Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 738/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 7 marca 2024 r., sygn. III K 486/21

1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.1.3. Granice zaskarżenia

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.2.1. Ustalenie faktów

1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.2. Ocena dowodów

1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego D. W. (1):

- rażącej niewspółmierności wymierzonej kary (niezasadny);

Apelacja obrońcy oskarżonego T. S. (2):

-rażącej niewspółmierności wymierzonej kary pozbawienia wolności (częściowo zasadny),

-błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia (niezasadny),

- naruszenia przepisu prawa materialnego (zasadny).

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego T. S. (3) częściowo zasługiwała na uwzględnienie, co skutkowało zmianą wyroku w zakresie wymiaru orzeczonej wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności oraz w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie naprawienia szkody.

Apelacja obrońcy oskarżonego D. W. (1) nie była zasadna.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd szeroko i przekonywująco umotywował. Sąd odwoławczy w wyniku dokonania kontroli odwoławczej nie stwierdził przesłanek do zmiany wyroku w zaskarżonej części poza zakresem zaskarżenia, bowiem nie ujawniły się przesłanki przewidziane w art. 440 k.p.k. i art. 439 k.p.k.

Odnosząc się do treści wywiedzionych apelacji, którą skarżący opierają na przesłance z art. 438 pkt 4 k.p.k., należało podkreślić, że Sąd Okręgowy w pełni podzielił argumentację Sądu meriti, zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, a odnoszącą się do wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego D. W. (1) kary pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że wymiar orzeczonej przez Sąd I instancji kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego T. S. (2) należało uznać za zbyt surowy. Zauważyć należy, że zarzut rażącej niewspółmierności kary może zostać uznany za zasadny tylko wówczas, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy danego czynu, ale i ogółu społeczeństwa, wymierzona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt II AKa 297/09, LEX nr 553884). Co więcej, nie każda różnica w ocenie wymiaru kary uzasadnia w myśl art. 438 pkt 4 kpk zarzut rażącej niewspółmierności kary, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Taka rażąca niewspółmierność kary oznacza znaczną, „bijącą w oczy” różnicę pomiędzy karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., sygn. akt II AKa 163/03, OSA 2003/11/113).

Nie budzi żadnych w wątpliwości Sądu Okręgowego, że wymierzając oskarżonemu D. W. (1) karę jednego roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd I instancji uwzględnił wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, jak również dokładnie przeanalizował wszelkie okoliczności mające dla wymiaru orzeczonej wobec tego oskarżonego kary znaczenie. Podkreślić również należy, że kara orzekana za dany czyn winna przynieść skutek w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz w sposób wychowawczy wpływać na oskarżonego. Wymierzona kara ma bowiem na celu doprowadzenie do pełnej resocjalizacji oskarżonego i musi być adekwatną oraz sprawiedliwą w odczuciu społecznym odpowiedzią na jego zachowanie, a zatem nie może być również karą zbyt łagodną. Jak przyjmuje się w judykaturze, wymierzenie kary polega bowiem na celowym zadaniu karanej osobie dolegliwości, która ma mieć charakter indywidualny, osobisty i powinna być odczuwana przez osobę, wobec której jest skierowana. Nie sposób zatem zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że orzeczona wobec niego kara pozbawienia wolności jest rażąco niesprawiedliwa i zbyt surowa, skoro w istocie została wymierzona w dolnych granicach zagrożenia.

W opinii Sądu odwoławczego, Sąd I instancji prawidłowo nadał okolicznościom zarówno dla tego oskarżonego korzystnym, jak i wpływającym na zaostrzenie wymiaru kary należytą doniosłość. Istotnie, słusznie zauważa skarżący, że oskarżony przyznał się do stawianego mu zarzutu, w toku składanych wyjaśnień wyraził skruchę, przeprosił pokrzywdzoną, jak również wyraził chęć naprawienia szkody. Powyższe okoliczności, w szczególności fakt przyznania się oskarżonego do winy, zadeklarowanie naprawienia szkody, jak też i dotychczasowa niekaralność oskarżonego Sąd Rejonowy miał na uwadze przy kształtowaniu wymiaru kary, o czym świadczy lektura uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. Zaznaczenia przy tym wymaga, że oskarżony do dnia dzisiejszego nie uregulował szkody, pomimo mógł podjąć działania w tym zakresie, jak to miało miejsce ze strony współoskarżonego T. S. (2). Wskazać przy tym należy, że wyeksponowane przez Sąd Rejonowy okoliczności obciążające, jak stopień społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścił się oskarżony D. W. (1), motywacja z jaką działał i ustalony przez Sąd Rejonowy stopień winy są na tyle doniosłe, że powołane okoliczności łagodzące ich nie przeważyły i nie mogły mieć wpływu na wymiar orzeczonej kary. Sąd odwoławczy przy tym podziela ustalenia Sądu I instancji, że czyn, jakiego dopuścił się oskarżony cechował znaczny stopień społecznej szkodliwości, o czym świadczą okoliczności i sposób popełnienia czynu, motywacja, z jaką działał oskarżony, a także postać zamiaru. Oskarżony przy tym działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, jego zachowanie wobec pokrzywdzonej wypełniające znamiona zarzucanych czynów było umyślne, działał przy tym celowo, aby osiągnąć korzyść majątkową. Zachowanie oskarżonego należy przy tym ocenić jako zuchwałe i karygodne, skoro z rozmysłem wykorzystał pokrzywdzoną niezdolną do należytego pojmowania podejmowanych czynności, do rozporządzenia majątkiem na jego korzyść i działał przy tym z niskich pobudek, bowiem wykorzystał naiwność pokrzywdzonej, która uwierzyła, że oskarżony obdarza ją uczuciem, przez co zdobył jej zaufanie. Nie można zapominać, że oskarżony nie tyle namówił pokrzywdzoną na zawarcie umowy pożyczki, ale zataił przed nią ten fakt, wskazując, że pokrzywdzona w miejsce podpisywanej umowy pożyczki, podpisuje umowę o pracę, bowiem oskarżony obiecał pokrzywdzonej, że zostanie zatrudniona przez niego, w co pokrzywdzona uwierzyła. Zaznaczenia przy tym wymaga, że w realiach tej sprawy oskarżony nie miał żadnych skrupułów przed wykorzystaniem naiwności i niezdolności pokrzywdzonej do pojmowania o faktycznym celu działania oskarżonego i na żadnym etapie nie zreflektował się, że jego zachowanie przekracza wszelkie dopuszczalne normy. Podjęta w porę interwencja rodziny pokrzywdzonej, która zorientowała się, że intencje oskarżonego są wymierzone nie tylko w osobę pokrzywdzonej, ale też i jej majątek, doprowadziła do ujawnienia przestępczego działania oskarżonego. Nie sposób oczywiście pominąć, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym T. S. (2) - co zawsze jest okolicznością obciążającą, jeżeli chodzi o wymiar orzekanej kary – dzięki działaniom którego doszło do zawarcia umowy pożyczki. Sąd odwoławczy w części podzielił argumentację obrońcy, że działania podjęte przez tego oskarżonego sprowadzały się do zachowań czysto technicznych związanych z przygotowaniem odpowiedniej dokumentacji celem zawarcia umowy pożyczki, co miało także wpływ na postrzeganie tego oskarżonego przez samą pokrzywdzoną. Rzeczywiście oskarżony T. S. (2) nie nawiązał takiej relacji z pokrzywdzoną, jak oskarżony D. W. (1), nie obiecał jej pracy i nie miał wpływu na to, że pokrzywdzona w istocie była przekonana, że podpisywane przez nią dokumenty są umową o pracę. Naiwnością jednak byłoby uznanie, że oskarżony T. S. (2) w toku podejmowanych działań nie miał świadomości, w jaki sposób oskarżony D. W. (1) wykorzystał naiwność pokrzywdzonej i jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranych działań, w jaki sposób i przez jakie działania oskarżony D. W. (1) pozyskał zaufanie pokrzywdzonej i że w istocie – jeżeli chodzi o przedmiotową sprawę – w jej świadomości podpisywała umowę o pracę, a nie umowę pożyczki. Zaznaczenia przy tym wymaga, że oskarżony T. S. (2), podobnie jak i oskarżony D. W. (1) podzielili się uzyskaną w ten sposób korzyścią majątkową. Wreszcie zwrócić należy uwagę, że w toku podejmowania działań składających się na znamiona zarzucanego mu czynu, nie zapobiegł skutkowi w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną. Z drugiej strony mieć należało na względzie, że oskarżony T. S. (2), co prawda w toku przewodu sądowego, tuż przed jego zamknięciem naprawił szkodę w części na niego przypadającej na rzecz pokrzywdzonej, a nie poprzestał na deklaracjach w zakresie naprawienia szkody. Nadto nie umknęło uwadze Sądu odwoławczego, że uiścił dodatkowo kwotę tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzoną krzywdę. Wskazane okoliczności, w ocenie Sądu odwoławczego, przemawiały za złagodzeniem wobec niego wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności do jednego roku. W żadnym przy tym razie Sąd odwoławczy nie podzielił argumentacji obrońcy, że wskazywane przez niego okoliczności winny skutkować wymierzeniem oskarżonemu T. S. (2) kary wolnościowej przy zastosowaniu art. 37 a k.k.

Reasumując, kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonym uwzględniają charakter prewencyjny tak, by stanowiły one dla oskarżonych przestrogę przez ponownym naruszaniem porządku prawnego i przyniosą one wystarczający skutek w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzone kary są w pełni adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścili się oskarżeni, a jednocześnie, zdaniem Sądu odwoławczego, spełniają rolę wychowawczą względem oskarżonych, spełniają swoje cele, są sprawiedliwe i wyważone. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzone kary spełniają cele prewencji indywidualnej i generalnej i nie można ich uznać za rażąco surowe, a przy tym przynoszące oskarżonym nadmierną dolegliwość, a tym samym niewspółmierne.

Odnosząc się do podnoszonego naruszenia przez obrońcę oskarżonego T. S. (2) prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k., Sąd odwoławczy w pełni podzielił argumentację zawartą w apelacji, co skutkowało zmianą wyroku w tym zakresie. Nie ulegało przy tym wątpliwości, że oskarżony T. S. (2) uiścił na rzecz pokrzywdzonej kwotę 35 000 zł, zaś pozostała do zapłaty kwota 34 436,08 zł. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy w ustalonych okolicznościach niesłusznie zobowiązał oskarżonych solidarnie do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej pozostałej części szkody, skoro oskarżony T. S. (2) wywiązał się już ze swojego zobowiązania. W tym miejscu należy powołać wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 marca 2023 r., sygn. II AKa 18/23, z którego wynika, że z dniem 1 lipca 2015 r., przewidziana w art. 46 § 1 k.k. instytucja obowiązku naprawienia w całości albo w części szkody wyrządzonej przestępstwem została wprost wyłączona spod zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. A zatem orzeczenie wobec współsprawców przestępstwa tytułem środka kompensacyjnego takiego obowiązku, w zależności od realiów procesowych sprawy, może nastąpić solidarnie, bądź w częściach równych lub stosownie do udziału każdego ze współsprawców w wyrządzonej szkodzie. W przedmiotowej sprawie niewątpliwe udział każdego z oskarżonych w wyrządzonej szkodzie był równy, jednak nie sposób, w ocenie Sądu odwoławczego, dla rozstrzygnięcia w tym zakresie pominąć okoliczności, że jeden ze współsprawców szkodę w swojej części wyrównał. Z tego powodu ustalenie, że orzeczony obowiązek naprawienia na rzecz pokrzywdzonej szkody w pozostałej części, tj. w wysokości 34 436,08 zł spoczywa wyłącznie na oskarżonym D. W. (1) należało uznać za ze wszech miar zasadny.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego D. W. (1):

- o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby (niezasadny),

Apelacja obrońcy oskarżonego T. S. (2):

- o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary grzywny oraz zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości 10 000 zł (niezasadny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na uwagi poczynione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” wniosek obrońcy oskarżonego D. W. (1) nie zasługiwał na uwzględnienie, zaś wniosek obrońcy oskarżonego T. S. (2) został uwzględniony jedynie częściowo.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

1.Punkt I (w zakresie wymierzonej kary co do oskarżonego D. W.), II, III, VI

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy uznał, że wywiedziona apelacja obrońcy oskarżonego D. W. była niezasadna i miała charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego należało uznać za trafne. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżącego zarzuty, a zatem także i powody nieuwzględnienia apelacji, zostały omówione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wniosek”.

1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.1.Punkt I (w zakresie wymierzonej kary co do oskarżonego T. S.), IV

Zwięźle o powodach zmiany

O powodach zmiany mowa była w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”.

1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., a wysokość opłaty ustalono w oparciu o art. 2 ust. 1 i art. 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych .

7.  PODPIS

1. 1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego Warszawy - Mokotowa w Warszawie z dnia 7 marca 2024 r., sygn. III K 486/21

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego Warszawy - Mokotowa w Warszawie z dnia 7 marca 2024 r., sygn. III K 486/21

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana