Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1286/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2023 r., sygn. III K 847/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- błędu w ustaleniach faktycznych (niezasadny),

- rażącej niewspółmierności wymierzonych kar pozbawienia wolności oraz wymierzonego środka karnego (niezasadny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący kwestionując błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na bezpodstawnym uznaniu przez Sąd Rejonowy, że brak było podstaw do wymierzenia wobec oskarżonego kary za czyn z punktu I na podstawie art. 37 b k.k., zważywszy na zachowanie oskarżonego po popełnienia czynu polegające na powrocie na miejsce przestępstwa w celu zwrotu dokumentów oraz wskazania miejsca pozostawienia skradzionego laptopa, nieosiągnięcie korzyści majątkowej, przyznanie się do winy, przeproszenie pokrzywdzonego, ustabilizowany tryb życia, posiadanie i wychowywanie syna i w oparciu a art. 37 a k.k. i art. 37 b k.k. – w odniesieniu do czynu z punktu II, podważał w istocie ustalenia, które legły u podstaw ustalenia przez Sąd Rejonowy wymiaru orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej, a także wysokość orzeczonego środka karnego.

Odnosząc się zatem do treści wywiedzionej apelacji, Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację Sądu meriti, zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, a odnoszącą się do wymiaru orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej. Zauważyć należy, że zarzut rażącej niewspółmierności kary może zostać uznany za zasadny tylko wówczas, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy danego czynu, ale i ogółu społeczeństwa, wymierzona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt II AKa 297/09, LEX nr 553884). Co więcej, nie każda różnica w ocenie wymiaru kary uzasadnia w myśl art. 438 pkt 4 kpk zarzut rażącej niewspółmierności kary,
ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Taka rażąca niewspółmierność kary oznacza znaczną, „bijącą
w oczy” różnicę pomiędzy karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., sygn. akt II AKa 163/03, OSA 2003/11/113). W opinii Sądu odwoławczego, za tak rażącą i niesprawiedliwą karę nie można uznać kar jednostkowych wymierzonych wobec oskarżonego. Argumentacja obrońcy w tym zakresie dotyczyła zaś okoliczności, które w sposób szczegółowy rozważone zostały na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego przez Sąd meriti.

Nie budzi żadnych w wątpliwości Sądu Okręgowego, że wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe, Sąd I instancji uwzględnił wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, jak również dokładnie przeanalizował wszelkie okoliczności czynów mające dla wymiaru orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych znaczenie. Podkreślić również należy, że kara orzekana za dany czyn winna przynieść skutek w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz w sposób wychowawczy wpływać na oskarżonego. Wymierzona kara ma bowiem na celu doprowadzenie do pełnej resocjalizacji oskarżonego i musi być adekwatną oraz sprawiedliwą w odczuciu społecznym odpowiedzią na jego zachowanie, a zatem nie może być również karą zbyt łagodną. Jak przyjmuje się
w judykaturze, wymierzenie kary polega bowiem na celowym zadaniu karanej osobie dolegliwości, która ma mieć charakter indywidualny, osobisty i powinna być odczuwana przez osobę, wobec której jest skierowana. Nie sposób zatem zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe pozbawienia wolności są rażąco niesprawiedliwe i zbyt surowe, skoro zostały wymierzone w dolnych granicach zagrożenia.

W opinii Sądu odwoławczego, Sąd I instancji prawidłowo nadał okolicznościom zarówno dla oskarżonego korzystnym, jak i wpływającym na zaostrzenie wymiaru kary należytą doniosłość. Istotnie , co słusznie zauważa obrońca, że oskarżony przyznał się do stawianych mu zarzutów, wyraził skruchę, przeprosił pokrzywdzonego prowadzi ustabilizowany tryb życia, prowadzi działalność gospodarczą i ma na utrzymaniu dziecko jak również, że zamierzał powrócić na miejsce przestępstwa celem zwrotu skradzionych przedmiotów. Jednakże, wszystkie powyższe okoliczności łagodzące Sąd Rejonowy miał na uwadze przy kształtowaniu wymiaru kar jednostkowych, o czym świadczy lektura uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. W ocenie Sądu odwoławczego nie sposób zgodzić się z obrońcą, że na szczególne uwzględnienie zasługiwało wskazane przez oskarżonego miejsce przechowywania laptopa, skoro oskarżony został zatrzymany w związku z nadanym komunikatem przez operatora (...) po dokonaniu kradzieży. Wskazać zatem należy, że wyeksponowane przez Sąd Rejonowy okoliczności obciążające były na tyle doniosłe, że powołane okoliczności łagodzące ich nie przeważyły i nie mogły mieć wpływu na wymiar orzeczonych kar jednostkowych. Sąd Rejonowy przy tym zasadnie wskazał, że czyny, jakich dopuścił się oskarżony cechował znaczny stopień społecznej szkodliwości i stopień winy. Oskarżony przy tym, jako osoba dorosła i poczytalna działał w normalnej sytuacji motywacyjnej. Okoliczność, iż oskarżony kradzieży z włamaniem dokonał z zamiarem nagłym, a nie przemyślanym, zaś czyn stypizowany w art. 244 k.k. został popełniony na skutek zatrzymania oskarżonego, który chciał powrócić na miejsce przestępstwa celem zwrotu skradzionych przedmiotów, nie może prowadzić do wniosku, że oskarżony zasługuje na wymierzenie kar łagodniejszych. Zaznaczenia wymaga, że oskarżony czyn polegający na dokonaniu kradzieży z włamaniem dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa, co świadczy o tym, że jest sprawcą niepoprawnym, lekceważącym przepisy porządku prawnego, a popełnienie tego czynu z zamiarem nagłym prowadzi do wniosku, że dotychczasowa karalność oskarżonego za przestępstwa podobna nie odniosła żadnego skutku, skoro każdą nadążającą się okazję do popełnienia przestępstwa oskarżony jest w stanie wykorzystać. Sąd Rejonowy słusznie przy tym zauważył, że na miejsce przestępstwa oskarżony przybył samochodem, pomimo obowiązującego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a został zatrzymany w związku z nadanym komunikatem przez operatora (...) po dokonaniu kradzieży. Oskarżony przy tym miał pełną świadomość orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a fakt wykonywania działalności gospodarczej, do której niezbędnym jest przemieszczanie się samochodem nie stanowi żadnego usprawiedliwiania dla postępowania oskarżonego. Zresztą skrucha oskarżonego w tym wypadku zdaje się być iluzoryczna, a podkreślanie tego, że powracał na miejsce przestępstwa, aby dokonać zwrotu skradzionych dokumentów, a nadto wskazał miejsce przechowywania laptopa – nadmierne, skoro w istocie został zatrzymany w związku z podjętymi działania funkcjonariuszy policji na skutek nadania komunikatu (...) o dokonaniu kradzieży, a przy tym po popełnieniu czynu przedmiotowego z art. 244 k.k. ponownie popełnił taki sam czyn. Powyższe świadczy o tym, że oskarżony całkowicie lekceważy orzeczenia Sądu, a prowadzenie działalności gospodarczej traktuje jako wymówkę dla usprawiedliwienia łamania obowiązującego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Podobnie należy odnieść się do powoływania się na fakt posiadania małoletniego dziecka na utrzymaniu, skoro oskarżony podczas dokonywania przestępstw nie miał tego w polu widzenia, pomimo grożącej mu odpowiedzialności karnej.

Reasumując, Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe musiał mieć tym samym na względzie ich charakter prewencyjny tak, by stanowiły one dla oskarżonego przestrogę przez ponownym naruszaniem porządku prawnego. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w ocenie Sądu Okręgowego, orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności przyniosą wystarczający skutek w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzone przez Sąd Rejonowy kary jednostkowe są karami w pełni adekwatnymi do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, a jednocześnie zdaniem Sądu odwoławczego spełnią rolę wychowawczą względem oskarżonego i zapobiegną ponownemu popełnieniu przez niego czynów zabronionych. Kary wymierzone oskarżonemu, w ocenie Sądu odwoławczego, spełniają swoje cele, są sprawiedliwe i wyważone. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzone kary jednostkowe spełniają cele prewencji indywidualnej i generalnej i nie można ich uznać za rażąco surowe, a przy tym przynoszące oskarżonemu nadmierną dolegliwość, a tym samym niewspółmierne.

Sąd Rejonowy odniósł się także w pisemnych motywach wyroku do możliwości ukształtowania kar jednostkowych za poszczególne czyny w oparciu o art. 37 a k.k. i art. 37 b k.k. Zaznaczenia wymaga, że kształtowaniu wymiaru kar jednostkowych w oparciu o powołane przepisy nie jest obowiązkiem a możliwością Sądu orzekającego w sprawie. Sąd odwoławczy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, że ukształtowaniu wymiaru kar jednostkowych w oparciu o powołane przepisy nie spełniło by zadość dyrektywom wymiaru kary i nie odniosłoby skutku tak indywidualno-, jak też i ogólno – prewencyjnego.

W ocenie Sądu odwoławczego ukształtowana przez Sąd Rejonowy kara łączna jednego roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów, jakich dopuścił się oskarżony, nie przekracza stopnia winy oraz w sposób właściwy uwzględnia ustawowe cele kary. Wymierzoną przez Sąd Rejonowy karę łączną należy uznać za wewnętrznie sprawiedliwą, a także sprawiedliwą w odczuciu społecznym. Wymierzona kara łączna nie przekracza granic art. 86 § 1 k.k. i jej wymiar uwzględnia charakter dóbr naruszonych przez oskarżonego, jak również zbieżność czasową popełnienia czynów. Sąd odwoławczy w pełni podzielił argumentację Sądu Rejonowego wyrażoną w pisemnych motywach wyroku w tym zakresie. Zaznaczenia wymaga, że w myśl z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2021 r., sygn. IV KK 426/20 przepis art. 85 a k.k. stanowi, że wymierzając karę łączną Sąd kieruje się przede wszystkim dyrektywą prewencji generalnej i indywidualnej, przy czym redakcja przepisu wyklucza możliwość przyjęcia, że dyrektywy te są jedynymi, które należy brać pod uwagę przy orzekaniu wymiaru kary łącznej, przy wymiarze kary łącznej Sąd musi kierować się także związkiem podmiotowo – przedmiotowym pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami, który może mieć zasadnicze znaczenie dla określenia zasady łączenia kar; im ściślejszy związek tym bardziej należy rozważyć możliwość zastosowania absorbcji, czy asperacji, przy czym pełna absorpcja, czy kumulacja musi mieć charakter wyjątkowy.

Sąd Rejonowy prawidłowo przy tym uznał za zasadne zastosowanie – przy wymiarze kary łącznej - zasadny asperacji, zaznaczając przy tym, że zgodnie z brzmieniem art. 86 § 1 k.k. obowiązującego od dnia 24.06.2020 r. wymiar kary łącznej powinien zostać ukształtowany powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, co w realiach tej sprawy oznacza karę jednego roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności.

W odniesieniu do wymiaru orzeczonego środka karnego należy stwierdzić, że orzeczony środek karny nie razi surowością. Sąd odwoławczy w pełni przy tym podzielił treść pisemnych motywów wyroku w tym zakresie, uznając, że są one wystarczające i wyczerpujące dla uznania, że wymiar orzeczonego środka karnego jest zasadny. Ponownie należy jedynie wyeksponować, iż choć rzeczywiście oskarżony przed wydaniem zaskarżonego wyroku nie był uprzednio karany za czyn z art. 244 kk, to jednak został skazany za czyn z art. 180 a k.k., za który orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, a pomimo tego popełnił przedmiotowy czyn z art. 244 k.k., a po nim także i kolejny w dniu 28 lipca 2022 r. nie sposób zatem uznać, że zachowanie oskarżonego przejawiające się rażącym lekceważeniu orzeczeń sądowych zasługiwało na orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w łagodniejszym wymiarze.

Wniosek

o zmianę wyroku i wymierzenie kar jednostkowych na podstawie art. 37 b k.k. w odniesieniu do czynu z punktu I i na podstawie art. 37 a k.k. w odniesieniu do czynu z punktu II ewentualnie orzeczenia kary łącznej w wymiarze nieprzekraczającej jednego roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na fakt, iż zarzuty podniesione przez obrońcę nie zostały uwzględnione, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”, wniosek o zmianę wyroku w postulowanym zakresie nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I-IV

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy uznał, że wywiedziona apelacja była niezasadna i miała charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego należało uznać za trafne. Szczegółowa odpowiedź na podnoszone przez skarżącego zarzuty, a zatem także i powody nieuwzględnienia apelacji, zostały omówione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wnioski”. Sąd odwoławczy nie stwierdził przy tym z urzędu istnienia podstaw do uchylenia, bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia, tj. przesłanek określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 3 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z uwzględnieniem stawek wynikających z § 11 ust. pkt 4 Rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, co wynika z treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego o sygn. SK 78/21 z dnia 20.12.2022 r. zasądził na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę 840 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., Sąd odwoławczy uwzględniając zasadę słuszności zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszaw – Mokotowa w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2023 r., sygn. III K 847/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana