Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 985/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 15 września 2020 r., sygn. IV K 663/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. C. (1)

posiadanie środków odurzających

recepta, lekarska, zaświadczenie lekarskie

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

zaświadczenie lekarskie, recepta lekarska

dowody te nie usprawiedliwiają posiadania przez oskarżonego środków odurzających, jakie zostały przy nim zatrzymane

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego M. C.:

-naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. (niezasadny),

-błąd w ustaleniach faktycznych (niezasadny);

Apelacja Prokuratora (w odniesieniu do oskarżonego D. M. (1)):

-naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 167 k.p.k. (niezasadny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów wywiedzionych w apelacji obrońcy oskarżonego M. C. należy stwierdzić, iż nie zasługiwały one na uwzględnienie. Chybiony okazał się zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. Podkreślenia wymaga, że skarżący, w celu wykazania słuszności tak sformułowanego zarzutu, obowiązany jest wskazać na konkretne uchybienia, które świadczą o tym, że oceniając materiał dowodowy, Sąd orzekający naruszył zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego czy też wskazań wiedzy. Skarżący nie sprostał temu wymogowi, zaś jego twierdzenia mają charakter dowolnej i nieuprawnionej polemiki. Podnieść trzeba, że wnikliwa analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż w toku przewodu sądowego Sąd I instancji ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich skrupulatnej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej swobodnej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Argumentacja Sądu orzekającego w tym przedmiocie jest wynikiem dogłębnej analizy treści każdego dowodu na tle całokształtu okoliczności sprawy, jest logiczna i spójna oraz została wyczerpująco umotywowana w pisemnym uzasadnieniu, w którym Sąd Rejonowy wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Nie ma racji także skarżący podnosząc, iż Sąd Rejonowy, rozpoznający przedmiotową sprawę, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, który wpłynął na treść zaskarżonego wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień dopuścił się Sąd orzekający w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, nie może się sprowadzać do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Analiza treści wywiedzionej przez obrońcę oskarżonej apelacji prowadzi do wniosku, że stanowi ona jedynie nieuprawnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu orzekającego.

Odnosząc się szczegółowo do argumentacji obrońcy, jaka została podniesiona w wywiedzionej apelacji, należy stwierdzić, iż istotnie Sąd Rejonowy nie odniósł się w pisemnych motywach wyroku do tej części wyjaśnień oskarżonego M. C., w których wskazywał na motywy swojego działania, tj. posiadania narkotyków w znacznej ilości. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach złożonych na etapie postępowania sądowego wskazywał - jak podniósł to obrońca na problemy ze snem, co było związane ze śmiercią matki, które spowodowały, że zaczął zażywać marihuany. W ocenie Sądu odwoławczego wskazana treść wyjaśnień oskarżonego nie mogła mieć żadnego wpływu na ocenę jego zachowania polegającą na posiadaniu znacznej ilości środków odurzających. Okoliczności, które podniósł w swoich wyjaśnieniach oskarżony, tj. śmierć matki i problemy ze snem oraz „natłok i gonitwa myśli”, co skłoniło go do zażywania środków odurzających, które miały uśmierzyć ten stan, w żadnej mierze nie mogą stanowić usprawiedliwienia dla zachowania oskarżonego. Wszak zażywanie marihuany przez osoby cierpiące na różne schorzenia może odbywać się wyłącznie pod nadzorem lekarza. Problemy, z którymi borykał się oskarżony po śmierci matki niewątpliwie wymagały konsultacji lekarskiej, zwłaszcza w sytuacji gdy sam oskarżony nie był w stanie sobie z nimi poradzić, ale nie mogło to stanowić usprawiedliwienia dla posiadania marihuany przez oskarżonego w dniu zdarzenia. Zważyć przy tym trzeba, że z dowodu w postaci danych o karalności oskarżonego wynika, że był już on uprzednio karany za czyn tożsamy w roku 2016 r., co prowadzi do wniosku, że posiadał znaczną ilość środków odurzających także przed okresem, kiedy miała nastąpić śmierć matki oskarżonego. Zaznaczenia przy tym wymaga, że ze złożonego zaświadczenia lekarskiego wynika, że od dnia 28.03.2020 r. oskarżony korzysta z leczniczej marihuany (preparat A.) z powodu przeciążeniowych bólów kręgosłupa, a nie problemami ze snem, jakie miały pojawić się u oskarżonego po śmierci matki. Wskazać przy tym trzeba, że z wyjaśnień oskarżonego złożonych na etapie postępowania przygotowawczego wynika, że posiadał ujawnione przy nim środki odurzające właśnie z powodu bólów kręgosłupa, a nie z powodu stanu, w jakim znalazł się po śmierci matki. Dodatkowo wskazać należy, że z dołączonej przez obrońcę recepty lekarskiej wynika, w jakiej ilości oskarżony powinien zażywać marihuanę leczniczą wraz ze wskazówkami dla osób wydających przepisany lek. Zaznaczenia wymaga, że oskarżonemu przepisano na recepcie jedno opakowanie leku (10 g) z dawkowaniem 0,75 grama na dobę. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że oskarżony nabył nielegalnie ujawnione przy nim środki odurzające, a zatem fakt leczenia się medyczną marihuaną w żadnej mierze nie usprawiedliwiało zachowania oskarżonego. Trudno bowiem uznać, że oskarżony posiadał zatrzymane przy nim narkotyki wyłącznie na własny użytek, z uwagi na ilość, a także fakt ich nielegalnego nabycia. Wszak ilość leczniczej marihuany, jaka została oskarżonemu przepisana na receptę znacznie odbiegała od ilości marihuany posiadanej przez oskarżonego, która dodatkowo pochodziła z nielegalnego źródła. Fakt korzystania przez oskarżonego z leczniczej marihuany zatem w żadnej mierze nie usprawiedliwiało faktu posiadania tego środka odurzającego w dniu zdarzenia, niezależnie od rodzaju problemów zdrowotnych, z którymi borykał się oskarżony. Powyższe prowadzi do jednoznacznego wniosku, że posiadanie przez oskarżonego środków odurzających i to w znacznej ilości nie miało w istocie związku z problemami, na które wskazywał oskarżony (czy to z kręgosłupem, czy to w związku ze śmiercią matki), co prowadzi do wniosku, ze wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwały na uwzględnienie . Biorąc pod uwagę powyższe nie sposób uznać, że Sąd Rejonowy ocenił wyjaśnienia oskarżonego M. C. wbrew regule wynikającej art. 7 k.p.k. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku w odniesieniu do wskazania ilości porcji handlowych, które odpowiadały ilości posiadanej przez oskarżonego marihuany. Zaznaczenia wymaga, że uważna lektura pisemnych motywów wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy wskazując ilość porcji handlowych, które odpowiadały ilości 198,55 g posiadanej przez oskarżonego marihuany oparł się na wnioskach płynących z treści opinii fizykochemicznej. Ustalenie dokonane przez Sąd Rejonowy jest prawidłowe, gdyż brak było podstaw do kwestionowania treści i wniosków płynących z tej opinii zgodnie z art. 201 k.p.k. Także i obrońca oskarżonego nie kwestionował wskazanych wniosków opinii. Sąd Rejonowy zaznaczył przy tym, że posiadana przez oskarżonego ilość marihuany odpowiadająca od 198 do 662 porcji handlowych stanowi okoliczność obciążającą oskarżonego i ma wpływ na wymiar orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Ze wskazanego stwierdzenia Sądu Rejonowego nie sposób wywieść, że poczynił ustalenia na niekorzyść oskarżonego w tym zakresie. Oczywistym bowiem jest, że ilość środka odurzającego stanowiącego 198 porcji handlowych w świetle ugruntowanego orzecznictwa stanowi znaczną ilość narkotyku i bez wątpienia stanowi okoliczność obciążającą oskarżonego.

Nie ma racji także skarżący podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu M. C. kary pozbawienia wolności za czyny zarzucane w punktach 1 i 2. W ocenie Sądu odwoławczego nie było podstaw w realiach tej sprawy, aby kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu za przypisane czyny w punkcie I i II uznać za rażąco niewspółmiernie surowe. Rażącą surowość kary można przyjąć jedynie wówczas, gdy kara orzeczona przez Sąd I instancji w sposób oczywisty, wyraźny odbiega od tej, którą należało by orzec prawidłowo stosując dyrektywy wymiaru kary. Z karą rażąco niewspółmiernie surową mamy do czynienia wówczas, gdy Sąd orzekający rozstrzygając o karze nie uwzględnił wszystkich okoliczności wiążących się z poszczególnymi dyrektywami wymiaru kary, bądź też nie uwzględnił ich wpływu na orzekaną karę w wystarczającym stopniu. Rażącej niewspółmierności orzeczonej kary nie można przyjąć, gdy nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary. Kara uznana być musi za rażąco niewspółmiernie surową, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, że pomiędzy karą orzeczoną, a tą karą która winna zostać wymierzona przy należytym uwzględnieniu wszystkich okoliczności posiadających wpływ na wymiar kary zachodziłaby wyraźna różnica i to taka, że kary orzeczonej nie sposób zaakceptować. Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe z pewnością nie przekraczają stopnia winy, odpowiadają społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów oraz spełniają swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Czyny oskarżonego cechowała znaczna społeczna szkodliwość. Społeczna szkodliwość czynu polegającego na posiadaniu narkotyków jest tym wyższa, im większe jest zagrożenie udostępnienia konsumentom narkotyków szkodliwych dla zdrowia oraz tym większa, im większa liczba osób może te narkotyki zażyć (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2017 r., II AKa 90/17, LEX nr 2317784). W realiach tej sprawy ilość narkotyków posiadanych przez oskarżonego w kontekście zaspokojenia potrzeb określonej liczby osób bez wątpienia rzutowała na wymiar kary jednostkowej orzeczonej oskarżonemu w punkcie I. Sąd Rejonowy bowiem bezsprzecznie powyższą okoliczność wziął pod uwagę, co miało wyraz w wymiarze kary orzeczonej za czyn przypisany w punkcie I. W odniesieniu do wskazanego czynu przypisanego w punkcie I – poza ilością posiadanych narkotyków - niewątpliwie znaczenie miała także okoliczność, że oskarżony wskazane środki odurzające nabył nielegalnie. Powyższe powoduje, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest wysoki. Nie można przy tym stracić z pola widzenia dotychczasowej karalności oskarżonego i działanie w ramach powrotu do przestępstwa, co świadczy o tym, że oskarżony jest sprawcą niepoprawnym i zdemoralizowanym. Nie sposób przy tym podzielić poglądu obrońcy, że Sąd orzekający nadmierną wagę przypisał właśnie karalności oskarżonego. Wskazana okoliczność jest o tyle istotna, że oskarżony był uprzednio karany za posiadanie znacznych ilości środków odurzających, została wobec niego orzeczona bezwzględna kara pozbawienia wolności, a mimo tego ponownie popełnił czyn podobny. Istotną okolicznością obciążającą jest fakt podjęcia ucieczki przez oskarżonego w celu uniknięcia interwencji funkcjonariuszy policji. Ten aspekt miał także znaczenie dla wymiaru kary wymierzonej za czyn zarzucany w punkcie 2. Nie sposób zatem uznać, że wymiar kary orzeczonej za czyn z punktu 2 nosi cechy rażącej surowości. Oskarżony bowiem w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej postanowił zignorować polecenie zatrzymania się do kontroli drogowej i podjął próbę ucieczki, czemu dał wyraz lekceważenia dla obowiązujących przepisów prawa i porządku prawnego. Sąd Rejonowy przy wymiarze kar za czyny przypisane w punktach I i II, wbrew twierdzeniom obrońcy, wziął pod uwagę okoliczności łagodzące jak fakt przyznania się do popełnienia zarzucanych czynów, skruchę, a także młody wiek oskarżonego. Nie bez znaczenia jednak pozostaje, że – poza przyznaniem się oskarżonego do winy w zakresie popełnienia zarzucanych czynów – okoliczność ich popełnienia potwierdzały pozostałe dowody zgromadzone w sprawie w postaci zeznań funkcjonariuszy policji, nagranie z monitoringu, protokoły przeszukania osoby, pojazdu, czy oględzin rzeczy. Ustalenie zatem sprawstwa oskarżonego w zakresie wskazanych czynów nie wynikało wyłącznie z faktu przyznania się do ich popełnienia. Biorąc pod uwagę powyższe nie sposób uznać, że wymiar kar jednostkowych orzeczonych przez Sąd Rejonowy za czyny przypisane oskarżonemu w punktach I i II jest rażąco nadmiernie surowy, skoro jest wynikiem prawidłowego uwzględnienia dyrektyw wynikających z art. 53 k.k.

Sąd odwoławczy nie podzielił także zarzutów wynikających z apelacji prokuratora, odnoszących się do oskarżonego D. M. (1). Należy stwierdzić, iż Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd przekonywująco umotywował. Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych, w których zgodnie podawali, że ujawnione środki odurzające stanowiły własność oskarżonego M. C. i znajdowały się w należącym do niego plecaku. W ocenie Sądu odwoławczego nie przekracza ram art. 7 k.p.k. ocena wyjaśnień oskarżonych, w których wskazywali, że oskarżony D. M. nie uczestniczył w nabyciu środków odurzających przez M. C. i nie miał na ten temat wiedzy. . Oskarżeni przy tym nie kwestionowali, że w dniu zdarzenia spotkali się wcześniej i razem zjedli pizzę oraz udali się do apteki. Oskarżony D. M. podawał także, że w momencie gdy oskarżony M. C. poprosił go o wyrzucenie plecaka przez okno – w czasie gdy funkcjonariusze policji chcieli pojazd, którym poruszali się, zatrzymać do kontroli drogowej – miał świadomość, co może znajdować się w plecaku, zresztą współoskarżony po wyrzuceniu plecaka o tym go poinformował. W ocenie Sądu odwoławczego dokonana analiza akt sprawy, w szczególności eksponowane w apelacji prokuratora wyjaśnienia oskarżonego i zeznania funkcjonariusza policji w żadnej mierze nie wpływają na prawidłowość oceny tych wyjaśnień dokonaną przez Sąd Rejonowy. Okoliczność, że to pasażer, tj. oskarżony D. M. – w momencie podjęcia interwencji policji - wyrzucił przez okno plecak, aby pozbyć się go, nie może dziwić, skoro współoskarżony był kierowcą, a dodatkowo postanowił zbiec przed funkcjonariuszami policji, którzy chcieli przeprowadzić kontrolę drogową. Powyższe w żadnej mierze nie przesądza o uznaniu współsprawstwa oskarżonego D. M. w zakresie posiadania środków odurzających znalezionych w wyrzuconym plecaku. O uznaniu współsprawstwa nie przesadza także okoliczność, że obaj oskarżeni po zatrzymaniu twierdzili, że wyrzucony plecak do żadnego z nich nie należy. Już na tym etapie oskarżony D. M. miał świadomość, co w plecaku znajduje się, a jednocześnie wyrzucony plecak do niego nie należał – zgodnie z twierdzeniem oskarżonego M. C.. Sam oskarżony M. C. podjął decyzję o ucieczce po to, aby uniknąć odpowiedzialności karnej w związku z posiadaniem środków odurzających, a zatem nie może dziwić, że bezpośrednio po zatrzymaniu powiedział, że wyrzucony z pojazdu plecak do niego nie należy. Powyższa okoliczność nie może prowadzić do wniosku, że oskarżony D. M. współposiadał ujawnione środki odurzające. Analiza zebranego materiału dowodowego pod kątem ustalenia, czy oskarżony D. M. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu została przez
Sąd Rejonowy przeprowadzona zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. i tak dokonaną ocenę Sąd odwoławczy w pełni podzielił i zaakceptował. Wobec powyższego podniesiony zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu w postaci wykazu logowań telefonów zabezpieczonych u oskarżonych w dniu zdarzenia, które mogłyby potwierdzić, czy oskarżony D. M. popełnił zarzucany mu czyn nie zasługiwał na uwzględnienie. W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że w świetle złożonych przez oskarżonych wyjaśnień o przeprowadzenie takiego dowodu mógł wnioskować prokurator w toku prowadzonego postępowania przed Sądem I instancji, czego nie uczynił. Sąd Rejonowy nie miał zaś podstaw do przeprowadzania takiego dowodu z urzędu, skoro uważał go za zbędny. Wszak po zamknięciu przewodu sądowego Sąd Rejonowy odroczył wydanie wyroku. Prokurator zatem aż do ogłoszenia wyroku o przeprowadzenie takiego dowodu mógł wnioskować, skoro cały materiał dowodowy został już zebrany. Zaznaczenia w tym miejscu wymaga, że przeprowadzenie tego dowodu nie dałoby jednoznacznych podstaw do twierdzenia, że oskarżony D. M. popełnił czyn zarzucany. Oskarżony M. C. nie wskazał bowiem dokładnie, kiedy nabył środki odurzające, wskazując, że dopiero po ich nabyciu spotkał się ze współoskarżonym także nie określając, kiedy to nastąpiło. W tym stanie rzeczy nie miałaby znaczenia okoliczność, że godzina zatrzymania oskarżonych została określona. Zaznaczyć bowiem trzeba, że przed zatrzymaniem oskarżonych spędzili czas razem (po nabyciu środków odurzających przez M. C.), a zanim doszło do ich zatrzymania, oskarżony M. C. podjął pościg przed funkcjonariuszami policji.

Biorąc pod uwagę powyższe, należało dojść do wniosku, że prawno – karna ocena zachowania oskarżonego D. M. poprzez ustalenie, że nie popełnił zarzucanego mu czynu została przeprowadzona prawidłowo.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego M. C.:

- o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie kar łagodniejszego rodzaju – kary mieszanej za czyn zarzucany w punkcie 1 i kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn zarzucany w punkcie 2 (niezasadny);

Apelacja Prokuratora:

- o uchylenie wyroku w odniesieniu do oskarżonego D. M. i w tym zakresie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (niezasadny)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na nieuwzględnienie zarzutów wywiedzionych tak w apelacji obrońcy oskarżonego M. C., jak też i Prokuratora – wnioski dotyczące zmiany wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. C. i jego uchylenia – co do oskarżonego D. M. należało uznać za nieuzasadnione, z powodów wskazanych w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I-VIII

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu odwoławczego, brak było podstaw do kwestionowania winy i sprawstwa oskarżonego M. C. w zakresie popełnienia przypisanych mu czynów (punkt I i II). Sąd odwoławczy uznał, że kary wymierzone oskarżonemu są zasadne i wymierzone zgodnie z dyspozycją art. 53 k.k. (punkt I i II). Sąd odwoławczy w pełni podzielił argumentację zawartą w pisemnych motywach wyroku uzasadniającą wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar, nie znajdując podstaw do ich kwestionowania. Brak jest także podstaw do ingerencji w wymiar orzeczonej w punkcie III kary łącznej. Zdaniem Sądu Okręgowego całokształt okoliczności, w tym charakter popełnionych przez oskarżonego przestępstw, jego roli w inicjacji poszczególnych czynności sprawczych potwierdza przekonanie, że orzeczona wobec tego oskarżonego kara łączna jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów, nie przekracza stopnia winy oraz w sposób właściwy uwzględnia ustawowe cele kary, którą należy uznać za wewnętrznie sprawiedliwą, a także sprawiedliwą w odczuciu społecznym. Wymierzona kara łączna nie przekracza granic art. 86 § 1 k.k. i jej wymiar uwzględnia charakter dóbr naruszonych przez oskarżonego, jak również zbieżność czasową popełnienia czynów. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy, słusznie przy połączeniu kar jednostkowych zastosował zasadę asperacji zbliżoną do absorpcji i wymierzył karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd odwoławczy za prawidłowe uznał rozstrzygnięcia w zakresie zaliczenia na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia oskarżonego wolności w sprawie (punkt IV), w zakresie dowodów rzeczowych (punkt V) oraz kosztów postępowania (punkt VII). Sąd odwoławczy w pełni zaaprobował rozstrzygnięcie w zakresie uniewinnienia oskarżonego D. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu (punkt VI) oraz kosztów procesu w tym zakresie (punkt VIII).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3,4

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 3 i § 4 ust. 3, § 17 ust.2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę 420 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. M. z urzędu w instancji odwoławczej.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., Sąd odwoławczy uwzględniając zasadę słuszności zwolnił (oskarżonego M. C.) od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

W oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. w części dotyczącej oskarżonego D. M. postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, II, III, IV wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 15 września 2019 r., sygn. IV K 663/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt VI, VIII wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 15 września 2019 r., sygn. IV K 663/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana