Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 976/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2023 r., sygn. II K 983/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. (niezasadny),

- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 410 k.p.k., (niezasadny),

-naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 424 k.p.k. (niezasadny),

- błędu w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku (częściowo zasadny),

-naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 66 k.k. (niezasadny)

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy na uwzględnienie nie zasługiwała, choć jej wniesienie doprowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie modyfikacji czasookresu przypisanego oskarżonemu czynu.

W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny co do zasady nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd prawidłowo umotywował. Odnosząc się zatem do zarzucanej obrazy przepisów prawa procesowego, którą apelujący opiera m.in. na podstawie art. 7 k.p.k., tj. dokonania przez Sąd orzekający dowolnej oceny dowodów wskazać należy, że zarzut ten jest całkowicie chybiony. Kwestionowanie przez apelującego przekonująco uargumentowanych w pisemnych motywach orzeczenia poglądów dotyczących wiarygodności poszczególnych dowodów sprowadza się w zasadzie li tylko do przedstawienia w ich miejsce własnych, niepopartych zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, opinii dotyczących przedmiotowego zdarzenia, co w sposób oczywisty nie stanowi równocześnie o błędności tych pierwszych. Podkreślenia wymaga, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko Sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2017 r., sygn. akt II KK 180/17, Legalis nr 1668825). Przytoczona przez apelującego argumentacja w tym zakresie nie mogła zatem zostać uznana za wystarczającą.

Wskazać przy tym należy, że Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby Sąd orzekający naruszył zasadę obiektywizmu procesowego, o jakiej mowa w art. 4 k.p.k. Podkreślić należy, że przepis art. 4 k.p.k. określa ogólną regułę postępowania nakazującą Sądowi orzekającemu dochować wymogu obiektywizmu i dla skutecznego podniesienia zarzutu jego obrazy nie wystarczy ogólne stwierdzenie w tym zakresie, opierając się wyłącznie na subiektywnym odczuciu strony postępowania karnego, w szczególności wynikającej z odmiennej, niż Sąd orzekający oceny materiału dowodowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2018 r., sygn. akt II KK 484/18). Obowiązkiem Przewodniczącego składu orzekającego, zgodnie z art. 366 §1 k.p.k. jest wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a ewentualne naruszenie wymogu określonego w powołanym przepisie musi być oceniane przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc przez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. W realiach przedmiotowej spawy, zdaniem Sądu odwoławczego nie doszło po stronie Sądu orzekającego do obrazy tych przepisów postępowania, które regulują zasady oceny materiału dowodowego, co sprawiło, że poczynione w następstwie takiej oceny ustalenia faktyczne są prawidłowe i zasługiwały na uwzględnienie.

Niezasadnie skarżący podnosił także zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Do jego naruszenia może zatem dojść w sytuacji gdyby Sąd w swoich ustaleniach pominął dowód / dowody, które zostały ujawnione lub też oparł się na dowodach, które ujawnione na rozprawie nie zostały. Skarżący skutecznie nie wskazał, aby którakolwiek z tych okoliczności zaszła w niniejszej sprawie.

Nie doszło także do naruszenia treści art. 5 § 2 k.p.k. Należy mieć także na uwadze, że dyspozycja przywołanego powyżej przepisu odnosi się do wątpliwości występujących po stronie organu prowadzącego postępowanie, nie zaś tych, zaprezentowanych przez stronę (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II KK 187/17, Legalis nr 1625209, por. także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II KK 198/17, Legalis nr 1625210). Zaprezentowane przez Sąd Rejonowy uzasadnienie wyroku nie zawiera natomiast żadnych okoliczności, wskazujących na to, by przy rozstrzyganiu organ ten powziął jakiekolwiek wątpliwości, dotyczące czy to ustalonego w toku postępowania stanu faktycznego w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu. Ponadto, dla porządku zaznaczyć należy, że zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k., gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zatem przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny, co w konsekwencji sprawia, że nie mogą być podniesione w jednym środku odwoławczym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt II AKa 134/16, Legalis nr 1564498).

Na uwzględnienie dodatkowo nie zasługiwał zarzut naruszenia art. 424 k.p.k. Wskazać trzeba, że skarżący nie wykazał, z jakich powodów uzasadnienie wyroku uniemożliwia przeanalizowanie sposobu rozumowania Sądu orzekającego, a tym samym kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy wskazuje, że niedostatki pisemnego uzasadnienia wyroku nie mogą stanowić podstawy uchylenia wyroku do ponownego rozpoznania. Dodatkowo należy zauważyć, że zarzut naruszenia art. 424 k.p.k. może być wówczas skuteczny, jeżeli faktycznie ma wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. W realiach tej sprawy nie miało to miejsca. Sąd orzekający w istocie dokonał prawidłowej i wszechstronnej oceny przeprowadzonych dowodów, na których podstawie w pełni jest możliwe odtworzenie sposobu rozumowania Sądu I instancji. Sąd Rejonowy wskazał przy tym wyraźnie, którym dowodom daje wiarę, którym odmawia i z jakiego powodu. Tak dokonanej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy nie sposób odmówić słuszności. Sąd odwoławczy wskazaną w pisemnych motywach wyroku argumentację w pełni podzielił.

Odnosząc się szczegółowo do zarzutów wskazanych w wywiedzionej apelacji, wskazać należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonego oraz przesłuchanych w toku przewodu sądowego świadków. Zaznaczenia wymaga, że Sąd Rejonowy uznał, iż motywacja, jaką kierował oskarżonym wiązała się z tym, aby skłonić pokrzywdzonego do szybkiego rozwodu. Sąd Rejonowy przy tym uznał, że nawet gdyby zachowanie pokrzywdzonego, na które w swoich zeznaniach wskazywała świadek K. Z., wyczerpało znamiona znęcania się, to właściwą reakcją jest złożenie zawiadomienia o przestępstwie. Tymczasem, choć K. Z. już w swoich zeznaniach z postępowania przygotowawczego wskazywała na zachowanie pokrzywdzonego, które mogło wyczerpywać znamiona znęcania się, czy gróźb karalnych w istocie nie podjęła takich kroków, a jedynie w marcu 2020 r. doszło do założenia (...), co nie było równoznaczne z wszczęciem postępowania karnego wobec pokrzywdzonego. Zważyć przy tym trzeba, że w tym okresie już oskarżony kierował do pokrzywdzonego wiadomości tekstowe i nawiązywał połączenia telefoniczne stanowiące podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Na uwagę zasługuję przy tym treść zeznań K. Z. z postępowania przygotowawczego, z których wynika, że zachowanie pokrzywdzonego, które miało polegać na znęcaniu się nad nią - trwało już od listopada 2019 r., czyli od momentu, w którym zawiadomiła go o związku z oskarżonym. Zauważenia wymaga, że K. Z. podawała, że pokrzywdzony przy tym kierował wobec niej groźby karalne, wskazując, że zrobi krzywdę jej i dzieciom. Podać dodatkowo należy, że – jak wynika z wyjaśnień oskarżonego – o zachowaniu pokrzywdzonego, które miało wyczerpywać znamiona znęcania się nad K. Z. i kierowania do niej gróźb karalnych – wiedział wyłącznie z jej relacji, a mimo tego od momentu podjęcia decyzji przez K. Z. o rozstaniu z pokrzywdzonym, właśnie w listopadzie 2019 r., nie doszło do zawiadomienia organów ścigania ani przez oskarżonego, ani K. Z. na temat opisywanego zachowania pokrzywdzonego. Sąd odwoławczy przy tym dostrzega, że treści wysyłanych przez oskarżonego wiadomości tekstowych zawierają sformułowania „co tylko potrafisz znęcać się nad kobietą” (k. 15), „zrobisz coś K. i dzieciakom” (k. 16), a także wątki dotyczące napisania listu przez pokrzywdzonego, w którym miał przyznać się do stosowanej wobec K. Z. przemocy psychicznej i seksualnej (k. 22) i prowadzonych spraw karnych w tym przedmiocie (k. 31, 36- 37), jednak powyższe nie oznacza, że oskarżony w taki sposób chciał ochronić K. Z. przed działaniem pokrzywdzonego. Wszak dalsza część wiadomości tekstowych ewidentnie wskazuje na to, że oskarżony chciał poniżyć, a także przestraszyć pokrzywdzonego i analiza zawartych w wiadomościach tekstowych sformułowań prowadzi do jednoznacznego wniosku, że na tym właśnie oskarżony się koncentrował formułując treści wiadomości tekstowych będących przedmiotem rozpoznania w przedmiotowej sprawie. Powołane powyżej sformułowania, które dotyczyły zachowania pokrzywdzonego wobec K. Z. mają charakter enigmatyczny, skrótowy, nie precyzujący zasygnalizowanych zachowań. Co więcej – jak już wskazano powyżej – w związku z tym ani oskarżony, ani K. Z. nie złożyli doniesienia o przestępstwie w zakresie zachowań pokrzywdzonego, które mogły wyczerpywać znamiona znęcania się, czy gróźb karalnych. Wprawdzie K. Z. w swoich zeznaniach z postępowania przygotowawczego podała, że zgłosiła sprawę do prokuratury, jednak miała nie otrzymać korespondencji z powodu przeprowadzenia się do W.. Zmiana miejsca zamieszkania przez K. Z. nie mogła jednak mieć wpływu na tok postępowanie w związku ze złożeniem doniesienia o przestępstwie, a z nadesłanej dokumentacji w postaci Niebieskiej Karty wynika, że została sporządzona na wniosek K. Z.. Z nadesłanej dokumentacji nie wynika przy tym, że procedura związana ze sporządzeniem Niebieskiej Karty była dalej prowadzona, a w szczególności, że zakończyła się złożeniem doniesienia o przestępstwie. Zauważenia przy tym wymaga, że przedstawiane przez K. Z. i podnoszone w apelacji zachowania pokrzywdzonego mające polegać na zamykaniu K. Z. w pomieszczeniach, wywożeniu jej nad W. i grożeniu, że zrobi krzywdę jej i dzieciom z powodu niezakończenia związku z oskarżonym są na tyle poważne, że z oczywistych względów wymagały natychmiastowej reakcji w postaci zawiadomienia organów ścigania, a prowadzeniu sprawy nie stałaby na przeszkodzie zmiana miejsca zamieszkania K. Z., o której zresztą powinna była zawiadomić organa ścigania, gdyby interesowały ją losy prowadzonego postępowania. W tej sytuacji nie może dziwić, że K. Z. nie mogła złożyć zażalenia na umorzenie postępowania, na które powołuje się obrońca. Podkreślenia przy tym wymaga, że zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego (k. 285), chciał on uświadomić pokrzywdzonemu – poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych, że decyzja K. Z. o zakończeniu małżeństwa z nim jest słuszna. Nie sposób zatem zgodzić się z obrońcą, że Sąd Rejonowy nie miał w polu widzenia okoliczności, na które powołał się obrońca, a związane z powyżej przedstawionym zachowaniem pokrzywdzonego wobec K. Z., które miało wyczerpywać znamiona znęcania się, skoro wprost z pisemnych motywów wyroku wynika, że Sąd Rejonowy odnosił się do tych kwestii. Nie sposób przy tym uznać, że błędem Sądu Rejonowego było nieprzeprowadzenie dowodu z akt rozwodowych, bowiem zasadnie Sąd Rejonowy uznał, że powyższe nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie dość, że na etapie postępowania sądowego sprawa rozwodowa pokrzywdzonego i K. Z. była w toku, to jeszcze obrońca zdaje się zapominać o treści art. 8 k.p.k.

Wobec powyższego, Sąd Rejonowy słusznie doszedł do przekonania, że motywacja, jaką kierował się oskarżony, który wysyłał do pokrzywdzonego wiadomości tekstowe o treści poniżającej, zastraszającej, wzbudzając w nim poczucie zagrożenia i naruszając istotnie jego prywatność miał na celu skłonienie pokrzywdzonego do szybkiego rozwodu z K. Z., a nie jej ochronę przed zachowaniami pokrzywdzonego, noszącego znamiona przestępstwa znęcania się. W tym miejscu należy także powołać wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2.12.2020 r., sygn. III KK 266/20, z którego wynika, że dla odpowiedzialności karnej z art. 190 a § 1 k.k. nie ma znaczenia cel działania sprawcy, który sam w sobie nie musi być społecznie naganny; sprawca może działać w różnym celu; realizacja celu, który sam w sobie nie zasługuje na negatywną ocenę, środkami stanowiącymi uporczywe nękanie prowadzące do wzbudzenia poczucia zagrożenia, poniżenia, udręczenia lub naruszającego jego prywatność może wypełnić znamiona tego przestępstwa. Powyższe oznacza, że nawet gdyby oskarżony doszedł do przekonania – w oparciu o relację K. Z. – że zachowanie pokrzywdzonego nosiło znamiona przestępstwa znęcania się i to doprowadziło by oskarżonego do wysyłania wiadomości tekstowych, to przecież wysyłane smsy miały charakter obraźliwy i poniżający pokrzywdzonego, a przy tym prowadziły do wzbudzenia poczucie jego zagrożenia, skoro zawierały sformułowania o „rozkmince pod celą” (k. 16), „wiem gdzie jutro pracujesz” (k. 17), „wiem, gdzie jutro będziesz” (k. 18), „co boimy się” (k. 19), „obserwowany” (k. 21), „ a jak podskoczysz wyżej będziesz… rezydował na B.” (k. 23-24), „przyzwyczajaj się, że ktoś za tobą jeździ” (k. 24), a także związane z ujawnieniem treści listu osobom postronnym, który miał być napisany przez pokrzywdzonego, jak też i zawiadomieniem urzędu pracy o pracy wykonywanej przez pokrzywdzonego, czy też straszenie pokrzywdzonego tymczasowym aresztowaniem w związku z zaległymi alimentami. Ilość nadesłanych wiadomości tekstowych i połączeń telefonicznych w okresie zarzutu ewidentnie wskazuje na istotne naruszenie prywatności pokrzywdzonego. Przytoczone zatem w uzasadnieniu złożonej apelacji treści orzeczeń i stanowiska judykatury jednoznacznie wskazują na to, że oskarżony swoim działaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu czynu. Bez wątpienia bowiem obiektywnie analiza powołanych treści wiadomości tekstowych prowadzi do wniosku, że każdy człowiek o porównywalnych cechach osobowości, psychiki i intelektu, w porównywalnych warunkach czułby się zagrożony gdyby tej treści smsy otrzymał. Jednocześnie słusznie Sąd Rejonowy odwołał się w tym zakresie do treści zeznań brata pokrzywdzonego – S. Z., który w toku postępowania sądowego przedstawił kondycję psychiczną pokrzywdzonego w związku z działaniami, jakich dopuścił się oskarżony. Skarżący przy tym powołując się na zeznia tego świadka (k. 260-261) skoncentrował się wyłącznie na sformułowaniu, jakiego świadek użył, że problemy pokrzywdzonego rozpoczęły się wtedy, gdy jego żona się wyprowadziła do oskarżonego, przy czym obrońca podkreślił, że było to w maju 2020 r. Obrońca jednak nie dostrzegł, że świadek w toku swoich zeznań konsekwentnie moment wyprowadzenia się żony pokrzywdzonego wiązał z początkiem roku 2020, który to moment równocześnie był początkiem problemów pokrzywdzonego, także w związku z zachowaniem oskarżonego. Z zeznań świadka wynikało, że pokrzywdzony mocno obawiał się kontaktu z oskarżonym, że oskarżony mu groził, że jest nieobliczalny. Świadek przy tym miał wiedzę o wiadomościach tekstowych wysyłanych przez oskarżonego i próbach nawiązania kontaktu telefonicznego z pokrzywdzonym, widział treść tych wiadomości i potrafił ocenić, że była ich duża ilość, na co zresztą pokrzywdzony się uskarżał. Nie sposób zatem zgodzić się z obrońcą, że Sąd Rejonowy dokonał nieprawidłowej oceny zeznań tego świadka i że z zeznań tych nie może wynikać ustalenie, że pokrzywdzony w związku z zachowaniem oskarżonego mógł czuć się zagrożony i że jego prywatność została naruszona w sposób istotny. W ocenie Sądu odwoławczego nie sposób w oparciu o zeznania świadka uznać, że przedstawiane emocje pokrzywdzonego i poczucie stanu zagrożenia miały miejsce dopiero w maju 2020 r. z tego powodu, że świadek wskazywał na moment wyprowadzenia się K. Z. od pokrzywdzonego jako początek jego problemów. Jak wskazano powyżej świadek wyraźnie mówił o początku 2020 r., kiedy to – pod koniec 2019 r. - K. Z. poinformowała pokrzywdzonego o osobie oskarżonego i zamiarze rozstania się z pokrzywdzonym, co koresponduje także z zeznaniami samej K. Z..

Sąd odwoławczy przy tym podzielił zapatrywania obrońcy, że czasokres czynu zarzucanego oskarżonemu winien zostać określony jako popełniony do dnia 19.03.2020 r., gdyż do tego dnia oskarżony wysyłał do pokrzywdzonego wiadomości tekstowe i nawiązywał połączenia telefoniczne wyczerpujące znamiona czynu z art. 190 a § 1 k.k. Po tej dacie nie nawiązywał połączeń telefonicznych, a wiadomość tekstowa, jaka została wysłana w dniu 15.04.2020 r. zawierała przeprosiny oskarżonego odnośnie jego wcześniejszego zachowania. Powyższe doprowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie, że czyn został popełniony w okresie od dnia 16.02.2020 r. do dnia 19.03.2020 r.

Zgodzić się także należy z obrońcą, że powyższa zmiana umożliwiałaby z formalnego punktu widzenia zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, bowiem czyn z art. 190 a § 1 k.k. w brzmieniu do dnia 30.03.2020 r. zagrożony był karą do 3 lat pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu odwoławczego w realiach tej sprawy nie doszło do realizacji przesłanek z art. 66 § 1 k.k. Sąd Rejonowy słusznie bowiem uznał, że zachowanie oskarżonego było karygodne, cechujące się średnim stopniem społecznej szkodliwości. Nie można bowiem zapominać, że oskarżony działał umyślnie, celowo chcąc doprowadzić do obrażenia, poniżenia pokrzywdzonego i wzbudzenia w nim poczucia zagrożenia, a przy tym doprowadzając do istotnego naruszenia jego prywatności. Prowadzi to do wniosku, że wina i społeczna szkodliwość czynu jaki popełnił oskarżony nie może zostać uznana za nieznaczną.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego prawidłowo ujawnił materiał dowodowy sprawy, dokonał jego wszechstronnej oceny uwzględniającej wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny co do zasady nie zawierający błędów. Sąd Rejonowy dokonał również trafnej prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego.

Wniosek

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego,

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na nieuwzględnienie zarzutów zawartych w apelacji, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”, wniosek o zmianę wyroku w postulowanym zakresie był nieuzasadniony. Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania był chybiony, a to z racji brzmienia art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k., bowiem w sprawie nie zaistniały przesłanki do ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego w całości.

4.  - naOKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I-III

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy uznał, że wywiedziona apelacja była niezasadna i miała charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego należało uznać za trafne w zakresie rozstrzygnięcia co do winy i kary. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżącego zarzuty, a zatem także i powody nieuwzględnienia apelacji, zostały omówione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wnioski”. Sąd odwoławczy nie stwierdził przy tym z urzędu istnienia podstaw do uchylenia, bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia, tj. przesłanek określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt I - w zakresie czasookresu popełnienia zarzucanego czynu

Zwięźle o powodach zmiany

Zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że ustala, że czyn został popełniony w okresie od dnia 16 lutego 2020 r. do dnia 19 marca 2020 r.

O przyczynach zmiany mowa jest w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS