Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Techman

Sędziowie: SSO Dagmara Pusz - Florkiewicz

SSR del. Agnieszka Jaźwińska (spr)

Protokolant: sekr. Łukasz Giera

przy udziale oskarżycielki prywatnej E. T.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2017 roku

sprawy przeciwko A. B.

c. W. i W., ur. (...) w W.

oskarżonej o czyn z art. 217 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżycielki prywatnej oraz obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim

z dnia 13 grudnia 2016 roku, sygn. akt II K 419/15

orzeka

I. wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy;

II. zwalnia oskarżycielkę prywatną od obowiązku uiszczenia opłaty za postępowanie odwoławcze, a wydatkami za postępowanie odwoławcze obciąża oskarżycielkę prywatną i oskarżoną w częściach równych.

UZASADNIENIE

Prywatnym aktem oskarżenia złożonym przez E. T. A. B. została oskarżona o to. że:

1.  w dniu 2 stycznia 2015 roku około godz. 17:00 w miejscowości K. na terenie posesji przy ul. (...) znieważyła pokrzywdzoną E. T. w jej obecności słowami uznanymi powszechnie za obelżywe,

to jest o czyn z art. 216 § 1 k.k.

2.  w dniu 2 stycznia 2015 roku około godz. 17:00 w miejscowości K. na terenie posesji przy ul. (...) naruszyła nietykalność cielesną pokrzywdzonej E. T. uderzając ją pięściami po głowie, tułowiu oraz popychając ją, w wyniku czego pokrzywdzona przewróciła się, co spowodowało naruszenie czynności kręgów szyjnych poniżej 7 dni,

to jest o czyn z art. 217 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r. (sygn. akt II K 419/15) Sąd Rejonowy w Grodzisku Mazowieckim oskarżoną A. B. uniewinnił od popełnienia pierwszego z zarzucanych jej czynów, w ramach drugiego z czynów zarzucanych prywatnym aktem oskarżenia uznał oskarżoną A. B. za winną tego, że w dniu 2 stycznia 2015 roku około godz. 17:00 w miejscowości K. na terenie posesji przy ul. (...) poprzez szarpanie i odepchnięcie E. T., w wyniku którego pokrzywdzona przewróciła się na ziemię, spowodowała u niej nieumyślnie obrażenia ciała w urazu wiązadłowego odcinka szyjnego kręgosłupa, powierzchownego stłuczenia okolicy biodrowej prawej oraz zadrapania lewej ręki, które skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 i 3 k.k. i na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. postępowanie karne w tym zakresie umorzył z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu oraz zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej kwotę 150 złotych tytułem zwrotu połowy poniesionych przez nią wydatków, w pozostałym zakresie kosztami tymi na rzecz Skarbu Państwa obciążył oskarżycielkę prywatną, zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej kwotę 462 złotych tytułu zwrotu połowy poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowionego w sprawie pełnomocnika, zasądził od oskarżycielki prywatnej na rzecz oskarżonej kwotę 462 złotych tytułu zwrotu połowy poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowionego w sprawie obrońcy.

Apelacje od tego wyroku wnieśli: obrońca oskarżonej A. B. oraz pełnomocnik oskarżycielki prywatnej E. T..

1

Obrońca oskarżonej A. B. zaskarżył wyrok w części, to jest odnośnie czynu z art. 157 § 2 i 3 k.k. na korzyść oskarżonej. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na podstawie art. 427 § 1 i § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.: I. obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku:

1.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonej E. T. i danie jej wiary, iż upadła na skutek odepchnięcia przez pokrzywdzoną, podczas gdy pokrzywdzona wielokrotnie zeznaje nieprawdę i sama sobie przeczy, a nadto jej wersja nie koresponduje z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym (płytą, notatnikami służbowymi, zeznaniami świadków P. D. i A. Ż.);

2.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka P. T. i danie mu wiary, w zakresie, iż pokrzywdzona upadła na skutek odepchnięcia przez oskarżoną podczas gdy nie wynika to z pozostałego materiału dowodowego wskazanego wyżej, zeznania świadka, zeznania świadka są sprzeczne i niekonsekwentne, w tym niespójne z zeznaniami pokrzywdzonej, świadek zeznawał nieprawdę co do innych elementów zdarzenia, nadto świadek jako syn pokrzywdzonej i byty mąż oskarżonej, z którą pozostaje w ostrym konflikcie miał oczywisty interes, by obciążać oskarżoną;

3.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka P. B. i odmówienie mu wiary, mimo iż są konsekwentne, stanowcze i znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym, zaś sam fakt, iż świadek jest mężem oskarżonej nie może przesądzać o ich niewiarygodności, zwłaszcza, iż za wiarygodne uznano zeznania P. T. - syna oskarżycielki;

4.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonej A. B. i odmówienie jej wiary, podczas gdy przedstawia ona konsekwentnie taką samą, spójną wersję wydarzeń,, korespondującą z uznanymi za wiarygodne dowodami w postaci płyty, notatników służbowych, zeznań świadków P. D. i A. Ż..

II. w konsekwencji obrazy w/w przepisów obrońca zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na bezpodstawnym przyjęciu, podczas szarpaniny E. T. została odepchnięta przez oskarżoną, na skutek czego przewróciła się na prawy bok na ziemię i doznała wymienionych w wyroku obrażeń, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala ustalić w sposób jednoznaczny i kategoryczny kiedy pokrzywdzona doznała tych obrażeń i czy nastąpiły one na skutek działania oskarżonej.

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonej oraz zasądzenie na jej rzecz od oskarżycielki prywatnej kosztów zastępstwa procesowego w I instancji według norm przepisanych.

2

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej E. T. w apelacji zaskarżył wyrok w części, to jest w zakresie punktu II tego wyroku oraz w zakresie orzeczenia o kosztach procesu na niekorzyść oskarżonej i na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż czyn przypisany oskarżonej charakteryzuje się znikomą społeczną szkodliwością, co miało wpływ na treść wyroku, skutkowało bowiem umorzeniem postępowania.

W konkluzji apelacji pełnomocnik oskarżycielki prywatnej wniósł o zmianę wyroku odnośnie czynu z punktu II tegoż wyroku i wymierzenie oskarżonej stosownej kary oraz obciążenie jej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu za I instancję w całości na rzecz oskarżycielki prywatnej oraz zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej zwrotu kosztów procesu za postępowanie odwoławcze według norm przepisanych.

»

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje wywiedzione w sprawie przez obrońcę oskarżonej oraz pełnomocnika oskarżycielki prywatnej są niezasadne, zaś argumenty w nich zawarte pozostają nietrafne.

Na wstępie rozważań Sąd Okręgowy podkreśla, że Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 k.p.k. czy art. 440 k.p.k.

W sposób poprawny Sąd przeprowadził dowody oraz prawidłowo ocenił materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów. W wyczerpującym, wręcz bardzo szczegółowym, uzasadnieniu pisemnym wyroku Sąd poddał wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody w sposób zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie odnośnie do wiarygodności tych dowodów, które Sąd włączył do faktycznej podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom. Wnioski ocenie Sądu wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i bezstronności (art. 4 k.p.k.), a tym samym nie wykraczają poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k.

Mając natomiast na uwadze treść wywiedzionych w sprawie apelacji w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odniesie się do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy E. T. jako najdalej idącej, bo kwestionującej winę oskarżonej.

Rozpatrując te zarzuty w kolejności chronologicznej wskazać przede wszystkim należy, iż nietrafny jest zarzut obrońcy w zakresie dokonania przez Sąd Rejonowy błędnej oceny dowodów poprzez uznanie za wiarygodne zeznań oskarżycielki E. T. oraz jej syna P.

3

T., zaś za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej A. B. oraz jej męża świadka P. B.. Sąd ten, w sytuacji, gdy każda z uczestniczek opisywała przebieg zdarzeń w sposób diametralnie odmienny, słusznie oparł ustalenia faktyczne co do najistotniejszego fragmentu zdarzenia na relacji jedynego naocznego świadka tego zdarzenia, to jest P. T., który przebieg zdarzenia opisał szczegółowo na rozprawie. Opis ten jest niewątpliwe sprzeczny ze słowami oskarżycielki i zbliżony do wersji oskarżonej. Trudno zatem uznać za słuszny w tej sytuacji zarzut obrońcy, iż jest to świadek niewiarygodny, bowiem związany emocjonalnie pozytywnie z oskarżycielką. Okoliczności wskazane w apelacji obrońcy, iż świadek to syn oskarżycielki i były mąż oskarżonej - nakazują wprawdzie ostrożność przy ocenie jego zeznań, niemniej jednak same w sobie nie wykluczają prawdziwości słów takiego świadka. Paradoksalnie i wbrew temu, co chciałby wykazać obrońca sprzeczność zeznań tego świadka ze słowami oskarżycielki, która pozwoliła na weryfikację opisywanego przez nią dramatyzmu sytuacji, wskazywała na wiarygodność tego, zeznającego przecież pod rygorem odpowiedzialności kaniej świadka. Chybiony jest również argument obrony powołującej się na spójność (oskarżona, P. B.) bądź odpowiednio niespójność zeznań (oskarżycielka, P. T.) deklaracji świadków co do samego przebiegu zdarzenia z pozostałym materiałem dowodowym: materiał zawarty na płycie nie stanowi rejestracji konfliktowej sytuacji przed domem oskarżycielki, policjanci P. D. i A. Ż. przybyli na interwencję po zdarzeniu, zaś ich notatki urzędowe nie są dowodem w postępowaniu karnym. Materiał ten pozwala jednak na dodatkową weryfikację pod względem szczerości deklaracji obu uczestniczek, w zakresie czego Sąd Rejonowy poczynił wnikliwą analizę, znajdującą pełne poparcie Sądu Okręgowego. W związku z tym Sąd nie dopatrzył się dowolności Sądu Rejonowego w ocenie zeznań wskazanych w zarzucie świadków i wyjaśnień oskarżonej, które ocenione zostały w sposób prawidłowy w kontekście całego ujawnionego w sprawie materiału dowodowego. Zarzuty apelacji obrońcy w tym zakresie stanowią jedynie nieuzasadnioną polemikę z oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd 1 instancji. Przebieg zdarzenia przedstawiony przez oskarżoną był odmienny od prezentowanego przez oskarżycielkę. Jest to sytuacja typowa nie tylko dla spraw prywatnoskargowych i wymaga obiektywnej weryfikacji, co prawidłowo uczynił Sąd Rejonowy w tej sprawie.

W zaistniałej sytuacji zatem, gdy Sąd Odwoławczy, dokonując kontroli zaskarżonego orzeczenia nie stwierdził uchybień, które naruszają granice swobodnej oceny dowodów - drugi zarzut obrońcy co do błędu w ustaleniach faktycznych uznać należy za czysto polemiczny. Kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Okręgowy nie wykazała żadnych uchybień w procedowaniu Sądu I instancji, które w konsekwencji skutkować miałyby wadliwością ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wydanego wyroku i błędnym przypisaniem oskarżonej sprawstwa w zakresie przypisanego jej występku z art. 157 § 2 i 3 k.k.

4

Odnosząc się z kolei do zarzutu wskazanego w apelacji pełnomocnika oskarżycielki prywatnej - Sąd Okręgowy również uznał go za niezasadny.

Sąd Rejonowy w sposób obszerny wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 19-20 uzasadnienia) przyczyny, dla których uznał, iż czyn finalnie przypisany oskarżonej charakteryzuje się znikomą społeczną szkodliwością - powielanie w tym miejscu tejże argumentacji jest zbędne, bowiem jest logiczna, wyczerpująca i stanowi szczegółową analizę czynu pod kątem stopnia jego społecznej szkodliwości, zaś Sąd Okręgowy w pełni ją podziela. Chybiona jest zawarta w apelacji argumentacja pełnomocnika oskarżycielki prywatnej odnośnie okoliczności, mających przemawiać przeciwko zasadności umorzenia postępowania w tej sprawie z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu. Stanowi ona tylko i wyłącznie subiektywną ocenę pełnomocnika odnośnie zaistniałego stanu faktycznego, przedstawionego zresztą nie do końca zgodnie z ustaleniami Sądu Rejonowego oraz polemikę z prawidłową jego oceną dokonaną przez Sąd Rejonowy.

O kosztach postępowania przed Sądem odwoławczym orzeczono zgodnie z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżycielkę prywatną od obowiązku uiszczenia opłaty za postępowanie odwoławcze, a wydatkami za postępowanie odwoławcze obciążył oskarżycielkę prywatną i oskarżoną w częściach równych.