Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1045/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok z dnia 9 lutego 2022r. wydany przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, sygn. V K 21/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☒ oskarżony

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonego K. B. (1) na podstawie art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. zarzucił:

I.  odnośnie pkt II części dyspozytywnej wyroku:

-

w zakresie czynu opisanego pod litera a (czyn z pkt 1 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu A. T. (1) w firmie (...) w W.,

b)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. T. (1), w sytuacji gdy świadek przyznał, że popadł w alkoholizm i bierze leki psychotropowe oraz leki na pamięć i nie pamiętał większości złożonych wyjaśnień (jak oskarżony w odrębnej sprawie), co skutkuje tym, iż należy podchodzić do jego zeznań z dużą dozą ostrożności,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością, że podejmując się usługi przewozu czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tego czynu zabronionego przez A. T. (1), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

d)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał w celu uzyskania korzyści majątkowej;

-

w zakresie czynu opisanego pod litera b (czyn z pkt 2 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu K. S. (1) w firmie (...)w W.,

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z K. S. (1) i inną ustaloną osobą, w sytuacji gdy nie przekazywał zaświadczeń o zatrudnieniu, a jedynie dokonywał transportu na zlecenie G. W., co skutkowało bezpodstawnym skazaniem za zarzucany mu czyn,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał w celu uzyskania korzyści majątkowej,

-

w zakresie czynu opisanego pod litera c (czyn z pkt 3 części wstępnej wyroku):

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu M. O. w firmie Usługi (...) z/s J. C.,

b)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru mocy dowodowej zeznaniom świadka M. O., w sytuacji gdy świadek przyznał, że nie zna K. B. (1), nie kojarzył jego twarzy na rozprawie w dn. 26.08.2019 r., a także podał, że nie był instruowany przez nikogo jak ma się zachować w' banku,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z M. O., w sytuacji gdy świadek nawet nie znał oskarżonego, co skutkowało bezpodstawnym skazaniem za zarzucany mu czyn,

d)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał w celu uzyskania korzyści majątkowej,

-

w zakresie czvnu opisanego pod litera d (czyn z pkt 4 części wstępnej wyroku):

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru mocy dowodowej zeznaniom świadka P. M., w sytuacji gdy świadek zeznał w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym, że nie zna tożsamości osób, które działały z nim wspólnie i w' porozumieniu oraz zeznał w dn. 26.08.2019 r., że nie rozpoznaje oskarżonego i że na pewno nie był to K. B. (1), tylko jakiś inny, młodszy mężczyzna,

b)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu P. M. w firmie (...),

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z P. M., w sytuacji gdy świadek nawet nie znał oskarżonego, a na sali rozpraw zaprzeczył jakoby to uczestniczył w tym czynie przestępczym, co skutkowało bezpodstawnym skazaniem za zarzucany mu czyn,

-

w zakresie czynu opisanego pod litera e (czyn z pkt 5 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego w części, w której wyjaśniał, iż nigdy nie był w J. ani też w D., a w szczególności w dn. 6.03.2013 r.

b)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. T. (1), w sytuacji gdy świadek przyznał, że „nie wie, kto załatwiał wszystkie formalności związane z otrzymaniem kredytu”, a także nie wiedział nawet czy to oskarżony był w oddziale (...) z/s D. w J. i czy świadek wchodził do placówki

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z A. T. (1) w ramach ustalonego podziału ról, co skutkowało przyjęciem jako podstawę prawną tego czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego K. B. i zeznań świadka A. T. wynika, iż nie ma pewności, co do ich obecności w (...) w J., co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego skazania oskarżonego za zarzucany mu czyn,

-

w zakresie czynów opisanych pod literami f. g ,h. i (czyny z pkt 6,7,8,9 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego w części, w której wyjaśniał, iż nigdy nie był w oddziale (...) S.A. w P.. Agencji (...) w P., placówce Partnerskiej Banku - (...) w L. oraz nie przekazywał żadnych zaświadczeń o zarobkach A. T. (1),

b)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. T. (1), w sytuacji gdy świadek zeznał na rozprawie 03.10.2019 r., że nigdy nie był w P.,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z A. T. (1) w' ramach ustalonego podziału ról, co skutkowało przyjęciem jako podstawę prawną tego czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § I k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. II § 2 k.k., podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego K. B. wynika, iż nie było go w tych miejscach oraz nie świadczył usługi przewozu, a tym bardziej nie dostarczał zaświadczeń o zarobkach, a nadto świadek A. T. zeznał, że nie było go w P., co skutkowało błędnym skazaniem za zarzucane mu czyny,

-

w zakresie czynu opisanego pod litera i (czyn z pkt 10 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmowni nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu A. T. (1) w firmie (...)w W.,

b)  naruszenie przepisów praw'a procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. T. (1), w sytuacji gdy świadek przyznał, że popadł w alkoholizm i bierze leki psychotropowe oraz leki na pamięć i nie pamiętał większości złożonych wyjaśnień, co skutkuje tym, iż należy podchodzić do jego zeznań z dużą dozą ostrożności,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością, że podejmując się usługi przewozu czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tego czynu zabronionego przez A. T. (1), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

-

w zakresie czynu opisanego pod litera k (czyn z pkt II części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1), w części , w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu A. T. (1) w firmie (...),

b)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. T. (1), w sytuacji gdy świadek przyznał, że popadł w alkoholizm i bierze leki psychotropowe oraz leki na pamięć i nie pamiętał większości złożonych wyjaśnień, co skutkuje tym, iż należy podchodzić do jego zeznań z dużą dozą ostrożności,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością, że podejmując się usługi przewozu czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tego czynu zabronionego przez A. T. (1), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

-

w zakresie czynu opisanego pod litera I (czyn z pkt 12 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu A. T. (1) w firmie (...)w W. (oskarżony nie zaprzeczał, że był w tym miejscu),

b)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. T. (1), w sytuacji gdy świadek przyznał, że popadł w alkoholizm i bierze leki psychotropowe oraz leki na pamięć i nie pamiętał większości złożonych wyjaśnień, co skutkuje tym, iż należy podchodzić do jego zeznań z dużą dozą ostrożności,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością, że podejmując się usługi przewozu czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tego czynu zabronionego przez A. T. (1), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

-

w zakresie czynów opisanych pod literami m. n (czynów z pkt 13 i 14 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że nie świadczył zlecenia przewozu od G. W. w 5 i 14 marca 2013 r. i nie było go w tych dniach w P. i W., a tym bardziej nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu K. S. (2) w firmie(...)w W.,

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo. w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie podjął się w ww. dniach usługi przewozu ani też jakichkolwiek innych czynności skutkujących przypisaniem mu zrealizowania znamion czynu, w tym w szczególności tych, które, stanowić mogły ułatwienie i dokonanie popełnienia czynu zabronionego przez K. S. (2), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

-

w zakresie czynu opisanego pod litera o (czynu z pkt 15 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu K. S. (1) w firmie (...)w W.

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością, że podejmując się usługi przewozu czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tego czynu zabronionego przez K. S. (1), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

-

w zakresie czynu opisanego pod litera p (czynu z pkt 16 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że nie świadczył zlecenia przewozu od G. W. w 13 marca 2013 r. i nie zawoził K. S. (1), a tym bardziej nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu K. S. (2) w firmie (...)w W.,

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie podjął się w ww. dniach usługi przewozu ani też jakichkolwiek innych czynności skutkujących przypisaniem mu zrealizowania znamion czynu, w tym w szczególności tych, które, stanowić mogły ułatwienie i dokonanie popełnienia czynu zabronionego przez K. S. (2), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego.

-

w zakresie czynów opisanych pod litera q. r. s (czynów z pkt 17, 18. 19 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W. i zawoził M. S. (1), ale nie dostarczył zaświadczenia o zatrudnieniu M. S. (1) w firmie (...) w W.,

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością, że podejmując się usługi przewozu czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tych czynów zabronionych przez M. S. (1), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

-

w zakresie czynu opisanego pod litera t (czynu z pkt 22 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W. i zawoził D. G. (1), ale nie dostarczył zaświadczenia o jej zatrudnieniu w firmie Przedsiębiorstwo (...) z/s W., a jedynie przewoził koperty od R. K. skierowaną do G. W., o której zawartości nie miał wiedzy,

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością że podejmując się usługi przewozu D. G. (1) oraz kopert od R. K. czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tych czynów zabronionych przez D. G. (1), co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego.

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał w celu uzyskania korzyści majątkowej.

Ponadto, z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów, zarzucam na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. - w stosunku do wszystkich czynów opisanych w pkt li części dyspozytywnej wyroku - naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną oceną dowodów zebranych w sprawie i w konsekwencji dokonanie przez Sąd wadliwych, nieznajdujących w nich wsparcia ustaleń, iż oskarżony podjął się działań wspólnych i w porozumieniu oraz w ramach ustalonego podziału ról, usiłował lub doprowadził do niekorzystnego rozporządzania mieniem, w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, że oskarżony jedynie ułatwił dokonania czynów zabronionych,

w efekcie czego zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym uznaniu, iż zachowania oskarżonego miały charakter współsprawstwa i prowadziły do dokonania lub usiłowania dokonania przestępstwa z art. 286 § I k.k. w w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., w sytuacji gdy działania ograniczały się do pomocnictwa w postaci dostarczenia środka przewozu (art. 18 § 3 k.k.).

II.  odnośnie pkt III części dyspozytywnej wyroku:

-

w zakresie czynów opisanych pod litera a, b (czyny z pkt 25 i 26 części wstępnej wyroku) na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., ale nie dostarczył nikomu zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie Przedsiębiorstwo (...) z/s W., a jedynie przewoził koperty od R. K. skierowaną do G. W., o której zawartości nie miał wiedzy,

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością, że podejmując się usługi przewozu oraz kopert od R. K. czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tych czynów zabronionych przez H. P., co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał w celu uzyskania korzyści majątkowej.

Ponadto, z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów, zarzucam na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. - w stosunku do wszystkich czynów opisanych w pkt III części dyspozytywnej wyroku - naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną oceną dowodów zebranych w sprawie i w konsekwencji dokonanie przez Sąd wadliwych, nieznajdujących w nich wsparcia ustaleń, iż oskarżony podjął się działań wspólnych i w porozumieniu oraz w ramach ustalonego podziału ról, usiłował lub doprowadził do niekorzystnego rozporządzania mieniem, w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, że oskarżony jedynie ułatwił dokonania czynów zabronionych, w efekcie czego zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym uznaniu, iż zachowania oskarżonego miały charakter współsprawstwa i prowadziły do dokonania lub usiłowania dokonania przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., w sytuacji gdy działania ograniczały się do pomocnictwa w postaci dostarczenia środka przewozu (art. 18 § 3 k.k.).

III.  odnośnie pkt IV części dyspozytywnej wyroku (czyny z pkt 23 i 24 części wstępnej wyroku) na

zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) w części, w której sąd odmówił nadania tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności, w' sytuacji gdy oskarżony wyraźnie wskazywał, że wykonywał jedynie usługi transportowe na zlecenie G. W., a w zakresie przekazywania zaświadczeń R. S. oskarżony czynił to zgodnie ze stanem faktycznym, tj. w oparciu o faktyczne zatrudnienie w swojej firmie świadka R. S., który pobierał wynagrodzenie za pracę.

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym ustaleniu, iż oskarżonemu można przypisać współsprawstwo, w sytuacji gdy oskarżony K. B. (1) nie obejmował świadomością, że podejmując się usługi przewozu oraz kopert od R. K. czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego czynu zabronionego oraz nie miał świadomości znaczenia swojego zachowania, w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tych czynów zabronionych przez H. P., co w efekcie skutkowało bezpodstawnym skazaniem oskarżonego,

c)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał w celu uzyskania korzyści majątkowej.

W przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucam rażącą surowość orzeczonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zawarte w omawianej apelacji obrońcy należy uznać za całkowicie niezasadne .

Wbrew wywodom tego środka odwoławczego sąd pierwszej instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k., a w związku z powyższym za bezzasadne należy uznać te zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego K. B. (1) , które wskazują na obrazę wskazanego przepisu. Podkreślić należy, iż sąd pierwszej instancji poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o kompletny materiał dowodowy, który prawidłowo ujawnił w toku rozprawy, czyni całkowicie bezzasadnym zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Tytułem wstępu do dalszych rozważań należy stwierdzić ,iż obrońca konstruując analizowany środek odwoławczy wybiórczo oceniał materiał dowodowy wskazując na fragmenty korzystne dla oskarżonego ,zupełnie pomijając te o charakterze przeciwnym.

Odnosząc się do zarzutu apelacyjnego zawartego w punkcie I ,dotyczącego czynu z punktu II wyroku w zakresie czynu opisanego pod literą a należy stwierdzić ,iż jest on bezzasadny. Sąd I instancji w sposób absolutnie prawidłowy ocenił zarówno zeznania A. T. (1) jak i wyjaśnienia oskarżonego. Zważyć bowiem należy ,iż przesłuchany w dniu 23 października 2013 roku ( k.2034 akt sprawy III K 588/14) stwierdził wprost ,iż niezbędne do uzyskania kredytu zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) załatwiał K. B. (1) .Były one już wypisane i opatrzone pieczęciami natomiast on je tylko podpisywał .Dodał przy tym ,iż całym procederem kierował B. natomiast on występował w charakterze słupa. Przytoczone wyjaśnienia mają oczywistą wymowę. Wprawdzie obrońca wskazuje ,iż świadek w późniejszym okresie popadł w alkoholizm ,brał leki psychotropowe i nie pamiętał wcześniej składanych wyjaśnień jednak okoliczności te w żadnej mierze nie mogły rzutować na wiarygodność przytoczonych wyżej depozycji procesowych. Zważyć bowiem należy ,iż zaprezentowana przez A. T. (1) wersja rozwoju wydarzeń znajduje wsparcie w innych dowodach takich jak chociażby ówczesne wyjaśnienia K. S. (2) ,M. S. (1) ,E. M. czy tez D. G. (2) .Wszyscy wyżej wymieni świadkowie ( ówcześnie podejrzani ) także wskazywali na oskarżonego K. B. (1) jako na organizatora przestępczego procederu polegającego na wyłudzaniu kredytów. Mając zatem powyższe na uwadze należy stwierdzić ,iż sugestia obrońcy wskazującego na podrzędną rolę oskarżonego ,mającego świadczyć usługi przewozu jest tylko wyrazem przyjętej linii obrony. W świetle depozycji procesowych A. T. (1) stwierdzić należy ,iż oskarżony B. jako organizator przestępczego procederu obejmował świadomością wszystkie jego aspekty. W związku z powyższym wszelkie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji w zakresie omawianego czynu należy uznać za absolutnie prawidłowe.

Odnosząc się do zarzutu opisanego w punkcie I. w zakresie czynu opisanego pod literą b to w także w tym kontekście należy zauważyć ,iż zarówno ocenę materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne należy uznać za absolutnie prawidłowe .Depozycje procesowe K. S. (2) mają jednoznaczną wymowę .Podczas przesłuchania w dniu 10 kwietnia 2013 roku (k.450-454) akt sprawy opisała ona ze szczegółami całość przestępczego procederu , stwierdzając ,iż jego organizatorem był K. B. (1) ,który „organizował „ niezbędne dokumenty ,dokonywał wyboru placówek ,ustalał termin wizyty i finalnie otrzymywał od K. S. (2) pieniądze w kwocie stanowiącej równowartość połowy wartości uzyskanej pożyczki. Stwierdzenia te w sposób idealny korelują chociażby z tymi prezentowanymi przez A. T. (1) ,który w taki sam sposób opisał działalność oskarżonego B. .

Odnosząc się do zarzutu opisanego w punkcie I. w zakresie czynu opisanego pod literą c stwierdzić należy ,że także w tym przypadku zarówno ocena materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne są prawidłowe . Zważyć bowiem należy ,iż przesłuchana w dniu 03 września 2014 roku (k.614-615 ) akt sprawy VK 21/19 E. M. stwierdziła wprost ,iż pewnego dnia przyjechał do niej jej znajomy K. B. (1) ,który poprosił o wystawienie zaświadczenia o zatrudnieniu dla M. O. i ona takie zaświadczenie wystawiła ,chociaż M. O. nigdy u niej nie pracował . Nadto przesłuchany w dniu 10 kwietnia 2013 roku M. O. (k.544-546v) wyraźnie stwierdził ,iż przedmiotowe zaświadczenie ,otrzymał właśnie od K. B. (1). Dodatkowo w trakcie tego przesłuchania M. O. szczegółowo opisał przebieg zdarzeń wskazując ,iż organizatorem oszukańczego procederu był właśnie oskarżony K. B. (1).

Odnosząc się do zarzutu opisanego w punkcie I. w zakresie czynu opisanego pod literą d stwierdzić należy ,że także w tym przypadku zarówno ocena materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne są prawidłowe .Podkreślenia wymaga bowiem fakt ,iż M. O. składając wyjaśnienia wspomniane powyżej wyraźnie stwierdza ,iż kolejną osobą biorącą kredyt przy udziale oskarżonego B. był właśnie P. M.. Nadto jak wynika z wyjaśnień zarówno A. T. (1), K. S. (3) jak i G. W. zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) dostarczał właśnie oskarżony B.. W świetle tych dowodów oczywistym staje się ,że zaświadczenie o zatrudnieniu dotyczące P. M. także pochodziło od K. B. (1).

Odnosząc się do zarzutu opisanego w punkcie I. w zakresie czynu opisanego pod literą e oraz f, g, h, i stwierdzić należy ,że także w tym przypadku zarówno ocena materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne są prawidłowe. Jeżeli chodzi o wyjaśnienia a później zeznania A. T. (1) to w tym przypadku Sąd I instancji ocenił je właściwie .Wbrew twierdzeniom skarżącego wydźwięk tego dowodu ocenionego kompleksowo jest dla oskarżonego niekorzystny albowiem A. T. (1) na etapie postępowania przygotowawczego dokładnie opisywał rolę K. B. (1) .Nawet jeżeli na etapie postępowania jurysdykcyjnego A. T. (1) nie pamiętał szczegółów niektórych zdarzeń to fakt ten nie może prowadzić do deprecjacji całości depozycji wspomnianej osoby. Konstruując ten zarzut obrońca skupia się jedynie na wybranych fragmentach zeznań A. T. (1) lecz taki model oceny materiału dowodowego nie mógł spowodować oczekiwanego przez skarżącego skutku.

Identycznie należy ocenić zarzuty opisane w punkcie I odnoszące się do czynów opisanych pod literą j, k i l. Także w tym zakresie ocena wyjaśnień oskarżonego jak i zeznań A. T. (1) jest prawidłowa i w efekcie ustalenia faktyczne nie są obarczone błędem. Zważyć bowiem należy ,iż wersja prezentowana przez wskazanego powyżej świadka znajduje wsparcie także w wyjaśnieniach G. W. i wobec powyższego nie sposób przyjąć ,iż fakt alkoholizmu oraz przyjmowania leków ( na etapie postępowania jurysdykcyjnego ) miał jakikolwiek wpływ na treść depozycji procesowych A. T. (1) .Tylko dla porządku należy zauważyć ,iż składając szczegółowe i dokładne wyjaśnienia na etapie postępowania przygotowawczego ,ówczesny podejrzany nie wskazywał na żadne dysfunkcje związane z alkoholizmem lub farmakoterapią .

Odnosząc się do zarzutów opisanych w punkcie I. w zakresie czynu opisanego pod literą m.n,o i p stwierdzić należy ,że także w tym przypadku zarówno ocena materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne są prawidłowe . Wskazać bowiem należy ,że depozycje procesowe G. W. oraz K. S. (2) są jednoznaczne . Obie wymienione osoby zgodnie wskazywały na K. B. (1) jako na organizatora przestępczego procederu polegającego na wyłudzaniu kredytów na podstawie fikcyjnych zaświadczeń o zatrudnieniu. Po raz kolejny należy wskazać skarżącemu ,że K. S. (2) z całą stanowczością opisywała rolę oskarżonego B. ,wskazując ,ze to on załatwiał wszystkie dokumenty niezbędne do uzyskania pożyczek mając świadomość tego ,że świadek S. jest osobą bezrobotną .Relacja K. S. (2) jest obszerna i szczegółowa ,zawiera wskazania miejsc w których były składane wnioski o pożyczki oraz skutek tych działań .Podejrzana ,a następnie świadek S. nie ukrywała też ,iż odbieranymi pieniędzmi dzieliła się z oskarżonym B. zgodnie z umową zawarta przed przystąpieniem do realizacji przestępczego procederu. ( k.450-454 ) akt sprawy III k 588/14. Jeżeli chodzi o wyjaśnienia a następnie zeznania G. W. to także ona dokładnie opisywała rolę K. B. (3) opisując na (k.534-536 v) akt sprawy III K 588/14 proceder „ pozyskiwania „ kredytów przy udziale zarówno K. S. (2) ,A. T. (1) ,M. S. (1) oraz D. G. (1) .

Odnosząc się do zarzutów opisanych w punkcie I. w zakresie czynu opisanego pod literą q.r.s. stwierdzić należy ,że także w tym przypadku zarówno ocena materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne są prawidłowe. Zważyć bowiem należy ,iż w zakresie opisanych w zarzucie czynów rekonstrukcja zdarzeń była możliwa w oparciu o nie budzące wątpliwości depozycje procesowe M. S. (1) ,który wprost wskazywał na K. B. (1) jako na organizatora wyłudzeń kredytów nie ukrywając przy tym ,iż wszelkie dokumenty oraz instrukcje otrzymywał właśnie od tego oskarżonego. Z K. B. (1) dokonywał też rozliczeń związanych z podziałem uzyskanych kwot. Twierdzenia M. S. (1) znalazły wsparcie w wyjaśnieniach i zeznaniach G. W. .

Odnosząc się do zarzutów opisanych w punkcie I. w zakresie czynu opisanego pod literą t. stwierdzić należy ,że także w tym przypadku zarówno ocena materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne są prawidłowe. Przesłuchana na etapie postępowania przygotowawczego (k.185 ) D. G. (1) stwierdza wprost ,iż fikcyjne zaświadczenia niezbędne do uzyskania kredytu otrzymywała od oskarżonego B. .Dalej opisała także metodę postępowania w oszukańczym procederze. Trudno zatem przyznać rację obrońcy ,który wskazuje ,iż oskarżony nie dostarczał D. G. (1) zaświadczeń lecz jedynie przewoził ją oraz koperty od R. K. skierowane do G. W. gdyż wersja ta nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd w omawianym zakresie właściwie ocenił materiał dowodowy i w efekcie tej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów .Prawidłowa jest także karnoprawna kwalifikacja zachowań K. B. (1) . Zważyć bowiem należy ,iż był on organizatorem procederu gdyż dostarczał fikcyjne zaświadczenia ,typował placówki oraz zapewniał dowóz „kredytobiorców „ .W takich okolicznościach K. B. (1) z pewnością nie pełnił funkcji pomocniczych ułatwiając popełnienie czynów zabronionych. Oczywistym jest bowiem ,że działał w pełnym porozumieniu z innymi sprawcami w ramach uzgodnionego zawczasu podziału ról. Owocem takich działań podejmowanych z chęci osiągnięcia korzyści majątkowych było wprowadzenie w błąd pokrzywdzonych instytucji. Takie okoliczności zdarzeń powodują ,iż rację należy przyznać Sądowi I instancji ,który ulokował K. B. (1) na pozycji współsprawcy przypisanych mu czynów .

Odnosząc się do zarzutów opisanych w punkcie II. w zakresie czynów opisanego pod literą a i b stwierdzić należy ,że także w tym przypadku zarówno ocena materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne są prawidłowe. Zdaniem Sądu Odwoławczego w tym konkretnym przypadku wyjaśnienia oskarżonego zostały zakwestionowane przez dowód obiektywny w postaci opinii biegłej z zakresu grafologii mgr A. J.. Konkluzja tej ekspertyzy vide (k.271) ma jednoznaczną wymowę ,albowiem wynika z niej podpisy o treści „K. „ na zaświadczeniach zawartych na ( k.159 i 160) akt sprawy nakreślił K. B. (1) .W takiej sytuacji twierdzenie jakoby oskarżony świadcząc usługi przewozowe jedynie przewoził koperty od R. K. z zawartością omówionych powyżej zaświadczeń nie wytrzymuje krytyki. Trudno bowiem przyjąć aby oskarżony B. nie miał świadomości co znajduje się w kopercie, skoro osobiście sfałszował podpisy R. K. na zaświadczeniach ,które stanowiły zawartość tejże koperty. W opisanych powyżej okolicznościach należy zdyskredytować kolejną sugestię zawartą w omawianym zarzucie wskazującą na brak świadomości ,co do dalszych działań H. P.. Otóż w tym miejscu należy zauważyć ,iż preparując fikcyjne zaświadczenia K. B. (3) doskonale zdawał wiedział w jaki sposób zostaną one użyte .Zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na to ,że działanie K. B. (1) było podejmowane wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz miało na celu wprowadzenie w błąd pracowników podmiotu ,stanowiąc próbę wyłudzenia kredytu. Takie okoliczności zdarzeń powodują ,iż rację należy przyznać Sądowi I instancji ,który prawidłowo ocenił rolę K. B. (1) w odniesieniu do przypisanych mu czynów .

Odnosząc się do zarzutów opisanych w punkcie III. apelacji dotyczących punktu IV części dyspozytywnych wyroku w zakresie czynów opisanych w punktach 23 i24 części wstępnej wyroku stwierdzić należy ,że także w tym przypadku zarówno ocena materiału dowodowego jak i ustalenia faktyczne są prawidłowe. Zdaniem Sądu Odwoławczego. Dokładna analiza wyjaśnień oskarżonego R. S. (k.341-346 ) pozwala stwierdzić ,iż zdawał on sobie sprawę ,że otrzymane od K. B. (1) zaświadczenia o zatrudnieniu są fikcyjne ,albowiem jak sam przyznał w firmie (...) ,K. B. (1) pracował może ze 3 dni .Wyjaśnienia te przeczą danym zawartym w zaświadczeniu ,które potwierdzało trzy miesięczny okres zatrudnienia . R. S. dodał natychmiast ,iż opisaną powyżej nieprawidłowość dostrzegł po złożeniu dokumentów w banku . Tak złożone wyjaśnienia przeczą tezie lansowanej przez obrońcę ,dowodząc jednoznacznie ,że zarówno ustalenia faktyczne jak i prawno-karna ocena obu omawianych zachowań jest prawidłowa. Oskarżony B. wydając to zaświadczenie miał zatem świadomość jego fikcyjnego charakteru oraz celu w jakim zostało wystawione ,wszak oczywistym było ,iż tak spreparowany dokument zostanie użyty do wprowadzenia w błąd pracownika instytucji finansowej w trakcie próby „pozyskania „ kredytu w wyniku oszustwa.

Z uwagi na to, iż osobista apelacja oskarżonego dotyczyła całości wyroku, natomiast apelacje złożone przez obrońców kwestionowały wymiar kar orzeczonych wobec K. B. (1) , sąd odwoławczy dokonał jego kontroli również w tym zakresie. Oceniając stopień surowości, a w konsekwencji sprawiedliwość rozstrzygnięcia o karze, sąd odwoławczy związany jest treścią art. 438 pkt 4 k.p.k. Przepis ten stanowi o obowiązku uchylenia lub zmiany orzeczenia w zakresie kary tylko wówczas, gdy jest ona rażąco niewspółmierna. Rażąca niewspółmierność, o której mowa w powołanym przepisie zachodzi tylko wówczas, jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, gdy pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary istnieje taka dysproporcja, że kara wymierzona przez sąd orzekający nie daje się wręcz zaakceptować. W konsekwencji - nie każda a jedynie rażąca dysproporcja skutkuje zmianą bądź uchyleniem rozstrzygnięcia o karze. Oceniając całokształt okoliczności sprawy nie sposób przyjąć, by sytuacja taka zachodziła w odniesieniu do oskarżonego K. B. (1) . Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k.82-85 pisemnych motywów ) wskazuje na to, iż orzekając co do kar jednostkowych , sąd pierwszej instancji uwzględnił całokształt tych okoliczności, które zgodnie z art. 53 § 1 i § 2 k.k. mają wpływ na jej wymiar. Sąd uwzględnił w szczególności szereg okoliczności obciążających oskarżonego, ale jednocześnie dostrzegł także te, które świadczą na jego korzyść. Należy podkreślić za sądem orzekającym, iż główną okolicznością obciążającą jest to iż K. B. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dopuścił się znacznej ilości czynów o wysokim stopniu szkodliwości społecznej. Oskarżony każdorazowo popełnił lub usiłował popełnić przestępstwa połączone z posługiwaniem się nierzetelnym dokumentem ,a przy tym niejednokrotnie w stosunku do mienia o stosunkowo dużej wartości. Działając w porozumieniu z innymi osobami stosował metodę z wykorzystaniem tzw. „słupa”. Zdarzało się także ,że K. B. (1) angażował do przestępczego procederu oprócz osób występujących w charakterze „słupa” także właścicieli innych podmiotów ,którzy na jego prośbę wystawiali fikcyjne zaświadczenia względnie umożliwiali K. B. (1) posłużenie się firmowymi pieczęciami.

Działanie oskarżonego nacechowane chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej ,przy czym w jednym przypadku była ona na tyle silna że K. B. (1) zaangażował do realizacji przestępnego czynu własną córkę. Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył niekaralność oskarżonego w dacie czynu oraz fakt obecnie prowadzonego ,ustabilizowanego trybu życia.

Te wszystkie okoliczności sprawiają, iż Sąd odwoławczy nie znajduje przesłanek, które w toku kontroli orzeczenia w zakresie prawidłowości wymiaru kar jednostkowych pozbawienia wolności mogłyby stanowić podstawę do łagodniejszego potraktowania oskarżonego aniżeli uczynił to sąd orzekający. Na identyczną ocenę zasługują także orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe grzywny ,których wymiar także należy uznać za absolutnie prawidłowy.

Sąd Okręgowy akceptuje także ukształtowaną w oparciu o zasadę asperacji karę łączną pozbawienia wolności. Prawidłowy jest także ,ukształtowany przy zasadzie absorpcji wymiar kary łącznej grzywny.

Wskazać należy, iż funkcją kary orzekanej wobec sprawców przestępstw jest ich wychowanie i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, a cele te – w szczególności zapobiegawczy - mogą być zrealizowane wyłącznie poprzez jej dolegliwość mającą uzmysłowić sprawcom swoistą nieopłacalność powrotu na drogę przestępstwa. Kara zawsze zatem musi stanowić dolegliwość, do tego sprowadza się jej istota, nie sposób jednak uznać, by w realiach niniejszej sprawy dolegliwość ta była nadmierna. Wbrew wywodom apelacji obrońców K. B. (1) , okoliczności przedstawione w treści obu środków odwoławczych nie są tego rodzaju, by ukształtować orzeczone wobec tego oskarżonego kary łączne pozbawienia wolności i grzywny w niższym wymiarze.

Podsumowując stwierdzić należy ,iż wskazane okoliczności – a przede wszystkim wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych K. B. (1) czynów oskarżonemu czynu - sprawiają, iż zachowania te wymagają zasadniczej reakcji karnej, adekwatnej do stopnia winy, charakteru czynu i warunków podmiotowych sprawcy. Mając na uwadze wskazane powyżej okoliczności obciążające, wymierzając karę oskarżonemu, większy nacisk należało zatem położyć na realizację zapobiegawczych celów kary, a wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w bezwzględnym wymiarze z pewnością wpłynie na oskarżonego dyscyplinująco i uświadomi mu naganność jego zachowań . Trudno bowiem uznać, by wymierzenie K. B. (1) kar łagodniejszych niż te wymierzone przez sąd pierwszej instancji mogło spełnić wobec niego funkcję wychowawczą. Zdaniem Sądu Okręgowego słuszności tej tezy w żaden sposób nie mogą skutecznie podważyć okoliczności podniesione w apelacji obrońcy adw. K. K. ,który wskazuje na konieczność zastosowania dobrodziejstwa przewidzianego w art.60 § 1 k.k. polegającego na nadzwyczajne złagodzenie kar jednostkowych pozbawienia wolności i w efekcie złagodzenie kary łącznej . Odnosząc się do tego postulatu wskazać należy ,iż skarżący nie uzasadnia szerzej swojego poglądu w tym zakresie ,natomiast Sąd Okręgowy nie znajduje żadnych przesłanek do takiego działania . Wbrew twierdzeniom autora apelacji nie sposób także uznać ,iż należy złagodzić karę orzeczoną za czyn popełniony przy współdziałaniu z córką M. B.. Wbrew twierdzeniom skarżącego wciągnięcie przez ojca do przestępczego procederu własnego dziecka to zachowanie wymagające szczególnego potępienia i wobec powyższego trudno uznać ,że okoliczność ta może stanowić przesłankę do złagodzenia kary. Jeżeli chodzi o apelację wywiedzioną przez adw. I. Ż. to także w tym środku odwoławczym próżno szukać argumentów wskazujących na konieczność złagodzenia kar jednostkowych oraz kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny , albowiem obrońca ograniczył się jedynie do twierdzenia wskazującego na rażącą surowość sankcji . W uzasadnieniu środka odwoławczego znajdujemy wprawdzie argument w którym skarżąca wskazuje na warunkowe umorzenie postępowania w stosunku do córki oskarżonego M. B. ,jednak jak już podkreślono zaangażowanie w przestępczy proceder własnego dziecka wskazuje na znaczny stopień demoralizacji sprawcy ,stanowiąc argument przemawiający za zaostrzeniem kary, lecz tego z uwagi na kierunek apelacji Sąd Odwoławczy uczynić nie mógł.

Powołane powyżej okoliczności sprawiają, iż orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny oraz kary łączne 3 lat pozbawienia wolności oraz 500 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 40 złotych uznać należy za kary sprawiedliwe, zasłużone, spełniające cele w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Tak ukształtowane kary nie mogą więc być oceniane jako nadmiernie surowe, a tym bardziej rażąco niesprawiedliwe. W konsekwencji sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do obniżenia wymiaru orzeczonych kar uznając, iż całokształt okoliczności sprawy wyklucza możliwość przyjęcia, by kary pozbawienia wolności i grzywny orzeczone w niższym wymiarze spełniły swoje cele. W taki stanie rzeczy za bezprzedmiotowe – z uwagi na wymiar orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności - należy uznać odnoszenie się do kwestii warunkowego zawieszenia wykonania tej kary , o co wnoszą oboje skarżący obrońcy.

Wniosek

Wniósł o:

1.  rozłączenie kary łącznej,

2.  uniewinnienie oskarżonego od czynów z pkt II, III, IV części dyspozytywnej wyroku ewentualnie zmianę kwalifikacji prawnej czynów i przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniało formę zjawiskowa pomocnictwa, tj. art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § I k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie art. 19 § 2 k.k. złagodzenie kary, względnie uznanie kary za rażąco surową i wymierzenie jej w niższym wymiarze,

3.  wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary za czyn opisany w pkt V części dyspozytywnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie uznał za słuszny żadnego z zarzutów omawianej apelacji ,a zatem za niezasadne należy uznać sformułowane na podstawie tychże zarzutów wnioski.

Lp.

Zarzut

2

Obrońca oskarżonego K. B. (1) w stosunku do czynów wskazanych w akcie oskarżenia pod numerem 1 -19.22.23.24.25.26 zarzucił naruszenie prawa procesowego tj. art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego K. B. (1) poprzez przyjęcie, że stanowią one wyłącznie linię obrony oskarżonego podczas gdy zdaniem oskarżonego w całości korelują one z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności z zeznaniami świadków: M. O., P. M. i D. G. (1), a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawy wydanego orzeczenia, a polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżony popełnił zarzucane mu aktem oskarżenia czyny tj. 1-19, 22-26 podczas gdy z zebranego materiału dowodowego, zeznań świadków wynika, że nie brał on udziału w przedmiotowych zdarzeniach, świadczył wyłącznie usługi przewozowe na zlecenie pani G. W., nie brał udziału w dostarczaniu dokumentów poświadczających nieprawdę, a służących do wyłudzenia kredytów, nie wystawiał fałszywych zaświadczeń o zatrudnieniu, nie dostawał w samochodzie pieniędzy za pośredniczenie w „Załatwianiu kredytów”.

W stosunku do czynu wskazanego w akcie oskarżenia pod numerem 27 zarzucił naruszenie prawa procesowego ti. 438 pkt 4 k.p.k. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzvw'nv po 40 zł -która to jest karą rażąco surową, biorąc pod uwagę, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, spłacił kredyt w całość, współpracował z organami ścigania, okazał skruchę i żałuje popełnienia przestępstwa, trudną sytuację finansową w której w tamtym czasie znajdował się oskarżony;

Naruszenie prawa procesowego ti. 438 pkt 4 KPK poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności i 500 stawek dziennych grzywny po 40 zł., która to jest karą rażąco surową, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego, postawę w czasie przedmiotowego procesu, trudną sytuację finansową w której w tamtym czasie znajdował się oskarżony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacją obrońcy oskarżonego należy uznać za bezzasadną .

Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd I instancji w prawidłowy sposób ocenił całokształt materiału dowodowego i oceny tej w żadnej mierze nie można określić mianem dowolnej. Sąd Odwoławczy w całości akceptuje stanowisko Sądu I instancji ,który całokształt wyjaśnień K. B. (1) uznał za wyraz przyjętej linii obrony. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie do zaakceptowania jest bowiem stanowisko skarżącej ,wskazującej ,iż K. B. (1) świadczył jedynie „usługi przewozowe” na zlecenie G. W.. Takiej tezie w sposób niezwykle wyraźny przeczą wyjaśnienia a następnie zeznania K. S. (2) ,A. T. (1) ,M. S. (1) ,E. M. oraz G. W. oraz D. G. (1) .Wymienione powyżej depozycje procesowe ocenione w całości nie pozostawiają wątpliwości co do roli ,którą K. B. (1) odegrał w organizacji przestępczego procederu. Jak już uprzednio stwierdzono wyżej wymienione osoby wskazują na oskarżonego jako na organizatora wyłudzeń ,który zajmował się pozyskiwaniem fikcyjnych zaświadczeń ,wyborem placówek oraz dostarczaniem osób mających wystąpić w charakterze „kredytobiorców „ pod wskazane adresy. Wprawdzie skarżąca dokonując wybiórczej oceny dowodów wskazując na te fragmenty materiału ,które mają dla oskarżonego korzystną wymowę ,pomijając pozostałe ,lecz taka konstrukcja środka zaskarżenia nie mogła wywołać oczekiwanego przez autorkę apelacji skutku. Przechodząc do rozważań merytorycznych wskazać należy ,że przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego A. T. (1) w swoich wyjaśnieniach jednoznacznie stwierdził (k.2034 ) ,iż wszelkie zaświadczenia niezbędne do uzyskania kredytów dostał od K. B. (1) .Były one wypełnione oraz opatrzone stosownymi pieczęciami .Dalej k.2036 A. T. (1) stwierdził ,że to B. wszystkim kierował i to on decydował do jakiego Banku miał się udać .A. T. (1) nie ukrywał także ,iż to właśnie oskarżony B. (wykorzystujac go w roli „słupa „ ) spodziewał się uzyskać z ujawnionego procederu korzyści majątkowe. Trudno zatem zaakceptować twierdzenia skarżącej ( wskazującej na zeznania G. W. oraz D. G. (3)) ,że oskarżony B. nie miał związku z kredytem udzielonym A. T. (1). Tylko na marginesie należy zauważyć ,iż przesłuchana na etapie postępowania przygotowawczego D. G. (1) nie kwestionowała( k184-186 ) własnego udziału w przestępczym procederze ,wskazując jednak na aktywną rolę K. B. (1) . Sąd I instancji dostrzegł przy tym ,iż cześć czynów D. G. (1) popełniła samodzielnie ( korzystając samowolnie z „materiałów „ pozostawionych przez K. B. (3) i znalazło to odzwierciedlenie w strukturze wyroku. Jeżeli chodzi o M. O. to także on przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego nie ukrywał ,iż otrzymywał fikcyjne zaświadczenia od K. B. (1) ,także to wystawione przez E. M. ,które następnie na polecenie oskarżonego podpisywał i wykorzystywał jako załączniki do wniosków kredytowych .Co istotne M. O. nie ukrywał także ,że w podobnej roli miał wystąpić także P. M.. Tylko na marginesie należy zauważyć ,że przesłuchana na etapie postępowania przygotowawczego E. M. potwierdziła wersję rozwoju wydarzeń przedstawioną przez świadka (...) wskazując ,iż wystawiła na prośbę K. B. (1) zaświadczenie dla wspomnianego M. O. . Trudno także zgodzić się z twierdzeniem skarżącej ,która wskazuje na rzeczywiste zatrudnienie R. S. w firmie oskarżonego wszak tezie tej zaprzeczył sam zainteresowany. R. S. przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym ( k.341-346) nie ukrywał ,że zaświadczenie nie było zgodne z rzeczywistością ,zarówno co do charakteru zatrudnienia jak i okresu pracy oraz wysokości wynagrodzenia .Finalnie R. S. skonstatował ,że ma świadomość kłamstwa lecz kłamał albowiem chodziło mu o dobro mamy. Kończąc ten wątek stwierdzić należy ,iż depozycje procesowe R. S. ocenione całościowo także nie wspierają tezy zawartej w zarzucie apelacyjnym. W świetle powyższych rozważań stwierdzić należy ,iż Sąd I instancji ,wbrew twierdzeniom omawianej apelacji prawidłowo ocenił całokształt materiału dowodowego i na tej podstawie bezbłędnie ustalił stan faktyczny.

Jeżeli chodzi drugi z zarzutów w którym skarżąca wskazuje na rażącą surowość orzeczonej kary to ten aspekt został wyczerpująco omówiony przy okazji analizy zarzutów zawartych w apelacji adw. K. K. i aby nie powielać tych rozważań Sąd Okręgowy na nie się powołuje

Wniosek

Wniósł o

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 zł.;

3.  zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat oraz kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na fakt ,iż Sąd II instancji nie uwzględnił argumentów zawartych w zarzutach apelacyjnych za bezzasadne należało uznać sformułowane na podstawie tych zarzutów wnioski.

Lp.

Zarzut

3

Oskarżony K. B. (1) na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1.  mogący mieć wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mianowicie przypisanie oskarżonemu K. B. (1) czynu opisanego w art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk, w sytuacji gdy brak jest przesłanek do uznania iż oskarżony wiedział i miał świadomość działania przestępnego,

2.  obrazę art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez bezzasadne przyjęcie, że oskarżony wiedział o działaniach przestępczych innych osób i się z nimi godził w sytuacji gdy oskarżony jedynie przywoził współoskarżonych pod wskazane instytucje, zaś nie podejmował żadnych działań mających na celu złożenie dokumentów w celu uzyskania kredytu lub pożyczki a nadto nie posiadał wiedzy jakie czynności wykonują współoskarżeni w banku i/lub (...)-u gdy go tam nie było, ani nikt go o swoich planach nie informował a nawet nie mówił jakie ma plany z wizytą w instytucji finansowej,

3.  obrazę art. 201 k.p.k. poprzez przyjęcie opinii biegłej za wiarygodną w sytuacji gdy opinia jest niejasna, niespójna, oskarżony kwestionuje zakres i jakość badań biegłej A. J..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów zawartych w omawianej apelacji stwierdzi należy ,iż jest on absolutnie chybiony. Wskazać należy skarżącemu po raz wtóry ,albowiem aspekt ten by ł już poruszany przy okazji analizy argumentów zawartych w apelacji adw. K. K. ,że oskarżony nie tylko miał świadomość przestępczego charakteru działań podejmowanych wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami lecz był organizatorem tego procederu .Wyjaśnienia oraz zeznania M. S. (1) ,A. T. (1) ,K. S. (2) ,G. W. ,E. M. są tego jednoznacznym dowodem .Depozycje te wskazują ,że to oskarżony zdobywał fałszywe zaświadczenia niezbędne do uzyskania kredytów ,typował placówki ,zapewniał transport oraz pobierał pieniądze uzyskane w rezultacie oszustw. W takiej konfiguracji procesowej wbrew twierdzeniom skarżącego wszelkie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji należy uznać za prawidłowe. Właściwa jest także prawno-karna kwalifikacja wszystkich przypisanych oskarżonemu B. czynów.

Całkowicie niezasadny jest także drugi z zarzutów zawarty w osobistej apelacji K. B. (1) . Wbrew wywodom w nim zawartym sąd pierwszej instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k., a w związku z powyższym za bezzasadne należy uznać te zarzuty apelacji , które wskazują na obrazę wskazanego przepisu a także art. 5 § 2 k.p.k. Wskazać należy skarżącemu, iż nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., podnosząc jedynie wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne same takie wątpliwości, ale jedynie to, czy sąd orzekający powziął wątpliwości co do ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (postanowienie SN z dnia 13.05.2002 V KKN 90/01). W niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko sąd szeroko i przekonywująco umotywował. W takiej sytuacji nie można mówić o obrazie art. 5 § 2 k.p.k. W szczególności nie doszło do obrazy art.5 § 2 k.p.k. w procesie oceny wyjaśnień oraz późniejszych zeznań R. S. ,który przesłuchany w charakterze podejrzanego wyraźnie stwierdził (k.342-343) ,że otrzymane od K. B. (1) zaświadczenie było fikcyjne ,albowiem nie pracował on we wskazanej w nim firmie przez okres trzech miesięcy i co istotniejsze sam przyznał ,iż wiedział o tym i mimo wszystko zdecydował się kłamać .Co istotne w okolicznościach niniejszej sprawy oczywistym jest, że K. B. (1) ,organizator przestępczego procederu polegającego na wyłudzaniu kredytów w oparciu o fikcyjne zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach doskonale zdawał sobie sprawę do jakich celów R. S. użyje tego dokumentu.

Bezzasadny jest także trzeci z zarzutów w którym oskarżony wskazuje na obrazę art.201 k.p.k. w procesie oceny opinii biegłej z zakresu grafologii. W tym kontekście należy wskazać skarżącemu ,iż opinia biegłej A. J. jest dowodem obiektywnym i sam fakt ,iż jej konkluzja pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami jednego z oskarżonych w żadnej mierze nie jest czynnikiem dyskwalifikującym .Podkreślenia wymaga fakt ,iż biegła w odróżnieniu od H. P. nie była zainteresowana kształtem rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej. Oskarżony P. w ramach służących mu uprawnień mógł w sposób dowolny kształtować swoja linię obrony , przy czym jednym z jej elementów było składanie wyjaśnień określonej treści i co oczywiste depozycje te mogły pozostawać w sprzeczności z wnioskami opinii biegłej. W takich jednak okolicznościach prerogatywą Sądu było dokonać oceny w następstwie której jeden z tych dowodów obdarzyć przymiotem wiarygodności i taka sytuacja zaistniała w realiach niniejszego postępowania . W tych okolicznościach oczywistym jest ,że do obrazy art.201 k.p.k. nie doszło.

Wniosek

Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu aktem oskarżenia czynów

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w tej części której dotyczy niniejsza apelacja

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na fakt ,iż Sąd II instancji nie uwzględnił argumentów zawartych w zarzutach apelacyjnych za bezzasadne należało uznać sformułowane na podstawie tych zarzutów wnioski.

Lp.

Zarzut

3

Obrońca oskarżonego M. S. (1) na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary poprzez niewzięcie przez Sąd Rejonowy pod uwagę w sposób wystarczający okoliczności przemawiających za niższym wymiarem kary oraz krótszym okresem warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, w szczególności tego, że oskarżony M. S. (1) przyznał się do winy, złożył wyjaśnienia korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, nigdy nie był karany, od popełniania przestępstwa upłynęło 10 lat oraz tego, że oskarżony zgodził się być „słupem” tylko dlatego, że wierzył, iż osoby przez które został poproszony o wzięcie kredytu będą spłacać ten kredyt, tak jak mu to obiecywał – w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu przestępstw oraz w relacji do celów, jakie kara powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelację obrońcy oskarżonego M. S. (1) należy uznać za oczywiście bezzasadną.

Tytułem wstępu należy zauważyć , iż oceniając stopień surowości, a w konsekwencji sprawiedliwość rozstrzygnięcia o karze, sąd odwoławczy związany jest treścią art. 438 pkt 4 k.p.k. Przepis ten stanowi o obowiązku uchylenia lub zmiany orzeczenia w zakresie kary tylko wówczas, gdy jest ona rażąco niewspółmierna. Rażąca niewspółmierność, o której mowa w powołanym przepisie zachodzi tylko wówczas, jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, gdy pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary istnieje taka dysproporcja, że kara wymierzona przez sąd orzekający nie daje się wręcz zaakceptować. W konsekwencji - nie każda a jedynie rażąca dysproporcja skutkuje zmianą bądź uchyleniem rozstrzygnięcia o karze. Oceniając całokształt okoliczności sprawy nie sposób przyjąć, by sytuacja taka zachodziła w odniesieniu do M. S. (1) . Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje na to, iż orzekając co do kary, sąd pierwszej instancji uwzględnił całokształt tych okoliczności, które zgodnie z art. 53 § 1 i § 2 k.k. mają wpływ na jej wymiar. W szczególności Sąd orzekający miał w polu widzenia szereg okoliczności łagodzących w postaci uprzedniej niekaralności ,przyznania się do popełnienia zarzucanych czynów oraz fakt drugoplanowej roli ,którą odegrał M. S. (1) . Te wszystkie okoliczności spowodowały ,iż karę pozbawienia wolności ,którą orzeczono wobec tego oskarżonego należy określić mianem bardzo łagodnej. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd I instancji w prawidłowy sposób ukształtował także długość okresu próby ,który nie zbliżył się do wartości maksymalnej i wobec powyższego brak jest przesłanek przemawiających za jego skróceniem . Mając na względzie powyżej przytoczone argumenty Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do ingerencji w strukturę orzeczenia zapadłego w stosunku do M. S. (1).

Wniosek

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego M. S. (1) łagodniejszej kary pozbawienia wolności z krótszym okresem warunkowego zawieszenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na fakt ,iż Sąd II instancji nie uwzględnił argumentów zawartych w zarzucie apelacyjnym za bezzasadny należało uznać sformułowany na podstawie tego zarzutu wniosek.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkty II-XVIII wyroku Sądu Rejonowego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

We wskazanym powyżej zakresie wyrok Sądu Rejonowego był prawidłowy ,a zatem należało utrzymać go w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W oparciu o treść art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego M. S. (1) koszty nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Rozstrzygając w przedmiocie pozostałych kosztów sądowych postępowania odwoławczego, sąd, stosownie do treści art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił M. S. (1) od ich ponoszenia uznając, iż jego sytuacja życiowa i materialna uzasadnia przyjęcie, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

W ocenie Sądu odwoławczego sytuacja majątkowa i osobista K. B. (1) jest zdecydowanie lepsza i wobec czego na podstawie na podstawie art. 636 § 1 i § 3 k.p.k. w zw. 2 ust.1 pkt. 5 w zw. z z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd Okręgowy zasądził od tego oskarżonego opłatę i obciążył go obowiązkiem uiszczenia kosztami postępowania odwoławczego w części na niego przypadającej .

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, sygn. V K 21/19 z dnia 09 lutego 2022r.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy w zakresie

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, sygn. V K 21/19 z dnia 09 lutego 2022r.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy w zakresie

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony K. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, sygn. V K 21/19 z dnia 09 lutego 2022r.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy w zakresie

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, sygn. V K 21/19 z dnia 09 lutego 2022r.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy w zakresie

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana