Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 488/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 27 lutego 2020 r., sygn. akt II K 1208/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca jednego z oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzut 1

dotyczy naruszenia art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, tj. naruszenie art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na:

- wyciągnięciu dowolnych wniosków z uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżonej złożonych w postępowaniu przygotowawczym, że oskarżona udała się z J. S. do M. w celu dokonania kradzieży, gdy tymczasem oskarżona w żadnym miejscu nie wskazywała aby znane jej były plany i zamiary J. S. co do pozyskania paliwa;

- wyciągnięciu dowolnego wniosku nie mającego oparcia w materiale dowodowym, że między oskarżoną a oskarżonym istniało przestępne porozumienie co do kradzieży z włamaniem oleju napędowego – oskarżony, jak i oskarżona spójnie wskazywali, że oskarżona nie miała wiedzy o planach J. S.;

- uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej złożonych w postępowaniu przed sądem, pomimo ze korespondują one z uznanymi przed sąd za wiarygodne wyjaśnieniami oskarżonej złożonymi w postępowaniu przygotowawczym – w obu wyjaśnieniach oskarżona opisała przebieg wydarzenia, tj. że J. S. w rozmowie telefonicznej umówił się z kimś i oskarżona miała go zawieść na miejsce samochodem, a
następnie poczekać na niego w aucie;

-uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej złożonych w postępowaniu przed Sądem, w których oskarżona wyjaśniła, że nie posiadała przy sobie w dniu 15.06.2020 r. amfetaminy i nie wie nic o tym, aby taka substancja została znaleziona w samochodzie, a wyjaśnienia spisane w protokole przesłuchania nie pochodzą od niej, ona jedynie podpisała wydrukowany protokół, którego nie odczytała, a tym samym zaprotokołowanie przyznanie się do winy nie było zgodne z jej rzeczywistymi wyjaśnieniami;

- uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego J. S., podczas gdy jego wyjaśnienia korespondują z wyjaśnieniami oskarżonej z postępowania przygotowawczego w zakresie, w jakim wyjaśnił on udział i rolę A. K. w zdarzeniach z dnia 15.06.2017r . oraz potwierdził, że nie miała ona wiedzy o jego planach odnośnie pozyskania paliwa

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut 2

Z uzasadnienia apelacji wynika, że dotyczy on naruszenia art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, tj. przyjęcie, że wartość oleju napędowego wynosiła 1350 zł, podczas gdy przemnożona ilość paliwa 30 litrów przez cenę jednego litra daje kwotę 135 zł

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując treść orzeczenia przez pryzmat zarzutu 1 podniesionego w apelacji stwierdzić należało, że nie zasługiwał one na uwzględnienie, bowiem kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. stwierdzić należy, że nie mogą one ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinny wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (por. postanowienie SN z dnia 26 lipca 2007r., sygn. akt IV KK 175/07, Biul. PK 2007/15/40).

W tym miejscu zauważyć także trzeba, iż Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych w sprawie opierając się na przekonaniu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych, która pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Ocena ta poprzedzona została ujawnieniem w toku rozprawy głównej całości okoliczności sprawy. Jest ona zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej A. K. została wyczerpująco i logicznie uargumentowana w uzasadnieniu wyroku. Stanowisko obrońcy sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych. Sąd I instancji słusznie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz oskarżonej złożonych przed Sądem oraz słusznie uznał je za przyjętą w trakcie postępowania przez oskarżonych linię obrony. Dał natomiast wiarę zeznaniom pokrzywdzonego K. G. i funkcjonariuszom Policji, które będąc spójne i logiczne znajdywały także potwierdzenie w pozostałych dowodach zgromadzonych w trakcie postępowania.

W toku postępowania przygotowawczego oskarżona (k. 67) przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Odnośnie amfetaminy wskazała, że amfetaminę ,,zabrałam młodszemu bratu”, natomiast odnośnie pierwszego z zarzucanych jej czynów szczegółowo opisała przebieg zdarzenia.

Jednak oskarżona A. K. przed Sądem odmiennie niż w toku postępowania przygotowawczego zaprzeczyła już, by J. miał wyjść z samochodu z jakimiś baniakami, a także by miała kogoś później pytać o drogę (k. 245) - wyjaśnienia te są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał, że miał przy sobie 15 litrową bańkę czy też zeznaniami K. G., który potwierdził, że oskarżona rozmawiała z synem pokrzywdzonego, aby odciągnąć uwagę od oskarżonego, za którym szli.

Nie można wobec tego zgodzić się z twierdzeniami oskarżonej, że nie miała pojęcia o zamiarach byłego partnera odnośnie kradzieży oleju napędowego. Sąd I instancji słusznie przypisał A. K. działanie wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym J. S.. Jak stanowi Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 15 kwietnia 2008 r. sygn. akt II AKa 210/2007 „istotą współsprawstwa jest, że każdy ze współsprawców odpowiada za zrealizowanie całości przestępstwa wspólnie i w porozumieniu, a więc odpowiada także za te elementy czynu, których sam nie zrealizował. Dla odpowiedzialności każdego decydujący jest zakres porozumienia, które obejmując całość akcji przestępczej, spaja w jedność zachowania poszczególnych współdziałających.” Niezależnie od podziału ról jakiego dokonali oskarżeni między sobą zachowania ich wypełniły znamiona usiłowania przestępstwa z art. 279 k.k. Sąd Rejonowy szczegółowo wskazał czemu uznał, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu i sąd odwoławczy argumentację to w całości podziela, dlatego nie widzi potrzeby powielania jej w tym miejscu (k. 321v-322).

Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska oskarżonej, która w toku dochodzenia miała zostać rzekomo zmuszona przez funkcjonariuszy Policji do przyznania się do winy. Kompletnie irracjonalne byłoby, by w niniejszej sprawie, która przecież nie była sprawą wielkiej wagi, policjanci mogli być zainteresowani np. z uwagi na zainteresowanie przełożonych, czy opinii publicznej, wykazywali oni tak wielką determinację, by uzyskać od oskarżonej A. K. oświadczenie o tym, że przyznaje się do winy i tym samym mieli ryzykować odpowiedzialność karną i dyscyplinarną tylko po to, by jak najszybciej przekazać do sądu akt oskarżenia.

Na uwagę zasługuje również okoliczność, że oskarżona A. K. po pierwszym przesłuchaniu zachowywała się dość nietypowo, jak na niewinną osobę, na której policjanci w sposób bezprawny wymusili przecież przyznanie się do popełnienia przestępstw, których jak utrzymywała już w toku postępowania sądowego wcale nie popełniła. Po pierwsze oskarżona nie zawarła żadnych zastrzeżeń do sposobu przeprowadzenia czynności w treści protokołu przesłuchania (vide protokół k. 65-67). Poza tym kompletnie niezrozumiałe jawi się jej zachowanie w dalszym stadium postępowania do momentu skierowania aktu oskarżenia. Oskarżona nie złożyła żadnych skarg na nieprawidłowe zachowanie funkcjonariuszy rzekomo zmuszających ją do przyznania się do winy, nie podjęła również jakichkolwiek działań zmierzających do oczyszczenia się z zarzutów.

Przez okres ponad jednego roku oskarżona nie zgłosiła się z własnej inicjatywy na policję ani do prokuratora i nie wydawała się w ogóle zainteresowana ujawnieniem, jaki był rzeczywisty przebieg wydarzeń i w istocie tylko biernie oczekiwała do rozprawy w dniu 06 lutego 2019 r. gdzie już nie przyznała się do winy. Oskarżona nie mogła przecież nie zdawać sobie sprawy, że wraz z upływem czasu coraz trudniej może jej być wykazać swoją niewinność i podważyć twierdzenia policjantów znajdujące wsparcie we własnoręcznie podpisanym przez nią protokole, zwłaszcza że już niejednokrotnie była karana. Zachowując bierność ryzykowała, że w sytuacji, gdy na jej sprawstwo wskazywały inne dowody, którymi dysponowały organy ścigania i uznały je za na tyle wiarygodne, że na ich podstawie postawiły jej zarzuty, nie uda jej się uniknąć poniesienia odpowiedzialności karnej za czyny, których miałaby nie popełnić.

Zarzut 2

Pojemność bańki na olej napędowy (30 litrów), jak i jego cena (4,5 zł za litr) nie budzi wątpliwości - w świetle zatrzymanego pojemnika przy oskarżonym J. S., jak
i ceny paliwa zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonego K. G..

Wniosek

Zarzut 1.

zmiana wyroku poprzez uniewinnienie w zakresie wszystkich czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut 2

brak precyzyjnego sformułowania wniosku apelacyjnego z uwagi na połączenie go z innymi zarzutami, które omówiono powyżej i uznano za niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut 1.

W konsekwencji stwierdzenia przez sąd odwoławczy bezzasadności podniesionych w apelacji, a wskazanych wyżej zarzutów wnioski apelacji w tym zakresie pozostawały bezzasadne.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się też żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych w apelacji zarzutów, zgodnie z wymogami art. 439 k.p.k. czy art. 440 k.p.k.

Zarzut 2.

Z uwagi na to, iż ten zarzut apelacji sąd odwoławczy uznał za zasadny - w tym zakresie zmienił opis czynu zarzucanego oskarżonej poprzez określenie prawidłowej wysokości szkody.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Na podstawie art. 435 k.p.k. zmieniono wyrok w części niezaskarżonej w ten sposób, że ustalono wartość szkody odnośnie czynu przypisanego J. S. również na kwotę 135 (stu trzydziestu pięciu) złotych.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Z uwagi na zmianę wartości szkody odnośnie czynu przypisanego oskarżonej A. K. stosownej zmiany należało dokonać również na korzyść oskarżonego J. S., który nie apelował. Upoważniał Sąd odwoławczy do tego przepis art. 435 k.p.k., gdy podejmował taką korektę na korzyść oskarżonej A. K., a te same względy przemawiały, by identycznie zmodyfikować opis czynu także na korzyść oskarżonego J. S..

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

co do winy i kary w zakresie punktu I wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty podniesione w apelacji w tym zakresie okazały się nietrafne, zaś nie wystąpiły inne okoliczności, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu i nakazywałyby zmianę rozstrzygnięcia w tym zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono wyrok w części zaskarżonej w ten sposób, że wartość szkody odnośnie pierwszego z przypisanych oskarżonej A. K. czynów (wartość oleju napędowego) ustalono na kwotę 135 (stu trzydziestu pięciu) złotych

Zwięźle o powodach zmiany

Z uwagi na bezsporne ustalenie, że cena jednego litra paliwa wynosiła 4,5 zł, a skradziono je w ilości 30 należało zmienić wartość szkody zgodnie z otrzymanym wynikiem (zeznania K. G. k. 246).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Z uwagi na fakt, że oskarżona A. K. była reprezentowana przez obrońcę z urzędu sąd na podstawie art. § 4 ust. 3, § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) zasądził na rzecz obrońcy kwotę 420 zł powiększoną o 23 % VAT tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

V

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie, w tym opłaty oraz obowiązku ponoszenia wydatków postępowania
za II instancję, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Sąd odwoławczy
na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. uznał, że uiszczenie wydatków i opłaty byłoby dla oskarżonej zbyt uciążliwe ze względu na jej sytuację rodzinną i majątkową (oświadczenie k. 66, 193 ).

7.  PODPIS

1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

OBROŃCA

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

SKAZANIE

1.2.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.1. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana