Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 579/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 17 grudnia 2019 r., sygn. akt II K 908/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść wyroku, tj. art. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. (niezasadny),

- błąd w ustaleniach faktycznych (niezasadny),

-naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 632pkt 1 k.p.k. (zasadny)

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki prywatnej jedynie w nieznacznym zakresie zasługiwała na uwzględnienie, a mianowicie w zakresie rozstrzygnięcia z punktu III wyroku.

Chybiony okazał się podnoszony przez skarżącego zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. Podkreślenia wymaga, że skarżący, w celu wykazania słuszności tak sformułowanego zarzutu, obowiązany jest wskazać na konkretne uchybienia, które świadczą o tym, że oceniając materiał dowodowy Sąd orzekający naruszył zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego czy też wskazań wiedzy. Skarżący nie sprostał temu wymogowi, zaś jego twierdzenia mają charakter dowolnej i nieuprawnionej polemiki. Podnieść trzeba, że wnikliwa analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż w toku przewodu sądowego Sąd I instancji ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich skrupulatnej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej swobodnej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Argumentacja Sądu orzekającego w tym przedmiocie jest wynikiem dogłębnej analizy treści każdego dowodu na tle całokształtu okoliczności sprawy, jest logiczna i spójna oraz została wyczerpująco umotywowana w pisemnym uzasadnieniu, w którym Sąd Rejonowy wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Niezasadnie także pełnomocnika oskarżycielki prywatnej podnosił także zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Do jego naruszenia może zatem dojść w sytuacji gdyby Sąd w swoich ustaleniach pominął dowód / dowody, które zostały ujawnione lub też oparł się na dowodach, które ujawnione na rozprawie nie zostały. Skarżący nie wskazuje, aby którakolwiek z tych okoliczności zaszła w niniejszej sprawie.

Nie ma także racji skarżący podnosząc, iż Sąd Rejonowy, rozpoznający przedmiotową sprawę, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, który wpłynął na treść zaskarżonego wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień dopuścił się Sąd orzekający w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, nie może się sprowadzać do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Analiza treści wywiedzionej apelacji prowadzi do wniosku, że stanowią ona jedynie nieuprawnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu orzekającego.

Odnosząc się szczegółowo do argumentów wskazanych w apelacji należy stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, którą to ocenę Sąd odwoławczy w pełni podzielił. Zaznaczenia wymaga, że w niniejszej sprawie istotnym w pełni wartościowym dowodem był dowód z nagrania monitoringu odtworzony w toku rozprawy, który pozwolił na dokonanie właściwej oceny zeznań poszczególnych osób biorących udział w przedmiotowym znaczeniu. Wprawdzie dowód ten istotnie nie przedstawia przebiegu zajścia wewnątrz boksu w szatni, niemniej jednak obrazuje zachowanie tak pokrzywdzonej jak i oskarżonej tuż przed samym zajściem. Z zapisu nagrania wynika natomiast niezbicie, że tuż przed wejściem do boksu szatni pokrzywdzona faktycznie potrąciła swoją torbą, którą trzymała przewieszoną przez ramię – oskarżoną i przy tym niewątpliwie coś co niej powiedziała, po tym jak oskarżona słownie zareagowała na potrącenie. Z przebiegu nagrania, w ocenie Sądu odwoławczego wynika jednoznacznie, że wypowiedziane przez pokrzywdzoną A. C. (1) słowa wywołały reakcję oskarżonej w postaci gwałtownego wejścia do boksu, do którego chwilę wcześniej weszła pokrzywdzona. Niewątpliwie przy tym oskarżona była bardzo wzburzona, o czym świadczy fakt, iż bezpośrednio po wyjściu z tegoż boksu ponownie skierowała się w jego kierunku gwałtownie wypowiadając jakieś słowa i gestykulując w stronę pokrzywdzonej. Wobec powyższego nie sposób podzielić zarzutu skarżącego w zakresie kwestionowania oceny zeznań A. C. dokonanej przez Sąd Rejonowy. Właściwie bowiem Sąd Rejonowy jedynie częściowo dał wiarę tym zeznaniom. Pokrzywdzona bowiem twierdziła, że niejako to ona została szturchnięta przez oskarżoną przed wejściem do boksu szatni, a nadto, że nie wypowiedziała w tym momencie do oskarżonej żadnych słów. Tymczasem odmienny przebieg zdarzenia został utrwalony na zabezpieczonym nagraniu, o czym była mowa powyżej. Zaznaczyć przy tym trzeba, że Sąd Rejonowy w pełni dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie przebiegu zdarzenia wewnątrz boksu, jako że korespondowały z zeznaniami świadka R. W. (1), która z racji usytuowania w czasie zdarzenia nie miała możliwości zaobserwowania jego początku, który został utrwalony na zabezpieczonym nagraniu z monitoringu. Nie sposób także uznać, że Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny zeznań świadka J. Z. (1) w zakresie właśnie początkowej fazy zdarzenia, tj. reakcji oskarżonej na potrącenie jej przez pokrzywdzoną i wypowiedzenie określonych słów przez pokrzywdzoną, zanim weszła do boksu szatni. Zaznaczenia wymaga, że treść zeznań świadka w tym fragmencie w pełni koresponduje z zapisem monitoringu. Analiza zapisu tego nagrania w pełni koresponduje z zeznaniami tego świadka, gdyż niewątpliwie po potrąceniu oskarżonej przez pokrzywdzoną torbą, oskarżona odwróciła się i coś powiedziała i w odpowiedzi na to pokrzywdzona również wypowiedziała jakieś słowa. Dalsza reakcja oskarżonej w postaci gwałtownego wejścia do boksu szatni za pokrzywdzoną świadczy o tym, że słowa wypowiedziane przez pokrzywdzoną były tego rodzaju, że wywołały tak emocjonalną reakcję oskarżonej. Świadek A. Z. stała w momencie zdarzenia w takim miejscu szatni, że nie mogła widzieć co działo się wewnątrz boksu. Z tego względu Sąd Rejonowy prawidłowo obdarzył wiarą zeznania pokrzywdzonej i świadka R. W. (1) w zakresie przebiegu zdarzenia wewnątrz boksu szatni, co nie zostało objęte nagraniem monitoringu. Wskazać przy tym trzeba, że opinia sądowo – psychologiczna, która została wydana w niniejszej sprawie na skutek złożenia zeznań przez pokrzywdzoną, nie stanowi ich oceny i jej nie zastępuje, gdyż ocena dowodów należy do Sądu orzekającego. To, że z treści opinii nie wynika, że pokrzywdzona nie ma tendencji do konfabulacji nie uprawnia do twierdzenia, że jej zeznania winny w całości zostać uznane za wiarygodne.

Nie może także budzić wątpliwości ocena zeznań świadka E. C. – matki pokrzywdzonej. Wszak zeznania tego świadka są niezwykle lakoniczne, w istocie nie odnoszą się do przedstawienia przebiegu zdarzenia, a poinformowania o zdarzeniu, jakie miało miejsce z udziałem oskarżonej i jej córki, przy czym w istocie świadek nie była na miejscu w dniu zdarzenia, a swoją wiedzę opierała wyłącznie na informacji przekazanej przez córkę A. C. (1).

Sąd odwoławczy nie dostrzegł także naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 170 § 1 k.p.k. w związku z oddaleniem wniosków dowodowych pełnomocnika pokrzywdzonej. W ocenie Sądu odwoławczego wnioski dowodowe zostały rozpoznane prawidłowo, przy czym ich oddalenie zostało właściwie i wyczerpująco uargumentowane. Zdaniem Sądu odwoławczego przeprowadzenie wskazanych przez skarżącego dowodów nie miało żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w związku z możliwością ustalenia prawidłowego stanu faktycznego w oparciu o dowody już przeprowadzone w toku przewodu sądowego.

W istocie przy tym rację ma skarżący, że Sąd Rejonowy nie dokonał w ogóle oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonej. Nie sposób jednak uznać, że brak ten powoduje naruszenie art. 410 k.p.k., skoro zdaniem skarżącego wyjaśnienia w całości nie powinny zostać uznane za wiarygodne. Tymczasem w zakresie początkowego przebiegu zdarzenia wyjaśnienia oskarżonej korespondują z dowodem w postaci nagrania z monitoringu i zeznaniami świadka J. Z. (różnią się w zakresie słów wypowiedzianych przez pokrzywdzoną na reakcję oskarżonej po potrąceniu, nie mniej jednak wypowiedź wskazuje na użycie przez pokrzywdzoną wulgaryzmu, co należy uznać za wiarygodne biorąc pod uwagę reakcję oskarżonej), co powoduje, że w tej części wyjaśnienia oskarżonej należało uznać za wiarygodne. W dalszej części wyjaśnienia oskarżonej na wiarę nie zasługiwały jako sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej i świadka R. W.. Odnosząc się do części zdarzenia wewnątrz boksu oskarżona przedstawiła własne zachowanie jako li tylko zwrócenie pokrzywdzonej uwagi na jej zachowanie, które zostało zarejestrowane na monitoringu, jednak bez wątpienia oskarżona zachowywała się bardziej gwałtownie i bez wątpienia popchnęła pokrzywdzoną wewnątrz boksu i użyła wobec niej słów wulgarnych i uznanych powszechnie za obelżywe. Wskazać przy tym trzeba, że oskarżona zakwestionowała fakt ciągnięcia pokrzywdzonej za włosy i szarpania pokrzywdzonej, co przyznała sama pokrzywdzona, że takie zachowanie nie miało miejsca.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie z art. 7 k.p.k. i dokonał właściwej oceny prawno – karnej zachowania oskarżonej. Jednocześnie Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że ocena stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej została przeprowadzona przez Sąd Rejonowy prawidłowo. Sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację Sądu orzekającego zawartą w pisemnych motywach wyroku. Na uwagę zasługuje okoliczność, iż do zaistnienia zdarzenia przyczyniła się pokrzywdzona na wstępnym jej etapie, po potrąceniu oskarżonej torbą i słownej reakcji pokrzywdzonej na zwrócenie jej uwagi, co w ocenie Sądu odwoławczego nie powinno mieć miejsca. Choć niewątpliwie reakcja oskarżonej była wyolbrzymiona, to jednak bardzo impulsywna, związana z zachowaniem i odpowiedzią samej pokrzywdzonej. Samo zachowanie oskarżonej, bez wątpienia niedopuszczalne, nie spowodowało istotnego naruszenia. Pokrzywdzona została bowiem popchnięta, przy czym sama przyznała, że również lekko odepchnęła oskarżoną. Dodatkowo oskarżona wypowiedziała do pokrzywdzonej słowa wulgarne i uznane powszechnie za obelżywe, co oczywiście zasługuje na pełną dezaprobatę, jednak wcześniejsza reakcja pokrzywdzonej również nie może zostać uznana za właściwą. Z tego powodu nie sposób uznać, że stopień społecznej szkodliwości i zawinienia oskarżonej był wyższy, aniżeli ten, który został prawidłowo ustalony przez Sąd Rejonowy. W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych wskazując, że konflikt pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżoną miał charakter osobisty. Oczywistym jest, że ani pokrzywdzoną, ani oskarżoną nie łączą i nie łączyły relacje osobiste. Oskarżona jest koleżanką J. Z. (1), która była na miejscu zdarzenia i która jest byłą żoną brata matki pokrzywdzonej. Powiązania rodzinne pomiędzy pokrzywdzoną i jej rodziną a J. Z. rzutowały na relacje pomiędzy pokrzywdzoną a świadkiem, jednak z racji koleżeństwa J. Z. z oskarżoną niewątpliwie wpływały na postrzeganie wzajemne stron postępowania, pomimo, że w rzeczywistości oskarżona i pokrzywdzona faktycznie nie znały się. W tym stanie rzeczy nie sposób uznać, że Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że konflikt pomiędzy stronami maiła charakter osobisty i dotyczył zamkniętego kręgu osób, co również miało wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonej.

Rację miał natomiast skarżący podnosząc zarzut naruszenia art. 632 pkt 1 k.p.k, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w punkcie 3. Istotnie bowiem zgodnie z treścią art. 628 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia prywatnego zasądza się na rzecz oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu (pkt 1) i na rzecz Skarbu Państwa wydatki ustalone na podstawie art. 618 k.p.k., od których uiszczenia oskarżyciel prywatny został zwolniony lub w razie rozpoznania sprawy bez ich uiszczenia (pkt 2). Zgodnie zaś z treścią art. 629 k.p.k. przepis art. 628 k.p.k stosuje się odpowiednio w razie umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w sprawach z oskarżenia prywatnego. W realiach tej sprawy oskarżycielka prywatna E. C. została zwolniona od uiszczenia zryczałtowanej równowartości wydatków w wysokości 300 zł. W ocenie Sądu odwoławczego powyższe oznacza, że Sąd Rejonowy winien na podstawie art. 628 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. zasądzić od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie przed Sądem I instancji (art. 616 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 618 k.p.k.). W takim zakresie wyrok Sądu I instancji został zmieniony.

W pozostałym zakresie wyrok został utrzymany w mocy na skutek nieuwzględnienia apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego w pozostałym zakresie.

Wniosek

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważywszy na prawidłową ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonej, co skutkowało umorzeniem postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., jako niezasadny należało uznać wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt 1 i 2

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na argumentację zawartą w punkcie 3 formularza uzasadnienia za zasadne należało uznać umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt 3 –rozstrzygniecie w zakresie kosztów postępowania

Zwięźle o powodach zmiany

Zgodnie z treścią art. 628 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia prywatnego zasądza się na rzecz oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu (pkt 1) i na rzecz Skarbu Państwa wydatki ustalone na podstawie art. 618 k.p.k., od których uiszczenia oskarżyciel prywatny został zwolniony lub w razie rozpoznania sprawy bez ich uiszczenia (pkt 2). Zgodnie zaś z treścią art. 629 k.p.k. przepis art. 628 k.p.k stosuje się odpowiednio w razie umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w sprawach z oskarżenia prywatnego. W realiach tej sprawy oskarżycielka prywatna E. C. została zwolniona od uiszczenia zryczałtowanej równowartości wydatków w wysokości 300 zł. W ocenie Sądu odwoławczego powyższe oznacza, że Sąd Rejonowy winien na podstawie art. 628 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. zasądzić od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie przed Sądem I instancji (art. 616 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 618 k.p.k.).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 i 4

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 3 i 4 ust. 3 i 17 ust.1 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził na rzecz pełnomocnika oskarżycielki prywatnej oraz obrońcy oskarżonej kwoty po 420 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce prywatnej i oskarżonej z urzędu w instancji odwoławczej.

W oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 i 3 k.p.k. Sąd odwoławczy zwolnił oskarżycielkę prywatną od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, w tym opłaty, mając na względzie zasady słuszności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1 i 3 wyroku Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 17 grudnia 2019 r., sygn. II K 908/17

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana