Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 828/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 6 lutego 2023 r., sygn. II K 1250/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

J. S.

Czyn z art. 178 a § 1 k.k.

zeznania świadka M. M.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania świadka M. M. ujawnione w trybie art. 392 § 1 k.p.k.

zeznania spójne, konsekwentne i nie budzące wątpliwości także w zakresie pewnego wskazania przez świadka K. W. w dniu 10 grudnia 2018 r. kierowcy samochodu marki (...) o nr rej. (...), który w tym dniu w miejscowości Ł. prowadził ten samochód w stanie nietrzeźwości

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 5 §2 k.p.k. (niezasadny),

-naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 392 § 1 k.p.k. (zasadny),

-błędu w ustaleniach faktycznych (niezasadny).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie, choć podniesiony zarzut naruszenia art. 392 § 1 k.p.k. należało uznać za słuszny. Nie miał on jednak wpływu na treść zaskarżonego wyroku, gdyż zeznania świadka M. M. zostały ujawnione na etapie postępowania odwoławczego. Zeznania świadka ujawnione w toku postępowania odwoławczego w żaden sposób nie doprowadziły do odmiennej oceny dowodów, od tej jakiej dokonał Sąd Rejonowy i nie miały wpływu na prawidłowość ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie.

Zaznaczenia wymaga, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody – poza zeznaniami świadka M. M., dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd prawidłowo umotywował. Odnosząc się zatem do zarzucanej obrazy przepisów prawa procesowego, którą apelujący opiera m.in. na podstawie art. 7 k.p.k., tj. dokonania przez Sąd orzekający dowolnej oceny dowodów wskazać należy, że zarzut ten jest całkowicie chybiony. Kwestionowanie przez apelującego przekonująco uargumentowanych w pisemnych motywach orzeczenia poglądów dotyczących wiarygodności poszczególnych dowodów sprowadza się w zasadzie li tylko do przedstawienia w ich miejsce własnych, niepopartych zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, opinii dotyczących przedmiotowego zdarzenia, co w sposób oczywisty nie stanowi równocześnie o błędności tych pierwszych. Podkreślenia wymaga, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko Sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2017 r., sygn. akt II KK 180/17, Legalis nr 1668825). Przytoczona przez apelującego argumentacja w tym zakresie nie mogła zatem zostać uznana za wystarczającą.

Niezasadnie skarżący podnosił także zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Do jego naruszenia może zatem dojść w sytuacji gdyby Sąd w swoich ustaleniach pominął dowód / dowody, które zostały ujawnione lub też oparł się na dowodach, które ujawnione na rozprawie nie zostały. Skarżący podnosząc ten zarzut w istocie odwołał się do treści art. 5 § 2 k.p.k. i w tym zakresie skutecznie nie wskazał, aby doszło do naruszenia dyspozycji powołanego przepisu. Jak już jednak wskazywano Sąd Rejonowy nie przesłuchał w toku przewodu sądowego M. M., nie ujawnił także jej zeznań w trybie art. 392 § 1 k.p.k. co w istocie stanowiło także naruszenie art. 410 k.p.k., jednak nie miało ono wpływu na treść wyroku z uwagi na uzupełnienie przewodu sądowego w instancji odwoławczej o zeznania tego świadka.

Nie doszło także do naruszenia treści art. 5 § 2 k.p.k. Należy mieć także na uwadze, że dyspozycja przywołanego powyżej przepisu odnosi się do wątpliwości występujących po stronie organu prowadzącego postępowanie, nie zaś tych, zaprezentowanych przez stronę (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II KK 187/17, Legalis nr 1625209, por. także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II KK 198/17, Legalis nr 1625210). Zaprezentowane przez Sąd Rejonowy uzasadnienie wyroku nie zawiera natomiast żadnych okoliczności, wskazujących na to, by przy rozstrzyganiu organ ten powziął jakiekolwiek wątpliwości, dotyczące czy to ustalonego w toku postępowania stanu faktycznego w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu. Ponadto, dla porządku zaznaczyć należy, że zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k., gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zatem przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny, co w konsekwencji sprawia, że nie mogą być podniesione w jednym środku odwoławczym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt II AKa 134/16, Legalis nr 1564498).

Odnosząc się merytorycznie do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy podkreślić należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny tak zeznań przesłuchanych w toku tego postępowania świadków, jak też i wyjaśnień oskarżonego, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 7 k.p.k. Oczywistym przy tym pozostaje, że kluczowym w realiach tej sprawy dowodem pozostają zeznania świadka K. W., który w dniu zdarzenia miał styczność z kierowcą pojazdu marki (...) o nr rej. (...), początkowo jadąc za tym pojazdem, po tym jak jego kierowca najechał na samochód świadka, a następnie po zatrzymaniu obydwu pojazdów - rozmawiał z kierowcą w związku z wcześniejszym spowodowaniem zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lądowym i podczas rozmowy nabrał podejrzeń, że kierowca ten znajduje się pod wpływem alkoholu, co skutkowało wezwaniem policji. Świadek K. W. nie miał przy tym wątpliwości, że – już po zatrzymaniu pojazdów - rozmawiał z kierowcą samochodu marki (...), a po przybyciu patrolu policji – że prawidłowo wskazał kierowcę tego pojazdu. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje przy tym, że świadek nie miał wątpliwości, że tym kierowcą jest oskarżony. Obrońca kwestionując prawidłowość rozpoznania przez świadka kierowcy pojazdu w osobie oskarżonego - odwołuje się do opisu kierowcy pojazdu marki (...), którą świadek przedstawił w toku zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego. Świadek bowiem określił wówczas kierowcę pojazdu marki (...) jako starszego, siwego mężczyznę, pomimo, że oskarżony nie miał siwych włosów. W toku pierwszego przewodu sądowego świadek podczas składanych zeznań (k. 111) podał, że w pierwszej kolejności nie poznał oskarżonego, jednak był pewien, że to jest ta osoba, która kierowała w dniu zdarzenia samochodem marki (...). Dodatkowo świadek ten zauważył, że mówiąc w toku postępowania przygotowawczego, że kierowcą był siwy mężczyzna miał na myśli pojedyncze siwe włosy, nie umiał wytłumaczyć, dlaczego określił oskarżonego, że jest „siwy”, jednak rozpoznał go po rysach twarzy. Świadek ten w toku kolejnego przewodu sądowego (k. 266-267) w dalszym ciągu był pewien swojego rozpoznania, niezależnie od koloru jego włosów. Wskazał, że podczas rozmowy z oskarżonym zwrócił uwagę na jego zmarszczki. Ocena dowodu zeznań tego świadka, w ocenie Sądu odwoławczego, została przeprowadzona zgodnie z regułą wyrażona w art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy zasadnie zwrócił uwagę, że ocena koloru włosów jest subiektywna. Dodatkową kwestią jest okoliczność, iż świadek określał rzeczywiście oskarżonego jako starszego mężczyznę, co mogło skutkować automatycznie określeniem jego koloru włosów jako siwy. Nie bez znaczenia pozostają dostrzeżone przez świadka zmarszczki na twarzy oskarżonego, co także odnieść należało do wieku oskarżonego, a jednocześnie mogło spowodować niedostrzeżenie u oskarżonego blizny na twarzy, na którą zwraca uwagę obrońca. Jednocześnie zaznaczenia wymaga, że w dacie zdarzenia, a zatem i w trakcie rozmowy ze świadkiem, oskarżony znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu, co także mogło mieć wpływ na ocenę wyglądu oskarżonego przez świadka. Zaznaczenia także wymaga, że niewątpliwie zdarzenie, w którym uczestniczył świadek K. W. było dla niego nietypowe, stresujące, co także mogło mieć wpływ na taki opis wyglądu oskarżonego, jaki podał świadek w toku postępowania przygotowawczego. W tym miejscu wskazać należy, że z zeznań świadka Z. S. (k. 255) wynika, że on także nie wiedział, czy oskarżony ma bliznę na twarzy, bo jak wskazał „nie przyglądał się za bardzo”, chociaż to Z. S. miał przekazać oskarżonemu informację, o tym kto kierował jego pojazdem w dniu zdarzenia. Dodatkowo zaznaczenia wymaga, że całościowa analiza zeznań świadka M. M. wskazuje, że świadek K. W. miał pewność, kiedy wskazywał przybyłym na miejsce funkcjonariuszom policji oskarżonego, jako kierowcę (...). W ocenie Sądu odwoławczego Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie są zeznania świadka K. W. w powiązaniu z zeznaniami świadka M. M.. Sąd Rejonowy zasadnie zatem nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego oraz świadka Z. S., R. I. oraz K. I.. Sąd Rejonowy zasadnie bowiem uznał, że dowody te pozostają w jawnej sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami K. W.. Słusznie także Sąd Rejonowy uznał, że wersja podawana przez oskarżonego oraz świadka Z. S., jakoby kierowcą pojazdu miałaby inna osoba, niż oskarżony, tj. D. C. (1), powstała dopiero w toku postępowania sądowego, na potrzeby tego postępowania. Wszak z wyjaśnień oskarżonego wynikało, że na temat osoby D. C. (1), który miał prowadzić pojazd oskarżonego w dniu zdarzenia, dowiedział się dwa dni po zdarzeniu, a mimo tego okoliczności tej nie zasygnalizował na etapie postępowania przygotowawczego. Oskarżony był przecież na tym etapie przesłuchiwany dwukrotnie (k. 20-21, 49-50 w dniu 19.11.2018 r. i w dniu 16.01 2019 r.) i pomimo, że nie przyznał się do zarzutu i kwestionował fakt kierowania pojazdem marki (...) w dniu zdarzenia, nie podał, kto kierował rzeczywiście tym pojazdem – choć, że miał wiedzę na ten temat. Uwagę także zwraca, że z datą 8.01.2019 r. (k. 45) oskarżony wniósł zażalenie na postanowienie w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy, w uzasadnieniu którego wprost wskazywał, że jest w stanie wykazać, że to nie on był kierowcą pojazdu, a mimo tego nie powołał nazwiska D. C. (1) w toku wyjaśnień składanych w dniu 16.01.2019 r. Dodatkowo zaznaczenia wymaga, że w toku postępowania sądowego oskarżony złożył wniosek z datą 20.03.2019 r. o przesłuchanie D. C. (1) w charakterze świadka, zaś oświadczenie podpisane nazwiskiem D. C. (1) nosi datę 8.03.2019 r., przy czym oświadczenie to nie zostało załączone do wniosku dowodowego oskarżonego, a zostało załączone dopiero na etapie pierwszego postępowania odwoławczego. W ocenie Sądu odwoławczego wersja przedstawiana przez oskarżonego w toku rozprawy głównej i świadka Z. S. stanowiła wyłącznie linię obrony oskarżonego, która jednak nie wytrzymała konfrontacji z dowodami uznanymi prawidłowo przez Sąd Rejonowy za wiarygodne. Sąd Rejonowy słusznie bowiem wskazał, że zeznania świadka Z. S. nie są konsekwentne, a przy tym wewnętrznie sprzeczne. Zauważania wymaga, że z zeznań świadka Z. S. (k. 255) wynika, że nie znał on osoby oskarżonego w dniu zdarzenia, a miał go poznać później, przy czym to według relacji oskarżonego, to właśnie od Z. S. miał się dowiedzieć, kto kierował jego pojazdem w dniu zdarzenia. Świadek przy tym w swoich zeznaniach składanych na wcześniejszym etapie (k. 106), podobnie jak oskarżony powoływali się na luźną znajomość, przy czym świadek zaprzeczał, aby po zdarzeniu, kiedy miał jechać pojazdem oskarżonego prowadzonym przez D. C. (1), rozmawiał z oskarżonym, a o fakcie zatrzymania oskarżonego dowiedział się od D. C., stąd jego wiedza o zdarzeniu. Oskarżony natomiast (k.48) nie miał wątpliwości, że rozmawiał z osobami, które jechały w jego pojeździe. Wzajemna zatem analiza zeznań świadka Z. S. i wyjaśnień oskarżonego wskazuje, że przedstawiana przez te osoby wersja zdarzenia nie jest w istocie spójna, co także przeczy jej wiarygodności. Na prawidłowość oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wpływają zeznania świadka R. I., który podczas przesłuchań podał (k. 106, 254), że widział samochód oskarżonego przed sklepem, w którym siedział jako pasażer Z. S. i wydawało mu się, że z tyłu był jego ojciec K. I.. Świadek zaznaczył, że nie zatrzymywał się. Nie widział przy tym kierowcy. Świadek wskazał, że jego ojciec siedział na tylnym siedzeniu i dlatego go poznał. Tymczasem świadek K. I. w istocie nie był w stanie tej okoliczności potwierdzić (k. 113-114), a w toku kolejnego przesłuchania w ogóle pomylił zdarzenia. Także i świadek Z. S., który w swoich zeznaniach wskazywał na obecność trzeciej osoby w samochodzie na tylnym siedzeniu nie wskazał na osobę R. I., twierdząc, że nie znał tej osoby. Zeznania świadka R. I. zatem jako mało konkretne nie mogły stanowić podstawy do uznania wiarygodności wersji podawanej przez oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego prawidłowo ujawnił materiał dowodowy sprawy, dokonał jego wszechstronnej oceny uwzględniającej wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Sąd Rejonowy dokonał również trafnej prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego.

Wniosek

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego,

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na nieuwzględnienie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”, wniosek o zmianę wyroku w postulowanym zakresie był nieuzasadniony. Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na brzmienie art. 427 § 2 zd. 2 k.p.k. był chybiony, gdyż materiał dowodowy mógł zostać uzupełniony na etapie postępowania odwoławczego, a sprawa nie wymagała przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt 1-4

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy uznał, że wywiedziona apelacja obrońcy była niezasadna i miała charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego w tym zakresie należało uznać za trafne. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżącego zarzuty, a zatem także i powody nieuwzględnienia apelacji, zostały omówione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wnioski”. W tym zakresie Sąd odwoławczy nie stwierdził podstaw do zmiany wyroku lub jego uchylenia, poza zakresem zaskarżenia, zgodnie z treścią art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., zaś wysokość opłaty ustalono w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS