodna z art. 7 k.p.k. ocena wszystkich dowodów - nie tylko wyjaśnień oskarżonych, prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego co do winy i sprawstwa oskarżonego V. J. były prawidłowe. Sąd Rejonowy prawidłowo także ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy odnoszący się zarzutu z punktu V postawionego oskarżonemu V. J. (punkt III wyroku), a dotyczący ukrycia dowodu osobistego na dane O. K.. Zasadnie Sąd Rejonowy odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie jako nielogicznych i sprzecznych z doświadczeniem życiowym. Sąd Rejonowy słusznie zwrócił przy tym uwagę, że gdyby wersja podana przez oskarżonego była prawdziwa, to O. K. nie złożyłby wniosku o wydanie dowodu osobistego, co wynika wydruku PESEL, a rzeczywiście skontaktowałby się z oskarżonym celem jego odzyskania. Zaznaczenia przy tym wymaga, że wyjaśnienia oskarżonego rażą naiwnością, bowiem rzeczywiście zupełnie nieprawdopodobnym jest, aby O. K. dobrowolnie zostawił dowód osobisty jedynie z powodu niemożliwości zapłaty kwoty 40 zł za przejazd taksówką zrealizowany przez oskarżonego, zważywszy na obawę o wykorzystanie własnych danych osobowych .

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego prawidłowo ujawnił materiał dowodowy sprawy, dokonał jego wszechstronnej oceny uwzględniającej wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Sąd Rejonowy dokonał również trafnej prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego V. J..

Sąd odwoławczy częściowo uwzględnił zarzuty zawarte w obydwu apelacjach, oparte na podstawie z art. 438 pkt 4 k.p.k. i dotyczące wymiaru orzeczonych wobec oskarżonych kar jednostkowych i kar łącznych. W ocenie Sądu odwoławczego kary jednostkowe wymierzone w stosunku do oskarżonych w punkcie I wyroku za przypisany każdemu z nich ciąg przestępstw w wysokości 5 lat pozbawienia wolności były karami zbyt surowymi w rozumieniu powołanego przepisu. W ocenie Sądu odwoławczego, biorąc pod uwagę dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., w szczególności stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów oraz stopień zawinienia, działanie z góry powziętym zamiarem, jak również zważywszy na motywację, jaka kierowała oskarżonymi, fakt użycia przemocy wobec pokrzywdzonych i rodzaj spowodowanych obrażeń i wysokość poniesionej szkody, a przy tym fakt odzyskania skradzionych przedmiotów oraz zwartość czasowa popełnionych czynów, prowadzi do wniosku o zasadności wymierzenia w punkcie I kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat.

Nie budziło przy tym zastrzeżeń Sądu odwoławczego wymiar kar orzeczonych wobec oskarżonych odpowiednio w punktach II i III wyroku.

Wobec powyższego wymierzonych oskarżonym kar jednostkowych w żadnej mierze nie można uznać za nadmiernie surowych. Kary wymierzone za czyny, jakich dopuścili się oskarżeni powinny być adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów. Kary wymierzone oskarżonym spełniają swoje cele, są sprawiedliwe i wyważone. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzone kary spełniają cele prewencji indywidualnej i generalnej i nie można ich uznać za rażąco surowe i przynoszące oskarżonym nadmierną dolegliwość, a tym samym niewspółmierne.

Złagodzenie wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonych w punkcie I wyroku, skutkowało koniecznością wymierzenia na nowo kar łącznych pozbawienia wolności. Sąd odwoławczy ukształtował wymiar kar łącznych pozbawienia wolności kierując się dyspozycją art. 85 a k.k. i art. 86 § 1 k.k. i uznał za zasadne wymierzenie kary łącznej 5 lat i 3 miesięcy wobec oskarżonego L. Z. i 4 lat i 1 miesiąca wobec oskarżonego V. J., mając na uwadze powyższe całokształt okoliczności, w tym charakter popełnionych przez oskarżonych przestępstw, ich roli w inicjacji poszczególnych czynności sprawczych, jak też charakter dóbr naruszonych przez oskarżonych oraz zbieżność czasową popełnionych czynów. Orzeczone wobec oskarżonych kary łączne są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów, nie przekraczają stopnia winy oraz w sposób właściwy uwzględniają ustawowe cele kary, które należy uznać za wewnętrznie sprawiedliwe, a także sprawiedliwe w odczuciu społecznym.

Wniosek

Obrońca oskarżonego L. Z.:

- o zmianę wyroku i orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w niższym wymiarze (częściowo zasadny),

Oskarżony V. J.:

- o zmianę wyroku i uniewinnienie od zarzucanych czynów (niezasadny).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I-III, VI-VIII

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy uznał, że wywiedziona apelacja oskarżonego V. J., w której kwestionował swoją winę i sprawstwa w zakresie popełnienia zarzucanych mu czynów była niezasadna i miała charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego należało uznać za trafne. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżącego zarzuty, a zatem także i powody nieuwzględnienia apelacji, zostały omówione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wnioski”. Sąd odwoławczy nie stwierdził przy tym z urzędu istnienia podstaw do uchylenia, bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia, tj. przesłanek określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

Na uwzględnienie zasługiwały natomiast częściowo zarzuty podniesione w apelacji oskarżonego V. J. oraz obrońcy oskarżonego L. Z. w zakresie wymiaru orzeczonych kar pozbawienia wolności, co skutkowało zmianą wyroku w punkcie I, co wywołało konieczność uchylenia punktu IV i V zawierających rozstrzygnięcia dotyczące wymiaru kary łącznej i zaliczenia na ich poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt I, IV, V

Zwięźle o powodach zmiany

O powodach zmiany wyroku w zakresie wymiaru orzeczonych kar mowa była w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3,4,5

Zmiana wyroku w punkcie I poprzez złagodzenie wymiaru kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzonych wobec oskarżonych skutkowała koniecznością ukształtowania na nowo wymiaru kary łącznej wobec każdego z oskarżonych (punkt 2, 3) – co zostało uzasadnione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” oraz dokonania ponownego zaliczenia na poczet orzeczonej kary łącznej okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie ( punkt 4, 5).

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7, 8

O kosztach z tytułu obrony z urzędu w instancji odwoławczej orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 3 i § 17 ust. 2 pkt 4 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa oraz jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 14.05.2024 r.

W oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd odwoławczy zasądził od każdego z oskarżonych po 600 zł tytułem opłaty za obie instancje, zwalniając - z uwagi na zasadę słuszności - z ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS