Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1153/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Żoliborza w Warszawie z dnia 19 czerwca 2023 r., sygn. III K 492/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja oskarżonego:

-naruszenia przepisów prawa procesowego, mających wpływ na treść wyroku (niezasadny),

-błędu w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku (niezasadny);

Apelacja obrońcy oskarżonego:

-naruszenia przepisów prawa procesowego, mających wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. (niezasadny),

-błędu w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku (niezasadny);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy i oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała.

W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny co do zasady nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd prawidłowo umotywował. Odnosząc się zatem do zarzucanej obrazy przepisów prawa procesowego, którą apelujący opierają m.in. na podstawie art. 7 k.p.k., tj. dokonania przez Sąd orzekający dowolnej oceny dowodów wskazać należy, że zarzut ten jest całkowicie chybiony. Kwestionowanie przez apelujących przekonująco uargumentowanych w pisemnych motywach orzeczenia poglądów dotyczących wiarygodności poszczególnych dowodów sprowadza się w zasadzie li tylko do przedstawienia w ich miejsce własnych, niepopartych zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, opinii dotyczących przedmiotowego zdarzenia, co w sposób oczywisty nie stanowi równocześnie o błędności tych pierwszych. Podkreślenia wymaga, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko Sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2017 r., sygn. akt II KK 180/17, Legalis nr 1668825). Przytoczona przez apelujących argumentacja w tym zakresie nie mogła zatem zostać uznana za wystarczającą.

Niezasadnie obrońca podnosił także zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Do jego naruszenia może zatem dojść w sytuacji, gdyby Sąd w swoich ustaleniach pominął dowód / dowody, które zostały ujawnione lub też oparł się na dowodach, które ujawnione na rozprawie nie zostały. Skarżący skutecznie nie wskazał, aby którakolwiek z tych okoliczności zaszła w niniejszej sprawie.

Nie doszło także do naruszenia treści art. 5 § 2 k.p.k. Należy mieć także na uwadze, że dyspozycja przywołanego powyżej przepisu odnosi się do wątpliwości występujących po stronie organu prowadzącego postępowanie, nie zaś tych, zaprezentowanych przez stronę (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II KK 187/17, Legalis nr 1625209, por. także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II KK 198/17, Legalis nr 1625210). Zaprezentowane przez Sąd Rejonowy uzasadnienie wyroku nie zawiera natomiast żadnych okoliczności, wskazujących na to, by przy rozstrzyganiu organ ten powziął jakiekolwiek wątpliwości, dotyczące czy to ustalonego w toku postępowania stanu faktycznego w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu. Ponadto, dla porządku zaznaczyć należy, że zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k., gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zatem przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny, co w konsekwencji sprawia, że nie mogą być podniesione w jednym środku odwoławczym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt II AKa 134/16, Legalis nr 1564498).

Odnosząc się szczegółowo do zarzutów i argumentacji wskazanej w obydwu apelacjach stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej, bo kompleksowej i zgodnej z art. 7 k.p.k. analizy dowodów zgromadzonych w toku przewodu sądowego i na jego podstawie ustalił co do zasady prawidłowy stan faktyczny, z którego wynika, że sprawcą kradzieży z włamaniem samochodu marki (...) o nr rej. (...) był oskarżony. W ocenie Sądu odwoławczego łączna, całkowita i wszechstronna ocena dowodów zgormadzonych w sprawie jednoznacznie prowadzi do wniosku, że sprawcą tego czynu był oskarżony. W pierwszej kolejności należy mieć na względzie dowód z zapisu monitoringu rejestrujący zachowanie kierowcy samochodu marki (...) przed zdarzeniem oraz kierowcy samochodu marki (...) – ewidentnego sprawcy kradzieży. Z dowodu tego wraz z dowodem w postaci protokołu oględzin (k. 34-36) wynika bezspornie, że kierowca samochodu marki (...) zaparkował swój pojazd przy ul. (...), blisko miejsca zaparkowania pojazdu marki (...), tj. przy ul. (...). Następnie kierowca samochodu marki (...)udał się wzdłuż ulicy (...) do miejsca zaparkowania samochodu marki (...), minął to miejsce, następnie – po wyjęciu jakiegoś przedmiotu z plecaka - do niego wrócił, podszedł do drzwi kierowcy tego pojazdu, wykonał ruch ręką przy zamku w drzwiach, a następnie wsiadł do tego pojazdu na miejscu kierowcy. Na nagraniu widoczny jest moment uruchomienia świateł w pojeździe i odjazd tego pojazdu z miejsca parkingowego. W świetle dowodów z zapisu nagania monitoringu w powiązaniu z dowodem w postaci protokołu oględzin wynika, że pojazd marki (...) został zaparkowany o godzinie 13:36, zaś pojazd marki (...)ok. godziny 13:35, a kierowca pojazdu marki (...) wysiadł z niego ok. godz. 13:36. Następnie kierowca pojazdu marki (...) podszedł do samochodu marki (...) ok. godz. 13:41. O godzinie 13:54, po zapaleniu świateł w samochodzie marki (...), sprawca kradzieży odjechał tym pojazdem. W świetle powołanych dowodów należy zatem zgodzić się z oskarżonym, że moment zaparkowania obydwu pojazdów i moment kradzieży nastąpił w nieco innym przedziale czasowym, niż wynika to z ustaleń zawartych w pisemnych motywach wyroku Sądu Rejonowego, jednak ta okoliczność nie może mieć wpływu na prawidłowość ustalenia winy i sprawstwa oskarżonego. Podany bowiem przez Sąd Rejonowy przedział czasowy dokonania kradzieży z włamaniem jest zgodny z dowodem w postaci zapisu monitoringu i protokołu oględzin, nadto z ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego wynika jednoznacznie, że także i w oparciu o powołane dowody czynił swoje ustalenia. W tym miejscu należy także wskazać, że Sąd Rejonowy błędnie podawał nazwę ulicy (...), zamiast (...), jednak w oparciu o dowody w postaci zapisu monitoringu i protokół jego oględzin, jak również i zeznania pokrzywdzonego należy stwierdzić, iż błędne podanie przez Sąd Rejonowy nazwy tej ulicy sanowi oczywistą omyłkę pisarską, nawet jeśli została ona powtórzona kilkukrotnie. Odnosząc się w dalszym ciągu do oceny dowodów dokonanych przez Sąd Rejonowy należy podnieść, że w świetle dowodu w postaci opinii biegłej z zakresu badań antroposkopijnych J. W. (1) (k. 160 – 176, 352) nie sposób mieć wątpliwości, że kierowca samochodu marki (...) i sprawca kradzieży samochodu marki (...)zarejestrowani na nagraniu z monitoringu k.25 to ta sama osoba, a wynika to z tożsamych cech zewnętrznych ubioru, zewnętrznej budowy sylwetki przy jednoczesnej współzależności czasu i przestrzeni obecności tej osoby. Wbrew przy tym twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy i oskarżonego dowód w postaci kompleksowego zapisu monitoringu w powiązaniu z dowodem w postaci opinii biegłej J. W. (1), z której wynika, że osoba zarejestrowana na płycie DVD z oznaczeniem katalogu (...) i oznaczeniem katalogu (...) z dnia 12.09.2019 r. (k. 25) to ta sama osoba, przy czym analiza dowodu w postaci zapisu monitoringu obejmująca tak zachowanie kierowcy samochodu marki (...) oraz kierowcy samochodu marki (...) – sprawcy kradzieży pojazdu marki (...) pozwala na prześledzenie, a tym samym i ustalenie zachowania sprawcy tego zdarzenia. Podnoszona przez skarżącego okoliczność, iż – zgodnie z wnioskiem biegłej nie sposób ustalić, czy na nagraniu zarejestrowanym na płycie z k. 30 znajduje się ta sama osoba – z powodu niskiej jakości nagrania – nie oznacza, że w oparciu o powołane dowody nie można prześledzić zachowania sprawcy z dnia zdarzenia, a co więcej dokonać ustalenia, że kierowca samochodu marki(...)i sprawca kradzieży samochodu marki (...) to ta sama osoba.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sad Rejonowy analizując całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego prawidłowo doszedł do przekonania, że sprawcą kradzieży samochodu marki (...) poprzez włamanie do tego pojazdu w dniu 12 września 2019 r. był oskarżony. Zasadnie przy tym swoje ustalenia Sąd Rejonowy – poza powołanymi dowodami w postaci zapisu monitoringu i protokołu oględzin oparł na dowodzie z opinii biegłej z zakresu badań antroposkopijnych J. W. (1). Zgodzić się należy, że z opinii tej - tak pisemnej, jak też i ustnej - wynika jednoznacznie, że przeprowadzona przez biegłą analiza doprowadziła do wykazania skrajnie ograniczonego zespołu cech grupowych cech antroposkopijnych pomiędzy sprawcą kradzieży samochodu marki (...) zarejestrowanym na zapisie monitoringu, a osobą oskarżonego w postaci krępej sylwetki, szerokich ramion i barków opadających, dość szerokiej klatce piersiowej, średnio szerokich bioder i dość silnie uwypuklonej okolicy brzusznej, włosów krótkich ciemno pigmentowanych, z średnio silnie zaznaczonymi zatokami czołowymi oraz szyi raczej krótkiej i średnio grubej. Z powodu niskiej jakości zapisu monitoringu biegła nie była w stanie wskazać cech indywidualnych osoby zarejestrowanej z osobą oskarżonego w obrębie twarzy, co miało wpływ na to, że wnioski końcowe opinii miały formę nierozstrzygającą. Zgodnie z treścią ustnej opinii biegłej skrajnie ograniczony zespół cech grupowych nie pozwalał na jednoznaczną pełną identyfikację osoby, co oznacza, że nie można z całą pewnością wskazać, ani z całą pewnością wykluczyć, że to oskarżony – zgodnie z treścią opinii biegłej - był sprawcą zdarzenia. Ne ulegało przy tym wątpliwości, że Sąd Rejonowy, przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego – poza powołanymi dowodami - wziął pod uwagę wnioski płynące z opinii biegłego z zakresu badań zapisów wizualnych (k. 368-510). Z opinii tej wynika, że ubranie - spodnie, bluza z kapturem, koszulka i buty, które miał ubrane na sobie oskarżony w dniu zatrzymania i opisane ubranie oraz buty sprawcy kradzieży zarejestrowane na zapisie monitoringu są takie same lub te same. Zgodnie z opinią biegłego badania porównawczo – identyfikacyjne prowadziły do wniosku o występowaniu wspólnych i prawdopodobnie wspólnych elementów ubioru. Biegły w treści opinii wskazał, które elementy poszczególnych rzeczy składających się na ubiór oskarżonego oraz obuwie jest wspólne z tymi zarejestrowanymi u sprawcy kradzieży samochodu marki (...) jednocześnie wskazał, że z uwagi na jakość nagrania z monitoringu brak jest możliwości stwierdzenia występowania cech o charakterze indywidualnym, tak aby można było dokonać kategorycznej identyfikacji. Oczywistym przy tym – w świetle zasad doświadczenia życiowego - pozostaje, że w istocie każdy może być posiadaczem ubrań i obuwia o cechach tożsamych lub zbliżonych do ubrań i obuwia sprawcy zdarzenia, co nie oznacza, że dowód w postaci opinii biegłego z zakresu zapisów wizualnych nie mógł stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie. Jak już wskazano powyżej zebranych dowodów w sprawie nie można analizować odrębnie, a kompleksowo, jak to prawidłowo uczynił Sąd Rejonowy. Z powołanych dowodów wynika zatem jednoznacznie, że osoba, która dokonała kradzieży samochodu marki (...)wykazywała identyczne cechy budowy sylwetki oraz głowy, a nadto była ubrana w takie same lub te same buty, spodnie, koszulkę oraz bluzę, co oskarżony. Należy mieć także na względzie dowody w postaci zeznań świadków – funkcjonariuszy policji K. G. (2) oraz K. A., którzy w oparciu o zabezpieczone zapisy monitoringu, a dodatkowo w wyniku przeprowadzonych działań operacyjnych doszli do prawidłowego przekonania, że sprawcą kradzieży z włamaniem do samochodu marki (...) był oskarżony. Oczywistym przy tym w świetle dowodu w postaci protokołu oględzin monitoringu pozostaje, że ani K. G. (2), ani K. A. nie sporządzali tego protokołu, ani nie uczestniczyli w czynności oględzin. Nie oznacza to jednak, iż w toku czynności związanych z ustaleniem sprawcy tego zdarzenia oraz czynności operacyjnych nie zapoznawali się z tym dowodem – jak to wynika z ich zeznań. Zaznaczyć trzeba, że funkcjonariusze policji pewnie zrelacjonowali ustalenia dokonane w sprawie, a sprowadzające się do stwierdzenia, że to oskarżony był sprawcą przedmiotowej kradzieży samochodu marki (...) Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu odwoławczego, potwierdził ustalenia funkcjonariuszy policji, jakich dokonali w toku prowadzonych czynności. Zaznaczenia przy tym wymaga, że oczywistym pozostaje, że żaden z funkcjonariuszy policji przesłuchanych w niniejszej sprawie nie posiada wiadomości specjalnych z zakresu antroposkopii, jednak, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie sposób uznać, że twierdzenia świadków, z których wynika, że na podstawie nagrań monitoringu i przeprowadzonych czynności operacyjnych ustalili, że sprawcą zdarzenia jest oskarżony, były gołosłowne. Doświadczenie zawodowe funkcjonariuszy policji, jak też prowadzone przez nich działania operacyjne w powiązaniu z dowodem z nagrania monitoringu, na którym widoczne jest zachowanie sprawcy kradzieży i moment dokonania kradzieży oraz wyraźne cechy sylwetki oraz głowy sprawcy - dawały podstawę do uznania, że sprawcą jest oskarżony. Jednoznacznie przy tym z dowodu w postaci opinii biegłej J. W. (1) (k. 352) wynikało, że sposób poruszania się zarejestrowanego na monitoringu sprawcy kradzieży samochodu marki (...) nie odbiegał od wzorca, nie był charakterystyczny. Powyższe stwierdzenie biegłej, w ocenie Sądu odwoławczego w żadnym razie nie może rzutować na ocenę zeznań świadka K. A. (k. 621), który stwierdził, że rozpoznał w oskarżonym sprawcę kradzieży po figurze, sposobie poruszania się i mowie ciała. Jednocześnie świadek zaznaczył w toku tych zeznań, że z nagraniami z monitoringu rejestrującymi przebieg zdarzenia zapoznawał się 2-3 lata przed złożeniem powołanych zeznań, a ujawnione przy nim zapisy monitoringu były fragmentaryczne i świadek nie był w stanie wskazać, w jaki charakterystyczny sposób poruszał się sprawca zdarzenia. W ocenie Sądu odwoławczego analiza tego fragmentu zeznań świadka w żadnym razie nie jest sprzeczna z powołaną treścią fragmentu ustnej opinii biegłej, bowiem świadek w toku rozprawy po pierwsze zeznawał po upływie znacznego okresu czasu od zapoznania się z całością nagrania – w toku rozprawy zaznaczył, że aby dokonać prawidłowej identyfikacji sprawcy musiałby zapoznać się z całokształtem nagrań. Ponadto określenie świadka, iż rozpoznał w sprawcy zdarzenia oskarżonego – po sylwetce, mowie ciała i sposobie poruszania się – jednoznacznie dotyczyło tych cech sylwetki sprawcy kradzieży i oskarżonego, które zostały zidentyfikowane jako tożsame przez biegłą J. W. (1). Powyższe, w ocenie Sądu odwoławczego prowadzi do wniosku, że określenie świadka dotyczące charakterystycznego sposobu poruszania się sprawcy kradzieży nie dotyczyło innej osoby, od tej zarejestrowanej na monitoringu znajdującym się w aktach sprawy. Analiza tego dowodu świadczy o tym, że zarejestrowany sprawca kradzieży samochodu marki (...) nie porusza się w żaden charakterystyczny sposób, jednak ma charakterystyczne cech sylwetki oraz głowy, o których mowa w opinii biegłej J. W. (1) – tożsame z sylwetką oraz głową oskarżonego, a nadto posiada ubranie to samo lub takie samo jak oskarżony w dniu zatrzymania. Odnosząc się w tym miejscu do zidentyfikowania przez funkcjonariuszy policji na zapisie monitoringu numeru rejestracyjnego pojazdu marki (...)którym przyjechał sprawca zdarzenia, stwierdzić należy, że zapoznanie się z zapisem monitoringu w istocie nie daje możliwości takiej identyfikacji. Świadek K. A. (k. 621) wskazał przy tym, że dokonując oględzin monitoringu podczas prowadzonych czynności korzystali z możliwości powiększenia obrazu, co dało podstawę ustalenia numerów rejestracyjnych samochodu marki (...) którym przyjechał na miejsce zdarzenia sprawca kradzieży. Zaznaczenia jednak wymaga, że z protokołu oględzin monitoringu (k. 34-36) nie wynika, aby dokonujący oględzin wskazał numer rejestracyjny czarnego samochodu marki (...) którym poruszał się sprawca kradzieży samochodu marki (...). W protokole tym bowiem zawarte są tylko informacje na temat koloru i marki tego pojazdu. Jednocześnie zauważenia wymaga, że dane w postaci numeru rejestracyjnego pojazdu marki (...) wynikają z notatki urzędowej z dnia 20.09.2019 r. Z notatki tej wynika także fakt ustalenia sprawcy kradzieży z włamaniem samochodu marki (...) w dniu 12.09.2019 r. Numer rejestracyjny i model samochodu marki (...) którym przyjechał na miejsce zdarzenia sprawca kradzieży wynikał przy tym z zeznań świadka K. A. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego (k. 181), z tym, że świadek zeznania te złożył niemalże rok po zdarzeniu, tj. 3.09.2020 r. Niewątpliwie przy tym w dniu zatrzymania oskarżonego, tj. 24.09.2019 r. dokonano także oględzin samochodu marki (...) o nr rej. (...) koloru czarnego, który został wskazany jako użytkowany przez oskarżonego, a zaparkowany był na parkingu strzeżonym przy skrzyżowaniu ul. (...)/ul. (...) w W. (k. 55-57). Zgodnie z ustaleniami pojazd ten był zarejestrowany na matkę oskarżonego. W ocenie Sądu odwoławczego, w świetle powyższego, w powiązaniu z pozostałym powołanym materiałem dowodowym, ustalenie Sądu Rejonowego dotyczące numerów rejestracyjnych oraz modelu samochodu marki (...), którym poruszał się sprawca kradzieży w dniu 12.09.2019 r. było prawidłowe, niezależnie od treści zeznań świadka K. A. oraz dokładności zapisu monitoringu z miejsca zdarzenia. Prawidłowość tego ustalenia wynika bowiem z kompleksowej oceny dowodów w postaci zapisu monitoringu, protokołu oględzin, opinii biegłej J. W. (1) oraz opinii biegłego z zakresu technik wizualnych. Z dowodów tych wynika bowiem, że sprawca kradzieży samochodu marki (...) wykazywał identyczne cechy budowy sylwetki oraz głowy, a nadto był ubrany w takie same lub te same buty, spodnie, koszulkę oraz bluzę, co oskarżony i dodatkowo poruszał się pojazdem tej samej marki i koloru, który był użytkowany przez oskarżonego. Wskazane dowody w powiązaniu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w ocenie Sądu odwoławczego, jednoznacznie dały podstawę do twierdzenia, że sprawcą kradzieży z włamaniem do samochodu marki (...) w dniu 12.09.2019 r. jest oskarżony. Zaznaczenia w tym miejscu wymaga, że rzeczywiście Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku wskazał na nieistniejący model samochodu marki (...) i nr rejestracyjny tego pojazdu z dodatkową jedną cyfrą (...) ((...)) w stosunku do prawidłowego nr rejestracyjnego. I tą niedokładność – w świetle zebranych w sprawie dowodów, a powołanych powyżej – należało potraktować jako omyłkę pisarską. Zwrócić przy tym należy uwagę na zbieżność faktycznego modelu i numeru rejestracyjnego samochodu marki (...) użytkowanego przez oskarżonego i danych tego pojazdu zawartych w pisemnych motywach wyroku.

Odnosząc się w tym miejscu do zapisów notatki urzędowej z dnia 24.09.2019 r. (k. 41-42), z której wynika, że samochód marki (...)użytkowany przez oskarżonego najprawdopodobniej pochodzi z przestępstwa wskazać należy, że powyższa okoliczność nie była przedmiotem tej sprawy. Niezależnie od tego należy odnieść się do dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu badań mechanoskopijnych (k. 134-139), z której wynika, że nr nadwozia tego pojazdu wykazuje cechy fabrycznego wykonania i nie nosi śladów przerabiania, tablica znamionowa wykazuje cechy fabrycznego wykonania i nie nosi śladów przerabiania, nie nosi śladów podważania, a nity wykazują cechy fabrycznego wykonania, natomiast numer silnika zamontowany w pojeździe został usunięty w wyniku celowego działania poprzez wielokrotne mechaniczne nawiercania za pomocą ostrokrawędzistego narzędzia typu wiertło – z tego względu nie było możliwe odtworzenia pierwotnego numeru badanego silnika w wyniku trawienia chemicznego, nadto nie stwierdzono naklejki w miejscu jej przyklejenia na korpusie, także na poduszce bezpieczeństwa, na prawym i lewym fotelu i drugim czujniku uderzeniowym lewym. Postanowieniem z dnia 25.05.2020 r. (k. 152) wyłączono ze sprawy materiały postępowania w kierunku czynu z art. 291 § 1 k.k. w odniesieniu do pojazdu marki (...) o nr (...). Postanowieniem z dnia 13.05.2020 r. pojazd ten został zwrócony na rzecz jego właścicielki J. W. (2) (k. 145). Powyższe oznacza, że zapis w powołanej notatce urzędowej z dnia 24.09.2019 r. dotyczący prawdopodobnego pochodzenia pojazdu marki (...) z kradzieży był weryfikowany – w tym celu została dopuszczona opinii biegłego, której wnioski dały podstawę do wyłączenia materiałów postępowania w kierunku czynu z art. 291 § 1 k.k.

Wracając do kwestii dowodów zgromadzonych w toku postępowania na okoliczności związane z bezspornym sprawstwem kradzieży z włamaniem pojazdu marki (...) przez oskarżonego należało stwierdzić, iż słusznie Sąd Rejonowy ustalił, że w toku przeszukania miejsca zamieszkania oskarżonego ujawniono w pomieszczeniach piwnicznych dwa programatory kluczy (...) , które umożliwiały dokonanie kradzieży pojazdów. Wskazane ustalenia Sądu Rejonowego zostało potwierdzone protokołem przeszukania mieszkania oskarżonego (k. 46-51) oraz dowodem w postaci opinii biegłego z zakresu informatyki (k. 122-132). Sąd Rejonowy przy tym nie ustalił – jak wyraźnie wynika z pisemnych motywów wyroku, że ujawnione w miejscu zamieszkania programatory kluczy służyły do dokonania przedmiotowej kradzieży. Oskarżony zresztą nie kwestionował faktu nabycia tych przedmiotów, dezawuował jedynie ich przydatność i w ogóle fakt używania. Wskazane dowody oznaczają, że oskarżony miał wiedzę o tego typu urządzeniach i je posiadał w momencie zatrzymania. Zaznaczenia wymaga, że z dowodów w postaci zapisu monitoringu i protokołu oględzin zapisu monitoringu z miejsca zdarzenia wynika (k. 35 - 36), że przed dostaniem się do wnętrza pojazdu sprawca kradzieży najpierw wyjął jakiś przedmiot z plecaka, a potem stojąc już przy samochodzie marki (...), wykonał ruch ręką przy zamku w drzwiach, po czym je otworzył i wsiadł do wnętrza pojazdu. Jednoznacznie z tego dowodu wynika zatem, że sprawca kradzieży pojazdu samochodu marki (...) pokonał jego zabezpieczenia, przy czym Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że włamanie stanowi również cyfrowe przełamanie zabezpieczeń. Odnosząc się dodatkowo do dowodów w postaci protokołu przeszukania miejsca zamieszkania oskarżonego oraz opinii biegłego z zakresu informatyki należało stwierdzić, iż w toku czynności przeszukania zabezpieczono rejestratory jazdy z pojazdu oskarżonego, z tym że z dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu informatyki nie wynika, aby zawierały one jakiekolwiek zapisy wynikające z użytkowania urządzenia (k.131). Nie oznacza to jednak, że dowód ten dał podstawę do twierdzenia, że pojazd marki (...), który był użytkowany przez oskarżonego faktycznie w dniu zdarzenia nie był zaparkowany w pobliżu miejsca, gdzie doszło do kradzieży z włamaniem samochodu marki (...) Dowód w postaci opinii biegłego z zakresu informatyki wskazuje, że zabezpieczone rejestratory z pojazdu oskarżonego nie zawierają żadnych zapisów, co jednak nie jest sprzeczne z ustaleniem wynikającym z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego powołanego powyżej, iż tym pojazdem oskarżony zaparkował w dniu 12.09.2019 r. w pobliżu miejsca zdarzenia i dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu marki (...)

Biorąc pod uwagę powyższe należało stwierdzić, iż ogół dowodów zgromadzonych w sprawie w postaci opinii biegłej z zakresu badań antroposkopijnych, opinii biegłego z zakresu badań zapisów wizualnych, zapisu monitoringu, protokołu oględzin zapisu monitoringu, protokołu przeszukania miejsca zamieszkania oskarżonego, protokołu oględzin pojazdu marki (...) o nr rej (...), zeznań świadków, ocenionych kompleksowo, swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego jednoznacznie prowadzi do wniosku, że sprawcą kradzieży samochodu marki (...)w dniu 12.09.2019 r. był oskarżony.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Sąd I instancji w toku przewodu sądowego prawidłowo ujawnił materiał dowodowy sprawy, dokonał jego wszechstronnej oceny uwzględniającej wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Sąd Rejonowy dokonał również trafnej prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego.

Wniosek

Apelacja oskarżonego:

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego (niezasadny),

Apelacja obrońcy:

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego (niezasadny)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważywszy na nieuwzględnienie zarzutów zawartych w apelacjach, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”, wnioski o zmianę wyroku w postulowanym zakresie nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I-III

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy uznał, że wywiedzione apelacje była niezasadne i miały charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego należało uznać za trafne. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżących zarzuty, a zatem także i powody nieuwzględnienia apelacji, zostały omówione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wnioski”. Sąd odwoławczy nie stwierdził przy tym z urzędu istnienia podstaw do uchylenia, bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia, tj. przesłanek określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Żoliborza w Warszawie z dnia 19 czerwca 2023 r., sygn. III K 492/20.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Żoliborza w Warszawie z dnia 19 czerwca 2023 r., sygn. III K 492/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana