Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 986/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 19 października 2020 r. sygn. II K 2014/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana i uniewinnienie

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

z treści zarzutu i uzasadnienia apelacji wynika, że zarzut ten dotyczy nie naruszenia art. 438 pkt 3 k.p.k., lecz art. 438 pkt 2 k.p.k. , to jest obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na całkowitej odmowie wiary wyjaśnieniom oskarżonego, zaś daniu wiary świadkom R. J. i M. W., co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należało wskazać, że w ocenie Sądu wskazana w apelacji podstawa zarzutu tj. art. 438 pkt 3 k.p.k. była błędna i w rzeczywistości zarzut dotyczył naruszenia art. 7 k.p.k. Zatem podstawą zarzutu powinien być art. 438 pkt 2 k.p.k. Obrońca wskazał bowiem w zarzucie i uzasadnieniu, że Sąd uznał oskarżonego za winnego czynu z art. 178a § 1 k.k., mimo iż materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje do tego podstaw, a w szczególności skazanie opiera się na wzajemnie sprzecznych zeznaniach świadków, z których dodatkowo jeden pozostaje z oskarżonym w konflikcie. Kwestia oceny wiarygodności dowodów wiąże się z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k. Zatem obrońca w rzeczywistości zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie art. 7 k.p.k. Nieprawidłowa ocena dowodu prowadzi natomiast do błędnych ustaleń faktycznych. Błędem pierwotnym byłoby zatem naruszenie art. 7 k.p.k., a jego następstwem – błędem wtórnym – nieprawidłowe ustalenie faktyczne, co stanowi potwierdzenie, że obraza tego przepisu procesowego mogła mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych, np. co do sprawstwa oskarżonego. W takiej sytuacji nie jest zatem konieczne podnoszenie drugiego zarzutu w postaci błędu w ustaleniach faktycznych.

Analizując treść orzeczenia przez pryzmat treści zarzutu podniesionego w apelacji stwierdzić należało, że nie zasługiwał on na uwzględnienie, bowiem kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do naruszenia art. 7 k.p.k. stwierdzić należy, że nie może ono ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinno wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (por. postanowienie SN z dnia 26 lipca 2007r., sygn. akt IV KK 175/07, Biul. PK 2007/15/40).

Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych w sprawie opierając się na przekonaniu o niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego, co szczegółowo uzasadnił (str. 5 uzasadnienia). Wskazał przy tym na zeznania trzeciego z naocznych świadków, o którym nie wspomina w apelacji obrońca, to jest Z. M., który nie tylko nie pozostawał w konflikcie z oskarżonym, ale którego łączyły z nim na tyle dobre relacje, iż oskarżony wskazywał na niego jako na element swej linii obrony – mieli razem spożywać alkohol w dniu zdarzenia. Temu akurat przeczył obiektywny stan rzeczy – to właśnie Z. M. Policja powierzyła po interwencji samochód oskarżonego i to on odebrał go w tym samym dniu z komisariatu – był zatem trzeźwy. Świadek ten wskazał wyraźnie, iż oskarżony ok. godz. 12:00 – 13:00 przyjechał swym M., kupił kalafiora i udał się do samochodu, po 2-3 minutach na podjeździe przy bramie nie było już jego samochodu. Ponownie zobaczył ten samochód na podjeździe około godz. 15:00, a przy nim oskarżonego i dwóch wskazanych w apelacji świadków. Niezależnie od tego Sąd I instancji wskazał też przyczyny, dla których dał wiarę świadkom R. J. i M. W. (str. 3 uzasadnienia), odnosząc się też do konfliktu tego pierwszego z oskarżonym. Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż w zasadniczej dla rozstrzygnięcia tej sprawy części, to jest kierowania przez nietrzeźwego oskarżonego samochodem, zeznania obu tych świadków nie są ze sobą sprzeczne. Sąd Okręgowy miał na uwadze, iż świadkowie ci pierwotnie odmiennie wskazywali godzinę i szczegóły zdarzenia. Jednakże godzina interwencji policyjnej i zatrzymania oskarżonego pozwalają bez wątpliwości na ustalenie czasu zdarzenia, natomiast rozbieżności w zakresie szczegółów nie podważają w realiach tej sprawy całokształtu wiarygodności tych świadków, nie tylko dlatego, iż nie ma między nimi sprzeczności w zakresie kluczowym dla sprawy, lecz również dlatego, iż potwierdzają je w tymże kluczowym zakresie zeznania świadka Z. M..

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dokonana przez Sąd I instancji jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a ponadto została wyczerpująco i logicznie uargumentowana w uzasadnieniu wyroku. Mając to na uwadze należało uznać, że Sąd I instancji nie naruszył art. 7 k.p.k., a w konsekwencji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych i na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prawidłowo uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wniosek

zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W konsekwencji stwierdzenia przez Sąd odwoławczy bezzasadności podniesionego w apelacji zarzutu wniosek apelacji pozostawał bezzasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionego w apelacji zarzutu, zgodnie z wymogami art. 439 k.p.k. czy art. 440 k.p.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

I.

Przedmiot utrzymania w mocy

w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzut podniesiony w apelacji okazał się niezasadny, zaś nie wystąpiły inne okoliczności, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu i nakazywałyby zmianę rozstrzygnięcia w tym zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

P unkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Z uwagi na fakt, że oskarżony był reprezentowany przez obrońcę z urzędu sąd na podstawie art. § 4 ust. 3, § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) zasądził na rzecz obrońcy kwotę 420 zł powiększoną o 23 % VAT tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

III

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie, w tym opłaty oraz obowiązku ponoszenia wydatków postępowania za II instancję, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. uznał, że uiszczenie wydatków i opłaty byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację rodzinną i majątkową.

7.  PODPIS

1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie

1.2.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.1. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana