Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1081/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2023r. sygn. akt XIV K 272/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonego: 1) D. Z. (1), 2) D. A., 3) M. S. (1), 4) P. W. (1)

☐ oskarżony

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości – obrońca D. A.; obrońca M. S. (1)

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary - obrońca D. Z. (1), obrońca P. W. (1)

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

P. W. (1)

Oskarżony uregulował należności związane z wyrokiem w sprawie II K 40/17

Dowody wpłaty do sprawy II K 40/17

k. 1308-1309

2.

P. W. (1)

Oskarżony cieszy się dobrą opinią wśród rodziny i znajomych

Oświadczenia

k. 1310-1314

3.

P. W. (1)

Oskarżony posiada pozytywną opinią w miejscu pracy

Opinie z miejsca pracy

k. 1315-1316

4.

P. W. (1)

Oskarżony podjął zatrudnienie, rozwija się zawodowo

Umowa o pracę, dodatkowe dok.

k. 1317. 1440-1443

5.

P. W. (1)

Oskarżony ukończył szkodę zawodową

Świadectwo szkolne

k. 1318-1319

6.

P. W. (1)

Oskarżony ukończył kurs pierwszej pomocy

Certyfikat

k. 1320-1321

7.

P. W. (1)

Brat oskarżonego jest osobą niepełnosprawną

Dokumentacja medyczna

k. 1322-1325

8.

P. W. (1)

Oskarżony dokonał częściowego naprawienia szkody

Dowody wpłaty

k. 1444-1447

9.

P. W. (1)

Wszedł w konflikt z prawem (zatarcie skazania)

Karta karna

1389-1389v

10.

D. A.

Wchodził wielokrotnie w konflikt z prawem

Karta karna

1382-1385

11.

M. S. (1)

Nie jest osobą karaną

Karta karna

1388

12.

D. Z. (1)

Wchodził w konflikt z prawem

Karta karna

1390-1391

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Dowody wpłaty do sprawy II K 40/17

Sąd nie znalazł podstaw by kwestionować autentyczność powyższych dokumentów

2.

Oświadczenia

Zawierały informacje odnośnie zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

3.

Opinie z miejsca pracy

Zawierały informacje odnośnie zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

4.

Umowa o pracę i dodatkowe dokumenty

Zawierały informacje odnośnie zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

5.

Świadectwo szkolne

Zawierało informacje odnośnie zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jego wiarygodności.

6.

Certyfikat

Zawierał informacje odnośnie zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jego wiarygodności.

7.

Dokumentacja medyczna

Dokumenty sporządzone zostały zgodnie z przepisami przez uprawnione osoby, a ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

8.

Dowody wpłaty

Sąd nie znalazł podstaw by kwestionować autentyczność powyższych dokumentów

9.

Karta karna

Dokument urzędowy nie kwestionowany przez żadną ze stron

10.

Karta karna

Dokument urzędowy nie kwestionowany przez żadną ze stron

11.

Karta karna

Dokument urzędowy nie kwestionowany przez żadną ze stron

12.

Karta karna

Dokument urzędowy nie kwestionowany przez żadną ze stron

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonego D. A. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

A.  na zasadzie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, to jest art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez błędną, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie ocenę materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonych: D. A., D. Z. (1), P. W. (1), F. S., K. B. i przyjęcie, że w świetle okoliczności wynikających z supozycji tych osób możliwe jest przypisanie odpowiedzialności oskarżonemu D. A. do zarzucanych mu czynów, podczas gdy całościowa ocena tego materiału dowodowego o specyficznym charakterze z występującymi rozbieżnościami, niedoskonałościami, okolicznościami niepotwierdzonymi innymi dowodami nie pozwalają na ustalenie ponad wszelką wątpliwość, iż oskarżony D. A. brał udział w kradzieży z włamaniem konkretnych pojazdów oraz jego rola polegała na współdziałaniu z innymi określonymi osobami, w konsekwencji tego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów,

B.  na zasadzie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest art. 167 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk poprzez zaniechanie podjęcia z urzędu inicjatywy dowodowej i zaniechanie dopuszczenia oraz przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny pojazdów celem ustalenia wysokości szkody, podczas gdy ustalenie tej okoliczności wymagało wiadomości specjalnych i nie mogło być zastąpione innymi alternatywnymi w istocie nieprecyzyjnymi ustaleniami Sądu, co w konsekwencji spowodowało wadliwe ustalenia w zakresie wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem na dzień jego popełnienia,

C.  na zasadzie art. 438 pkt 4 kpk rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego D. A. poprzez nieuwzględnienie w wymiarze kary wszystkich okoliczności kształtujących sankcję karną, w tym okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, które należało dostrzec; ponadto, niezasadne zastosowanie środka kompensacyjnego poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody bez uwzględnienia roli poszczególnych osób w popełnieniu danego przestępstwa.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego jedynie w niewielkim stopniu zasługiwała na uwzględnienie. W pierwszej kolejności odnieść się jednak należy do tej jej części, która dotykała kwestii oceny dowodów i finalnie poczynionych w jej następstwie ustaleń faktycznych. Zdaniem Sądu Okręgowego, zastrzeżenia skarżącego w tym zakresie są jednak chybione. Lektura akt prowadzi bowiem do wniosku, że Sąd meriti przeprowadził ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób wnikliwy, kompleksowy, respektujący wskazania wiedzy i

doświadczenia życiowego oraz reguły logiki, a tym samym mieszczący się w granicach swobody, o której mowa w art. 7 k.p.k.. Słuszna jest zatem konstatacja, że relacje współoskarżonych: D. Z., P. W. i D. B. w odniesieniu do udziału oskarżonego A. w procederze zorganizowanym przede wszystkim przez tego pierwszego, zasługiwały na akceptację. Nie ujawniły się bowiem żadne okoliczności, które by depozycje tych osób podważały. Nie można przy tym zapominać, że sam podsądny w toku całego postępowania przygotowawczego przyznawał się do stawianych mu zarzutów, a swoje stanowisko zmienił dopiero na rozprawie. W swych wyjaśnieniach z dochodzenia m.in. podnosił, że wraz z D. Z. (1), P. W. (1) i D. B. (1) kradł samochody. Wskazywał, że mogło być to w sumie ok. 10 pojazdów. Opisywał też pokrótce przebieg owego procederu, w tym rolę jaką odgrywał (do niego należało prowadzenie kradzionych pojazdów - k. 36). Co istotne, złożone wyjaśnienia potwierdził również przed prokuratorem (k. 39- 41), co podważa jego tłumaczenie na rozprawie o przymusie ze strony przesłuchujących policjantów. W tej zatem sytuacji, kiedy się zestawi ze sobą wyjaśnienia współoskarżonych, depozycje podsądnego z postępowania przygotowawczego i relacje pokrzywdzonych, to materiał ten pozwalał zidentyfikować poszczególne zdarzenia opisane w zarzutach i konkretne role sprawców tych zdarzeń. Zwrócić należy uwagę, że wyjaśnienia D. B. (1) były bardzo obszerne i znalazły potwierdzenie w eksperymencie procesowym z jego udziałem. Nie ulega też wątpliwości, że rzeczony materiał dowodowy jasno wskazuje, że D. A. był współsprawcą przypisanych mu czynów, a nie – jak to sugeruje skarżący – pomocnikiem (w nieokreślonych przez obrońcę zresztą przypadkach). Każda kradzież z włamaniem była wcześniej zaplanowana z podziałem na role jej uczestników. O ile zabezpieczenia samochodów pokonywał D. Z. (1), to towarzyszący mu D. A., zaraz po zlikwidowaniu przeszkody w dostępie do pojazdu, odjeżdżał nim w wyznaczone wcześniej miejsce. Trafnie zatem Sąd I instancji określił formę zjawiskową przypisanych oskarżonemu przestępstw. W przekonaniu Sądu Okręgowego, w realiach przedmiotowej sprawy, nie ma też podstaw by uznać, że współoskarżeni - zainteresowani złagodzeniem swojej odpowiedzialności – niesłusznie pomówili podsądnego. Nie umniejszali wszak swojej przestępczej działalności, a ich depozycje są generalnie spójne i logiczne, i co istotne, korespondowały w znacznym zakresie z relacjami D. A. z postępowania przygotowawczego.

Odnosząc się zaś do zarzutu nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości wskazać należy na wstępie, że obrońca mógł takowy wniosek złożyć w postępowaniu jurysdykcyjnym, czego jednak nie uczynił. Jak wynika natomiast z akt sprawy, Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości co do wartości szkód poniesionych przez pokrzywdzonych (za wyjątkiem pokrzywdzonego A. M.- co do którego dopuścił dowód z opinii, przy czy zauważyć należy, że wycena biegłego korespondowała w istocie z wartością przedstawioną przez właściciela pojazdu), gdyż wynikały one z relacji pokrzywdzonych i pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z informacji nadesłanych przez ubezpieczycieli. Z doświadczenia życiowego wynika jednak, że te ostatnie podmioty są generalnie zainteresowane „wypłatą” pokrzywdzonym jak najmniejszego odszkodowania, stąd pewne różnice w wartościach, które finalnie zostały jednak rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych. W polu widzenia mieć również należy okoliczność, że oskarżony D. Z. (1), który niewątpliwie najlepiej z wszystkich oskarżonych znał się na samochodach marki (...) i ich wartości, nie kwestionował zupełnie tego elementu (także w skardze apelacyjnej swojego obrońcy). W tych warunkach, Sąd I instancji mając te wszystkie dane, poczynił właściwe ustalenia w rzeczonym zakresie, co umotywował w uzasadnieniu orzeczenia. Nie sposób się nadto zgodzić, by decyzja procesowa o nałożeniu na oskarżonych obowiązku naprawienia szkód na rzecz wskazanych tam podmiotów w sposób solidarny była niewłaściwa. Wskazać bowiem należy, że według Kodeku cywilnego w przypadku, gdy kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna (art. 441 § 1 KC). Na gruncie stanu prawnego obowiązującego przed 1.7.2015 r. w orzecznictwie oraz w piśmiennictwie prawnokarnym brakowało jednoznacznego stanowiska, czy w sytuacji, gdy szkoda została wyrządzona w warunkach współsprawstwa, przepis ten znajduje zastosowanie, czy też należy się oprzeć na innych rozwiązaniach. Spośród możliwych sposobów rozstrzygnięcia tych wątpliwości wskazuje się, że w takiej sytuacji: 1) orzeka się wobec współsprawców obowiązek solidarnego naprawienia szkody; 2) orzeka się obowiązek naprawienia szkody w całości przez każdego ze współsprawców; 3) orzeka się obowiązek naprawienia szkody w częściach równych lub pro rata parte (stosownie do udziału w wyrządzonej szkodzie); 4) orzeka się, w zależności od sytuacji, odszkodowanie solidarne lub pro rata parte. W każdym z wyżej wskazanych rozwiązań można znaleźć zarówno pozytywne, jak i negatywne aspekty, co ma odzwierciedlenie w praktyce orzeczniczej oraz w piśmiennictwie. W orzecznictwie, na gruncie KK z 1997 r., przeważało jednak stanowisko, że dopuszczalne jest solidarne naprawienie szkody. Uzasadnieniem takiego poglądu jest ratio legis art. 46 § 1 KK. Skoro ustawodawca, mając na względzie potrzebę zwiększenia ochrony w procesie karnym interesów pokrzywdzonego, wprowadził do KK z 1997 r. nową instytucję, mającą na celu ułatwienie i przyspieszenie naprawienia przez sprawcę szkody wyrządzonej przestępstwem, to nie ma przeszkód prawnych, aby w przypadku spowodowania szkody przestępstwem dokonanym w warunkach współsprawstwa orzec obowiązek solidarnego naprawienia wyrządzonej szkody – w całości albo w części. Jednocześnie trzeba wskazać, że orzeczenie omawianego środka karnego w postaci solidarnego obowiązku naprawienia szkody i w konsekwencji – naprawienie szkody w całości przez jednego ze współsprawców, nie jest równoznaczne ze zwolnieniem pozostałych współsprawców od odpowiedzialności majątkowej za spowodowaną przestępstwem szkodę. Odpowiedzialność w tym zakresie reguluje art. 441 § 2 KC, który stanowi, że "ten, kto szkodę naprawił, może żądać od pozostałych zwrotu odpowiedniej części zależnie od okoliczności, a zwłaszcza od winy danej osoby oraz od stopnia, w jakim przyczyniła się do powstania szkody" (zob. uchw. SN z 13.12.2000 r., I KZP 40/00, OSNKW 2001, Nr 1–2, poz. 2; a także wyr. SA w Katowicach z 2.9.2004 r., II AKa 258/04, Prok. i Pr. – wkł. 2005, Nr 10, poz. 16, s. 11). W piśmiennictwie aprobatę tego poglądu wyrazili m.in. J. Misztal-Konecka , Roszczenia majątkowe, s. 84; R.A. Stefański , Kompensacyjna rola, s. 146; E. Bieńkowska , W kierunku lepszej realizacji funkcji kompensacyjnej, s. 23). Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt niniejszego postępowania wskazać więc należy, że nie ulega wątpliwości, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami. Wbrew twierdzeniom skarżącego, jego rola nie miała zaś charakteru marginalnego. Oskarżony odgrywał bowiem znaczącą rolę w całym procederze, ściśle współpracując z jego pomysłodawcą D. Z. (1). Stąd solidarny obowiązek naprawienia szkody orzeczony również wobec oskarżonego należy uznać za w pełni zasadny.

Sąd Odwoławczy doszedł natomiast do przekonania, że orzeczona wobec oskarżonego A. kara pozbawienia wolności w realiach niniejszej sprawy jest nazbyt surowa. Sąd Rejonowy wymierzył mu bowiem za ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zważywszy zaś na to, że w stosunku do D. Z. (1) za tożsamy zbieg, poszerzony jednak o kilka innych jeszcze przestępstw, została wymierzona kara 4 lat pozbawienia wolności, a nie ulega wątpliwości, że to ten oskarżony był motorem napędowym całego przedsięwzięcia, rozdzielał role i odnosił największe korzyści, Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż właściwą reakcją prawno - karną będzie ukształtowanie finalnej represji na poziomie 3 lat pozbawienia wolności. Brak jest natomiast podstaw do korzystniejszego jeszcze potraktowania podsądnego. Nie można bowiem zapominać, że przedmiotowe postępowanie nie było pierwszym konfliktem z prawem oskarżonego. Oskarżony był zarówno przed jak i po popełnieniu przypisanych mu czynów, osobą karaną i to w większości za przestępstwa podobne. Powyższe okoliczności świadczą jednoznacznie o wysokiej demoralizacji oskarżonego i nie dają pozytywnej prognozy kryminologicznej. Upływ czasu od zdarzeń objętych kontrolowanym wyrokiem nie zmienił oskarżonego, a zatem element ten nie może pozytywnie wpłynąć na rozstrzygnięcie o karze. Trudno też podzielić argument obrońcy, że okoliczność przyznania się podsądnego do niektórych czynów w dochodzeniu winna być potraktowana na jego korzyść, skoro przed Sądem oskarżony całkowicie zanegował swoje sprawstwo. Zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności (skorygowana w wyniku kontroli instancyjnej) odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów, jak również pozwala na realizację celów w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Wniosek

Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Ponadto wniósł o zwolnienie oskarżonego D. A. od kosztów sądowych przed Sądem odwoławczym

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny (koszty)

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy o wydanie wyroku kasatoryjnego.

Wniosek o zwolnienie od kosztów należało uznać za zasadny o czym w dalszej części uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

2.

Obrońca oskarżonego D. Z. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez pominięcie lub przyznanie zbyt małej wagi okolicznościom łagodzącym, stanowiącym o pozytywnej prognozie kryminologicznej, w postaci zachowania po popełnieniu przestępstwa oraz wyjaśnienia wszelkich okoliczności związanych z jego popełnieniem, w tym wskazanie sprawcy wcześniej nieznanego organom ścigania, ponadto poprzez przyjęcie, iż oskarżony jest osobą karaną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnosząc powyższy zarzut, obrońca kwestionował de facto wymiar orzeczonych względem oskarżonego jednostkowych kar pozbawienia wolności i kary łącznej. Odnosząc się więc do treści wywiedzionej apelacji, należy wskazać, że Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację Sądu meriti, zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, a odnoszącą się do wymiaru orzeczonych wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i kary łącznej. Argumentacja obrońcy w tym zakresie dotyczyła bowiem okoliczności, które w sposób szczegółowy rozważone zostały na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego przez Sąd meriti. Nie budzi więc żadnych w wątpliwości Sądu Okręgowego, że wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności, Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, jak również dokładnie przeanalizował wszelkie okoliczności mające dla wymiaru orzeczonych wobec oskarżonego kar znaczenie. Podkreślić również należy, że kara orzekana za dany czyn winna przynieść skutek w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz w sposób wychowawczy wpływać na oskarżonego. Kara ma bowiem na celu doprowadzenie do pełnej resocjalizacji oskarżonego i musi być adekwatną oraz sprawiedliwą w odczuciu społecznym odpowiedzią na jego zachowanie, a zatem nie może być również karą zbyt łagodną. Jak przyjmuje się bowiem w judykaturze, wymierzenie kary polega na celowym zadaniu karanej osobie dolegliwości, która ma mieć charakter indywidualny, osobisty i powinna być odczuwana przez osobę, wobec której jest skierowana.

Odnosząc się więc szczegółowo do zarzutu podniesionego przez obrońcę wskazać należy, że nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem, iż Sąd kształtując wobec oskarżonego poszczególne kary oraz karę łączną nie odniósł się do wszystkich istotnych okoliczności mających wpływ na ich wymiar. Dostrzec bowiem należy, że oskarżony, mimo młodego wieku, był pomysłodawcą, organizatorem oraz pełnił kluczową rolę w całym procederze. To on głównie zajmował się typowaniem samochodów, rozdzielaniem ról zaangażowanym przez siebie do całego przedsięwzięcia współsprawcom, a następnie przy ich udziale dokonywał kradzieży samochodów, po czym decydował co z danym pojazdem po kradzieży zrobić. Wreszcie to on wypłacał współsprawcom „wynagrodzenie” za udział w opisanych w zarzutach zdarzeniach, sam czerpiąc największe korzyści. I choć rację ma skarżący, że oskarżony w rezultacie złożył w tej sprawie obszerne wyjaśnienia, w których wskazał udział poszczególnych osób w całym procederze to jednak nie można zapominać, że nie uczynił tego na początku postępowania, a w momencie gdy inni współpodejrzani zaczęli składać wyjaśnienia i gdy zorientował się (choćby z decyzji o tymczasowym aresztowaniu), że relacjonują na jego niekorzyść. Zdaniem Sądu Okręgowego, taką postawę należy uznać za kalkulacyjną i nastawioną na uzyskanie dla siebie jak najlepszego rozstrzygnięcia. Nawet wskazanie w zakresie jednego z czynów kolejnej osoby, która uczestniczyła w zdarzeniu, nie może przemawiać za korzystniejszym potraktowaniem oskarżonego. Pamiętać trzeba, że podsądny dopuścił się w ramach ciągu przestępstw dwunastu poważnych kradzieży z włamaniem na przestrzeni blisko roku czasu. Sygnalizowana zatem przez obrońcę okoliczność nie jest tego rodzaju, by dawała podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary. Nie ma także racjonalnych powodów by uznać, że kary orzeczone za pozostałe czyny (z art. 272 kk i z art. 286 kk), są nadmiernie represyjne, o czym w dalszej części rozważań. Nie ma też racji skarżący, że Sąd Rejonowy stwierdził, że oskarżony był osobą uprzednio karaną. Z uzasadnienia wyroku wynika bowiem jedynie, że organ procesowy zwrócił uwagę na to, że „przedmiotowa sprawa to niejedyny jego konflikt z prawem”. Z powyższym należy się zgodzić, gdyż jak wynika z karty karnej oskarżonego (k. 1390-1391), zdarzenia objęte niniejszym postępowaniem nie były jedynymi sytuacjami świadczącymi o nagannym jego zachowaniu, co także – obok okoliczności sygnalizowanych przez obrońcę dot. życia osobistego podsądnego - trzeba dostrzegać kreśląc jego prognozę kryminologiczną.

Przechodząc do szczegółowej analizy poszczególnych kar wymierzonych względem oskarżonego wskazać należy, że czyn z art. 279 § 1 kk zarzucany oskarżonemu zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10. Do tego nie można zapominać, że oskarżony działał w warunkach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 kk), a więc górną granicą wymiaru kary mogło być nawet 15 lat pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę pułap sankcji stwierdzić należy, że ukształtowanie dolegliwości za ciąg składający się z 12 kradzieży z włamaniem na poziomie 4 lat pozbawienia wolności, nie może być potraktowane jako rozstrzygnięcie rażąco niewspółmierne w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Podobnie za rażąco surową nie można uznać kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 272 kk. Czyn ten jest bowiem zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3. Zastosowanie wobec oskarżonego za ten czyn represji w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie może być potraktowane w kategoriach wynikających z przywołanej wyżej normy postępowania. Nadto oskarżonemu zarzucono popełnienie czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, który jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8, więc również i w tym wypadku kary w wymiarze 1 roku, a więc zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie można uznać za surową, a zwłaszcza w stopniu rażącym. Podobne stanowisko zająć trzeba w odniesieniu do kary łącznej, którą ukształtowano na zasadzie asperacji, idącej jednak w kierunku absorpcji.

Odnosząc się w tym miejscu do wniosku obrońcy o wymierzenie oskarżonemu kar jednostkowych co do czynów z art. 279 kk i 286 kk w systemie mieszanym (art. 37b kk) zaś w odniesieniu do czynu z art. 272 kk kary ograniczenia wolności podnieść po pierwsze należy, że czyny z art. 279 § 1 kk popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk i wymierzono z tego tytułu jedną karę, zatem zastosowanie instytucji opisanej w art. 37b kk jest – zdaniem Sądu Okręgowego - niemożliwe albowiem przepis ten skonstruowano na potrzeby orzekania wyłącznie przedmiocie jednego czynu. Nawet jednak gdyby taka możliwość istniała, to w realiach przedmiotowej sprawy tego typu rozstrzygnięcie byłoby niesprawiedliwe wobec skali i wagi przestępczej działalności oskarżonego. Te względy podważają także zasadność postulatu skarżącego w odniesieniu do pozostałych czynów.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu przy zastosowaniu art. 37b kk za czyny z pkt 1-12, kary 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 2 lat ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie, za czyn z pkt 13 kary 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, za czyn z pkt 14 kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie, na podstawie art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 i 3 kk połączenie kar pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 5 miesięcy pozbawienia wolności, połączenie kar ograniczenia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 2 lat ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin miesięcznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wynika z przytoczonych wyżej rozważań.

Lp.

Zarzut

3.

Obrońca oskarżonego M. S. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na podstawie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia:

I.  art. 7 kpk i 410 kpk polegającą na nieobiektywnym badaniu dowodów nieuwzględniającym okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, wyciąganiu wniosków na podstawie tylko części materiału dowodowego, pomijając wszystkie kwestie, które budzą uzasadnione wątpliwości i nie pasują do przyjętej przez Sąd wersji zdarzeń ocenie dowodów nie tylko sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, ale i doświadczenia życiowego, a także przyjęciu za podstawę wyroku tylko wybiórczej części materiału dowodowego, skutkującej błędnym uznaniem, iż wyjaśnienia D. Z. (1), w których obciąża on M. S. (1) są wiarygodne i szczere, mimo że z okoliczności sprawy oraz pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wyjaśnienia D. Z. (1) mogą być motywowane chęcią zemsty za wyjaśnienia złożone przez M. S. (1), a ponadto są sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym;

II.  art. 7 kpk poprzez dowolną, wybiórczą i jednostronną ocenę materiału dowodowego polegającą na przyjęciu za wiarygodne wyjaśnień M. S. (1) w zakresie w jakim wyjaśnił on, że nie wiedział, że samochód przyprowadzony przez D. Z. (1) został uzyskany za pomocą przestępstwa, mimo że oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do winy a wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym; skutkiem, których to uchybień jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że M. S. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Rejonowy nie dopuścił się bowiem zarzucanego naruszenia przepisów prawa procesowego, nie popełnił też błędu przy ustaleniu stanu faktycznego, a kwestionowane orzeczenie oparte jest na ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgodnie z wymogami płynącymi z treści art. 7 k.p.k. Stan faktyczny ustalony przez Sąd meriti znajduje umocowanie w konkretnych, wiarygodnych dowodach. Skuteczne podniesienie zarzutu obrazy prawa procesowego możliwe jest tylko w przypadku wykazania, że wskazywane uchybienie zaistniało i dodatkowo mogło mieć lub miało wpływ na treść rozstrzygnięcia. Tymczasem, w złożonym środku odwoławczym skarżący podważał ustalenia dokonane przez Sąd orzekający, wskazując iż określona grupa dowodów, ustaleń tych nie potwierdza. Obrońca starał się wykazać, że depozycje złożone przez oskarżonego D. Z. (1), a dotyczące oskarżonego S., mogą wynikać z chęci zemsty za wcześniejszą postawę procesową podsądnego. Tego rodzaju zastrzeżenia nie mogą zyskać akceptacji. W tym miejscu odnieść się należy do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2021r. sygn. akt V KK 494/20 w którym wskazano, że „Pomówienie, czyli obciążanie innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo jest w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami, nie może być więc z góry traktowane z nieufnością, uznawane za dowód „niepełnowartościowy” i ograniczane do pojęcia fałszywego oskarżenia. Oznacza to, że o ile przy wartościowaniu takiego dowodu sąd orzekający nie popełni błędu logicznego, albo też nie poczyni ustaleń sprzecznych z doświadczeniem życiowym – nie można zasadnie twierdzić, że doszło do naruszenia prawa.” Przenosząc powyższy judykat na grunt niniejszego postępowania skonstatować należy, że to, iż oskarżony Z. w swych wyjaśnieniach wskazał na rolę jaką odegrał oskarżony S. w procederze zaaranżowanym przez niego, nie świadczy jeszcze o tym, iż działał on z zemsty czy że depozycje te nie polegają na prawdzie. Podnieść bowiem trzeba, że jak wynika z materiału dowodowego, oskarżeni M. S. i D. Z. byli bliskimi kolegami. Z samych relacji tego pierwszego wynika, że miał on szeroką wiedzę odnośnie działalności przestępczej oskarżonego Z.. Co istotne, w swych wyjaśnieniach podsądny stwierdził, że już od wiosny 2015 r. wiedział, że D. Z. (1) miał kradziony samochód, bo mu go pokazywał. Tymczasem pojazd opisany w zarzucie będący przedmiotem paserstwa, został skradziony 19 listopada 2015r., a więc w okresie znacznie późniejszym, zatem w tym czasie M. S. (1) wiedzę o „ zainteresowaniach” kolegi musiał mieć znacznie większą niźli pół roku wcześniej. Podnieść też należy, że w/wymieniony jak sam oświadczył, pomagał D. Z. (1) w różnych rzeczach jak np. zaprowadzenie jakichś samochodów do warsztatów samochodowych (najczęściej pojazdy te miały założone tablice rejestracyjne dotyczące innych samochodów i nie były ubezpieczone), ostrzeganie telefoniczne kolegi przed policją, kiedy D. Z. (1) jechał takimi pojazdami, udostępnienie mu podwórka swoich rodziców do składowania części samochodowych. Bezsporne jest także, że M. S. (1) bywał w warsztacie samochodowym w B. i znał się na mechanice. Te wszystkie okoliczności prowadzą do logicznego wniosku, że w/wymieniony pomagał w rozbiórce opisanego w zarzucie samochodu (czego w istocie apelacja nie neguje) i musiał mieć świadomość jego przestępnego pochodzenia (co najmniej się na to godził). W tym zatem kontekście, nie sposób skutecznie zakwestionować wartości wyjaśnień oskarżonego Z. w rzeczonym zakresie, także co do działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Na marginesie poczynić wypada uwagę, że skarżący nie wskazuje jednoznacznie na motyw zemsty w złożeniu takich wyjaśnień, a jedynie na możliwość wystąpienia takiej sytuacji, co w konsekwencji osłabia argumentację apelującego. Doświadczenie życiowe wskazuje zresztą, że osoba działająca z chęci zemsty nie ogranicza się jedynie do pojedynczych oskarżeń, a mając możliwość niejako „wrobienia” pomawianego w inne poważniejsze zdarzenia, czyni to. Tak, in concreto, jednak nie było. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie podważają trafności ustaleń Sądu I instancji relacje wskazanych przez apelującego osób tj. D. S. i M. M.. Skarżący pomija wypowiedź tego drugiego świadka, złożoną podczas rozprawy w dniu 13 sierpnia 2022r., że nie ma pojęcia czy podsądny wiedział skąd pochodzą samochody sprowadzane przez D. Z. (1). Z kolei do depozycji D. S. – matki oskarżonego – podejść należy z dużym krytycyzmem, na co zresztą zwrócił uwagę Sąd I instancji, motywując swoje stanowisko.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. S. (1) od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie ujawniły się żadne okoliczności wskazujące na zasadność wydania wyroku reformatoryjnego w kierunku oczekiwanym przez skarżącego.

Lp.

Zarzut

4.

Obrońca oskarżonego P. W. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  na podstawie art. 438 pkt 1 kpk obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 60 § 3 kk poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji orzeczenie wobec oskarżonego kary bez zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, podczas gdy oskarżony współdziałając w popełnieniu przestępstwa z innymi osobami, ujawnił wobec organów ścigania informacje dotyczące współsprawców, tj. D. Z. (1) i F. S. w zakresie czynu nr 2 oraz D. Z. (1) oraz D. A. w zakresie czynu nr 4 oraz istotne okoliczności popełnienia zarzucanych mu przestępstw, a tym samym Sąd I instancji nie zastosował nadzwyczajnego złagodzenia kary określonego w art. 60 § 3 kk, w sytuacji w której jego zastosowanie było obligatoryjne,

2)  na podstawie art. 438 pkt 2 kpk naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 366 § 1 kpk oraz art. 167 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk, które miało istotny wpływ na treść niniejszego wyroku poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji powołania z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości na okoliczność ustalenia jaka była rzeczywista wartość samochodów wskazanych w zarzucie nr 1-10 oraz w zarzucie 12 na datę ich kradzieży co w konsekwencji spowodowało ustalenie przez Sąd I instancji wartości szkody w zawyżonej wysokości,

3)  na podstawie art. 438 § 1 kpk obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 § 1 kc w zw. z art. 46 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, które miało istotny wpływ na treść niniejszego wyroku poprzez ustalenie obowiązku naprawienia szkody wskazanego w pkt XIV wyroku lit. a) do j) oraz l) w zawyżonej wysokości,

4)  na podstawie art. 438 § 4 kpk rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec P. W. (1) kary w postaci 3 lat pozbawienia wolności niewystarczająco uwzględniające jego właściwości i warunki osobiste, społeczną szkodliwość czynu, dolegliwość kary z perspektywy jej celów prewencji ogólnej i szczególnej, dotychczasowych zasługujący na aprobatę sposób życia oskarżonego oraz konieczności pomocy matce w sprawowaniu opieki nad chorym bratem, posiadanie stałej pracy, a więc okoliczności mających wpływ na wybór rodzaju i rozmiaru kary, jaką P. W. (1) powinien ponieść za popełnione czyny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego jedynie w części zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu niezastosowania względem oskarżonego instytucji z art. 60 § 3 kk. Otóż podnieść należy, iż przepis art. 60 § 3 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 października 2024r. uzależnia zastosowanie instytucji przewidzianej w tym przepisie od wniosku złożonego przez prokuratora. Nie ma zaś wątpliwości, że prokurator wniosku co do oskarżonego W. w tym zakresie nie złożył, stąd na podstawie obecnie obowiązującego przepisu w ogóle nie byłoby możliwe zastosowanie przedmiotowej instytucji. Dlatego też co do zasady, korzystniejszymi dla oskarżonego były regulacje w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 października 2023r. Dostrzec jednak należy, że w realiach przedmiotowej sprawy, co zresztą podniósł apelujący, oskarżony ujawnił okoliczności (spełniające warunki, o których mowa w powołanym na wstępie przepisie), popełnienia zaledwie dwóch czynów, a nie można zapominać, że podsądnemu przypisano finalnie 12 występków kradzieży z włamaniem i to w ramach ciągu przestępstw, wymierzając w konsekwencji jedną karę. W tym miejscu przytoczyć należy postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008r. sygn. akt III K 363/07, z którego wynika, że „w sytuacji, gdy sprawca popełnił przestępstwa w warunkach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 KK), przy czym co do niektórych z tych przestępstw zachodziły przesłanki przewidziane w art. 60 § 3 KK, sąd, orzekając jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje może - na podstawie art. 57 § 2 KK - albo zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, albo wymierzyć karę z nadzwyczajnym jej obostrzeniem, albo orzec karę w granicach "zwyczajnego" ustawowego zagrożenia. Natomiast przy podejmowaniu decyzji, którą z możliwości wybrać i w jakiej wysokości orzec karę, powinien kierować się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 KK.” Przenosząc powyższy judykat na grunt niniejszej sprawy podnieść więc należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego zastosowanie względem oskarżonego instytucji z art. 60 § 3 kk nie było obligatoryjne. To do Sądu w takim wypadku należał wybór czy karę w warunkach art. 91 § 1 kk w zw. z art. 60 § 3 kk wobec oskarżonego nadzwyczajnie złagodzić, obostrzyć czy też orzec ją w granicach „zwyczajnego” ustawowego zagrożenia. Analiza wyroku Sądu Rejonowego prowadzi zaś do wniosku, że organ ten, kierując się dyrektywami z art. 53 kk, nie znalazł podstaw do nadzwyczajnego obostrzenia bądź złagodzenia kary wymierzonej oskarżonemu określając jej wymiar w graniach „zwyczajnego” zagrożenia. Zdaniem Sądu Okręgowego, o ile zgodzić się należy z tym stanowiskiem, zważywszy na skalę przestępnej działalności oskarżonego, to jednak omawiana okoliczność (podnoszona przez obrońcę) winna znaleźć większe odzwierciedlenie w kształtowaniu końcowej represji (acz nie w takim stopniu jak np. w przypadku oskarżonego D. B. (1), który ujawnił organom ścigania znacznie więcej istotnych informacji i we wcześniejszym okresie). Trzeba też pamiętać, że od daty popełnienia zarzuconych czynów upłynęło już ponad 7 lat. Oskarżony zaś w chwili ich popełnienia miał zaledwie (...) lat. Jak wynika z dokumentacji przedstawionej przez obrońcę oskarżonego, prowadzi on obecnie ustabilizowany tryb życia. Mieszka z matką i niepełnosprawnym bratem. Ukończył zasadniczą szkołę zawodową, podjął zatrudnienie, wspiera też rodzinę. I choć w karcie karnej figuruje jeszcze skazanie wyrokiem SR w Rykach sygn. akt II K 40/17- to jednak z informacji przedłożonych przez obrońcę wynika, że w 2023r. podsądny zrealizował wynikający z tego orzeczenia obowiązek naprawienia szkody oraz uregulował koszty procesu, a postanowieniem SR w Garwolinie z dnia 17 kwietnia 2019r. zwolniono go z odbywania reszty kary ograniczenia wolności, co wskazuje, że doszło już do zatarcia skazania. Powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, że oskarżony zrozumiał naganność swojego postępowania i podjął kroki w celu ustabilizowania swojej sytuacji życiowej. Stąd Sąd Odwoławczy podjął decyzję o obniżeniu wymierzonej wobec niego kary pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy. I choć poziom owej dolegliwości nie daje podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary, to jednak stwarza możliwość odbycia jej w warunkach dozoru elektronicznego, co z pewnością umożliwi podsądnemu dalszą pracę i wspieranie rodziny, a jednocześnie będzie na tyle dolegliwe, że powtrzyma go w przyszłości przed popełnianiem kolejnych czynów zabronionych. Podnieść zarazem wypada, że skala przestępczej działalności oskarżonego wynikająca z przypisanych mu czynów stanowi przeszkodę dla jeszcze bardziej korzystnego dlań ukształtowania kary.

Odnosząc się zaś do zarzutów związanych z wyliczeniem wartości szkód i orzeczeniem o ich naprawieniu to podnieść na wstępie należy, że obrońca zakwestionował wyrok w części dotyczącej kary i środków kompensacyjnych. Tymczasem wartość szkód wyrządzonych poszczególnymi czynami, ujęta jest w opisach tych czynów, a zatem apelujący winien skarżyć wyrok w znacznie szerszym zakresie niźli to uczynił. Pomijając jednak tę uwagę, stwierdzić należy - w odniesieniu zastrzeżeń obrońcy – że aktualność zachowują argumenty przywołane w punkcie 3. 1 niniejszego uzasadnienia, dot. apelacji obrońcy D. A.. W tych warunkach, brak było podstaw do powoływania biegłego ds. wyceny ruchomości, a zarzuty z pkt 2 i 3 apelacji uznać należało za chybione.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu P. W. (1) kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany wyroku w postulowanym przez skarżącego zakresie, jednak orzeczoną w stosunku do oskarżonego karę istotnie złagodził. Brak było podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

III.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok co do istotny poza zmianami wskazanymi poniżej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że:

- za podstawę prawną rozstrzygnięć przyjął przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 października 2023r. w zw. z art. 4 par 1 kk;

- złagodził orzeczoną w stosunku do oskarżonego P. W. (1) w pkt V karę pozbawienia wolności do 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy;

- złagodził orzeczoną w stosunku do D. A. w pkt X karę pozbawienia wolności do 3 (trzech) lat;

Zwięźle o powodach zmiany

Argumentacja jak we wcześniejszych częściach uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, biorąc pod uwagę ich sytuację materialną, orzeczone zobowiązania finansowe związane z naprawieniem szkód, a także fakt, iż większość oskarżonych będzie pozbawiona wolności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2023r. sygn. akt XIV K 272/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2023r. sygn. akt XIV K 272/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. Z. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2023r. sygn. akt XIV K 272/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana