Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 491/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 26 lutego 2020 r., sygn. akt III K 1013/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia
o karze, zaś podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, w istocie kwestionował on niezastosowanie wobec T. O. instytucji warunkowego umorzenia postępowania.
W świetle art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina
i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości
i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu w myśl art. 115 § 2 kk, Sąd bierze natomiast pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Określenie stopnia społecznej szkodliwości na gruncie art. 115 § 2 kk stanowi wypadkową wszystkich wymienionych w tym przepisie okoliczności. W ocenie Sądu Okręgowego, prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, że zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu są wyższe aniżeli znaczne. T. O. prowadził bowiem pojazd mechaniczny w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości, a kolejne pomiary dały odpowiednio wynik: I bad. – błąd pomiaru, II bad. – 0,86 mg/l, III bad. – 0,90 mg/l, IV bad. 0,92 mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu oraz badanie urządzeniem Alkometr A2.) I bad. 0,80 mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu,
a więc niemal 2 promile. Wiarygodności powyższych pomiarów nie kwestionowano w toku postępowania, a otrzymany wynik nie jest chociażby zbliżony do granicy pomiędzy stanem nietrzeźwości a stanem po użyciu alkoholu w rozumieniu art. 115 § 16 pkt 2 kk w zw. z art. 46 ust. pkt 2 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, co mogłoby budzić jakiekolwiek wątpliwości co do rzeczywistej zawartości alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu i uzasadniać przyjęcie niższego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Ponadto, jak wynika z akt niniejszej sprawy, zatrzymanie oskarżonego nastąpiło na skutek interwencji obywatelskiej świadka P. J., który obserwując T. O.
z okna zauważył, że sposób poruszania się oskarżonego może wskazywać na to, iż znajduje się on pod wpływem alkoholu. Skoro zatem naoczny świadek zdarzenia z pewnej odległości poczynił już takie obserwacje, wskazuje to, iż stan fizyczny oskarżonego przy prowadzeniu pojazdu powodował poważne zagrożenie dla ruchu. Przy ocenie czynu z art. 178a § 1 kk należy również oceniać takie okoliczności, jak sposób prowadzenia pojazdu w aspekcie realnego, faktycznego zagrożenia dla ruchu (poza stanem nietrzeźwości, ewentualne naruszenie innych zasad bezpieczeństwa w ruchu, zwłaszcza w aspekcie znaczenia ich wagi dla tegoż bezpieczeństwa) oraz miejsce poruszania się pojazdem (vide: Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 16 kwietnia 2002 r., sygn. akt WA 11/02, Legalis nr 124763). Wbrew twierdzeniom skarżącego nie można przyjąć, że T. O. poruszał się po drodze wewnętrznej, albowiem z akt sprawy wynika, iż zdarzenie to miało miejsce na obszarze strefy ruchu, a więc obszarze, który chociaż jest wyznaczony na drodze wewnętrznej, to obowiązują na nim przepisy takie, jak na drodze publicznej. Inkryminowane zdarzenie nastąpiło około godziny 22, więc nie była to pora ściśle nocna, w której można przyjąć, iż ruch pojazdów oraz pieszych jest znaczenie mniejszy, co ewentualnie niwelowałoby stopień zagrożenia wywołanego zachowaniem oskarżonego. Nie można również tracić z pola widzenia samego przebiegu zdarzania, podczas którego oskarżony nie zareagował na pierwszą próbę interwencji P. J., lecz kontynuował jazdę, uszkodził pojazd innego uczestnika ruchu drogowego, a następnie próbował oddalić się
z miejsca zdarzenia i nie powstrzymał się dobrowolnie od dalszej jazdy, lecz unicestwiło ją dopiero zatrzymanie obywatelskie przez P. J. i S. B.. Tym samym, zdaniem Sąd odwoławczego rozmiar wyrządzonej szkody nie jest nieznaczny. Jak również słusznie wskazywał Sąd I instancji, T. O. jest dorosłym, w pełni sprawnym fizycznie
i intelektualnie mężczyzną, a więc wsiadając do samochodu pod wpływem alkoholu musiał liczyć się z konsekwencjami swojego postępowania, nawet jeśli przyjąć za skarżącym, iż zamiar przeparkowania pojazdu zrodził się u oskarżonego nagle, to nie niweluje to w żaden sposób stopnia jego winy i możliwości przewidywania skutków swojego niezgodnego z prawem zachowania. Wbrew również twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy nie zastosował jako okoliczności obciążającej jednego ze znamion czynu zabronionego z art. 178a § 1 kk, lecz ocenił całokształt zachowania T. O., w tym również poziom nietrzeźwości oskarżonego i doszedł do prawidłowego wniosku, iż w niniejszej sprawie w odniesieniu do T. O. nie zostały spełnione przesłanki zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Odnosząc się do warunków osobistych oskarżonego, Sąd Okręgowy w pełni podziela wyrażony przez Sąd I instancji pogląd, iż od oskarżonego – jako wieloletniego strażnika Straży Miejskiej – oczekuje się wyższych standardów postępowania, albowiem jest on osobą, którą na co dzień ma styczność z osobami naruszającymi w rozmaity sposób porządek prawny i swoją postawą oraz sposobem zachowania powinien stanowić przykład właściwej postawy oraz poszanowania prawa, a także być wzorem dla innych.

Wymierzając T. O. karę za popełniony czyn z art. 178a § 1 kk, Sąd I instancji prawidłowo rozważył i zastosował wszelkie dyrektywy wymiaru kary wynikające z art. 53 kk,
a także wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, który, biorąc pod uwagę rodzaj naruszonego dobra jakim jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym, wodnym i powietrznym, a pośrednio także życie i zdrowie, trafnie ocenił jako znaczny. W tej sytuacji, w opinii Sądu Okręgowego wymierzoną oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) złotych każda stawka nie sposób uznać za rażąco surową. W sytuacji skazania oskarżonego za popełnienie występku z art. 178a § 1 kk, Sąd I instancji zobligowany był w świetle art. 42 § 2 kk do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego określonego w tym przepisie, tj. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres nie krótszy od lat trzech. Mając na uwadze okoliczności popełnienia czynu przez T. O., Sąd I instancji prawidłowo orzekł w/w środek karny w wymiarze czterech lat. Sąd meriti w sposób prawidłowy również zaliczył na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy w sprawie. W myśl przepisu art. 43a § 2 kk orzeczenie wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych było obligatoryjne, co też Sąd Rejonowy uczynił.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko T. O..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny, a to z uwagi na niezasadność podnoszonych przez obrońcę oskarżonego wywiedzionej apelacji zarzutów. W ocenie Sądu Okręgowego, nie doszło do wskazywanego w wywiedzionym środku odwoławczym błędu w ustaleniach faktycznych
w zakresie ustalenia stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, wobec czego prawidłowo Sąd meriti nie zastosował instytucji warunkowego umorzenia postępowania, co do którego przesłanki nie zostały spełnione, o czym szerzej Sąd odwoławczy wypowiedział się w sekcji „zarzut”.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zaskarżonym zakresie, tj. w zakresie rozstrzygnięcia o karze został utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego, wywiedziona w niniejszej sprawie apelacja była niezasadna
i miała charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego uznać należało za trafne. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżącego zarzuty, a zatem także powody nieuwzględnienia apelacji, została omówiona w sekcji „zarzuty i wnioski”. Sąd odwoławczy nie stwierdził z urzędu istnienia podstaw do uchylenia bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia (tj. przesłanek określonych w wart 439 i 440 kpk).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Wobec nieuwzględnienia wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego apelacji, na podstawie art. 636 § 1 kpk, Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego całością kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym opłatą od wymierzonej kary grzywny w kwocie 450 złotych (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych, Dz.U. nr 49, poz. 223), nie znajdując podstaw do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Apelacja w części dotyczącej kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana