Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 648/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 lutego 2023r., sygn. II K 544/19.

Zakres sporządzonego przez Sąd Odwoławczy niniejszego uzasadnienia ograniczony został podmiotowo stosownie do treści dyspozycji art. 457 § 2 zd. 2 kpk w zw. z art. 423 § 1a kpk do omówienia rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego w zakresie oskarżonego P. P. (1) wobec sporządzania w tym zakresie uzasadnienia z urzędu.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny – pełnomocnik

☒ obrońca

☐ oskarżony

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

P. P. (1)

Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną.

Informacja
z Krajowego Rejestru Karnego

1303-1305

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dowód pozyskany zgodnie z obowiązującymi przepisami, wydany przez uprawniony do tego organ, przez co brak podstaw do podważenia wiarygodności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Zarzuty zawarte w apelacji obrońców obejmują:

- w zakresie czynów z pkt I – IV sentencji wyroku obrazę przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 389 § 2 k.p.k.,

- w zakresie czynu z pkt I sentencji wyroku rażącą niewspółmierność orzeczonej kary,

- w zakresie czynu z pkt II sentencji wyroku obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu – brak znamion art. 286 § 1 k.k.,

- w zakresie czynu z pkt II sentencji wyroku obrazę przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k., w zakresie dowodów z wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków T. N. i M. G., co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na uznaniu, że oskarżony miał dopuścić się sprawstwa kierowniczego,

- w zakresie czynu z pkt III sentencji wyroku obrazę przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k., w zakresie dowodów z wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka S. W. (1) co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na uznaniu, że przedmiotem zaboru były środki pieniężne w kwocie 39.000 zł,

- w zakresie czynu z pkt IV sentencji wyroku obrazę przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k., w zakresie dowodów z wyjaśnień oskarżonego co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na uznaniu winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu,

- w zakresie czynu z pkt IV sentencji wyroku błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść orzeczenia polegające na uznaniu, iż samochód oskarżonego znajdował się w ruchu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ przedwczesny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stosownie do treści art. 436 k.p.k. sąd może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do poszczególnych uchybień podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

W sprawie niniejszej w odniesieniu do oskarżonego P. P. (1) Sąd Odwoławczy z urzędu stwierdził występowanie jednej z przyczyn wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k. skutkujących koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia niezależnie od podniesionych zarzutów, o czym szczegółowo w Sekcji 4.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku:

- w zakresie czynu I poprzez złagodzenie orzeczonej kary,

- w zakresie czynu z pkt II poprzez uniewinnienie ew. przyjęcie, że zachowanie oskarżonego stanowiło pomocnictwo do wykonania czynu zabronionego przez M. L. i wyeliminowanie z opisu czynności polegających na zakupie I. T. w sklepie (...), a w konsekwencji złagodzenie orzeczonej kary,

- - w zakresie czynu z pkt III poprzez ustalenie, że przedmiotem zaboru była kwota nie większa niż 1.500 zł i w konsekwencji złagodzenie orzeczonej kary,

- w zakresie czynu z pkt IV poprzez uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ przedwczesny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na przedwczesność rozpoznania podniesionych zarzutów tak też należało ocenić zgłoszone wnioski.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Jak wynika z akt sprawy, już na etapie postępowania przygotowawczego organ procesowy powziąwszy uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego P. P. (1) dopuszczał dowody z opinii biegłych lekarzy psychiatrów – oddzielnie w każdej z jednostkowych, połączonych w późniejszej fazie do wspólnego rozpoznania spraw – (vide k. 29, k. 299, k. 459, k. 560).

W sporządzonych na tę okoliczność opiniach biegli lekarze psychiatrzy pierwotnie zawnioskowali o załączenie dokumentacji medycznej (k. 490, k. 621) by następnie w końcowej opinii stwierdzić w odniesieniu do P. P. (1) brak objawów choroby psychicznej czy upośledzenia umysłowego ale nieprawidłową osobowość gdzie stan ten zdaniem biegłych nie znosił ani nie ograniczał możliwości rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem i pozwalał na udział oskarżonego w postępowaniu oraz na prowadzenie obrony samodzielnie i rozsądnie. Poczytalność oskarżonego tak w chwili czynów jak i w toku postępowania nie budziła wątpliwości (k. 591, k. 618.).

Sąd I instancji w końcowym rozstrzygnięciu opinię tę ocenił jako rzetelną, a sposób sformułowania przez biegłych wniosków końcowych jako znajdujący uzasadnienie w treści sprawozdania z przeprowadzonych badań (str. 15 uzasadnienia).

Rzecz jednak w tym, że Sąd I instancji stracił z pola widzenia, że opinia końcowa, datowana na 24 marca 2019 r., odniosła się jedynie do dwóch spośród czterech zarzucanych oskarżonemu czynów, co wprost wynika z opisu biegłych wskazujących w jej wstępnej części na czyny z 15 listopada 2013 r art. 278 § 1 i 5 k.k. (zarzut z pkt I a/o) oraz z 26 stycznia 2018 r. art. 244 § 1 k.k. (zarzut z pkt IV a/o), a w samej treści opinii nie sposób znaleźć odwołań do pozostałych zarzutów, w których dowód ten również został dopuszczony, co pozwalałoby na uznanie powyższego wskazania za niepełne przez zwykłe przeoczenie. Poza zakresem rozważań pozostały czyny zarzucone oskarżonemu w punktach II (z 15 listopada 2013 r. art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.) i III (z 26 października 2015 r. art. 278 § 1 k.k.) aktu oskarżenia.

Oskarżony w niniejszym postępowaniu naprzemiennie korzystał z pomocy obrońców ustanowionych z wyboru, jak też miał wyznaczonego obrońcę z urzędu. Z akt sprawy wynika, że początkowo tj. 18 lutego 2019 r. dla oskarżonego został ustanowiony obrońca w osobie adw. W. S. przez siostrę oskarżonego (k. 489), potwierdzone następnie przez oskarżonego (k. 520) i ostatecznie wypowiedziane (k. 566) wobec ustanowienia 18 marca 2019 r. obrońcami adwokatów M. H. i M. K. przez konkubinę oskarżonego (k. 551). Wprawdzie w aktach sprawy brak jest podpisania tego upoważnienia przez samego oskarżonego, jednakże obaj obrońcy podejmowali szereg czynności procesowych, w tym także poprzez udzielenie substytucji, i należy przyjąć, że oskarżony pełnomocnictwa te konkludentnie akceptował (vide k. 576, 726, 800, 801, 806, 837, 877, 880, 953, 964, 973).

Pismem datowanym na dzień 14 czerwca 2021 r. obaj obrońcy poinformowali Sąd Rejonowy, że upoważnienie do obrony oskarżonego P. P. (1) wygasło i nie będą go dalej reprezentować (k. 989).

Na rozprawie w dniu 2 września 2021 r. (k. 992) oskarżony nie korzystał już z pomocy żadnego obrońcy, jak również na rozprawie w dniu 5 listopada 2021 r. (k. 1009) gdzie wniósł o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu. Na terminach tych przeprowadzane były natomiast dowody z przesłuchania świadka D. M. (k. 993) i wyjaśnień M. L. (k. 1010). Następnie Sąd wniosek uwzględnił i wyznaczył oskarżonemu obrońcę z urzędu (k. 1011). Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2022 r. obrońca nie stawił się (k. 1055), zaś wniosek oskarżonego o odroczenie nie został uwzględniony przy uznaniu przez Sąd I instancji, że obrona nie ma charakteru obligatoryjnego, a przeprowadzany dowód nie dotyczy bezpośrednio oskarżonego (k. 1056). Na terminie tym, co trzeba uwypuklić, przeprowadzany był dowód z przesłuchania świadka S. W. (2), pokrzywdzonego czynem opisanym w pkt III a/o, wraz z odtworzeniem nagrania, na którym zarejestrowano zdarzenie ujęte w tym zarzucie.

Następnie ponownie do sprawy w roli obrońców przystąpili adw. M. H. i adw. M. K. składając stosowne upoważnienie podpisane w dniu 10 czerwca 2022 r. przez oskarżonego (k. 1078).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Stosownie do treści art. 79 § 1 pkt 3 i 4, § 3 i § 4 k.p.k. w postępowaniu karnym oskarżony musi mieć obrońcę, jeżeli zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim postępowaniem nie była w czasie popełnienia tego czynu wyłączona lub w znacznym stopniu ograniczona albo gdy zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy stan jego zdrowia psychicznego pozwala na udział w postępowaniu lub prowadzenie obrony w sposób samodzielny oraz rozsądny. W wypadku tym udział obrońcy jest obowiązkowy w rozprawie. Uznając za uzasadnioną opinię biegłych lekarzy psychiatrów, że czyn oskarżonego nie został popełniony w warunkach wyłączenia lub znacznego ograniczenia zdolności rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim postępowaniem i że stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala na udział w postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny, sąd orzeka , że udział obrońcy nie jest obowiązkowy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono pogląd, że wyraźna stylistyka art. 79 § 4 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 roku wskazuje, że obrona obligatoryjna ustaje dopiero z chwilą wydania przez sąd postanowienia, że udział obrońcy nie jest obowiązkowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 16 stycznia 2018 roku, V KK 450/17, LEX nr 2425909). Jeżeli sąd nie wydał wskazanego postanowienia, to mimo że biegli lekarze psychiatrzy nie stwierdzili okoliczności, o których mowa w art. 79 § 4 k.p.k., obrona ma nadal charakter obligatoryjny. Nieobecność w takiej sytuacji obrońcy na rozprawie stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. Wskazuje się także, że obrona obligatoryjna wynikająca z okoliczności określonych w art. 79 § 1 pkt 3 , może ustać wyłącznie wtedy, gdy zostanie wydane wskazane w § 4 tego artykułu postanowienie sądu, i to niezależnie od tego, czy – między powstaniem wątpliwości co do poczytalności oskarżonego a wydaniem przez biegłych lekarzy psychiatrów opinii – oskarżony miał ustanowionego z wyboru lub wyznaczonego z urzędu obrońcę (postanowienie Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2020 roku, V KS 1/20, LEX nr 2873963).

W judykaturze zasadnie się podnosi, iż ustalenie, że w wypadkach wskazanych w treści art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. obrońca oskarżonego w postępowaniu sądowym nie brał udziału w jakimkolwiek fragmencie czynności, w której jego udział był obowiązkowy, oznacza spełnienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej, o której mowa w tym przepisie. Ocenianie bowiem, czy konkretna część, w rozpoznawanym przypadku rozprawy, była z punktu widzenia interesów obrony oskarżonego bardziej czy mniej ważna, oznaczałoby w istocie dokonywanie zabronionego przez art. 439 § 1 k.p.k. badania wpływu uchybienia na treść orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2009 roku, II KK 256/08, LEX nr 491626).

Powyższy pogląd podzielany jest również w doktrynie – p. Krzysztof Eichstaedt w Kodeks Postępowania Karnego (teza 25 i 26 kom. do art. 79 k.p.k.), Tom I, Komentarz aktualizowany pod red. D. Świeckiego, p. Ryszard Stefański w Kodeks Postępowania Karnego (teza 17 i 18 kom. do art. 79 k.p.k. i teza 9 kom. do art. 439 k.p.k.), Tom I, Komentarz pod red. R. Stefańskiego i S. Zabłockiego, WKP 2017.

Przekładając powyższe na niniejszą sprawę, należy uznać, że obrona oskarżonego P. P. (1) przez cały tok postępowania miała charakter obrony obligatoryjnej, a to z uwagi na brak rozstrzygnięcia i wypowiedzenia się przez biegłych co do wszystkich zarzucanych oskarżonemu czynów, co skutkowało tym, że wątpliwości w tym zakresie nie zostały w postępowaniu przed Sądem I instancji rozwiane. Nawet jednak przy uznaniu, że biegli wypowiedzieli się co do wszystkich czynów, zaś wymienienie we wstępnej części opinii tylko dwóch spośród czterech zarzucanych czynów stanowiło oczywistą omyłkę pisarską, to brak wypowiedzenia się przez Sąd Rejonowy w tej kwestii po sporządzeniu przez biegłych opinii sądowo-psychiatrycznych w formie postanowienia również skutkuje trwaniem obrony obligatoryjnej.

Brak korzystania z pomocy jakiegokolwiek obrońcy w czasie dwóch terminów rozpraw i nieobecność obrońcy na ówczesnym etapie wyznaczonego z urzędu na trzecim terminie skutkowała w realiach niniejszej sprawy uchybieniem o którym mowa w art. art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k., bez możliwości wartościowania wpływu tego uchybienia na końcowe rozstrzygniecie.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z uwagi na zaistnienie w postepowaniu okoliczności o której mowa w pkt 10.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy uwzględniając przytoczone powyżej uwagi przeprowadzi postępowanie respektując przepisy w zakresie odnoszącym się do obrony obligatoryjnej. W pozostałym zaś zakresie badaniu podlegać będzie całokształt okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, zebrane dowody poddane zaś ocenie zgodnie z zasadami art. 7 k.p.k. i na tej podstawie poczynione zostaną prawidłowe ustalenia faktyczne i dokonana zostanie ocena prawna zachowania oskarżonego na gruncie zarzucanych mu czynów. W przypadku wniosku o uzasadnienie dokument ten sporządzony zostanie zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońcy osk. P. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 lutego 2023 r. sygn. akt II K 544/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 648/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

3.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 lutego 2023r., sygn. II K 544/19.

Zakres sporządzonego przez Sąd Odwoławczy niniejszego uzasadnienia ograniczony został podmiotowo stosownie do treści dyspozycji art. 457 § 2 zd. 2 kpk w zw. z art. 423 § 1a kpk do omówienia rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego w zakresie oskarżonego M. L. wobec sporządzania w tym zakresie uzasadnienia z urzędu.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny – pełnomocnik

☒ obrońca

☐ oskarżony

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

4.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. L.

Oskarżony jest osobą jednokrotnie karaną.

Informacja
z Krajowego Rejestru Karnego

1301-1302

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dowód pozyskany zgodnie z obowiązującymi przepisami, wydany przez uprawniony do tego organ, przez co brak podstaw do podważenia wiarygodności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Zarzuty zawarte w apelacji prokuratora, odnoszące się do rozstrzygnięcia w pkt X i XIII w zakresie orzeczenia o winie oraz w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu aktem oskarżenia jako II co do którego nie zapadło rozstrzygnięcie – na niekorzyść:

- obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez nie zawarcie w wyroku rozstrzygnięcia w odniesieniu do zarzuconego M. L. aktem oskarżenia czynu oznaczonego jako II,

- obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego M. L. w punkcie X wyroku, a mianowicie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. poprzez niewskazanie tych przepisów jako podstawy wymiaru orzeczonej wobec tego oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności lecz błędnie przepisu art. 270 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez prokuratora w apelacji zasługiwały na uwzględnienie, a argumentacja przedstawiona na ich poparcie, w świetle okoliczności niniejszej sprawy znalazła pełne uznanie sądu odwoławczego, a zatem musiała skutkować wzruszeniem zaskarżonego wobec oskarżonego M. L. orzeczenia w całości.

Analiza akt sprawy potwierdziła bowiem, iż orzeczenie sądu I instancji, uznające oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu w części dyspozytywnej wyroku w pkt X czynu, a wskazanego w pkt 3.VIII komparycji zostało dotknięte poważnymi uchybieniami.

Istotnie Sąd Rejonowy nie wydał rozstrzygnięcia w zakresie zarzuconego w pkt II aktu oskarżenia czynu (k. 771), acz z treści uzasadnienia można wnioskować, że nie tracił z pola widzenia faktu, iż oskarżony na skradzionej Y. I. karcie płatniczej VISA o nr (...) podrobił podpis mający imitować oryginalny podpis posiadacza karty (str. 6 i 19 uzasadnienia), które to zachowanie obok podrobienia także podpisu na drugiej skradzionej w/w pokrzywdzonemu karcie tj. Banku (...) o nr (...) było objęte właśnie punktem II aktu oskarżenia ze wskazaniem przez oskarżyciela na kwalifikację prawną z art. 270 § 1 k.k.

Jednocześnie Sąd I instancji uznając oskarżonego za winnego popełnienia czyn wskazanego w pkt 3. VIII błędnie przyjął, iż zachowaniem tym wyczerpał on znamiona jedynie art. 270 § 1 k.k., powtarzając wskazaną przez siebie błędnie w komparycji tę kwalifikację, zamiast po uprzednim przytoczeniu za aktem oskarżenia prawidłowych przepisów tj. art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. przyjąć je za podstawę rozstrzygnięcia, z tym zastrzeżeniem, że przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. jednostka redakcyjna odnosząca się do czynu ciągłego ulegała zmianie na art. 12 k.k. Uwypuklić jeszcze trzeba, że czyn przypisany nie obejmuje elementu podrobienia przez oskarżonego podpisu na karcie VISA.

Brak rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu i zaniechanie osądu w przedmiocie zawinienia mimo wyartykułowania zarzutu w akcie oskarżenia prowadzi do sytuacji, że w odniesieniu do oskarżonego konieczne staje się prowadzenie na nowo przewodu w całości, co warunkuje uchylenie zaskarżonego wyroku w części nierozstrzygniętej i przekazanie sprawy w tym fragmencie sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Powyższe pociąga za sobą także konieczność uchylenia orzeczenia w zakresie przypisanego oskarżonemu M. L. w pkt X wyroku czynu. W ocenie Sądu Okręgowego nie było zasadne ujmowanie jako odrębnego czynu sfałszowania podpisu na karcie VISA w sytuacji w której następnie oskarżony kartą tą posługiwał się realizując transakcje w sklepach (...), „(...)” oraz (...). Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że bezpośrednio po dokonaniu kradzieży kart płatniczych przez oskarżonych P. P. (1) i Z. G. (ta okoliczność nie była na żadnym etapie kwestionowana przez tych oskarżonych) przekazali je oni oskarżonemu M. L. wraz z zeszytem żeby poćwiczył podpis na karcie. Wcześniej wyjaśnili mu, że dostanie karty płatnicze, oni mu powiedzą co ma kupić i będzie musiał podpisać się na rachunku. Ponieważ oskarżonemu „nie szły te podpisy”, oskarżony G. starł podpis z karty i kazał się mu na tej karcie podpisać po swojemu (k. 246 wyjaśnienia oskarżonego M. L.).” Następnie oskarżeni udali się kolejno m.in. do w/w sklepów. Nie ulega więc wątpliwości, że cała sekwencja zdarzeń objęta była z góry powziętym zamiarem i skondensowana pod względem czasu, zatem tych szereg zachowań składało się na jeden czyn ciągły. Odrębną natomiast kwestię stanowi podrobienie podpisu na drugiej karcie tj. Banku (...), bowiem nie posłużyła ona do transakcji opisanych w przypisanym oskarżonemu czynie.

Wniosek

Wniosek o uchylenie wyroku w części dotyczącej oskarżonego to jest pkt X i XIII wyroku oraz w odniesieniu do braku rozstrzygnięcia w zakresie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu oznaczonego jako II i i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej.

Lp.

Zarzut

2

Zarzut zawarte w apelacji obrońcy – rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy wymiarze której Sąd I instancji nie nadał właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom łagodzącym takim jak: przyznanie się do winy i szczegółowe wyjawienie okoliczności popełnienia czynu, ostatecznie nie wyrządzenie pokrzywdzonemu szkody co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary, określonych w art. 53 k.k., a których prawidłowe zastosowanie powinno skutkować orzeczeniem znacznie łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ przedwczesny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stosownie do treści art. 436 k.p.k. sąd może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do poszczególnych uchybień podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Z uwagi na uwzględnienie zarzutów apelacyjnych oskarżyciela skutkujące uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania odnoszenie się do wymiaru kary stało się przedwczesne.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania lub kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ przedwczesny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej.

6.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

7.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z uwagi na brak rozstrzygnięcia w odniesieniu do jednego z dwóch zarzucanych w akcie oskarżenia czynów oraz z uwagi na fakt, iż jedno z zachowań w nich ujętych winno być rozważone w ramach jednego czynu ciągłego, za który oskarżony został w I instancji skazany zaskarżonym wyrokiem, przy przyjęciu także błędnej kwalifikacji prawnej, konieczne jest przeprowadzenie przewodu na nowo w całości.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy uwzględniając przytoczone powyżej zastrzeżenia przeprowadzi ponownie postępowanie. Przede wszystkim zalecana jest wyższa niż dotychczas uwaga i staranność w ferowaniu rozstrzygnięcia. Badaniu podlegać będzie całokształt okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, zebrane dowody poddane zostaną ocenie zgodnie z zasadami art. 7 k.p.k. i na tej podstawie poczynione zostaną prawidłowe ustalenia faktyczne i dokonana zostanie ocena prawna zachowania oskarżonego na gruncie zarzucanych mu czynów. W przypadku wniosku o uzasadnienie dokument ten sporządzony zostanie zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

9.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 lutego 2023 r. sygn. akt II K 544/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 lutego 2023 r. sygn. akt II K 544/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 648/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

5.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 lutego 2023r., sygn. II K 544/19.

Zakres sporządzonego przez Sąd Odwoławczy niniejszego uzasadnienia ograniczony został podmiotowo stosownie do treści dyspozycji art. 457 § 2 zd. 2 kpk w zw. z art. 423 § 1a k.p.k. do omówienia rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego w zakresie oskarżonego Z. G. wobec złożonych przez obrońców wniosków oraz uprzedniego sporządzania uzasadnienia z urzędu w zakresie pozostałych oskarżonych.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny – pełnomocnik

☒ obrońca

☐ oskarżony

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

6.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Z. G.

Oskarżony jest osobą niekaraną.

Informacja
z Krajowego Rejestru Karnego

1300

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dowód pozyskany zgodnie z obowiązującymi przepisami, wydany przez uprawniony do tego organ, przez co brak podstaw do podważenia wiarygodności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy adw. M. H. obejmują:

- w zakresie czynów z pkt VI – VIII- sentencji wyroku obrazę przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 389 § 2 k.p.k., polegającą na zaniechaniu zwrócenia się przez przewodniczącego do oskarżonego Z. G., po odczytaniu protokołów jego wyjaśnień w trybie art. 389 § 1 k.p.k., na rozprawie w dniu 23 lutego 2021 roku, o wypowiedzenie się co do treści i o wyjaśnienie zachodzących w nich sprzeczności, w sytuacji gdy obowiązek w tym zakresie ciążył na przewodniczącym, co skutkowało zaniechaniem ustalenia w toku postępowania sądowego czy oskarżony potwierdza treść poprzednio złożonych wyjaśnień i czy wyraża wolę ustosunkowania się do ich treści, a jeżeli tak – to w jakim zakresie.

- w zakresie czynu z pkt VI sentencji wyroku rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, jego warunki i właściwości osobiste, ustabilizowany tryb życia i niekaralność przekonują, że dla osiągnięcia celów prewencji indywidualnej oraz generalnej, wystarczające będzie orzeczenie kary w łagodniejszym wymiarze.

- w zakresie czynu z pkt VII sentencji wyroku obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu polegającej na uznaniu Z. G. za winnego popełnienia czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., w sytuacji gdy w jego opisie nie zawarto wszystkich znamion umożliwiających przypisanie podsądnemu odpowiedzialności karnej w tym zakresie, bowiem nie wskazano, że miało dojść do wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego podejmowania przedsiębranego działania, a jedynie zachowanie oskarżonego Z. G. określono jako instruowanie M. L. co do sposobu wyłudzenia kwoty 5.3454 zł, co nie stanowi znamienia czynu z art. 286 § 1 k.k. i pozostaje poza zakresem jego penalizacji;

- w zakresie czynu z pkt VII sentencji wyroku obrazę przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k., polegającą na dowolnej, wybiórczej i niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodu w zakresie dowodów:

a/ w postaci wyjaśnień Z. G. i uznaniu ich za niewiarygodne w zakresie, w jakim oskarżony podał, że jego rola w inkryminowanym zdarzeniu miała polegać jedynie na pomocy M. L. w popełnieniu czynu zabronionego poprzez udostepnienie mu karty bankowej, wyjaśnieniu w jaki sposób używa się karty „na podpis”, oraz przewożeniu go pomiędzy poszczególnymi sklepami, w sytuacji gdy depozycje te są spójne i konsekwentne;

b/ w postaci wyjaśnień M. L. i uznaniu ich za niewiarygodne w zakresie, w jakim oskarżony podał, że zasugerowano mu obciążenie Z. G. z uwagi na jego przeszłość, co uczynił z obawy przed osadzeniem w Areszcie Śledczym, w sytuacji gdy podał on powody zmiany depozycji, zaś w zgromadzonym materiale dowodowym brak jest informacji, które pozwalają skutecznie podważyć wyjaśnienia złożone przez M. L. na etapie postępowania sądowego;

c/ w postaci zeznań świadków T. N. i M. G. i uznaniu ich za wystarczające do przyjęcia, że Z. G. miał w zakresie zarzucanego czynu pełnić rolę kierowniczą, w sytuacji gdy funkcjonariusze policji opisali jedynie okoliczności zatrzymania Z. G. i M. L., nie podając przy tym żadnych okoliczności, które miałyby wskazywać na jakiekolwiek uzgodnienia pomiędzy M. L. a Z. G. w zakresie zdarzenia objętego aktem oskarżenia;

co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętym za podstawę orzeczenia polegającym na uznaniu, że oskarżony miał dopuścić się sprawstwa kierowniczego w zakresie czynu z pkt VII sentencji wyroku.

- w zakresie czynu z pkt VIII sentencji wyroku obrazę przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. polegającą na dowolnej, wybiórczej i niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodu:

1/ w postaci wyjaśnień Z. G. i uznaniu ich za niewiarygodne w zakresie, w jakim oskarżony kwestionuje swoje sprawstwo, w sytuacji gdy depozycje te są spójne, konsekwentne i nie uległy zmianom w toku postępowania, w szczególności postępowania sądowego, zaś Sąd Rejonowy za wiarygodne uznał wyjaśnienia P. P. (1) w zakresie w jakim wskazują na fakt samodzielnego dokonania przezeń zaboru pieniędzy na szkodę S. W. (1), co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegającym na uznaniu, że oskarżony popełnił czyn przypisany mu w pkt VIII sentencji wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie została uznana za skuteczną albowiem zawarte w niej zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się kolejno do podniesionych zarzutów należy podnieść, co następuje.

Nie jest zasadny zarzut obejmujący w zakresie wszystkich przypisanych oskarżonemu czynów obrazę przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 389 § 2 k.p.k., a mający polegać na zaniechaniu zwrócenia się przez przewodniczącego do oskarżonego Z. G., po odczytaniu protokołów jego wyjaśnień w trybie art. 389 § 1 k.p.k., na rozprawie w dniu 23 lutego 2021 roku, o wypowiedzenie się co do treści i o wyjaśnienie zachodzących w nich sprzeczności.

Jakkolwiek rację ma obrońca, przytaczając wprost treść analizowanego tu przepisu, to jednak podkreślić należy, że zarzut kwalifikowany z pkt 2 art. 438 k.p.k. dopiero wówczas jest skuteczny gdy w okolicznościach konkretnej sprawy zaistniałe uchybienie mogło – a zatem wystarczy uprawdopodobnienie – mieć wpływ na treść orzeczenia. Tymczasem w realiach tej sprawy takiego wniosku wywieść nie sposób, albowiem test negatywny prowadzi do wniosków odmiennych. Innymi słowy, gdyby podniesione uchybienie nie zaistniało, treść końcowego rozstrzygnięcia nie mogłaby być odmienna. Na rozprawie 23 lutego 2021 roku oskarżony Z. G. przyznał się do pierwszego zarzutu, w zakresie zaś drugiego zakwestionował jedynie swoją rolę jaką miał pełnić w zdarzeniu, twierdząc, że nie kierował działaniami M. L. a jedynie mu pomagał tj. woził go autem po sklepach, przekazał kartę, wyjaśnił jak się używa karty na podpis. Nie przyznał się do trzeciego zarzutu. Wyjaśnił także, że w trakcie spotkania z osk. P. P. (1) niczego nie zauważył, a dopiero później dowiedział się od niego, że ten ukradł wtedy jakąś znikomą kwotę, którą przeznaczył na własne potrzeby. W trakcie swojej wypowiedzi dwukrotnie podkreślił, że nie będzie odpowiadał na pytania Sądu, prokuratora ani pokrzywdzonego. Będzie natomiast odpowiadał na pytania swojego obrońcy. Następnie Sąd I instancji ujawnił wyjaśnienia oskarżonego z postępowania przygotowawczego z kart 132-133, 258-259, 266-267 i 269-270. Strony wniosków nie zgłosiły, w tym w szczególności żadnych wniosków nie zgłosił obecny na rozprawie obrońca oskarżonego Z. G..

Analiza wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym wskazuje, iż nie stały one w opozycji do wyjaśnień złożonych na rozprawie. Także oskarżony nie przyznawał się do zarzutu z pkt VII (czyn z 26 października 2015 r.) acz jego wyjaśnienia były w tym zakresie bardziej rozbudowane. Natomiast co do pozostałych czynów tj. z pkt V i VI (czyny z 15 listopada 2013 r.) wręcz były tożsame. Jedyna różnica to taka, że w postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie określał swojej roli jako „pomocnika”, acz kwestia ta dotyczy oceny zachowania oskarżonego, nie zaś konkretnych czynności, które miał podejmować, bo w tym zakresie oskarżony w swoich wyjaśnieniach był zarówno oszczędny jak i konsekwentny. Nie jest więc tak jak twierdzi obrońca, że na płaszczyźnie merytorycznej wyjaśniania wymagały uściślenia co do rozbieżności czy nieścisłości.

Godzi się także podkreślić, że oskarżony jasno i wyraźnie zadeklarował, i to dwukrotnie, że nie będzie odpowiadał na żadne pytania poza swoim obrońcą, a ten po odczytaniu wcześniejszych wyjaśnień oskarżonego pytań żadnych nie miał. Pozostając zaś w zgodzie z logiką i respektując prawo oskarżonego do obrony należy wprost skonstatować, że pomimo literalnego brzmienia przepisu, do uchybienia w tym zakresie nie doszło.

Co do zarzutu w zakresie czynu z pkt VI sentencji wyroku obejmującego rażącą niewspółmierność orzeczonej kary – w tym zakresie należy odwołać się do rozważań przy tożsamym zarzucie z apelacji drugiego obrońcy w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Obraza prawa materialnego objęta zarzutem w zakresie czynu z pkt VII sentencji wyroku tj. w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu nie miała miejsca wbrew twierdzeniu obrońcy, że w opisie czynu przypisanego nie zawarto wszystkich znamion umożliwiających przypisanie podsądnemu odpowiedzialności karnej bowiem nie wskazano, że miało dojść do wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego podejmowania przedsiębranego działania, a jedynie zachowanie oskarżonego Z. G. określono jako instruowanie M. L. co do sposobu wyłudzenia kwoty 5.3454 zł, co nie stanowi znamienia czynu z art. 286 § 1 k.k. i pozostaje poza zakresem jego penalizacji. Sięgając do Wielkiego Słownika Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk (wsjp.pl) i odczytując znaczenie słowa „wyłudzić” można dojść do jedynego wniosku, że jego istotą jest podstęp czy kłamstwo, a więc właśnie wprowadzenie w błąd.

„ Jest rzeczą oczywistą, że zawarty w wyroku skazującym opis czynu musi być tak skonstruowany, aby odzwierciedlał realizację przez oskarżonego wszystkich ustawowych znamion przypisanego mu przestępstwa. Nie ulega wątpliwości, że najłatwiej osiągnąć to korzystając z języka ustawy. Nie jest to jednak wymóg kodeksowy i dlatego w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że do spełnienia określonego w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. obowiązku dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu wystarczające jest posłużenie się takimi sformułowaniami, które w sposób niebudzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego.” [wyrok SN z dnia 28 marca 2019 r., II KK 198/18, LEX nr 2642724].

Podsumowując zatem, należy stwierdzić, iż dla przypisania znamion konkretnego przestępstwa nie jest niezbędne powtórzenie wyrażeń zastosowanych przez ustawodawcę w jego opisie zamieszczonym w przepisie karnym. Zasadnicze znaczenie ma bowiem użycie takich określeń zachowania sprawcy czynu zabronionego które jednoznacznie wypełniają treść elementów składających się na jego ustawową postać, który to warunek został w niniejszej sprawie spełniony. Przyjęcie odmiennego zapatrywania, do czego dąży apelujący, prowadziłoby do – jak to ujął Sąd Najwyższy [wyrok z dnia 26 listopada 2014 r., II KK 141/14, LEX nr 1551899] – nadmiernej scholastyki, w innych zaś orzeczeniach [wyrok SN z dnia 24 czerwca 2013 roku, V KK 435/12, LEX 1331400], określając to powrotem do procesu formułkowego.

Zarzut w zakresie czynu z pkt VII sentencji wyroku obrazy przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k., polegającą na dowolnej, wybiórczej i niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodu w zakresie dowodów z wyjaśnień Z. G., z wyjaśnień M. L. oraz z zeznań świadków T. N. i M. G. jest czysto polemiczny. Dla jego skuteczności należałoby dowieść, że ocena dokonana przez Sąd a quo jest pozbawiona logiki, sprzeczna z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Tymczasem takiego waloru nadać jej nie sposób. Zasadnicze niewątpliwie znaczenie miała ocena wyjaśnień oskarżonego M. L., który na etapie sądowym zanegował składane przez siebie w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnienia. Sąd I instancji negację tę ocenił jako niewiarygodną i ocenie tej braku logiki i niespełnienia pozostałych kryteriów art. 7 k.p.k. przypisać nie można. Wszak oskarżony M. L. w postępowaniu przygotowawczym składał (w tym także przed prokuratorem) tożsamej treści wyjaśnienia opisując szczegółowo rolę oskarżonego Z. G., a nadto korespondującą z nimi wersję podał zatrzymującym go na gorącym uczynku w galerii (...) funkcjonariuszom (k. 196v). Nie jest więc wiarygodne jego twierdzenie, że „ na policji po zatrzymaniu zasugerowano mi, żeby zrobić z pana G. prowodyra naszych działań przestępczych” (k. 1010). Jednocześnie oskarżony odmówił odpowiedzi na zadawane pytania od sądu i pozostałych uczestników oraz odmówił dalszych wyjaśnień, co czyni także rozważania zawarte w apelacji o konieczności odczytania mu wcześniejszych wyjaśnień za bezprzedmiotowe, tym bardziej, że przecież dobrze je pamiętał skoro odwołał się do ich treści na wstępie swoich depozycji.

Tymczasem treść wyjaśnień z postępowania przygotowawczego broni się logicznie w zestawieniu z innymi bezspornymi okolicznościami, pozytywnie ją weryfikującymi. Wszak oskarżeni Z. G. i P. P. (1) dokonali kradzieży kart z własnej inicjatywy nie zaś działając na zlecenie M. L., oskarżony Z. G. jest wyraźnie starszy (54 lata w chwili czynu) od oskarżonego M. L. (21 lat w chwili czynu), przekazał mu kartę i woził go swoim samochodem do różnych sklepów gdzie były realizowane lub podejmowane były próby zakupu przy użyciu skradzionych kart (co pozostawało poza zakresem ujętym w zarzucie lecz wszak składa się na chronologię działań podejmowanych przez oskarżonych), funkcjonariuszom policji T. N. i M. G., którzy dokonywali obserwacji to oskarżony Z. G. i jego samochód były znane, tymczasem drugi mężczyzna nie i według ich obserwacji to oskarżony L. wchodził do sklepu i realizował transakcję, gdy tymczasem Z. G. pozostając na zewnątrz patrzył jak M. L. robi zakupy. Już z samych tych okoliczności wynika, że rola oskarżonego Z. G., tak jak ją przedstawiał w sądzie, nie polegała zatem wyłącznie na pomocnictwie, którego istotą jest podrzędność wobec sprawcy głównego i ułatwienie popełnienia przestępstwa poprzez poprzestanie na dostarczeniu narzędzia, środka przewozu, udzielenie rady lub informacji bowiem przeczy temu nadto inicjatywa w postaci kradzieży kart oraz towarzyszenie oskarżonemu M. L. i obserwowanie jego poczynań. Z prawidłowo więc uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego M. L. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego dowiedziono w niniejszym postępowaniu, że osk. Z. G. pełnił wobec M. L. rolę kierowniczą. To wszak oskarżony M. L. miał problemy finansowe i przez kolegę skontaktowany został ze Z. G., bo chciał zarobić trochę pieniędzy. Oskarżony opowiedział mu co będzie robił. Potem oskarżony otrzymał od niego zeszyt i miał ćwiczyć podpis. Oskarżony Z. G. kazał też mu się na jednej z kart podpisać „po swojemu”. Woził go pod konkretne sklepy i mówił mu też co ma w nich kupować. Zakupioną bransoletkę w sklepie (...) oddał Z. G.. W (...) także wskazał mu sklep do którego ma się udać i co kupić. Oskarżony w wyjaśnieniach tych opisał też rolę i działania oskarżonego P. P. (1).

Ostatni z zarzutów w zakresie czynu z pkt VIII sentencji wyroku także odnosi się do obrazy przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. Jakkolwiek nie sposób odmówić racji skarżącemu, iż uzasadnienie w tym zakresie zawiera wskazane w apelacji mankamenty tj. istotnie oskarżony Z. G. konsekwentnie nie przyznawał się do zarzutu obejmującego czyn z 26 października 2015 r. i nie miała tu miejsca zmiana linii obrony. Natomiast niewątpliwie P. P. (1) na rozprawie przyznał się jedynie do zaboru niewielkiej kwoty na szkodę S. W. (2), przecząc pozostałym zarzutom. W toku zaś postępowania przygotowawczego w odniesieniu do tego czynu przyznał się wskazując iż dokonał zaboru kwoty ok. 1400-1500 zł. Co do zaś udziału oskarżonego Z. G. to wprawdzie z samej treści wyjaśnień nie sposób wyprowadzić wniosku o jego udziale w kradzieży, choć wskazującej na jego obecność, natomiast na wstępie oskarżony oświadczył, że zarzut o dokonaniu wspólnie i w porozumieniu ze Z. G. pieniędzy w kwocie 39.000 zł rozumie i do czynu tego się przyznaje. Tak więc samych wyjaśnień oskarżonego P. P. (1) w zakresie współsprawstwa oskarżonego Z. G. nie można uznać za przesądzające. Jednakże dowodem o zasadniczym znaczeniu jest wspomniany także w apelacji monitoring z miejsca zdarzenia. Oględziny utrwalonego zapisu nie pozostawiają wątpliwości, że oskarżony Z. G. działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. P. (1). Dosiadł się on do stolika zajmowanego przez oskarżonego P. P. (1) po tym jak ten ostatni wraz ze stolikiem przesunął się blisko pokrzywdzonego znajdując się tuż za jego krzesłem, za jego plecami. Usiadł na wprost P. P. (1), przekładał dokumenty, zasłaniając przecież go w ten sposób częściowo tj. od lewej (patrząc wg obrazu na ekranie) strony i koncertując ewentualną uwagę osób postronnych na sobie poprzez wykonywane ruchy. Jak tylko oskarżony P. P. (1) wstał od stolika i odszedł zaraz po nim uczynił to też oskarżony Z. G.. Jednocześnie zapis ten przeczy wersji podawanej przez oskarżonego Z. G. w postępowaniu przygotowawczym. Bynajmniej nie wynika z niego, że oskarżony P. P. (1) nawiązał jakiś kontakt z oskarżonym Z. G., by zainteresowany był czytaniem mu cen i opisów z katalogów w celu pozyskania wiedzy na określony temat. Nadto oskarżony Z. G. miał doskonałe pole do obserwacji zachowania oskarżonego P. P. (1).

Sąd Okręgowy odniesie się jeszcze końcowo do kwestii wysokości kwoty zaboru na szkodę S. W. (2), choć bezpośrednio nie było to przedmiotem zarzutu obrońcy w omawianej tu apelacji, to jednak stanowiło istotny zarzut w tej części w apelacji tego samego obrońcy współoskarżonego P. P. (1), zaś co do tego ostatniego wyrok został uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania z powodu zaistnienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej, stąd Sąd nie odnosił się do tego zarzutu w związku z treścią art. 436 k.p.k.

W ocenie Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności pokrzywdzonego i dokonana przez Sąd Rejonowy w tym zakresie ocena jego zeznań jest prawidłowa. Wszak banknoty są bardzo cienkie, spięte gumką w 3 pliki stuzłotowe po 10.000 zł i jeden plik pięćdziesięciozłotowy na kwotę 8.100 zł oraz kilka banknotów luzem łącznie nie przekraczały ok. 4 cm grubości. Niewątpliwie mieściły się w torbie pokrzywdzonego, którą widać na monitoringu, przewieszoną przez oparcie krzesła. Czas działania oskarżonego wynikający z zapisu, także wskazany w apelacji, niewątpliwie umożliwiał wyjęcie pieniędzy z torby jak i schowanie ich przy sobie przez oskarżonego. Nie było potrzeby by pokrzywdzony dostarczał torbę do sądu celem oględzin. Sam nie był pewien czy ją jeszcze posiada (k. 1057) stąd zarzut, że jej nie dostarczył należy uznać za nietrafny. Nie jest też zasadne powoływanie się na obecność osoby z firmy sprzątającej albowiem osoba ta jest zajęta i skupiona na swojej pracy, a nie na obserwacji oskarżonego. Zresztą tak bliskie do pokrzywdzonego – a przecież bezspornie celowe – przesunięcie stolika przez oskarżonego i znalezienie się w jego bezpośrednim sąsiedztwie czyniło także dla osób postronnych trudno rozróżnialnym „na pierwszy rzut oka” czy oskarżony sięga do swojej czy cudzej torby. Całość zaś działania oskarżonego wokół pieniędzy pokrzywdzonego to niespełna pół minuty. Natomiast ocena relacji pokrzywdzonego ze świadkiem D. M. i jej wpływu na treść zeznań pokrzywdzonego nosi cechy swobodnej interpretacji. Sam świadek M. skonstatował wszak: „ co bym nie powiedział o S. to na pewno nie składał fałszywych zeznań, co zostało skradzione, to tyle było” (k. 993), co uwiarygadnia pokrzywdzonego szczególnie, że pokrzywdzony zwrócił świadkowi pieniądze za należną jemu część będących przedmiotem transakcji bitcoinów i nie zasłaniał się kradzieżą by usprawiedliwiać odmowę ich zwrotu. Natomiast całkowicie zrozumiałe jest, że samo zdarzenie wywoływało duże emocje i prowadziło do różnych spekulacji co zresztą potwierdza, że kwota musiała być duża, a nie w granicach 1400-1500 zł.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku:

- w zakresie czynu z pkt VI sentencji poprzez złagodzenie orzeczonej kary i wymierzenie kary wolnościowej;

- w zakresie czynu z pkt VII sentencji poprzez uniewinnienie oskarżonego od jego popełnienia, ew. przyjęcie, że zachowanie oskarżonego stanowiło pomocnictwo do wykonania czynu zabronionego przez M. L. i złagodzenie orzeczonej kary;

- w zakresie czynu z pkt VIII poprzez uniewinnienie oskarżonego od jego popełnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej.

Lp.

Zarzut

2

Zarzut z apelacji obrońcy adw. M. K. dotyczy rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej, polegającej na wymierzeniu oskarżonemu jednostkowych kar pozbawienia wolności w wymiarze za czyn z pkt VI – 6 miesięcy, za czyn z pkt VII – 6 miesięcy, za czyn z pkt VIII – 1 roku oraz kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy, w szczególności stopień winy i społecznej- szkodliwości czynów przypisanych Z. G., jego warunki i właściwości osobiste, ustabilizowany tryb życia i niekaralność, a także incydentalność zachowania godzącego w porządek prawny przekonują, że dla osiągnięcia celów prewencji indywidualnej oraz generalnej, wystarczające będzie orzeczenie kary w łagodniejszym wymiarze tj. o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istotnie, oskarżony jest osobą niekaraną, prowadzi ustabilizowany tryb życia, natomiast przypisanych mu czynów dopuścił się dekadę temu. Z drugiej zaś strony, działanie oskarżonego w zakresie czynów z pkt VI i VII popełnionych 15 listopada 2013 roku było przemyślane, zaplanowane, konsekwentnie realizowane aż do zatrzymania przez policję, było działaniem wespół z innymi osobami, gdzie oskarżony pełnił kierowniczą rolę. Pokrzywdzonych zostało kilka podmiotów bo przestępstwo oszustwa miało charakter czynu ciągłego. Działanie z czynu z pkt VIII również zostało popełnione w zaplanowany sposób wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, a kwota zaboru i tym samym strata pokrzywdzonego bardzo duża. Orzeczone kary jednostkowe należycie oddają powyższe okoliczności i z całą pewnością nie można ich uznać za rażąco niewspółmierne. Oscylują wszak w dolnych granicach zagrożenia sankcją za dany typ czynu zabronionego.

Brak także podstaw do uznania kary łącznej za niespełniającą dyrektyw jej wymiaru. Nie wszystkie popełnione czyny pozostają w ścisłym związku przedmiotowym i czasowym, acz niewątpliwie popełniane były z chęci łatwego zysku co stanowi podmiotowe iunctim. Wybór zasady asperacji był zasadny. Orzeczony jej wymiar umożliwia natomiast oskarżonemu odbywanie kary w formie dozoru elektronicznego, a warunkowe zawieszenie jej wykonania, które co należy zaznaczyć ma charakter fakultatywny, byłoby zbyt daleko idącym dobrodziejstwem wobec oskarżonego.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez złagodzenie orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej, a następnie warunkowe zawieszenie jej wykonania przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej.

8.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

9.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Co do winy i kary w zakresie każdego z trzech przypisanych oskarżonemu czynów; także w zakresie kary łącznej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wskazanych w Sekcji 3.1 i 3.2.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego Z. G. został zmieniony w ten sposób, iż w opisie czynu przypisanego w punkcie VII w miejsce ustalenia, że oskarżony „działając wspólnie i w porozumieniu z P. L. kierował wykonaniem czynu zabronionego dokonanego w warunkach czynu ciągłego przez M. L.” przyjęto, że oskarżony kierował wykonaniem czynu zabronionego dokonanego w warunkach czynu ciągłego przez M. L., w tym w sklepach (...) przy ul. (...) i „(...) przy Plac (...) wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd dokonał zmiany opisu czynu przypisanego w punkcie VII, co było konsekwencją po pierwsze, uchylenia wyroku w odniesieniu do oskarżonego P. P. (1) i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, stąd nie było możliwe wskazanie w sentencji tego oskarżonego z imienia i nazwiska jako współsprawcy czynu, a po drugie uznania, iż oskarżony P. P. (1) nie znajdował się w centrum handlowym (...) gdy M. L. kupował urządzenie (...) w sklepie (...). Ta okoliczność wynika zarówno z zeznań funkcjonariuszy świadków T. N. i M. G., wyjaśnień oskarżonego P. P. (1), ale przede wszystkim uznanych za wiarygodne wyjaśnień M. L. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego (k. 247). Skoro zaś sprawstwo kierownicze polega na realnym władztwie nad rozwojem i przebiegiem akcji na każdym jej etapie, to nieobecność oskarżonego P. P. (1) przy braku innych dowodów wskazujących na jego udział w tej formie sprawczego współdziałania, musi skutkować wyeliminowanie z opisu czynu tego fragmentu działania. Istotnym bowiem elementem panowania przez kierującego nad zachowaniem bezpośredniego wykonawcy jest możliwość podejmowania przez kierującego decyzji co do rozpoczęcia akcji przestępnej oraz dysponowanie możliwością zmiany sposobu jej realizacji lub nawet przerwania przedsiębranej przez bezpośredniego wykonawcę akcji przestępnej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

10.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

W zakresie kosztów postępowania za II instancję o rozstrzygnięciu przesądziła treść art. 636 § 1 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

11.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. Z. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 lutego 2023 r. sygn. akt II K 544/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. Z. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 lutego 2023 r. sygn. akt II K 544/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana