Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1019/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie z dnia 30 września 2020 r., sygn. III K 481/17.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzucając dowolną ocenę dowodów, która według skarżącego miała zostać przeprowadzona z naruszeniem zasady obiektywizmu i bez uwzględnienia całokształtu ujawnionych okoliczności, należy wykazać, iż sąd orzekający w sposób rażący naruszył standard wynikający z przepisów art. 4, 7, 410 kpk, a więc że jego rozumowanie sprzeczne jest z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy, doświadczeniem życiowym bądź też nie jest wynikiem rozważenia wszystkich istotnych okoliczności. Innymi słowy konieczne jest przekonujące wyjaśnienie, na czym polegała dowolność oceny określonego dowodu, a więc konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do przyjętych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Tych wymogów nie spełnia apelacja prokuratora, której argumentacja jest stricte polemiczna, zasadza się ona na całkowicie dowolnych założeniach.

Zarzut naruszenia jednej z naczelnych zasad postępowanie karnego, czyli wyrażonej w art. 4 kpk zasady obiektywizmu, mógłby zostać uznany za słuszny, gdyby skarżący wykazał naruszenie przepisów gwarantujących przestrzeganie tej zasady. To, że wyjaśnienia oskarżonej oraz relację M. K. Sąd Rejonowy ocenił odmiennie niż prokurator, nie oznacza samo w sobie, iż była ona nieobiektywna. Przeprowadzona zaś w sprawie kontrola odwoławcza prowadzi do wniosku, że kwestionowana przez skarżącego ocena materiału dowodowego jest oceną kompleksową i uwzględniającą zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Podstawą do uznania zeznań M. K. za niewiarygodne w określonej części – poza ich sprzecznością z innymi dowodami wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia – było to, że mogły one przyjąć określoną treść z uwagi na ustaloną podległość służbową świadka względem oskarżyciela posiłkowego. Co przy tym istotne, sam apelujący nie uznaje tej możliwości za nieprawdopodobną, a jedynie podnosi, że z taką samą prawdopodobnością mogły zaistnieć wnioski zupełnie przeciwne (bliżej przez niego niesprecyzowane). Samego podniesionego przez Sąd I instancji pewnego wpływu na świadka nie można przecież wykluczyć, a to z uwagi na zeznania jednego z funkcjonariuszy, który oświadczył, iż próbowano mu i koledze wmówić, że widzieli jak samochód został uszkodzony, co odebrał jako naciski (k. 71v). Skoro więc w taki sposób pewne osoby obecne na miejscu zdarzenia próbowały wpłynąć na funkcjonariuszy Policji, to tym bardziej takie działania mogły być podejmowane na świadka, który związany był z jedną ze stron. Ważną okolicznością mającą wpływ na ocenę zeznań M. K. było również to, co skarżący stara się zdeprecjonować, a więc ich sprzeczność z relacją S. L. i P. B.. Prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, że ci świadkowie M. K. zastali wewnątrz domu i nie zgłaszał on im żadnego uszkodzenia pojazdu, wręcz miał stwierdzić, że wraz z drugim mężczyzną byli cały czas w domu (k. 53v, 71v, 343v-344, 390v). Tymczasem M. K. kategorycznie zeznał, iż zachowanie oskarżonej obserwował z zewnątrz domu, z altanki śmietnikowej i wówczas widział, jak zarysowała ona kluczami pokrywę maski samochodu (k. 30v). Tak więc te okoliczności pozostają w oczywistej sprzeczności. Jeżeli chodzi o wyjaśnienia oskarżonej, to również ona wskazywała, że poza początkiem zdarzenia, M. K. oraz jeszcze jeden mężczyzna cały czas siedzieli w domu i nie wychodzili (k. 40). O jej kontakcie fizycznym ze świadkiem faktycznie funkcjonariusze Policji nie wspominali, jak i nie zawarli takiej okoliczności w notatniku służbowym, ale nie sposób tego uznać za sprzeczność – nie zostali przecież wezwani na interwencję z uwagi na takie naruszenie nietykalności. Odmiennie więc niż w wyżej omówionym przypadku, mamy tu do czynienia wyłącznie z brakiem potwierdzenia depozycji oskarżonej przez funkcjonariuszy, a nie złożeniu zeznań z nimi sprzecznych, co nastąpiło w odniesieniu do świadka M. K..

Obowiązująca procedura nie nakłada na sąd orzekający obowiązku bezpośredniego przesłuchania świadka, którego zeznania jawią się jako niewiarygodne. Na ujawnienie zeznań M. K. prokurator się godził, a nadto skarżący zdaje się nie dostrzegać, iż Sąd Rejonowy podejmował czynności, aby tego świadka na rozprawie przesłuchać (k. 355, 374-374v, 377, 390, 410, 411). Wobec zaś zaistniałych przeszkód, prokurator sam zrezygnował z bezpośredniego przesłuchania świadka (k. 438). Uprawnione więc było ich ujawnienie w trybie art. 391 §1 kpk.

Dokonanie oceny dowodów i oparcie się tylko na niektórych z nich, nie stanowi naruszenia art. 410 kpk. Przepisu tego nie można rozumieć bowiem w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy pominął niektóre okoliczności podawane przez świadków, ale uczynił to wyłącznie w tym zakresie, w jakim uznał te dowody za niewiarygodne ergo miał je w polu widzenia, ten materiał przy wyrokowaniu pominięty nie został.

W sprawie nie było wiarygodnych dowodów, które w sposób jednoznaczny, kategoryczny wskazywałyby na sprawstw oskarżonej, dlatego słusznie została ona popełnienia zarzucanego jej czynu uniewinniona. Nie można bowiem wyłącznie w oparciu o same zasady doświadczenia życiowego przyjąć, że w ustalonych realiach uszkodzenia musiała dokonać L. L.. Potencjalny motyw do takiego działania miał również sam pokrzywdzony, który w czasie zdarzenia również pozostawał pod wpływem silnych emocji. Przy czym nie udało się ustalić, kiedy stwierdzone uszkodzenie miało w ogóle powstać – na taki moment nie wskazuje żaden z uznanych za wiarygodne dowodów.

Sąd orzekający w ogóle nie odwoływał się do art. 5 §2 kpk i wskazanych tam niedających się usunąć wątpliwości, bo po odrzuceniu zeznań M. K., brak winy oskarżonej był oczywisty. Natomiast to na oskarżycielu spoczywał obowiązek udowodnienia winy osoby oskarżanej, która z kolei nie ma obowiązku dowodzenia swojej niewinności (art. 5 §1 kpk, art. 74 §1 kpk).

Z tych wszystkich powodów sąd odwoławczy nie uznał za zasadny zarzutu obrazy przepisów postępowania.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec braku zasadności postawionego zarzutu i nie stwierdziwszy okoliczności, o których mowa w art. 439 §1 i 440 kpk, brak było podstaw do przychylenia się do skarżącego.

W sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu. Ewentualne zaś uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie jest zasadne, skoro de facto domaga się on jedynie odmiennej oceny zeznań M. K..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został w całości utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, zbadał w nim okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a zgromadzony materiał dowodowy ocenił zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zachowując tym samym granicę swobodnej oceny dowodów. Sąd pierwszej instancji poprawnie ustalił stan faktyczny, a swoje rozstrzygnięcie należycie uargumentował w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu, które zawiera wszystkie niezbędne elementy. Podniesione zaś przez skarżącego zarzuty uznano za chybione.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Oskarżona w toku postępowania odwoławczego poniosła koszt obrony z wyboru, który zgodnie z załączoną fakturą wynosi 1230 zł, dlatego tą kwotę należało na jej rzecz zasądzić.

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

W sprawie środek odwoławczy wniósł wyłącznie oskarżyciel publiczny, a wobec nieuwzględnienia jego apelacji, kosztami postępowania – stosownie do art. 636 §1 kpk – należało obciążyć Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana