Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 441/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Warszawa-Śródmieście w Warszawie z dnia 12 lutego 2024 r., sygn. akt V K 1451/22.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

2

3

4

Skarżąca zarzuciła wyrokowi Sądu I instancji naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów zebranych w niniejszej sprawie i danie zeznaniom M. R. wiarygodności tylko w zakresie dodania przez oskarżona postów do niej się odnoszących, a nie w pełnym zakresie, w sytuacji, gdy całość zeznań M. R. ma potwierdzenie w załączonych dowodach w postaci wydruków z Internetu oraz wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie (sygn. akt: IX Ka 1055/23), utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie;

W dalszej kolejności skarżąca podniosła naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów zebranych w niniejszej sprawie i danie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej L. T. i zeznaniom świadka J. K. (1), w sytuacji, gdy treść ich wyjaśnień i zeznań jest ze sobą zaskakująco zbieżna, stanowiąc związek partnerski zaprezentowali wyuczoną na potrzeby niniejszej sprawy wersję zdarzeń, w sytuacji, gdy dodatek między M. R. a J. K. (1) jest konflikt, a powyższe zeznania i wyjaśnienia te nie mają potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawne w postaci dokumentów i zeznań M. R.;

Skarżąca zarzuciła także naruszenie art. 4, 7, 92, 410 k.p.k., poprzez dokonanie analizy:

a. zeznań oskarżycielki posiłkowej bez wskazania w jakim zakresie i z jakiego powodu odmawia wiarygodności jej zeznaniom lub daje im wiarygodność;

b. wyjaśnień oskarżonej bez sprecyzowania czy wyjaśnienia te są wiarygodne i czy odmawia im wiarygodności oraz w jakim zakresie i na podstawie jakiej argumentacji za tym przemawiającej;

c. zeznań świadka J. K. (1) bez sprecyzowania czy zeznania te są wiarygodne i czy odmawia im wiarygodności oraz w jakim zakresie i na podstawie jakiej argumentacji za tym przemawiającej;

w wyniku czego Sąd nie dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego zebranego w toku rozprawy i wydał orzeczenie na podstawie niepełnego materiału dowodowego.

Finalnie skarżąca zarzuciła także na podstawie art. 438 pkt 3 Kodeksu postępowania karnego, zaskarżonemu wyrokowi zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przy rozstrzygnięciu w przedmiotowej sprawie, polegający na błędnym uznaniu, iż treści zamieszczone przez oskarżoną: nie fałszują rzeczywistości, mają oparcie WT faktach, były rzeczowe, stanowią subiektywną ocenę rzeczywistych zdarzeń i działań odnoszących się do aktywności oskarżycielki prywatnej, stanowią odpowiedź na negatywne działanie i komentarze oskarżycielki prywatnej, nie miały charakteru zniesławiającego, lecz interpretacyjno-informacyjny na temat rzeczywistych zdarzeń, nie cechowały się jakąś szczególną napastliwością, nie naraziły na szwank reputację oskarżycielki prywatnej, nie stanowiły przekroczenia granic prawa do krytyki i finalnie miały charakter raczej ocen, interpretacji faktów, w sytuacji, gdy treści zamieszczone przez oskarżoną stanowią pomówienie M. R. o czyny, których się nie dopuściła, są fałszywymi informacjami, tak aby zdyskredytować oskarżycielkę prywatną i spowodować ataki na jej stronę, co w następstwie treści zamieszczonych przez oskarżoną miało miejsce, mimo, iż nie dopuściła się żadnej czynności opisanej przez oskarżoną we wpisie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelację oskarżycielki prywatnej Sąd Odwoławczy uznał za niezasadną.

W ocenie Sądu wyżej wymieniony środek zaskarżenia ma charakter czysto polemiczny i nie wykazuje rzeczywistych błędów Sądu Rejonowego, tak w ocenie materiału dowodowego, jak i w poczynionych ustaleniach faktycznych.

Zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stanowi w istocie wyraz niezadowolenia z treści wyroku sądu I instancji. Apelacja nie przedstawia takich argumentów, które mogłyby stanowić podstawę do uchylenia skarżonego wyroku. Podnosząc zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów nie wystarczy przeciwstawienie własnej oceny materiału dowodowego ocenie dokonanej przez Sąd, lecz należy przekonująco wykazać, iż w toku wyrokowania, dokonując analizy materiału dowodowego Sąd pierwszej instancji nie respektował wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasad logicznego rozumowania. Nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego oceny zeznań oskarżycielki prywatnej wskazać należy, że znacząca ich część dotyczy ocen i opinii a nie faktów, a opinie nie podlegają ocenie w kategoriach prawdy i fałszu. Skarżąca podnosiła, iż nieprawdą są okoliczności przytaczane we wpisie oskarżonej i nie było w stosunku do niej prowadzone żadne postępowanie. Odnosząc się do tego wskazać należy, że we wpisie oskarżonej nie było mowy o tym, że przeciwko oskarżonej toczą się postępowania prokuratorskie. Z materiału dowodowego jasno wynika, iż między stronami trwa od dawna konflikt za pośrednictwem internatu, przy czym obydwie strony tego konfliktu atakują się wzajemnie, bardzo krytycznie odnosząc się do działań oponenta. Podobnie rzecz się ma z zarzutem dotyczącym zeznań J. K. (1) oraz wyjaśnień oskarżonej, gdyż odnosi się przede wszystkim do tego, co jest wyrazem ich opinii a nie twierdzeń o faktach. W tym zakresie warto również wskazać, iż zeznania wyżej wymienionego znajdują potwierdzenie w obiektywnym materiale dowodowym, w postaci print screen’u komentarzy oskarżycielki prywatnej (k.110-116), dokumentującego działania oskarżycielki. Wielokrotnie też oskarżycielka powołuje się na wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia skazujący J. K. (1) za pomówienie. Tymczasem wyrok ten dotyczy konkretnych wypowiedzi J. K. (1) i nie może mieć żadnego bezpośredniego przeniesienia na niniejszą sprawę, a tym bardziej na ocenę zeznań tego świadka w tej sprawie. Nawet jeśli określone twierdzenia J. K. (1) zostały w tamtej sprawie ocenione jako niewiarygodne, to nie oznacza to przecież, że nieprawdziwe są jego wszystkie wypowiedzi, czy też zeznania w tej sprawie, zwłaszcza że znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Co więcej, wspomniany wyrok w zasadzie może być dowodem wyłącznie tego, że między stronami od dłuższego czasu trwa konflikt i że toczy się on wokół działań kanału (...) Również stanowi wiec po części dowód na prawdziwość zeznań omawianego świadka.

Nie przesądza też niewiarygodności zeznań J. K. i wyjaśnień oskarżonej fakt, że są one zbieżne. Oczywistym jest, że stanowią oni niejako jedną stronę konfliktu, współpracują zawodowo i są związani prywatnie. Nie dziwi zatem w tej sytuacji, że podobnie przedstawiają swoje wersje.

Co jednak najistotniejsze, a o czym wspomniano już wyżej, to rolą sądu jest ocena zeznań świadków na temat faktów, zaś w tej sprawie zarówno wyjaśnienia oskarżonej, jak i zeznania świadków w przeważającej części stanowią wyraz ich opinii i odczuć, a nie informacje o faktach. Zatem, kiedy oskarżycielka zarzuca, że zeznania i wyjaśnienia strony przeciwnej nie mają potwierdzenia w materiale dowodowym, to w istocie za ten materiał dowodowy w przeważającej mierze uznaje własne zeznania, przedstawiające jej opinie i odczucia dotyczące działania oskarżonej. Oskarżycielka de facto nie przytaczała żadnych dowodów, powołując się jedynie na własne przemyślenia i oceny zachowania zarówno swojego jak i oskarżonej.

Zauważyć należy, że oskarżycielka swoje wypowiedzi na temat kanału (...)oraz L. T. i J. K. (1) ocenia wyłącznie jako krytyczne ale merytoryczne i prawdziwe, jednocześnie zaś krytyczne komentarze pod swoim adresem uznaje za pomówienia. Przejawia się w tym subiektywne postrzeganie przez nią prawa do wolności słowa i prawa do krytyki.

Za całkowicie nietrafny należy uznać zarzut skarżącej, jakoby Sąd dokonał naruszenia art. 4, 7, 92, 410 k.p.k., poprzez niewskazanie zakresu przyznania wiarygodności poszczególnym dowodom i wskazania powodu dla którego odmawia im wiarygodności. Sąd Rejonowy w sposób zgodny z art. 424 kpk opisał bowiem dokonaną przez siebie ocenę dowodów. Zeznania świadka J. K. (1) opisane zostały jako spójne wewnętrznie, rzeczowe i wyważone. Świadek ujawnił fakt istniejącego konfliktu pomiędzy nim, L. T. a oskarżycielką prywatną M. R. na tle kanału (...) co wsparte zostało także dokumentami. Sąd nie wskazał, aby zeznania te były w jakimś zakresie niewiarygodne, co oznacza, iż zostały one uznane za wiarygodne w pełni, którą to ocenę Sąd Odwoławczy podziela. Podobnie rzecz miała się w z wyjaśnieniami oskarżonej L. T.. W kontekście zaś zeznań oskarżycielki prywatnej Sąd Rejonowy wskazał, iż dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie dodania przez oskarżoną L. T. postów odnoszących się do oskarżycielki prywatnej, albowiem zeznania w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, nie dał zaś jej wiary w pozostałym zakresie, powodem zaś powyższego była niezgodność tych zeznań z pozostałymi ustaleniami Sądu dokonanymi na podstawie innych dowodów uznanych za wiarygodne oraz to, że w znacznej części są one wyrazem subiektywnych ocen oskarżycielki i w tym zakresie nie podlegają ocenie w kontekście wiarygodności.

Dalej pamiętać należy, że aby mówić o pomówieniu, musi zaistnieć narażenie na utratę dobrego imienia w opinii publicznej. Skarżąca podnosiła, iż twierdzenia oskarżonej są poniżające i powodują infamię jej osoby wśród odbiorców takich treści. Także w tym wypadku nie sposób jednak przyznać racji skarżącej, a Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że takie narażenie nie zaistniało. Oskarżycielka odnosi się do znamienia poniżenia w opinii publicznej w swej apelacji, jednak wskazać należy, że znamię to interpretuje nieprawidłowo. Wpisy oskarżonej były skierowane do określonych odbiorców związanych z kanałem (...) i zainteresowanych konfliktem między oskarżycielką a J. K. (1). Takie zamknięte grono odbiorców sprawia, że nie sposób negatywnych wypowiedzi dotyczących oskarżycielki uznać za takie, które mogą spowodować jej infamię w opinii publicznej. Nie sposób więc twierdzić aby doszło do realizacji niezbędnego znamienia czynu z art. 212 k.k.

Treść art. 212 § 1 k.k. stanowi: kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Treść zarzutu musi być zdolna do jej zweryfikowania w kategoriach prawdy i fałszu. Takiej zdolności weryfikacji odmawia się opiniom. Biorąc pod uwagę, iż wpis oskarżonej zawiera, jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, krytyczne wypowiedzi oskarżonej, stanowiące subiektywną ocenę zdarzeń i działań odnoszących się do aktywności internetowej oskarżycielki prywatnej M. R., a nie pomówienie przedstawiające wymyślone, nieprawdziwe okoliczności faktyczne, nie może on zostać uznany za pomawiający. Przepis art. 212 § 1 k.k. mówi nie o poniżeniu w ogóle, lecz „poniżeniu w opinii publicznej”, co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Oskarżycielka i oskarżona są osobami biorącymi udział w pewnym konflikcie internetowym, obserwowanym przez wąskie grono odbiorców. Nie sposób uznać w tej sytuacji tekstu oskarżonej za skierowanego do opinii publicznej w takim rozumieniu, jak wskazano to wyżej.

Nie sposób uznać także, aby oskarżona miała ponosić odpowiedzialność za to, że inni członkowie grupy, na której opublikowała swój tekst, używali w stosunku do oskarżycielki słów obelżywych. Oskarżona nie może ponosić odpowiedzialności za nieswoje czyny. Nie sposób uznać też aby wyłącznym powodem, dla którego inni użytkownicy wygłaszali niepochlebne komentarze na temat oskarżycielki, był tekst oskarżonej. Osoby te były członkami wąskiej grupy i byli już mocno zaangażowani w konflikt miedzy stronami.

Wskazać też należy, że oskarżycielka nie jest osobą unikającą rozgłosu i bez swojej woli i świadomości uwikłaną w ten konflikt. Będąc aktywną w Internecie oskarżycielka powinna sobie zdawać sprawę z tego, że społeczność internetowa jest bardzo różna i niestety - z powodu zwiększonej anonimowości – komentarze negatywne, wulgarne, wyśmiewające itp. są codziennością w tej społeczności. Tym samym osoba, która decyduje się w tym uczestniczyć i oceniać oraz krytykować postępowanie innych osób, sama musi się z taką krytyką liczyć. Oskarżycielka prywatna swoimi wpisami także wywoływała to, że inne osoby negatywnie wypowiadały się o J. K. (1) i L. T..

Wskazując na przedstawienie sądowi dowodów sprawstwa oskarżonej, oskarżycielka pomija, że sam fakt wykonania wpisów będących przedmiotem zarzutów, nie był przez oskarżoną kwestionowany i jest faktem bezspornym. Czym innym jest natomiast ocena treści tych wpisów w kontekście znamion czynu z art. 212 kk. Taką ocenę sąd rejonowy przeprowadził w sposób prawidłowy.

W istocie aktualnie możemy mówić o kolejnych rewanżach obu stron konfliktu i wszczynaniu kolejnych postępowań karnych, w odwecie za wcześniejsze sprawy.

Wskazać również należy, że przepis art. 212 k.k. ma charakter subsydiarny i znamion tego przestępstwa nie można interpretować w sposób rozszerzający. Powoływanie się na ochronę swych praw z art. 212 § 1 k.k. nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego. Wygłoszenie niepochlebnej opinii, choćby nawet nieobiektywnej, do ograniczonego kręgu osób, nie może być traktowane jako wypełniające znamiona przestępstwa zniesławienia. Pamiętać należy, że po drugiej stronie stoi dobro w postaci wolności wypowiedzi i wolności do krytyki. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2022 r. (sygn. II KK 39/22), wskazano iż negatywny odbiór takiej opinii nie powinien z automatu być postrzegany w kategoriach przestępstwa. Jednym z szeroko uznawanych w doktrynie i orzecznictwie kontratypów pozaustawowych, jest prawo do krytyki. Jeżeli zatem oskarżycielka stoi na stanowisku, iż stwierdzenia wygłoszone przez oskarżoną godzą w jej dobre imię, może dochodzić swych roszczeń na drodze postępowania cywilnego.

Biorąc pod uwagę powyższe, sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek oskarżycielki posiłkowej był niezasadny, z powodów wymienionych wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w mocy w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

J.w.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3

Na podstawie art. 634 k.p.k. oraz z art. 626 § 1 k.p.k., Sąd Okręgowy ustalił, iż koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżycielka posiłkowa, oraz zasądził od niej na rzecz oskarżonej kwotę 1000 (tysiąc) złotych, tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy w postepowaniu odwoławczym;

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k., Sąd Okręgowy zasądził od oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa opłatę za postępowanie odwoławcze w kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych.

7.  PODPIS